Jako, że mój kącik pokrywa się od dłuższego czasu kurzem, postanowiłem go odświeżyć ;p  Jak wie chyba większość z was, od pewnego czasu pracuję nad 'czymś większym'. Wiecie na pewno, bo chyba bym nie omieszkał się nie chwalić tym wszem i wobec ;D No ale, przechodząc do meritum - postanowiłem umieszczać w tym miejscu różne rzeczy związane z moim projektem, że tak ładnie to ujmę. Będę rozpisywał się np nad historią i pochodzeniem postaci, które w głównym dziele będą tylko drugo- lub trzecioplanowe, co pomoże mi samemu lepiej je poznać i nie wypaść z formy, albo o miastach - ich zwyczajach, historii, architekturze.
Mile widziane komentarze, nawet te kąśliwe <nieśmiało spogląda na Sarumo>. Pochwały także zawsze mile widziane Może to zmotywuje innych użytkowników-artystów
_______________________________________________________________________________


Notka biograficzna

    Christian Lis jest mrocznym elfem. Pochodzi z rodu królewskiego. Rodzi się po śmierci swojego ojca, więc jest tzw. ‘pogrobowcem’. Jego ojciec został otruty przez nieznanych sprawców, którym zaczęły wadzić rządy tej dynastii. Ruch ten był dobrze przemyślany – król Leander nie pozostawił bowiem męskiego potomka, co spiskowcom dawało szerokie pole manewru. Mogli albo obsadzić na tronie kogoś ze swoich, albo utrzymywać bezkrólewie, jak też się stało. Prawdopodobną przyczyną skrytobójstwa były działania Leandra, który starał się ocieplić stosunki z bratnim szczepem elfów, co było przynajmniej kontrowersyjne, zważywszy na głęboko zakorzenioną nienawiść mrocznych elfów do swych braci, która nie zelżała ani na moment. Wręcz przeciwnie, zdawać by się mogło, że z każdym dniem gorzała jeszcze bardziej.
    Spiskowcy nie wzięli jednakże pod uwagę faktu, że jedna z żon Leandra była w tym czasie brzemienna. Owa elfka wykazała się wielkim rozsądkiem. W ramach rzekomej żałoby postanowiła odbyć pielgrzymkę do Sulkalen. Udała się więc tam, gdzie urodziła Christiana. Powierzyła go opiece klasztoru Stwórcy, wierząc, że odziedziczy charakter po ojcu i nigdy nie da się stłamsić złemu światu. Po tym zaś uczynku odeszła w sobie tylko znaną stronę, prawdopodobnie zabijając się tego samego jeszcze dnia, skacząc z klifu w morską toń.
    Zgodnie z przewidywaniami matki, był butny, hardy, a przy tym zaradny. Szybko odnalazł się w światku przestępczym, gdzie jego nowych znajomych nie obchodziło pochodzenie czy rasa – liczyło się tylko to, jak bardzo przydatny byłeś w zdobywaniu pieniędzy i informacji, niekoniecznie legalnie. A Christian był w tym niezastąpiony, korzystając w fachu ze swoich wrodzonych umiejętności.
    Był bardzo skuteczny, ponadto nie zależało mu wcale na złocie – liczyła się adrenalina i świadomość, że robiło się coś wbrew prawu, że wystarczy jedno potknięcie i masz przegrane życie. Oba te czynniki zwróciły uwagę królów portowego półświatka. Szczególnie przebiegły okazał się pewien Szczur, który zorientował się, że elfa zdobyć można nie złotem, lecz obietnicą zleceń spektakularnych.
    Współpraca układała się idealnie. Dla Christiana nie było zadań niewykonalnych, nie zadawał też zbędnych pytań. Szczur z czasem też jakby usynowił elfa, nie szczędząc mu przy tym złota, które dla elfa zaczęły nabierać większego znaczenia – zasmakował w drogich materiałach i pięknych kobietach. Wynajął także osobistego ochroniarza, Jose, weterana bitew w Delgond. W przestępczym świecie nie można mówić o przyjaźni, jednak to określenie najlepiej pasowałoby do późniejszych relacji między Lisem a Jose. Zaczęli przybywać także i inni ‘przyjaciele’ – dwulicowe świnie, liczące