Świat „Wiedźmina” stoi na ostrzu miecza. W leśnej głuszy, jaskiniach i na cmentarzyskach czają się krwiożercze potwory. Chcąc czy nie chcąc, bohaterowie graczy będą musieli walczyć. Walczyć o życie – swoje lub bliskich. Walczyć o honor, sławę, ojczyznę… albo pieniądze.


Stwory a magia

Niektóre stwory są odporne na pewien typ czarów. W takim przypadku rzucanie ich na nie mija się z celem. Takie zaklęcia automatycznie są nieudane.
Bywają też zaklęcia, które w przypadku pewnych stworów działają silniej, co podajemy w części opisu bestii pod hasłem „Moce”.





Amfisbena



Długi, kilkumetrowy wąż o dwóch głowach na końcach ciała. Jedna z tych głów posiada zęby jadowe. Amfisbeny żyją zwykle wodach śródlądowych.

Cechy
Ko: 3    Po: 4    Si: 3    Zm: 4    Zr: 0*    Zw: 4
In: 1    Og: 0    Wo: 1
* Brak kończyn.
Żywotność: 60
Walka wręcz: 4
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Zęby plus jad.



Barbegazi



Potwór kopalniany, wyglądający jak okrągły głaz, obrośnięty zbitą masą szaroburych, pokrytych kurzem kudłów. Ma wielkie jarzące się ślepia, a także ogromne paszczęki, stożkowate zęby. Choć ma sękate i twarde łapska, porusza się tocząc. Bardzo cuchnie, ma ostry i kwaśny zapach. Umie naśladować ludzką mowę. Barbegazi żyją na niższych chodnikach kopalni oraz w górskich jaskiniach.

Cechy
Ko: 2    Po: 2    Si: 3    Zm: 2    Zr: 1    Zw: 2
In: 1    Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 40
Walka wręcz: 2
Uniki: 0
Zbroja: Gruba skóra.
Broń: Łapy .



Bazyliszek



Zwany także regulusem.
Niewielki, ale groźny i odporny na żelazo stwór, który niejednego już zabrał z tego świata. Bazyliszek wielkością równa się mniej więcej indykowi, ale jest od niego znacznie szybszy. Dietę też ma nieco inną, obfitującą w mięso, nierzadko ludzkie. Z wyglądu przypomina skrzyżowanie jaszczurki z kogutem, stojące na tylnich łapach. Całości dopełniają: długi, zakończony kolcem ogon, żółte ropusze oczy, zakrzywiony, ptasi dziób, błoniaste skrzydła, sierpowate szpony na pokrytych łuskami łapach oraz wydęte podgardle – u żywego karminowe, u martwego brudnorude. Ciekawostka: skóra bazyliszka to jeden z najdroższych materiałów szewskich.
Wszelkie opowieści o zabójczym działaniu wzroku bazyliszka są mocno przesadzone, choć niektóre okazy posiadają zdolność hipnotyzowania. Wbrew ludowym opowieściom, lustro działa przeciw bazyliszkom tylko wtedy, gdy walnie go się nim mocno w łeb. Bazyliszek atakuje z zaskoczenia, często od tyłu, dźgając dziobem i kłując ogonem. Najgroźniejszą bronią bazyliszka jest jego jad – jedna z najsilniejszych znanych neurotoksyn. Potrafi zabić w ciągu kilku sekund, a znajduje się na dziobie i w kolcu ogonowym.
Bazyliszki lubią miejsca suche, dlatego często mieszkają na pustyniach i w dobrze zabezpieczonych przed wilgocią loszkach.

Cechy
Ko: 2    Po: 5    Si: 2    Zm: 4    Zr: 1    Zw: 5
In: 1    Og: 0    Wo: 4
Żywotność: 64
Walka wręcz: 5
Uniki: 2
Zbroja: Łuski.
Broń: Dziób i kolec na ogonie.



Bobołak



Rasa istot inteligentnych, które stworzyły swoją własną, oryginalną cywilizację. Obecnie prawie wytępione, kiedyś zamieszkiwały wioski wśród gór, głównie masywu Amell. Starały się zasymilować z ludźmi – niestety, bez rezultatów. Zazdrośnie strzegły swych górskich kraików, przeszkadzając w budowie kopalń i szybów. Regularnie masakrowały je więc karne ekspedycje okolicznych władców.
Bobołak przypomina wielkiego, humanoidalnego bobra. Jest wzrostu krasnoluda, cały porośnięty futrem, ma małe oczka i szpiczaste zęby. Używa ubrań, zbroi, broni, zna język wspólny.

Cechy
Ko: 5    Po: 3    Si: 2    Zm: 4    Zr: 2    Zw: 2
In: 2    Og: 1    Wo: 2
Żywotność: 35
Walka bronią: 3
Walka wręcz: 2
Uniki: 4
Zbroja: Brak naturalnej, choć ubierają różne.
Broń: Łapy z pazurami lub niemal dowolny oręż.



Dębostwór

Niezwykle rzadka i raczej pokojowo usposobiona istota, przypominająca gigantyczne drzewo, zwykle rosochaty wiekowy dąb. W przeciwieństwie do zwyczajnego drzewa, potrafi się przemieszczać, choć robi to niezmiernie rzadko. Jako odnóży używa konarów i korzeni. W pękatym tułowiu-pniu znajduje się kłapiąca dziupla przypominająca paszczę, nie służy ona jednak do przyjmowania pokarmu. Dębostwory żywią się, jak drzewa – poprzez fotosyntezę i pobieranie związków mineralnych wprost z gleby.

Cechy
Ko: 5    Po: 1    Si: 5    Zm: 2    Zr: 0*    Zw: 1
In: 1    Og: 0    Wo: 1
* Nie posiada kończyn.
Żywotność: 75
Walka wręcz: 4
Uniki: 0
Zbroja: Twarda kora.
Broń: Konary, które duszą lub miażdżą.



