- Kurwa! Wiecie czy daleko jeszcze?? W tym smrodzie nie mogę rozróżnić zapachu gówna od topielca... W zasadzie na jedno wychodzi. Ale oprócz smrodu denerwuje mnie jeszcze ta złowieszcza cisza. W ciągu ostatnich 15 minut nie słyszałem nawet odgłosów wydawanych przez szczury! Czuję, że coś tu jest... Kurwa, kurwa, kurwa! Bardziej od tego pieprzonego smrodu i pierdolonej ciszy nie mogę doczekać się prawdziwej walki! Cholera! Jesli nie spotkamy jednego głupiego szczura, którego będę mógł zarżnąć, to wyjdę z siebie! - najemnik nie lubił czekać. Nie lubił czekać, szczególnie, jesli nie wiedział na co ma czekać. Gdyby wiedział, że zaraz zza ściany ma wyskoczyć stado kikimor, czy oddział żołnierzy byłby spokojniejszy... Ale nie cierpiał tej walonej nieświadomości!

Poirytowany Dearien rozciął pajęczynę dwoma pionowymi cięciami. Garvey, nieco wprawdzie ubabrany, mógł iść dalej. Nie słyszeli niczego znad swoich głów. Nocne odgłosy ulicy zagłuszał szum ze starych, elfich kanałów, równie irytujący, co głupkowato zestrachany wyraz twarzy Helyasa. Najemnik idący na czele z nudów liczył i porównywał pęknięcia w stropie. Pasjonujące to, a jakże zajmujące. Pirat w chwili desperacji i duchowego załamania już chciał dołączyć do Sigiona, ale w tej chwili natrafili na okutą klapę w suficie. Zbrojenia wyglądały jak żywcem wzięte z demonicznego chramu. Rozwarte, zniekształcone paszcze mitycznych stworzeń broniły wrót przed obcymi. Nierozpoznane przez Deariena kości zwisały z rantów niby szaszłyki na powrozach skręconych ze ścięgien. Dotarli tu. Po ładnych dwóch godzinach marszu przez ciemność, zwątpienie i gówno.

- Można iść. - wyszeptał Sigion, wychylając głowę ponad poziom podłogi zamkowej piwnicy. Reszta wyczołgała się z tunelu w czasie, gdy najemnik majstrował przy zamku w drzwiach.
- Cholera, zamknięte. - stwierdził. - A nijak nie znam się na otwieraniu.
- Panowie, chyba trzeba będzie porządnie walnąć. - poradził pirat, zakasując rękawy.
- Cicho bądźcie. Patrzcie, siepacze, jak to się robi. - Grvey wyszeptał formułkę skoordynowaną z ruchami dłoni. Zamek zaturkotał i po sekundzie drzwi stały otworem. - Chodźcie.

Dokonując jednego skrytobójczego morderstwa na strażniku, drużyna przemknęła przez katakumby i went znalazła się w hallu. Przekleństwa, szczęk oręża, przekleństwa, wrzaski i przekleństwa dochodziły z górnych kondygnacji.
- Zostań. Mamy zabezpieczać tamtych przed kontratakiem z zewnątrz. - zatrzymał czarodziej porywczego Sigiona, chcącego na złamanie karku pognać schodami na górę.

Garvey przewrócił oczami, lecz na wszelki wypadek schował kostur za pas i wyciągnął miecz. Ustawił się obok najemnika, spojrzał na niego wzrokiem mówiącym "spokojnie, będzie walka". Przez myśl przemknęło mu pytanie co się dzieje w drugiej części drużyny, czy dają radę. Przygotowywał się do walki magią, wyszukał żyły i uzupełnił Moc. W głowie starał się przypomnieć wszystkie zaklęcia mogące się przydać przy walce, wszak nigdy nie przykładał do nich wagi nie myśląc, że przyjdzie mu kiedyś je wykorzystać. Poprawił pas, sakwę z rzeczami, które pomogą przy uzdrawianiu rannych i czekał cierpliwie na to, co się zaraz stanie.

Szczękająca broń z górnych kondygnacji nadal nie cichła. Choć przemożna chęć niesienia pomocy czy, jak w przypadku Sigiona, wyładowania agresji, niekiedy brała górę nad rozsądkiem, drużyna nie ruszyła się z miejsca. Mieli czekać, aby ochronić resztę komanda przed kontratakiem, który miał nastąpić za kilka minut.

