PROLOG- HELYAS


Helyas znudzony słuchał długiej przemowy herolda królewskiego, stojącego na wysokim drewnianym podeście. Z drwiącym uśmiechem patrzył na zasłuchanych ludzi i krasnoludów. Oczywiście była mowa o "niezwykle ważnych" ustawach dotyczących królestwa. Bard ziewnął głośno i zdjął przewieszoną przez ramię na lnianym pasie lutnię. Przepchał się bez zbędnych przeprosin do podestu, wdrapał się na niego i podszedł do mówcy.

- Człowieku, ile można?
Herold starał się nie patrzeć na Helyasa i dalej wygłaszał swoje. Nie dając za wygraną bard chwycił instrument w obie ręce i zagrał skoczną melodię:

- Król nasz nic nie robi,
tylko ciągle zrzędzi.
Kto powie coś od siebie,
zaraz go przepędzi.
Zamiast tego herolda
chętnie coś ogłoszę,
że to przerośnięte,
tłuste, grube prosie.

Ludność wybuchła śmiechem. Herold zrobił się czerwony jak cegła i wrzasnął:
- Straż! Zabierzcie stąd tego prostaka!

Helyas przewiesił lutnię z powrotem przez ramię, ukłonił się i szybko zeskoczył za "scenę". Nie oglądając się
za siebie biegł najszybciej jak mógł w kierunku bram miasta. Wnet obok niego pojawił się wysoki mężczyzna na koniu.
- Przesadziłeś tym razem - powiedział z uśmiechem i podał rękę bardowi aby ten mógł dostać się na grzbiet wierzchowca.
- Daj spokój Torwin. I tak miałem wkrótce wyjechać.

Torwin był przyjacielem Helyasa od najmłodszych lat. Mieszkali obok siebie w pewnej ciasnej uliczce tego miasta. Bard od dawna planował pożegnać Creyden aby ruszyć w nieznane w celu zyskania sławy. Zarabiał na siebie grą w okolicznych oberżach. Wychowywał się w normalnym domu niewyróżniającym się od reszty. Jego ojciec zarabiał na całą rodzinę jako kowal, aż on sam nauczył się zarabiać i opuścił mieszkanie.
Gdy koń oddalił się kilka mil od miasta , przyjaciel oznajmił mu, że dalej nie może pojechać, ponieważ ma sporo spraw do załatwienia i nie może wyruszyć razem z nim. Tak Helyas został sam. Wędrował dalej przed siebie w poszukiwaniu jakiejś małej wsi gdzie znalazłby nocleg. Dookoła nie było gdzie się zatrzymać, lecz na szczęście bard trafił na sporawą karawanę kupców, którzy zgodzili się go podrzucić do najbliższej wsi.
Odszedł od kupców dopiero gdy trafili na małą skromną wioskę. Przekonany, że znajdzie tam nocleg, zaczął rozglądać się za jakimś odpowiednim miejscem. Wreszcie znalazł karczmę, w której postanowił przenocować...