Doppler



Zwany też: bedak, mieniak, mimik, podwójniak, vexling.
Jedna z najniezwyklejszych istot Kontynentu. Inteligentny stwór o perfekcyjne opanowanej sztuce mimikry. Krótko mówiąc, potrafi zamienić się w każdą istotę jaką zna i która nie odbiega w drastyczny sposób od jego rozmiarów. Kopiuje je tak dokładnie, że oprócz wyglądu przejmuje też jej cechy fizyczne (w tym głos), umiejętności, sposób myślenia, charakterystyczne zachowania. Do tego wszystkiego nie potrzebuje wcześniejszych wnikliwych obserwacji – robi to instynktownie. Fragmenty swojego ciała potrafi też transformować w ubranie i sprzęty należące do udawanej istoty, na przykład miecz albo lutnię. Przemiany powstrzymuje u niego srebro– choćby związanie srebrnym łańcuszkiem.
W naturalnej postaci wygląda dosyć obrzydliwie – jak łysy, długonosy i żółtooki karzeł; przypomina nieco figurkę ulepioną z ciasta. Tylko w niej może zostać wykryty magicznie.
Niezwykłe umiejętności vexlingów od zawsze wzbudzały niepokój, wręcz przerażenie u ludzi. Bezlitośnie tępiono mieniaki, obawiając się, że swe zdolności wykorzystają w niecnych celach, do manipulacji ludzkim społeczeństwem. Obawy były w większości przypadków płonne, bo dopplery to nadzwyczaj poczciwe i łagodne istoty, którym zdolność do metamorfoz rekompensuje brak agresji, kłów i pazurów.
Doppler przyjmuje współczynniki kopiowanej istoty (z wyjątkiem In), a w naturalnej postaci występuje bardzo rzadko. Jego cechy w tej formie podajemy poniżej.

Cechy
Ko: 2    Po: 2    Si: 1    Zm: 2    Zr: 2    Zw: 2
In: 4    Og: 1    Wo: 2
Żywotność: 26
Walka bronią: 1
Walka wręcz: 1
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: kuksańce i kopniaki.
Moce: Przyjmowanie dowolnej postaci.



Driada



Zwana także dziwożoną.
Przedstawicielka jednej ze Starszych Ras, bardzo blisko spokrewniona z elfami; niektórzy uważają ją wręcz za ich odmianę. Driady to swoiste leśne amazonki – wszystkie są drobnymi kobietami niezwykłej urody, często o dziwacznych kolorach włosów, na przykład zielonym, albo ziemistobrązowym. Zamieszkują leśne ostępy i zazdrośnie strzegą ich przed obcymi. Najwięcej mieszka ich w Brokilonie, gdzie zorganizowane są w matriarchalne społeczeństwo, na czele z jedynowładczą królową.
Driady mogą normalnie uprawiać seks i zachodzić w ciążę z ludźmi i elfami, jednak do spraw związanych z erotyką podchodzą w sposób niezwykle poważny, traktując je wyłącznie jako drogę ku prokreacji. Rodzą tylko dziewczynki.
Obecnie, niewiele jest driad czystej krwi. Coraz częściej w driady zostają zmienione porwane ludzkie dziewczynki. Po wypiciu narkotyku zwanego Wodą Brokilonu, tracą one pamięć o dotychczasowym życiu i – choć biologicznie pozostają ludźmi – są wychowywane i traktowane jak zwykłe driady.

Cechy
Ko: 3    Po: 4    Si: 2    Zm: 4    Zr: 3    Zw: 5
In: 3    Og: 2    Wo: 3
Żywotność: 29
[b]Walka bronią: 3
Walka wręcz: 2
Uniki: 4
Zbroja: Zwykle brak.
Broń: długi łuk



Echinops



Niewielki stwór zamieszkujący podziemia i kopalnie. Najeżony jest masą długich kolców, znieruchomiały przypomina wielką kępę bagiennej trawy. Potrafi strzelać kolcami na odległość trzech metrów. Kolce wbite w ciało łamią się, a ostre końcówki zaczynają przemieszczać się w głąb ciała.

Cechy
Ko: 1    Po: 1    Si: 1    Zm: 4    Zr: 1    Zw: 1
In: 1    Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 25
Uniki: 0
Zbroja:Gęstwa kolców.
Broń: kolce  –  z każdą chwilą pozostawiania kolca w ciele (kolca można się pozbyć dzięki operacji – specjalistycznej u chirurga – bądź dzięki magii leczniczej: Przywrócenie zdrowia lub Modlitwa o uzdrowienie)




Ghul



Szpetny rabuś grobów – magiczna istota, która pojawiła się na świecie wskutek Koniunkcji Sfer. Z wyglądu przypomina wysokiego, łysego, niezmiernie chudego człowieka. Ma czarną lub szarą skórę i ogniście czerwony jęzor. Palce stóp i dłoni ghul zakończone ma nielichymi pazurami, a jego gęba pełna jest szpiczastych zębów.
Potwór ten żywi się trupami, ale nie gardzi też świeżym mięsem, najlepiej ludzkim. Żeruje nocą. W związku z częstym kontaktem z psującymi się zwłokami, zazwyczaj przenosi groźne choroby. Zwykle mieszka w dawnych nekropoliach, opuszczonych grobowcach albo na cmentarzach.

Cechy
Ko: 3    Po: 2    Si: 4    Zm: 3    Zr: 2    Zw: 3
In: 2    Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 34
Walka wręcz: 4
Uniki: 1
Zbroja: Brak.
Broń: Pazurzaste łapy.
Moce:
* Każdy atak, kończący się zadaniem obrażeń, to 50% szans na zarażenie się jakąś chorobą (np. tężcem).
* Odporny na żelazo.



Gigaskorpion



Zamieszkująca pustynie, gigantyczna odmiana skorpiona, nierzadko tak wielka jak wół. Od swojego mniejszego krewniaka różni się tym, iż swym kolcem jadowym nie tylko zatruwa (potężna dawka jadu powoduje natychmiastowy zgon), ale i przebija jak oszczepem. Atakuje też ostrymi, wielkimi szczypcami.