na potknięcie Księcia Złodziei, jak zaczęto nieoficjalnie tytułować Christiana. Ten jednak błędów nie popełniał, zorganizowano więc przewrót. Do bliskich współpracowników elfa przeniknęła jedna z szumowin – Laszlo. Zaaranżowano spotkanie, podczas którego elfa wprowadzono w spisek mający na celu usunięcie Szczura, a Christiana postawić w nagrodę na jednej z wyższych pozycji w interesie. Ten jednak kategorycznie odmówił. Nazajutrz wyjechał na przedmieścia portu Sulkalen w interesach Szczura. W nocy zmasakrowano Jose, a Christian przeżył tylko dlatego, że był w owym czasie w burdelu. Tej samej nocy zabito również pięciu innych ‘synów’ Szczura. Przekaz był jasny – przestaliśmy żartować.
    Rankiem skontaktował się z Foką Laszlo, ostrzegając jak na przyjaciela przystało, że spiskowcy mają haka elfa i mogą go wrobić w zlecenie zabójstw. Wspaniałomyślnie pomyślał jednak o nim – przywiózł mu trochę złota i zapewnienie, że znajdzie się dla niego miejsce na statku handlowym. Musi się jednak pospieszyć, bo statek niebawem wypływa.
    Po odejściu elfa Laszlo zabiera jego majątek i osobiście przekazuje informacje Szczurowi o rzekomej zdradzie jego syna. Króla podziemia łapie atak serca, na drugą stronę pomaga mu przejść sam Laszlo, wrażając sztylet w płuca.
    Christian dostaje się na pokład statku handlowego. Po kilku dniach rejsu okazuje się, że nie ma czym zapłacić kapitanowi, za co ten zamyka go w ładowni. Tam jeszcze Lis próbował wzniecić, nieudanie zresztą, bunt. Kapitan rozkazał wsadzić go do szalupy i spuścić na środku oceanu.
    Ledwo żyw dobija do brzegu Imperium Ducklas. Tam padł na mroźnym brzegu i niechybnie by zginął, gdyby nie ludzie z plemienia Prehistorycznych ludzi, którzy przenieśli go do swojego obozu i udzielili schronienia.
    W Ducklas rozpoczął życie na nowo. Wiele się nauczył od bezinteresownych i poczciwych ludzi, był im niezwykle wdzięczny. Poznał tam również swojego pierwszego prawdziwego przyjaciela – Kolce*. Szczęście nie trwało długo, bo w elfie zakochała się Róża. Było to przyczyną spięcia i zdenerwowania Kolce, który był w dziewczynie zakochany od dzieciństwa. Był rozdrażniony, agresywny w stosunku do Christiana. Ten, nie widząc, o co chodzi, starał się być bierny. W górach doszło do szarpaniny. Odepchnięty Kolce nieszczęśliwie potknął się o wystający korzeń i spadł ze skarpy. Elf popędził mu na pomoc, lecz nic już nie mogło uratować młodego człowieka. Kolce próbował jeszcze coś powiedzieć, lecz krew wypływająca obficie z ust uniemożliwiała mu to. Skonał na rękach Christiana.
    W takiej sytuacji znalazła ich Róża- martwego Kolce i klęczącego przy nim Christiana. Obaj skrwawieni, po wyraźnych śladach walki. Wnioski, choć błędne, nasuwały się same. Tego samego dnia Lis został wygnany z plemienia. Zabrał swoje rzeczy i amulet od Róży, po czym ruszył w głąb Ducklas, bez chęci do życia, bez przyjaciela i ukochanej.
    Zdarzenia te ukształtowały i zahartowały jeszcze bardziej Christiana, jednocześnie też wlały wiele goryczy w serce młodego elfa. Niewiele było już od tamtej chwili momentów, w których byłby szczęśliwy.
    Czytelnik poznaje go w niecały rok po owych wydarzeniach. Prowadzi koczowniczy tryb życia i kombinuje, jak dostać się do Imperium. Całkowicie bezinteresownie zgadza się przeprowadzić drużynę przez łańcuch górski. Nie przynosi to jednak skutku, gdyż – gdy są już blisko celu – nad ich głowami przelatuje zbudzony Dracolich. Jasne się staje, że nie ma już czego szukać po drugiej stronie.

__Tutaj kończę, bo reszta zbyt wiele zdradza z fabuły ;)__


* Nie ma róży bez kolców