PROLOG - YEVERETH


   Yevereth zatrzymała się. Kilkugodzinna podróż trochę ją zmęczyła. Oxenfurt to zbyt drogie miasto, nie było jej stać na dłuższy pobyt w nim. Odkąd ukończyła Aretuzę musiała sama się o siebie troszczyć. W dodatku na trakcie straciła niedawno zakupionego konia i nie miała pieniędzy. Nieźle. W takim razie o zakupie nowego wierzchowca nie ma mowy. Gdyby nie okradli kupieckiej karawany, z którą podróżowała te kilka dni...rabusie zabrali wszystkie konie i znaczną część towaru. Następnego dnia odłączyła się od towarzyszy podróży, w pewnej mierze dlatego, że jej droga biegła w innym kierunku. 
   Myślami powróciła do przeszłości, by odgonić zmęczenie.
   Rodzinnego domu prawie w ogóle nie pamiętała. Pochodziła z małego miasteczka leżącego w Kovirze, niedaleko Pont Vanis. Była bardzo podobna do matki – po niej odziedziczyła brązowe kręcone włosy i dość ostre rysy twarzy. Nikt natomiast nie wiedział, skąd wziął się u niej taki dziwny kolor oczu, które gdyby miały pionowe szparki zamiast źrenic wyglądałyby idealnie jak kocie. Zawsze marzyła, aby oderwać się od swojej rodziny, od ojca, matki i licznego rodzeństwa. No i stało się. Kiedy miała 7 lat, trafiła do Aretuzy. Właściwie nie tak wyobrażała sobie opuszczenie domu. Tak minęło kolejne 12 lat, przez które było jeszcze gorzej, niż w domu – tam przynajmniej mogła wychodzić, przebywać poza bramami miasta, w lasach, które kochała. W szkole magii czuła się jak w więzieniu. Nieważne, jak wygodna, klatka nadal pozostaje klatką.  Były jednak plusy – dziewczyna nauczyła się dużo przydatnych rzeczy. Co prawda inne czarownice nie pochwalały „wymachiwania mieczem” – twierdziły zawsze, że osobom takim jak one (w tym wypadku także i Yevereth) to po prostu nie przystoi.
   Uśmiechnęła się drwiąco. Bardzo lubiła grać na nerwach innym i bardzo dobrze jej to wychodziło, więc na złość znajdywała trochę czasu, aby szkolić się w walce bronią.
Minęło ją dwóch konnych jeźdźców. Zaklęła przypomniawszy sobie, dlaczego podróżuje pieszo.
   Za cel postawiła sobie powrót do Koviru, lecz za wszelką cenę chciała ominąć Novigard.
   W oddali ujrzała jakąś wieś. Przyspieszyła kroku i po chwili jej oczom ukazała się karczma. Mimo że nie była plotkarą, zawsze lubiła karczmy, gdzie można było dowiedzieć się wielu (ciekawych lub mniej) rzeczy. Uradowana, że będzie mogła się gdzieś zatrzymać, rozejrzała się czujnie i weszła do środka.

PROLOG - DEARIEN

- Cholera! –Greig, mężczyzna nieco po czterdziestce złapał się za głowę i usiadł ciężko na fotelu w ciasnej izbie.
- Tato? – Chłopiec o kasztanowych włosach wyglądał na co najmniej smutnego.
- Stryj Skiegier nie żyje. – Ojciec Deariena nie starał się niczego ukrywać. – I kolejny okręt zatopiony.
- Czemu oni to robią?
- Z zawiści… zazdrości… i czystej, ludzkiej złośliwości.
Wojna miedzy rodami wybuchła kilka miesięcy temu, a jej ofiarami padło czterech mężczyzn i trzydzieści pięć statków kupieckich. To była wojna wyjątkowo perfidna i przemyślana. Nie zabijać wroga. Sprawić, żeby sam chciał się zabić. Skellige wymierało. Przynajmniej w oczach świata.  Coraz rzadziej widywało się  tamtejszych piratów, co nie było powodem do zmartwień. Jednak wielu kupców w Pont Vanis i Novigradzie uważało ludzi z wysp za dobrych partnerów w handlu. A teraz?  Raz na miesiąc jakiś kuter zawijał do portu, aby kupić zapas chleba dla swojej wsi. I nic poza tym.
- Dearien, uciekniesz. – Greig  położył rękę na ramieniu czternastoletniego chłopca i spojrzał w jego szare oczy.
- Nie chce…
- Tutaj nie masz przyszłości!
- Będę żeglarzem!
- Chyba majtkiem na królewskiej karaweli! Chcesz tego?
Chłopiec spuścił głowę i zastanowił się. Z piętnem, jakie stanowiła przynależność do jego rodu nigdy nie dojedzie do czegoś na Skellige. Ale co ma robić? Nie zna się na kowalstwie, tkactwie, rybołówstwie…  Wzrok Deariena powędrował na długi, jesionowy łuk, stojący w kącie izby. Lubił strzelać. I całkiem nieźle mu to wychodziło.  W jego głowie zaczynało świtać. Myśl, która nachodziła go podczas długich leśnych wędrówek. Chciałby być myśliwym. Tylko czy ma dość cierpliwości, aby się tego podjąć? Bił się z myślami. Nie chciał opuszczać domu. Nie chciał opuszczać Skellige. Przewiercające spojrzenie Greiga zmusiło go do szybkiej decyzji. Podbiegł do łuku, pochwycił go, po czym zaczął rozpaczliwie szukać kołczanu. Tylko skąd ten pośpiech? Dearien nie rozumiał, ale coś kazało mu wyjechać już. Natychmiast. Znalazł kilka luźnych strzał i wrzucił je do tobołka. Wpakował tam też krzesiwo, suchary, bukłak z woda, a kilka metrów liny owinął wokół ramienia. Ojciec przyglądał się mu z uznaniem.
- Weź Novicame. Stoi przy kei za domem. Tylko pamiętaj, że bom grota jest luźny. Usztywnij go czymś.
- A Ty? Nie odprowadzisz mnie chociaż?
- Skiegier… to był mój ulubiony kompan do picia. Nie zostawię tego tak. – Marynarz uśmiechnął się z przekąsem, po czym skierował się do drzwi, chwytając leżący na stołku obosieczny topór. Stojąc we framudze rzucił synowi na pożegnanie:
- Pomyślnych wiatrów! I niech zwierzyna się ciebie ima!
I wyszedł.