Cechy
Ko: 5    Po: 4    Si: 3    Zm: 1    Zr: 1    Zw: 4
In: 1    Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 44
Walka wręcz: 4
Uniki: 0
Zbroja: Chitynowy pancerz.
Broń: Szczypce i ogon.
Moce:
* Atakuje jednocześnie – jednymi szczypcami i ogonem.
* Jad w ogonie jest zabijający i działa zawsze, chyba że ofiara się mu oprze – jego moc to 5 (Czyli bohater musi mieć kondycję na minimum 4 poziomie <świetny>).



Goblin



Zwany także koboldem, skrzatem.
Złośliwy, człekokształtny stwór wielkości gnoma, żyjący pod ziemią, w pieczarach, jaskiniach i opuszczonych kopalniach. Nie znosi światła dziennego, które go razi; aktywny jest tylko nocą. Nie bywa specjalnie niebezpieczny, za to potrafi być niezwykle uciążliwy: szcza do mleka, demoluje dobytek, rozbija kurze jaja lub podkrada kokoszki. Nieprzyjemny wielce, ale wiedźmina na niego nie trzeba – wystarczy kłonica.

Cechy
Ko: 2    Po: 4    Si: 1    Zm: 4    Zr: 3    Zw: 4
In: 2    Og: 1    Wo: 1
Żywotność: 16
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Ręce i zęby .
Moce: Może atakować rękami lub zębami.



Graveir



Bliski krewniak ghula, także przybyły wskutek Koniunkcji Sfer. Odporny na żelazo. Od kuzyna różni się trzema kościstymi grzebieniami na czaszce, jest też znacznie większy. Pazury ma krótkie, grube, przystosowane do rycia w ziemi. Mocne zęby pozwalają mu druzgotać kości, a długi jak u ghula, cienki ozór pomaga w wylizywania szpiku – zwłaszcza zgniłego, za którym przepada. Choć preferuje trupy, głodny nie pogardzi też świeżym mięsem. Ofiary zawsze rozszarpuje. Skaleczenie w walce z graveirem prowadzi do zakażenia jadem trupim.

Cechy
Ko: 4    Po: 3         Si: 4    Zm: 2    Zr: 2        Zw: 3
In: 2           Og: 0          Wo: 1
Żywotność: 40
Uniki: 2
Zbroja: gruba skóra.
Broń: Zęby i pazurzaste łapy.
Moce:
* Każdy atak kończący się zadaniem obrażeń to 50% szans na zarażenie się jakąś chorobą (np. tężcem).
* Odporny na żelazo.



Gryf



Latający stwór o łbie i szponach orła oraz lwim tułowiu. Jest jednak większy oraz silniejszy od ośmiu lwów i stu orłów; także znacznie szybszy. Zamieszkuje wśród szczytów gór (najwięcej gryfów mieszka wśród skał Amellu), rozmnaża się jak ptaki – składając jaja. Poluje i odżywia się w sposób zbliżony do ptasich drapieżników, tyle że od drobnych gryzoni woli kozice, bydło, a także ludzi.

Cechy
Ko: 5    Po: 4/2*    Si: 6    Zm: 4    Zr: 2    Zw: 5
In: 1    Og: 0    Wo: 3
* Latanie/marsz.
Żywotność: 60
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Dziób , szponami.
Moce:
* Potrafi pikować – spada z dużej wysokości, lecz atakuje wtedy tylko dziobem, zadając jednak aż 3 razy więcej  obrażeń. Może to zrobić tylko raz – potem albo walczy na ziemi, albo musi wznieść się w powietrze.



Harpia



Magiczne, latające potwory wielkości ludzi, o kobiecych głowach i tułowiu, a skrzydłach i nogach sępa. Choć humanoidalne, nie mają więcej rozumu niż złośliwe ptaszyska. Straszliwie cuchną, mogą też przenosić choroby. Atakują stadami (2k6+3 sztuki), obalając ofiary uderzeniami skrzydeł i rozszarpując mocnymi szponami. Zamieszkują krainy Południa.

Cechy
Ko: 3           Po: 3/1*    Si: 2    Zm: 2    Zr: 2    Zw: 3
In: 1    Og: 0    Wo: 1
* Latanie/marsz.
Żywotność: 29
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Skrzydła i pazury.
Moce:
* W przypadku zranienia, istnieje 20% szans na zarażenie się tężcem albo gangreną.



Hydra



Odporny na żelazo potwór zamieszkujący słodkie wody Południa. Posiada dziewięć wężowych głów, osadzonych na łuskowatym, brązowozielonym cielsku podobnym do psiego, wielkim jak u dużego krokodyla.
Posiada pewną niesamowitą właściwość – jeśli zetnie się jej głowę narzędziem innym niż magiczna lub srebrna broń (lub natychmiast po ścięciu jej się nie przypali), na miejsce zrąbanego łba prawie natychmiast urastają dwa następne.

Cechy
Ko: 4           Po: 2           Si: 2      Zm: 2    Zr: 1     Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 20 każda głowa, 72 korpus
Uniki: 0
Zbroja: Łuska.
Broń: Zęby.
Moce:
* Może atakować jednocześnie trzema głowami (każda inny cel).
* Na miejsce odciętej głowy w ok.15 minut odrastają dwie nowe.
* Odporny na żelazo.



