Wnętrze karczmy nie wyróżniało się niczym szczególnym – ot, wszędzie drewno, kilka myśliwskich trofeów na ścianach i smakowite zapachy dochodzące z kuchni. Yevereth stała chwilę niezdecydowana.
   - Miskę gulaszu i kufel piwa– rzuciła do niskiego karczmarza. – Poproszę – dodała po chwili.
   Karczmarz spojrzał na nią dziwnie. Nieczęsto zdarza się, żeby kobiety kupowały tu piwo.
   Wiedźma zmierzyła wzrokiem wiszącą na ścianie głowę jelenia, po czym usiadła niedaleko kominka.
    Po chwili niewysoka, szczupła dziewczyna podeszła do niej z tacą.
   - Ile się należy?
   - 5 denarów – odparła dziewczyna radośnie.
   - Noclegi w jakiej cenie? – zapytała podając jej należną sumę.
   - We wspólnej izbie za denar, osobne pokoje za trzy.
   - Niech będzie jedno miejsce we wspólnej. – rzuciła zrezygnowanym tonem. Trzeba oszczędzać.
   Kończąc posiłek zauważyła niskiego starca idącego w jej stronę. Mężczyzna zatrzymał się i zmierzył ją wzrokiem.
   - Ja cię znam, Reva – powiedział spoglądając jej w oczy, po czym odszedł w stronę drzwi. Nie znała go. Nie potrafiła sobie nawet przypomnieć, czy kiedykolwiek go spotkała
   Reva. Tak ją nazywano, kiedy była jeszcze dzieckiem...
   Westchnęła, po czym wstała i poszła w stronę wspólnej izby.

Otwierając drzwi uderzyła w niego fala gorąca. Otrząsnął się i wszedł do środka, rozglądając się na boki.
    Karczma wydawała się przytulna, był w niej oblężony przez ludzi kominek, z którego emanowało przyjemne ciepło. W izbie siedział spory tłum różnego rodzaju osobników. Garvey zauważył elfa, raczej niespotykanego tutaj przybysza. Zwrócił też uwagę na jakiegoś osiłka siłującego się z kimś na rękę, śpiącego barda z lutnią i młodą, ładną dziewczynę, która krzątała się z tacą. Mag postanowił coś zjeść i przespać się, aby jutro móc pomyśleć o kolejnych dniach. Podszedł do krępego karczmarza i spojrzał mu w oczy.
- Ile kosztuje nocleg? – spytał całkiem przyjaznym tonem.
- Denar za jedną noc we wspólnej izbie, trzy za osobny pokój – odpowiedział karczmarz nie spuszczając wzroku.
- Hmm… Niech będzie wspólna, trzeba oszczędzać. – mruknął mag i dyskretnie spojrzał w miejsce, gdzie trzymał sakiewkę. - Do tego poproszę kurczaka i duży kufel piwa.
- Zaraz zostanie podane.
    Garvey odszedł od szynkwasu i przysiadł się do siwego starca garbiącego się nad ławą, chowając kostur. Na widok czarodzieja mężczyzna skulił się jeszcze bardziej, lecz widząc, że ten nie chce mu nic zrobić starał się wyprostować. Po chwili ośmielił się zapytać:
- Gra waćpan w kości?
    Mag zastanowił się chwilę.
- Gram, ale nie z byle kim. Pieniądze masz?
- A mam, panie, mam. Niewiele tego będzie, ale na grę starczy.
- Wyciągaj je.
    Do czasu, gdy podano mu jedzenie, Garvey wygrał sporo kolejek. Nie oszukiwał, nie używał do tego magii, po prostu był to jego szczęśliwy dzień.
- Razem z noclegiem trzy i pół denara – ze skupienia wyrwał go piękny, kobiecy głos. Przed nim stała ładna dziewczyna, którą wypatrzył już przy wejściu. Uśmiechała się do niego jednym z cudowniejszych uśmiechów, jakie kiedykolwiek widział. Odliczył ze sporego stosu monet znajdujących się na ławie pięć denarów i podał córce karczmarza. Od razu wypatrzył podobieństwa łączące ich i nie miał wątpliwości co do więzów krwi.
- Dziękuję – dziewczyna zarumieniła się lekko, postawiła przed nim wypełniony do pełna kufel oraz kurczaka i odeszła.
    Garvey był głodny, więc szybko zjadł potrawę, popijając co chwila piwem.
- Chyba już starczy gry? – zapytał siedzącego naprzeciw starca, który zmarkotniał patrząc na przegrane pieniądze. Siwy pokiwał głową i spuścił głowę. – Wiesz, jak daleko jest stąd do Tretogoru?
- Jakieś 95 mil - wychrypiał starzec, podparł się rękoma, wstał i odszedł, kiwając się raz w lewą stronę, raz w prawą.
    Mag przeliczył monety i wsypał je do sakiewki. Zamówił kolejne piwo i czekał samotnie na cudowną dziewczynę, by sycić się samym jej widokiem. Nie zamierzał nic robić, był zbyt wrażliwy na piękno, by je niszczyć, chociaż córka karczmarza sama próbowała go kusić.

