Amras chciał wracać od razu do namiotu, doszedł jednak do wniosku, że skoro i tak mają zabawić tutaj dłużej, to równie dobrze może poznać lepiej swoje obecne otoczenie.
Słońce dopiero wschodziło, cały dzień był przed nimi. I choć całą poprzednią noc oka nie zmrużył, czuł się świeży i wypoczęty. Czuł, że mógłby stawić ponownie czoła patrolowi.
W zamyśleniu doszedł do zachodniego końca obozu. Namioty były tu już rzadko rozstawione, dochodziły tylko echa rozmów, rozkazów i śmiechów z centrum. Amras spotkał tutaj też dość osobliwy widok.
Przy dogasającym ognisku siedziała niewielka grupa elfów, około siedmiu. O ile widok elfów w komandzie Wiewiórek nie stanowił jakiejś rewelacji, to Amras zwrócił szczególną uwagę na pewien fakt - każdy  z nich miał zawiązaną przy szyi krwistoczerwoną chustę.
- Witaj, bracie, jestem Lione. Napijesz się z nami? - zapytał bohatera jeden z siedzących przy ognisku.
- Nie, nie mam w zwyczaju w taki sposób zaczynać dnia. Te chustki... Mają jakieś szczególne znaczenie?
Zapytany milczał chwilę. Na jego ustach powoli rozkwitał uśmiech.
- Nie. Nie mają absolutnie żadnego znaczenia. Jeszcze nie... Wierzysz w bogów, bracie?
- Nie wiem. Ktoś większy chyba za tym wszystkim stoi... Z drugiej jednak strony, myślę, że nie. Istota która miałaby tak wielki wpływ na świat, byłaby istotą wspaniałą. A wspaniałe istoty nigdy by nie dopuściły do tego co się tutaj dzieje. Ale tak naprawdę jednak...  - Amras zamyślił się. - Z pyłu przecież świat nie powstał, prawda? Bogowie istnieją.*
Lione uniósł dłoń, przerywając wywód.
- Nic mi do tego, na kogo niewidzialnego chcesz patrzeć. Wiesz, czym się różnimy? Tym, że my podchodzimy do życia bez majaczeń. Przy okazji walk o naszą wolność chcemy też otworzyć ludziom oczy. Bo nie boimy się Boga i trochę nam ich szkoda. Zmanipulowani obietnicami za życia... A przecież ci co odeszli, jednak nie powrócili.
Amras zawahał się. Jego zamyślony wzrok spoczął na młodej elfiej damie, której białka przesłaniały całe oczy. Podświadomie wiedział kto to jest. Ta, choć niewidoma, wyczuła, że patrzy na nią.
- Twoim przeznaczeniem jest zginąć, elfie.
Wstał i odszedł bez słowa. Postaci siedzące przy ognisku, odprowadziły go wzrokiem.
Wiedział, że elfka się nie myliła, była wieszczką. I chociaż Amras nie cenił swojego życia zbyt wysoko, jej słowa uderzyły go mocno.
Moim przeznaczeniem jest zginąć? Doskonale. Ale przeznaczenie tych skurwysynów będzie dokładnie takie samo.




* Dobra rozkmina xD