Jednorożec



Piękne, magiczne i rozumne stworzenie, przybyłe na świat w wyniku Koniunkcji Sfer. Wygląda jak smukły koń, zwykłe białej maści, jednak z czoła wyrasta mu róg – ostry i odrobinę skręcony niczym długa muszla.
Jednorożce żyją w stadach, a porozumiewają się ze sobą telepatycznie. Osaczone, potrafią być śmiertelnie niebezpieczne, bodąc rogiem, gryząc i kopiąc. Nie przepadają za elfami, gdyż drażni ich wyniosły stosunek Aen Sidhe do innych stworzeń – w tym i do samych jednorożców, uważanych przez ową rasę jedynie za lepszy gatunek koni.
Tymczasem jednorożce to pradawny lud, o wspaniałej tradycji i kulturze, zorganizowany w specyficzne społeczeństwo rządzone przez radę starszych. Posiadają one wrodzoną zdolność do używania magii, a przede wszystkim niewiarygodną umiejętność przekraczania bram światów i wędrowania między nimi w sposób tak łatwy, jak skakanie z kamienia na kamień. O tej cesze jednorożców wie jednak niewielu.
Niemal jednak każdy zna cudowne właściwości rogów tych istot – przez co jest ich coraz mniej i stają się coraz bardziej płochliwe i nieufne. Róg jednorożca to cudowne antidotum na trucizny, potrafi też je wykrywać. A stworzeniom tym rogi nie odrastają – po ich odjęciu zwykle umierają z żalu albo popełniają samobójstwo.
Nieliczne, bajecznie bogate osoby piją tylko z naczyń wykonanych z rogu jednorożca; mniej bogate, ale i tak zamożne, sypią sproszkowany róg do napojów i jadła, wierząc, że wskaże i zniszczy ewentualny jad. Wielu oszustów stara się wcisnąć naiwnym rozmaite „rogi”, wymyślono sposób na ich sprawdzanie. Rogiem należy zakreślić okrąg wokół pająka, jaszczurki albo skorpiona. Jeśli stworzenie nie będzie mogło zeń wyjść, róg niechybnie jest prawdziwy. Jeśli dzieje się inaczej, jest to podróbka wykonana z fiszbinu.
Z martwego jednorożca też jest pożytek. W czaszce niektórych, zwykle bardzo starych, u podstawy rogu znajduje się rubin, nazywany karbunkułem. To ponoć skrystalizowana krew jednorożca. Sproszkowany leczy wszelkie choroby. Niestety, jeden karbunkuł starcza zwykle tylko dla jednego chorego. Łowcy jednorożców głęboko też wierzą, że jego wątroba i skóra leczą trąd, dżumę i bóle stawów, jednak są w błędzie – choć wątróbka z jednorożca smakuje całkiem nieźle. Pogłoski o tym, jakoby jednorożce dawały się obłaskawić wyłącznie dziewicom są bardzo przesadzone, choć nie do końca fałszywe. Wzięły się stąd, iż istoty te większym zaufaniem darzą kobiety, uznając je za mniej groźne i bardziej rozsądne.

Cechy
Ko: 5    Po: 5  Si: 5    Zm: 6    Zr: 3*    Zw: 5
In: 6     Og: 4    Wo: 5
* Dotyczy tylko nóg. Nie mają, oczywiście, palców czy dłoni.
Żywotność: 40
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Kopyta, róg, ugryzienie.
Moce:
* Potrafią przechodzić między światami.



Kelpie



Zwana także morszczyniecem.
Drapieżna, morska roślina, żerująca u wybrzeży. Morszczyńce wyglądem przypominają kupy zgniłozielonego zielska wielkości prosiaka. Mogą się poruszać, wykorzystując zarówno naturalne pływy wodne, jak i wiosłując licznymi odnogami. Owymi kończynami łapią także ofiary, którymi są zazwyczaj ryby, albo nieostrożni pływacy. Większe sztuki potrafią ściągać rybaków z łodzi! Potem morszczyniec nurkuje wraz z ofiarą w głębię, gdzie przez kilka dni spokojnie ją trawi.
Morszczyńce występują u wybrzeży krajów Południa. Tamtejsi rybacy przypisują im wiele magicznych zdolności, w tym umiejętność przemiany w młodą kobietę albo pięknego konia. Plotki te są niezbyt prawdziwe, a związane pewnie z tym, iż towarzystwo morszcyńców lubią syreny i wodne nimfy, którym – o dziwo – stwory te nie czynią krzywdy.

Cechy
Ko: 2    Po: 1     Si: 2     Zm: 1    Zr: 5*    Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 1
* Ma bardzo zręczne odnóża.
Żywotność: 40
Uniki: 0
Zbroja: Brak.
Broń: Brak.
Moce:
* Po udanym pochwyceniu wciągają ofiarę pod wodę, gdzie mogą ją utopić lub udusić.



Kikimora



Odporny na żelazo potwór, żyjący na bagnach i mokradłach – o dziwo, najchętniej tych w pobliżu ludzkich osiedli. Przepada za ludzkim mięsem, a kiedy takowego nie może znaleźć, zagryza ptactwo.
Jest wielkości dużego psa, budową ciała przypomina nieco pająka, ma jednak dłuższy tułów, tylko dwie pary odnóży (kościstych i szponiastych) i zdecydowanie nie owadzi wygląd. Czarna skóra ułatwia kikimorze ukrywanie się pośród błota, a pełna igłowatych zębów paszcza rozszarpuje zdobycz. Oczy z pionowymi źrenicami umożliwiają stworowi widzenie pod słońce i w nocy, choć bestia preferuje nocny tryb życia.

Cechy
Ko: 3    Po: 4     Si: 2     Zm: 2    Zr: 1     Zw: 3
In: 1     Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 58
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Pazury i zęby.
Moce:
* Atakuje jednocześnie pazurami i zębami.
* Czasem próbuje pochwycić ofiarę i topić ją.
* Odporna na żelazo.



Kolcodrzew

Drzewo, do którego lepiej nie podchodzić. Jego gałęzie pokryte są ostrymi, ośmiocentymetrowymi cierniami. Coś, co porusza się w promieniu 10 metrów od rośliny, może mieć pewność, że zostanie kolcami ostrzelane. Drzewo poluje głownie na małe istoty, których ciała świetnie użyźniają ziemię. Zazwyczaj razi tylko jedną osobę naraz.
Kolce pokryte są magiczną substancją, na kilka miesięcy uodparniającą na większość chorób – oczywiście pod warunkiem, że ostrzelany delikwent przeżyje samo „szczepienie”.

Cechy
Ko: 5    Po: 0     Si: 0     Zm: 5*    Zr: 0     Zw: 0
In: 0     Og: 0    Wo: 0
* Dotyczy tylko strzelania.
Żywotność: 60
Uniki: 0
Zbroja: Twarda kora.
Broń: Kolce.
Moce:
* Maksymalnie może atakować 1-2 cele.
* Kolce „szczepią” przed naturalnymi chorobami na okres 4 miesięcy (jednak..."szczepienie" trzeba przeżyć).
* Kolcodrzew jest nieodporny na zaklęcia pirokinetyczne (ogniste) – zadają mu one maksimum ran.