Ostatnio edytowany przez Wilk (2011-07-31 22:32:10)

Garvey wyszedł z zaplecza. Szedł przed siebie całkowicie zszokowany, nie baczył na ludzi znajdujących się w karczmie. Próbował sobie wszystko poukładać w głowie. Usiadł na swoim miejscu, dopił piwo, którego nikt nie śmiał ruszyć, wyprostował się. Po chwili pewniejszy siebie wstał i wszedł na ławę. Rozejrzał się po tłumie, szukając w nim osób godnych uwagi. Wzrok jego padł na osiłka, który wcześniej siłował się na ręce, oraz na ciemnowłosego młodzieńca siedzącego przy kominku. Odchrząknął głośno i zaczął przemawiać.
- Mieszkańcy i przybysze! Czy jest tutaj ktoś, kto poszukuje przygody? Kto nie lęka się stania oko w oko ze śmiercią? Kto nie obawia się użycia siły, niewygodnych warunków, współpracy z nieznajomymi? Nasz brat, właściciel tej karczmy jest w potrzebie. Wspomóżmy więc go! Jego córka zachorowała, uratować ją może tylko pewien przedmiot. Aby go odszukać trzeba wyruszyć w trudną podróż naszpikowaną niebezpieczeństwami, lecz wszystko to zostanie sowicie nagrodzone. Razem z pewnym elfem – czarodziej wskazał dłonią na Amrasa – poszukujemy odważnych ludzi, którzy zdołają pokonać swoje słabości, którzy nam pomogą, którym nic nie jest straszne.  Czy ktoś z was jest w stanie poświęcić swoje życie dla niewinnej siedemnastolatki? Czy może on liczyć na wasze wsparcie, zaangażowanie? Powtarzam raz jeszcze, za pomoc każdy z uczestników otrzyma sporą nagrodę, a także zostanie owiany niemałą sławą w tych okolicach. Każdy z was może się zgłosić!
Mag stał jeszcze przez chwilę na ławie, ciekawie zerkając na różne reakcje zgromadzonych, którzy wpatrywali się w niego ze zdziwieniem. W końcu zgrabnie zeskoczył i ruszył do Amrasa.

Sigion czekał cierpliwie na jakiś rozwój wypadków. Nic się nie działo. Już dawno skończył jeść. Pił kolejne piwo. Nie smakowało tak dobrze jak krasnoludzkie, jednak było na tyle dobre, żeby je pić. W pewnym momencie zobaczył sprzeczkę elfa, z jakimś człowiekiem. W pierwszym odruchu pomyślał, że to czarodziej, jednak szybko się upomniał. To mógł być zwykły człowiek, podpierający się kosturem. Jednak ludzie tak młodzi zazwyczaj tego nie robią. Trzeba mieć na niego oko, pomyślał. Dopił piwo i czekał na rozwój wypadków. Mężczyzna poszedł za elfem do kuchni. Po chwili wyszli obaj, a czarodziej wszedł na ławę i zaczął nawoływać do wzięcia udziału w przygodzie. Sigion słuchał, a jego oczy zabłysły, kiedy ten mówił o sporej nagrodzie. W wyprawie miało chodzić o odnalezienie przedmiotu, mającego pomóc córce karczmarza. Podobno była chora. Sigion zauważył, że pierwszą osobą, która podeszłą do poszukującego chętnych mężczyzny był pijany bard.
- Taaak, ciekawa kompania. - pomyślał. Poczekał, aż trochę minie zainteresowanie tamtymi. Ludzie wrócili do swoich spraw i w karczmie znów zapanował normalny harmider. Rozmowy i śmiechy. - W zasadzie nie mam nic do stracenia. Tylko dlaczego karczmarz nie powierzył mi tego wcześniej... - zastanawiał się dalej. W końcu wstał i zaczął iść w stronę mężczyzny z kosturem. - No tak. Najemnik nie jest w stanie zrobić dobrego pierwszego dobrego wrażenia. A poza tym pewnie nie jest zbyt bogaty. W takim razie co oni mają do zaoferowania?? - podszedł do mężczyzny. - Myślę, że może wam się przydać mój topór. Nie obchodzi mnie z kim będę podróżował. Kiedy ruszamy?