Drzwi bez ostrzeżenia wyleciały z zawiasów mijając potylicę Helyasa o cal. Dearien nie wiedział, czy te minuty zleciał tak błyskawicznie, czy po prostu nieprzyjaciel przyszedł szybciej. Kontemplacja tej sprawy mogła jednak poczekać, zważywszy fakt, że ku bohaterom pędzili uzbrojeni gwardziści. Gdzieś za linią wrogą szczeknęły cięciwy, a strzały odbijające się od balustrad hallu opisały malownicze trajektorie. Okrzyki kapitanów zdradzały podniecenie i satysfakcję.
- Ekhem... Garvey, walnij jakąś zaporę ognistą, czy coś. - jęknął Dearien. Nie lubił, gdy coś szło niezgodnie z panem. Czarodziej bez namysłu zabrał się za kreowanie magicznej tarczy, w czym przeszkodził mu Sigion, który wparował morderczym młyńcem w chmarę napastników. Z jego gardła wydziera się bojowy okrzyk. Zdaje się, że bardziej chodziło mu o samą istotę krzyku, aniżeli o przekazanie jakiejś szczególnej treści, bo dźwięk był zdeformowany przez zaciśnięte z podniecenia struny głosowe. Krew trysnęła kaskadami z gardeł trzech zabitych kolejno żołnierzy. 
- Sigion, wracaj tu! Idziemy na górę! Jest ich za dużo! - darł się pirat. W odpowiedzi otrzymał wrzask, który można było zinterpretować jako "nie".
- Tam łatwiej odeprzemy tę masę! No chodź!
Tym razem usłyszał w odpowiedzi coś w rodzaju "za nic". Nie widząc lepszego rozwiązania, sam runął między żołnierzy wroga. Burza rudych włosów natychmiast nasiąkła ciepłą krwią, która dzięki staraniom najemnika unosiła się wszędzie wokół. Teraz nic nie miało znaczenia. Teraz udowadniał, że jest wierny ideałom. Wolność, szczęście. Bez względu na cenę. Teraz walczył.


Typowy żołnierz
Cechy
Ko: 2    Po: 2    Si: 3    Zm: 2    Zr: 2    Zw: 2
In: 2    Og: 1    Wo: 1
Żywotność: 33
Uniki: 3
Zbroja: Miękka zbroja, tarcza (łącznie +4 obrony).
Broń: Miecz jednoręczny (5) i nóż (2) / miecz dwuręczny (7) / halabarda (8) / kusza (6). Do wyboru
Umiejętności: Jeździectwo 3, Hazard 1, polowanie 1, taktyka 1, zimna krew 1

Z chwili na chwilę przybywający oponenci bez trudu okrążyli drużynę. Odcięli nawet dostęp do schodów. Słowem - sytuacji nie można było zaliczyć do korzystnych.
- Deportuj nas, Garvey! - zakrzyknął Helyas, z trudem parując nacierające klingi.
- Nie mogę, za mało energii, za dużo chaosu. - zdążył odpowiedzieć czarodziej pomiędzy rzuceniem dwóch zaklęć ofensywnych.
- Na schody! Sigion, przebij się, my polecimy za tobą! - wydyszał Dearien, który od dłuższej chwili nie zranił żadnego przeciwnika, a jedynie zbijał ciosy.
Zakotłowało się jeszcze bardziej, gdy najemnik spróbował wykonać polecenie. Przerywając morderczy deszcz ataków, dał strażnikom czas na uformowanie szyku. Zanim bohaterowie zorientowali się co się dzieje, szła ku nim zbita w kupę, najeżona ostrzami masa ciał ludzkich. Schody nadal były zablokowane.
- Arghh! - wrzasnął najemnik, gdy szpic halabardy rozdarł mu skórę na lewym boku. Zaraz po nim jęknął żałośnie bard, niefortunnie dźgnięty pod prawy obojczyk.
Strażnicy w bojowym szyku byli jak młot dla kowadła, które stanowili gwardziści schodów. Kompani pomiędzy morderczą machiną byli bezradni. Smród spalonego mięsa piekł w oczy, gdy pod ognistą siatką Garveya miotało się coraz więcej ludzi. Ale każdego powalonego zastępował kolejny, z tyłu szeregu. Rozpaczliwa obrona hallu trwała nieprzerwanie, choć wyraźnie słabła. Raniony w udo pirat zawył beznadziejnie. Ale nie mogli się poddać. Każda chwila spędzona tutaj zwiększała szanse reszty komanda na wykonanie zadania. W dzikiej furii, każdy z czwórki bohaterów bronił się mężnie i nie ustępował pola. "Gdy umiera nadzieja, ostatnią tarczą wojownika jest jego honor" - przypomniał sobie żeglarz. Na co dzień nie kierując się taką zasadą, w chwili obecnej przybrał ją za motto swojego nie zapowiadającego się długo życia. Gdy ciężką ranę otrzymał Garvey, owa nadzieja umarła. Opór rozgorzał z nową siła, jednak z góry skazany był na klęskę.
- A chciałem jeszcze w życiu pochędożyć. - zironizował Sigion, blokując paradą  za plecy krótkie cięcie.
Dearien zaśmiał się dziko i wywinął mieczem młyńca samemu nie wiedząc dokładnie, co zamierza zrobić. Tnąc dwukrotnie grot wrogiej halabardy pozbawił broni jakiegoś młodego, pryszczatego rekruta z kwadratową szczęką. Po kolejnym cięciu ów młodzik leżał bez ducha  na ziemi. Pierwszy trup od kilku minut.