Krabopająk



Bliski krewniak skorpiona, choć wielokrotnie od niego większy (czasem osiąga rozmiary średniego psa). Zamieszkuje pustynie. Wygląda jak olbrzymi krab odarty ze skorupy, oślizgły i wpół przezroczysty. Niektóre odmiany, by przywabić ofiary, potrafią udawać rośliny, na przykład orchidee.
Walcząc, krabopająk atakuje przeciwnika krabimi szczypcami i pajęczymi nogogłaszczkami. Nogogłaszczki krabopająka wydzielają silną truciznę, neutralizowaną właściwie tylko przez magię.

Cechy
Ko: 2    Po: 3     Si: 2     Zm: 1    Zr: 1    Zw: 3
In: 1     Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 40
Uniki: 2
Zbroja: Przezroczysty, chitynowy pancerz.
Broń: Szczypce i nogogłaszczki.
Moce:
* Atakuje jednocześnie szczypcami i nogogłaszczkami, ale tylko jeden cel.
* Zadanie ran przez nogogłaszczki równa się zatruciu jadem.



Kuroliszek



Zwany także kokatryksją i skoffinem.
Bestia niezwykle podobna do bazyliszka i często z nim mylona. Wedle uczonych jest to jednakże jedyny znany przedstawiciel innego rzędu stworzeń, tak zwanych ornitoreptyli – ni to ptaków, ni gadów.
Mówiąc po ludzku: jest to niewielki stwór o rozmiarach mniej więcej indyka, w większości pokryty pierzem. Ma nietoperzowate skrzydła, sępi dziób, karminowy grzebień i podgardle dwukrotnie większe niż u wspominanego indyka. Gnieździ się w lochach i piwnicach. Porusza się skokami – częściowo podlatując i machając skrzydłami.
Atakuje zwykle od tyłu, mierząc w kręgosłup, albo pod lewą nerkę, w aortę. Do zabicia ofiary wystarcza mu czasem tylko jedno uderzenie dzioba. Jego skóra ma podobną wartość, jak skóra bazyliszka, cenne są też pióra z okolic ogona, stanowiące jeden z najlepszych materiałów piśmienniczych.

Cechy
Ko: 3    Po: 4     Si: 2     Zm: 4    Zr: 1    Zw: 4
In: 3     Og: 2    Wo: 3
Żywotność: 40
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Dziób.
Moce:
* Pierwszy atak zwykle wykonuje z zaskoczenia, podkradając się do ofiary.



Lamia



Odporny na żelazo potwór, przez niektórych brany za odmianę wampira, niebezpieczny ze względu na zdolność do polimorfii. Wabi ofiary pod postacią pięknej kobiety, a gdy skuszony kochanek zaczyna przechodzić do rzeczy, lamia – ku jego zdumieniu – przemienia się w wielkiego, obrzydliwego węża o kobiecej głowie i wysysa z niego krew.
Lamie żerują nocą, żyją głównie na południu Kontynentu, zazwyczaj na pustyniach. Zanim spragniony miłości wędrowiec da się w tych okolicach ponieść zmysłom z jakąś nieznajomą, powinien wpierw sprawdzić jej zęby i spróbować zamienić z nią kilka słów. Wszak nawet w ludzkiej postaci lamia ma szpiczaste kły i wężowy język, pozwalający jej tylko na syczenie.
Poniżej podajemy współczynniki w postaci potwora.

Cechy
Ko: 3    Po: 4     Si: 2     Zm: 4    Zr: 1     Zw: 4
In: 3     Og: 0    Wo: 3
Żywotność: 40
Uniki: 2
Zbroja: Łuska.
Broń: Wężowe sploty, którymi dusi pochwyconą ofiarę, kły; pijąc krew wysysa.
Moce:
* Odporna na żelazo.
* Może polimorfować się w piękną kobietę.



Leprekaun



Niewielki acz inteligentny stwór, z wyglądu podobny do małego gnoma, o pomarszczonej, brązowej skórze. Jest złośliwy, sprytny i bardzo szybki. Obecnie leprakauny żyją tylko w Brokilonie.

Cechy
Ko: 2    Po: 4     Si: 1     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 4
In: 3     Og: 1    Wo: 2
Żywotność: 16
Uniki: 6
Zbroja: Brak.
Broń: Ręce i zęby.



Leszy



Leśny, odporny na żelazo potwór o pewnej inteligencji. Nie wiedzieć czemu, przez wielu chłopów uznawany jest za opiekuńczego ducha lasu.
W rzeczywistości to bardzo niebezpieczna istota, polująca na borowe stworzenia i samotnych wędrowców. Posiada zdolność do polimorfii. W naturalnej postaci jest stworem wielkości żbika, przypominającym skrzyżowanie tegoż z niedźwiedziem, o brunatnej lub czarnej sierści. Potężne kły i ostre pazury robią spore wrażenie, stwór jest też bardzo szybki. Czatuje głównie wśród gałęzi drzew, z których zeskakuje na karki ofiar. Zdobycz zazwyczaj pożera na miejscu, w całości.
Najgroźniejszą jego bronią jest zdolność przemiany. Może, na przykład, przekształcić się w humanoidalną istotę, przypominającą starego mężczyznę, z pozoru całkiem niegroźnego. Innym podstępem leszego jest zmiana w pień drzewa, praktycznie nieodróżnialny od prawdziwej rośliny. Biada temu, kto o taki pieniek się oprze!
Poniżej podajemy współczynniki w postaci potwora.

Cechy
Ko: 3    Po: 3     Si: 3     Zm: 4    Zr: 2     Zw: 4
In: 2     Og: 0    Wo: 3
Żywotność: 60
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Zęby i szpony
Moce:
* Atakuje jednocześnie zębami i szponami.
* Odporny na żelazo.
* Potrafi się polimorfować.