Dearien po latach ze smutkiem wspominał tamtą chwilę. Miał żal do ojca, że go tak zostawił. Ale cóż,  koniec końców, poradził sobie jakoś.  Coś zyskał, coś stracił. Niejednego pożałował… Skąd miał wiedzieć, że tamta dziewczyna miała już męża? W dodatku był nim sołtys wsi. Ale to przeszłość. Teraz najważniejszy był wiatr i pogoda. Ustawił Novicame, swój ukochany jacht na prawym halsie i wybrał szoty foka. Płynął wzdłuż wybrzeża między Novigradem a Oxenfurtem. Spojrzał niepewnie na otwarty luk na prowiant. Kilka sucharów i kawał suszonej dziczyzny. To wszystko. Musiał niedługo dobić do brzegu i zapolować. Nie… Znowu polowanie? Deariena już nudziło ciągłe skradanie się w lesie. Nienawidził tego. Ale nic innego nie potrafił. Oprócz żeglowania.  A ze względu na przeszłość nie przyjmą go na żaden okręt ze Skellige. O królewskiej marynarce nawet nie myślał. To byłoby poniżej jego godności. Zostało mu ganianie z lukiem.

Koło południa zawinął do małej zatoczki. Krzyk mew wraz z szumem fal tworzył idealne tło do szant. Dearien jednak nie miał ochoty na śpiewanie. Zacumował łódź przy zrujnowanym pomoście i ruszył w kierunku lasu. Te same, nudne procedury. Zachowanie ciszy, wyczulenie słuchu i wzroku. Poszukiwanie tropu. Na ten żeglarz nie musiał długo czekać. Już po kilkunastu metrach trafił na świeże ślady. Podążał nimi powoli, a kroku przyspieszył dopiero wieczorem.  Tuż po wschodzie księżyca zatrzymał się, uważnie rozejrzał i przyklęknął. Dotarł do kryjówki zwierza. Mała kotlinka, gęsto porośnięta niskimi krzewami, była idealnym domem dla kilku samotnych sarenek. Teraz najlepsze – strzelanie. Jedyna rzecz, która nie nudziła się Dearienowi w polowaniu. Napiął łuk, a puchate lotki strzał połaskotały go w policzek. Wstrzymanie oddechu, celowanie i zwolnienie cięciwy. Pach, po wszystkim. Młode zwierzę padło między mchy i trawy, a pozostałe gdzieś uciekły. Mężczyzna zarzucił sarnę na ramie i przygarbionym, powolnym chodem, udał się z powrotem na łódź. Nie zastał jednak jej, a jej zgliszcza. Novicame spłonęła. Ktoś dla żartu, bądź ze złości podłożył ogień pod ukochany jacht żeglarza ze Skellige. Dearien wpadł w nieopisaną furię. Gorączkowo rozglądał się wkoło. I znalazł. Znalazł to, czego szukał. Ślady. Bez namysłu, pędem rzucił się  za zbrodniarzem. Nie zauważył nawet, że wciąż trzyma sarnę. Położył ją na ziemi, po czym kontynuował pościg.

Minęły dwa dni, kiedy trop się urwał. Było to przed drzwiami pewnej wiejskiej karczmy…