Świst, brzdęk i głuchy stukot grotu o pancerz poprzedziły śmierć następnego. I kolejnego. Deszcz strzał zasypał strażników schodów, a ziejąca nienawiścią twarz Amrasa wychyliła się zza balustrady. Sekundę później dziesięciu kuszników obrało ją za cel. Elf zanurkował za poręcz na czas. Wszystko było jasne. Dearien, Sigion, Helyas i Garvey przygarbieni pomknęli schodami na galerię, wymijając z godną podziwu zręcznością wrogie klingi i bełty. Yevereth, Dralann i Amras nawet nie powitali towarzyszy, a jedynie dali wymowny znak, aby puścić się wzdłuż korytarza i na schodami na kolejne piętro. Krew z ran bohaterów, pomimo jej znacznej ilości, nie zostawiła śladów na szkarłatnym dywanie.


[ Teraz Amras i jego podopieczni napiszą u siebie jak to się stało, że zdecydowali pomóc kolegom w hallu ]

Sigion ciągle wywijał toporem. Ręka powoli mu słabła jednak ciągle przebijał się w stornę Amrasa. Usłyszał co powiedział bard.
- Jesli z tego wyjdziemy, urządzimy sobie mały konkurs. Założę się, że wypiję więcej. - Mówiąc to przepołowił jednego z żołnierz, odepnął toporem halabardę następnego i pchnął go. Ten poleciał po schodach na nastawione halabardy swoich towarzyszy. Kilku z nich się przewórciło i poleciało w dół po schodach nadziewając asię na bronie kolejnych. Sigion przelotnie się uśmiechnał, po czym zawył z bólu, kedy czyjś miecz śmignał mu przed oczami zostawiając dosyć płytką ranę pod jego oczami, na wysokości nosa. Zawył w furii i odrąbał napastnikowi głowę. Pomyślał tylko, że jeśli zaraz się z tąd nie wydostaną, to nie tylko oni, ale i elfia drużynka będzie miała problem...

Sigion był już prawie na górze, kiedy zobaczył manewr Amrasa. Zaklnął szpetnie.
- Dostańcie się na samą górę, tam będzie wam łatwiej odpierać ich na schodach. Utrzymujcie je dopóki nie wrócę! - Dearien zdążył coś krzyknąć, jednak Sigion już był po drugiej stronie poręczy i leciał w dół do Amrasa. O cal minął w locie postawioną do góry halabardę i wskoczył na głowę strżnika w taki sposób, że kolana najemnika znalazły się na ramionach gwardzisty. Ten runął na Ziemię, a Sigion skręcił mu kolanami kark. Wział jego halabardę i zatoczył nią kilka kół nad głową. Uważniejsi odskoczyli, lub schylili się, trzech straciło głowy. Sigion zaczął wywijać halabardą przebijając się do elfa, który odpierał ciosy żołnierzy. Nie chciał łatwo oddać życia, ale powoli pozostawała mu już tylko obrona. W tym momencie przebił się do niego Sigion, trzymając strażników na długość drzewca.
- Bez takich wyskoków! Chciałbym się jeszcze z Tobą napić elfie. - Sigion pokazał kły w uśmiechu i przepołowił halabardą strażnika. Nieszczęśliwie halabarda wbiła się w kość, więc ułamał drzewce i wbił je w brzuch podbiegającemu gwardziście. Schylił się podnosząc czyjść dwuręczny miecz i stawiając bardziej na siłę niż technikę. Odwrócił się tylko na chwilę w stronę elfa, żeby zobaczyć jak ten też uśmiecha się do niego. Jego twarz była uwalana w krwii, co pozowliło mu dostrzec biel jego zębów. Ta chwila wystarczyła, żeby któryś ze strażników przejechał mu grotem halabardy po tricepsie. Na szczęście nei było to głębokie cięcie, ale i tak odczuwalne, przy walce cięzką bronią.
- Pięknie kurwa, pięknie... - Razem z Amrasem ponownie zaczęli przebijać się w stronę schodów, których pilnowali ich przyjaciele cały czas spychając w dół gwardzistów.