Lykantrop

Taką oto nazwą określa się zbiorczo grupę odpornych na żelazo, lunarnych potworów o kształtach pół zwierząt, pół ludzi. Istoty te to dzikie, krwiożercze bestie, polujące na ludzi oraz inne rasy rozumne.
Lykantropem można zostać na wiele sposobów, ale najczęściej staje się nim wbrew własnej woli, w wyniku czyjejś klątwy. Powoduje ona pojawienie się we krwi swoistego mikroorganizmu, podczas trzech nocy pełni samoistnie przekształcających organizm w ciało monstrum. Gdy nastaje świt, ciało raptownie wraca do pierwotnych kształtów.
Przemiany te wiążą się z potwornym bólem. Szczęśliwie, nosiciel wirusa nic nie pamięta z okresu swojej przemiany, zazwyczaj budzi się nagi w miejscu, w którym zastał go świt. Nierzadko długo w ogóle nie jest świadom ciążącej nad nim klątwy.
Lykantropia może być dziedziczna, w związku z istnieniem we krwi lykantropicznego zarazka – jednak zmiennokształtne potomstwo ginie zwykle zatłuczone już w kołysce, po pierwszej przemianie. Osoba zraniona przez przemienionego lykantropa ma też szansę (niewielką – wybór Bajarza) „zarażenia” się tą klątwą
Lykantropy pożerają swoje ofiary. Poza czarami, srebrną lub magiczną bronią, potwora zranić mogą kły i pazury innego magicznego monstrum. Szczególnie nie lubią się z wampirami. Odstrasza je też zapach ziół tojadu.
Nazwa lykantrop dosłownie oznacza „człowiek-wilk”, jednak zwyczajowo określa się nią zbiorczo różne odmiany tych potworów, także z te z wilkiem nie mające nic wspólnego. Oto kilka z nich.
Uwaga: Podajemy współczynniki w postaci zwierzęcej.

Kotołaki



W czasie pełni przybierają postać wielkich hybryd kota i człowieka. Oddanych przyjaciół znajdują wśród kotów, nienawidzą się z wilkołakami i szczurołakami.

Cechy
Ko: 5    Po: 4     Si: 4     Zm: 5    Zr: 3     Zw: 5
In: 2     Og: 0    Wo: 2
Żywotność: 36
Uniki: 4
Zbroja: Brak.
Broń: Kły i pazury.
Moce:
* Odporny na żelazo.

Wilkołaki



W czasie pełni zmieniają się w wielkie hybrydy wilka i człowieka. Czasem zdarzają się potwory przybierające też przybrać postać wielkiego – choć z pozoru zwyczajnego – wilka. Bardzo dobrze czują się w towarzystwie prawdziwych wilków, a nienawidzą się z kotołakami.

Cechy
Ko: 5    Po: 4     Si: 5     Zm: 5    Zr: 3     Zw: 4
In: 2     Og: 0    Wo: 2
Żywotność: 40
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Kły i pazury.
Moce:
* Odporny na żelazo.

Szczurołaki



W czasie pełni zmieniają się w hybrydy szczura i człowieka. Jako jedyny rodzaj lykantropów atakują stadnie, w grupach 2-4 sztuk. Dobrze czują się w towarzystwie szczurów, choć psuedoszczurów nie cierpią. Nienawidzą kotołaków, czują też niechęć do wilkołaków.

Cechy
Ko: 4    Po: 4     Si: 2     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 5
In: 2     Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 32
Uniki: 4
Zbroja: Brak.
Broń: Zęby i pazurki.
Moce:
* Odporny na żelazo.



Mantikora



Latający potwór, stanowiący dziwaczną hybrydę lwa, nietoperza i skorpiona. Płowe cielsko lwa, podobnej wielkości jak u swego pierwowzoru, opatrzone jest nietoperzowatymi skrzydłami i skorpionim ogonem, zakończonym jadowym kolcem.
Mantikora rozumu ma nie więcej niż zwykłe zwierzę. Uwielbia świeże mięso, a gdy raz spróbuje człowieka, nie może się powstrzymać od stałego kosztowania owego smakołyku.
Mantikory atakują z lotu, powalając ofiarę przednimi łapami. Kolca jadowego używają rzadko – tylko wtedy, gdy nie zależy im na zjedzeniu ofiary, trucizna ta jest bowiem też groźna dla niej samej.
Stwory te są dwupłciowe i żyworodne, często łączą się w pary na całe życie. Młode wychowują w gniazdach mieszczących się wśród górskich szczytów. Szczęśliwie, prawie zawsze poluje samotnie.

Cechy
Ko: 4    Po: 4/2*    Si: 4     Zm: 3    Zr: 2     Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 2
* Latanie/marsz.
Żywotność: 55
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Kły, pazury  i ogon.
Moce:
* W pierwszej rundzie może lecąc obalić przeciwnika.
* Udane zranienie oznacza wpuszczenie jadu (moc 5) do organizmu ofiary.



Nimfa



Zwana także nereidą.
Morska odmiana rusałki; różni się od kuzynki niebieskawym odcieniem skóry, często ma też niebieskie włosy i brodawki piersi.

Cechy
Ko: 3    Po: 4/2*    Si: 2     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 2
In: 3     Og: 2    Wo: 2
* Pływanie/marsz.
Żywotność: 29
Uniki: 4
Zbroja: Brak.
Broń: Ręce.
Moce: Brak.



Okogłów

Potwór powstały wskutek magicznych mutacji związanych z Koniunkcją Sfer, choć rani go żelazo. Z wyglądu przypomina wielką, brunatnozieloną kłodę, chodzącą na czterech parach cienkich nóg o gruzłowatych stawach, które jak u pająka wznoszą się nad cielskiem. Samo cielsko jest pobrużdżone, nakrapiane i pokryte pancerzem, jak u raka podzielonym na segmenty.
Należy do wymierającego gatunku, a występuje przede wszystkim w lasach Południa. Żywi się drobnymi gryzoniami; ludzi atakuje tylko przypadkowo. Nie jest agresywny – na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie niezmiernie ślamazarnego. W potrzebie potrafi jednak reagować błyskawicznie. Zagrożony, gryzie parą wielkich żuwaczek, wprowadzając do organizmu śmiertelny jad. Właściwie nie ma nań odtrutki, a śmierć następuje w ciągu kilku sekund. Nazwa wzięła się od pary ruchomych oczu, osadzonych na szypułkach umieszczonych z boków przedniej części tułowia.
Ma niezwykle czuły słuch, choć nie posiada uszu – słyszy całym ciałem. Dlatego najłatwiej odpędzić go hałasem, najlepiej ostrym, metalicznym.