Sorki, że trochę więcej niż 15 zdań, ale te pierwsze zdania to opis sytuacji, które już były, więc w sumie można je uznać za zdania zerowe

Sigion przyjrzał się dokładniej owemu mężczyźnie. W swoim życiu tylko raz spotkał maga. Teraz był pewien. On nim na pewno był.
- Oczywiście. I tak szukałem zajęcia, a wy mówiliście coś o nagrodzie. Jeśli chodzi o strach, to sama wyprawa nie powinna byś straszna. Straszne może być to co niej spotkamy. Będę pilnował, żebyście to wy się nie bali. Mój topór daje mi pewność siebie, a wiedz, że nie tylko on jest moją bronią. - spojrzał na niższego os siebie mężczyznę. - Jestem pewien. Przyzwyczaiłem się do wyruszania z rana, więc to dl mnie żaden problem. Do zobaczenia z rana, czarodzieju. - rzucił na odchodnym. To był długi dzień. Stracił konia, ale niedługo powinien zarobić na kolejnego. Może nawet na kilka. Skierował się w stronę wspólnej izby. Pora odpocząc. Nie wie, co go czeka w drodze.

Mag stał jeszcze przez chwilę na ławie, ciekawie zerkając na różne reakcje zgromadzonych, którzy wpatrywali się w niego ze zdziwieniem. W końcu zgrabnie zeskoczył i ruszył do Amrasa.
- Pięknie się spisałeś - rzekł Amras, siląc się na kpiarski ton. Czułe ucho Garvey'a wyczuło jednak nutę podziwu. - Tą przemową natchnąłbyś i ghula, do ruszenia na pomoc tej dziewczynie - mówiąc to, cofnął się lekko za maga i czekał na chętnych.
Przez dłuższy czas nic się nie działo. Potem wszystko wróciło do normy, ludzie pili i rozmawiali. Niedobrze, pomyślał Amras. Mogą nie zebrać dobrej drużyny.
Jako pierwszy podszedł, a w zasadzie dotoczył się, pijany bard. Był niezwykle wysoki. Pięknie, pomyślał elf, świetna drużyna się zapowiada. Bard-pijak, który nawet nie wie o co chodzi, a deklaruje chęć przystąpienia do podróży.
Jako drugi przyszedł najemnik o kruczoczarnych włosach, który wcześniej rzucał na niego ukradkowe spojrzenia. Mógł starać się ukrywać jak chciał, Amras jednak zbyt długo podróżował po świecie, by nie rozpoznać w nim najemnika.
Zaproponował swoją pomoc, zapewniając, że mogą liczyć na niego w każdej chwili. Amras prychnął lekko słysząc jego wyniosłe słowa, jednak musiał przyznać że był bardzo rad, gdy usłyszał jego chęci do przyłączenia się.
Nikt więcej nie przyszedł. Amras był wściekły, połowa tych wielkich poszukiwaczy przygód miała pewnie przygotowane opowieści jak niemal w pojedynkę dawali rady smokom czy trollom, a nie chcą pomóc młodej dziewczynie! Liczył jednak że wieść się rozniesie, i rano ktoś będzie chciał dołączyć. W trójkę nijak wypadało iść na tak niebezpieczną wyprawę. Na barda Amras szczególnie nie liczył.
Elf westchnął. Najemnik odszedł w stronę izby wspólnej, Amras po chwili wahania również postanowił udać się na spoczynek.
Jego pokój był mały, musiał jednak przyznać, że spodziewał się gorszych warunków, niż zastał. Opadł ciężko na łóżko, starając się przemyśleć wydarzenia mijającego dnia. Wkrótce potem usnął.

Helyas obudził się już całkiem trzeźwy. Spojrzał na kartkę, którą napisał przed uśnięciem. Kilka razy przeczytał ją dokładnie zastanawiając się o co chodzi. W końcu wytężył umysł i przypomniał sobie co się działo dalej. Najpierw było mu głupio, że w takim stanie chciał zgłosić się do wyprawy, potem zaśmiał się aż w końcu zaczął myśleć o tym poważnie. Straż z Creydenu może go szuka a on sam ma mało pieniędzy. Poza tym patrząc na czyny takich ludzi można wymyślić ciekawe pieśni a może nawet wreszcie uzyska nowe brzmienie nad którym pracował od paru miesięcy*. Z kartki wyczytał, że ruszą o świcie. Nie przyjęli go ale może zmienią zdanie jak zobaczą go trzeźwego. Szybko doprowadził się do ładu i pobiegł w kierunku głównej części karczmy rozsypując przypadkiem popiół po wczorajszym kadzidełku. W karczmie było kilku ludzi ale ani śladu maga i elfa. Zamówił małe śniadanie i usiadł przy stoliku nieopodal wyjścia bacznie rozglądając się na wszystkie strony. Nawet jedna osoba spytała się czy coś się stało ale nie odpowiedział. Czekał. Przypominał sobie jeszcze kilka słów z przemowy maga. Wreszcie uznał, że wie dlaczego wyruszają. Przypomniał mu się widok córki karczmarza. Musi pojechać z nimi!

*dzisiaj nazwano by to heavy-metalem.

Ostatnio edytowany przez c4wjajach (2011-08-04 12:19:46)