Cechy
Ko: 2    Po: 1     Si: 2    Zm: 6/4*    Zr: 2     Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 1
* Słuch/inne zmysły.
Żywotność: 32
Uniki: 0
Zbroja: Chitynowy pancerz.
Broń: Żuwaczki.
Moce: Zranienie oznacza duże szanse na wprowadzenie do organizmu śmiertelnej trucizny o mocy 3.



Ornitodrakon



Potwór latający, częstokroć mylnie brany za smoka. Nic w tym zresztą dziwnego, bowiem bardzo przypomina go kształtem ciała, może tylko nieco bardziej wężowatym. Jest jednak odeń mniejszy (miewa do 5 metrów długości), a całe jego ciało porasta pierze. Ornitodrakon nie potrafi również zionąć ogniem, pluć kwasem itp. Jest to też zwykłe zwierze, nie zaś stwór inteligentny, jak typowy smok.
Atakuje z powietrza, pazurami i zębatą paszczą; zwykle porywa ofiary. Jego łupem często padają rybacy.
Ornitodrakony najłatwiej spotkać w okolicach nadmorskich, na miejsca lęgowe chętnie bowiem wybierają przybrzeżne, skaliste wysepki.

Cechy
Ko: 4    Po: 4/1*    Si: 6     Zm: 4    Zr: 2     Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 1
* Latanie/marsz.
Żywotność: 38
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Kły i pazury.
Moce:
* Potrafi porywać ofiary z ziemi, lecąc nad nimi, szybko się zniżając, a potem uciekając do góry.



Oszluzg



Kolejny przedstawiciel smokowatych. Istota najczęściej mylona ze smokiem, bowiem też jest wielkim, latającym gadem. Wielkością też nierzadko smokowi dorównuje. Jeśli jednak spojrzeć na oszluzga oczami mieszkańca naszej ziemi, okaże się, iż przypomina on wielkiego pterodaktyla o szarawym kolorze. Obrazu dopełnia paszczęka z drobnymi, szpiczastymi ząbkami i mocny ogon zakończony kolcem. Oszluzg atakuje z powietrza. Choć nie potrafi niczym zionąć i brak mu rozumu, to ciosy jego paszczy, tylnich łap i ogona uważane są za nie do sparowania.
Kryjówki oszluzgów znaleźć można w każdym terenie i niemal pod każdą szerokością geograficzną. Zwykle są nimi jaskinie albo zagłębienie terenu. Oszluzgi nie budują gniazd, ale moszczą przytulne legowiska, w których mogą składać jaja.

Cechy
Ko: 3    Po: 3/1*    Si: 5     Zm: 3    Zr: 2     Zw: 4
In:  1    Og: 0    Wo: 1
* Latanie/marsz.
Żywotność: 42
Uniki: 1
Zbroja: Łuski, z wyjątkiem brzucha.
Broń: Przednie łapy, tylnie łapy, paszcza, ogon z kolcem.
Moce:
* Atakując z powietrza, może przelecieć nad ofiarą i zahaczyć ją jedną z łap lub ogonem.



Południce


Południce nawiedzają pola uprawne i łąki; pojawiają się zawsze wtedy, gdy słońce stoi wysoko; to upiory, a równocześnie stworzenia silnie związane ze światem natury; dostrzegają żywych, ale nie potrafią ich zrozumieć, ponieważ martwy nie może usłyszeć żywego.
Potrafią chwytać słoneczne promienie i oślepiać nimi przeciwnika.

Południce rodzą się w samo południe z gorąca, smutku i potu oracza. W rozgrzanym powietrzu nad polami zbierają się do szalonego tańca, który wywołuje powietrzne wiry. Południowe demony nie lubią, gdy ktoś śledzi ich poczynania. Podglądacza wnet zmuszają do tańca, który kończy się dopiero wówczas, gdy słońce chyli się ku horyzontowi, a porwany jest już od dawna martwy ze strachu i wyczerpania.

Pojedynczo nie są groźne; kiedy jednak występują w grupach, mogą być niebezpieczne ze względu na umiejętność oślepiania. Spotkać je można tylko za dnia.

Cechy
Ko: 2    Po: 2     Si: 3     Zm: 3    Zr: 3     Zw: 4
In:  2    Og: 1    Wo: 1
* Latanie/marsz.
Żywotność: 32
Uniki: 1
Zbroja: brak.
Broń: Ręce, oślepianie.
Moce:
* Oślepianie

Pukacz



Zwany także: coblyneau, knaker, polterduk, pustecki, rubezahl, skarbnik.
Potwór kopalniany; tak naprawdę – odmiana kobolda wyjątkowo dużych rozmiarów. Od zwykłych goblinów odróżnia go też wielka, splątana broda oraz gęste kudły. Mieszka w sztolniach, tunelach, przepaściach, ciemnych jamach, grotach, jaskiniach; zazwyczaj w pobliżu złóż węgla i metali.
Pukacz to istota humanoidalna, krępa, nieco pękata i porośnięta kłakami. Chodzi lekko zgarbiony, mocno stąpając krzywymi nogami o zrogowaciałych stopach, długich na prawie pół metra. Często bywa pijany.
Jest szkodnikiem i psotnikiem jakich mało, znienawidzonym przez górników. Zawala chodniki, niszczy i kradnie górnicze narzędzia oraz zwierzęta, pukaniem mami oraz straszy gwarków. Czasem nawet ich atakuje, ale zazwyczaj poprzestaje na nabiciu kilku sińców. Od złośliwości knakera ustrzec się można, przekupując go jedzeniem albo gorzałką, za którą przepada.

Cechy
Ko: 4    Po: 4     Si: 4     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 4
In: 2     Og: 0    Wo: 2
Żywotność: 32
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Łapska i nogi.



Rok



Olbrzymi ptak, wielkością dorównujący smokowi. Zazwyczaj nie atakuje ludzi, a zwykle żywi się wielkimi wężami, nosorożcami i innymi drobnymi kąskami. Bardzo dba o swoje jaja i młode – jeśli poczuje, że są one zagrożone, osobników uznanych za owo zagrożenie bombarduje wielkimi kawałami skały; a celny jest niebywale.
Roki mieszkają na południowych wybrzeżach Kontynentu; jest ich niewiele – zaledwie kilkanaście sztuk.

Cechy
Ko: 3    Po: 5/1*    Si: 6     Zm: 2    Zr: 2     Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 1
* Latanie/marsz.
Żywotność: 48
Uniki: 2
Zbroja: Brak.
Broń: Dziób i szpony.
Moce:
* Miotane przez niego kamienie zadają różne obrażenia, zależności od wielkości.



Rusałka

Istoty rozumne, blisko spokrewnione z driadami, jednak uznawane przez nie za głupie i niewarte uwagi. Z wyglądu przypominają szczupłe kobiety, zwykle o zielonych włosach i takich brodawkach piersi, czasem też o lekko zielonkawej skórze. Miewają również błonę między palcami.
Choć z natury płoche, do ludzi podchodzą raczej przyjaźnie, szczególnie do mężczyzn, z którymi uwielbiają figlować. Amatorzy tego rodzaju wrażeń powinni jednak uważać, bo czasem zdarza się, iż zapamiętała w rozkoszy rusałka, przypadkiem wciąga kochanka pod wodę. Bywają również rusałki złośliwe, które wabiąc śmiertelników swoimi wdziękami, łapią ich i topią.
Rusałki mieszkają zwykle w wodach stojących, jeziorach i stawach. Na suchym lądzie przebywać mogą krótko, wysychanie sprawia im bowiem nieznośny ból, a całkiem suche umierają, dusząc się.


Cechy
Ko: 3    Po: 4/2*    Si: 2     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 2
In: 3     Og: 2    Wo: 2
* Woda/ląd.
Żywotność: 29
Uniki: 4
Zbroja: Brak.
Broń: Ręce.
Moce: Czar Urok.



Scarletia



Niewielki, szary wąż, charakteryzujący się szkarłatną pręgą na grzbiecie. Żyje głównie na pustyniach. Jest niezwykle jadowity – czasem przeciw jego truciźnie nie skutkuje nawet magia lecznicza. Ukąszonego w ciągu kilkunastu minut czeka śmierć w drgawkach i męczarniach.

Cechy
Ko: 1    Po: 3     Si: 1     Zm: 4    Zr: 0     Zw: 4
In: 1     Og: 0    Wo: 1
Żywotność: 16
Uniki: 5
Zbroja: Brak.
Broń: Kły jadowe.
Moce: Zranienie oznacza zatrucie jadem. Działanie jadu może powstrzymać tylko magia lub antidotum.



Silvan



Zwany także diabłem.
Psotna i wesoła istota, występująca pod postacią niewysokiego kozłoluda (tylko męskiej płci) – z rogami i raciczkami, rozdwojoną wargą, wielkimi końskimi zębiskami oraz ogonem zakończonym chwostem. Aż trudno uwierzyć, że w jego żyłach płynie Starsza Krew i jest dosyć bliskim kuzynem dumnych elfów.
Diabeł uwielbia płatać figle – a to zaplecie warkoczyki na końskich grzywach, a to powywraca kadzie z mlekiem, a to zagrozi, że dupczyć będzie. Powstrzymuje się od żartów tylko gdy chłopi okupują mu się jedzeniem. Co ciekawe, wieśniacy rzadko postanawiają samodzielnie zatłuc szkodnika, choć niewątpliwie leży to w ich możliwościach. Być może powstrzymuje ich pradawny zabobonny przez Starszą Krwią – a może po prostu są na tyle wyrozumiali, że złośliwych kawałów nie chcą karać śmiercią? Wszak diabeł to nie tylko psotnik, ale też wesołek, i birbant. Uwielbia śpiew, tańce przy ogniskach, potrafi też pięknie grać na fujarce.
Silvan stanowi cennego partnera erotycznego dla driad i nimf, gwarantującego wytrzymałą i silną córkę. Parzyć mógłby się też z elfami i ludźmi, jednak wśród owych ludów jakoś dotąd nie znalazły się żadne amatorki jego wdzięków.

Cechy
Ko: 4    Po: 4     Si: 4     Zm: 3    Zr: 3     Zw: 4
In: 4     Og: 1    Wo: 2
Żywotność: 32
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Łapska, nogi z kopytkami, rogi.



Skolopendromorf



Olbrzymi wij, długi często na parę metrów, barwy ciemnobrązowej. Chitynowa skorupa potwora podzielona jest na płaskie segmenty. Odnóża ma żółte, ruchliwe i haczykowate. Świat poznaje za pomocą długich i drgających czułków.
Skolopendromorf żyje w dzikich lasach – szczególnie dużo ich w Cintrze i Brokilonie – pod ziemią, drążąc długie tunele i wychylając się znienacka z ziemi, by zaatakować. Ofiary gryzie szczęką z ociekającymi jadem kleszczami. Trucizna jest bardzo mocna – nawet gdy tylko padnie na skórę, pali żywym ogniem. Wprowadzona do organizmu, natychmiast paraliżuje zdobycz i zaczyna trawić ją od wewnątrz. W ciągu kilku godzin nieszczęśnik umiera w potwornych mękach, żywcem się rozpuszczając. Tak przygotowany „posiłek” skolopendromorf wysysa ze skóry. Na jad tego potwora nie ma odtrutki.

Cechy
Ko: 4    Po: 3     Si: 5     Zm: 6/2*    Zr: 1     Zw: 3
In: 1     Og: 0    Wo: 1
* Pod ziemią/nad ziemią.
Żywotność: 46
Uniki: 2
Zbroja: Chitynowy pancerz.
Broń: Kleszcze.