Ariel spojrzała z urazą na Dralann, lecz po chwili przeniosła wzrok na czarodzieja i przemówiła cicho:
- Nie wiem co zamierzacie i nie wiem gdzie idziecie ale...mogę wam się przydać. Władam prawie każdym
rodzajem broni. Pomogę wam, spełnię wasze prośby tylko mi pomóżcie. Nie mogę teraz umrzeć.
   Jeden z wieśniaków przypatrywał się zbiegowisku podejrzliwie. Złodziejka spuściła głowę i kontynuowała:
- Mam mało czasu. Dziwna z was drużyna, mości czarodzieju. Widziałam was już wcześniej w Tregotorze-odkaszlnęła- Nie
żebym was śledziła ale co nieco się o was dowiedziałam... Porozmawiajmy gdzie indziej, na przykład daleko stąd gdzie nie chcą mnie powiesić
Strasznie mnie te więzy piją. To co? Zostało mi trochę świecidełek.
Na pewno starczy na kufel porządnego trunku!
Ariel uśmiechnęła się do kompani wyczekując odpowiedzi.

Ostatnio edytowany przez manifest (2013-01-30 17:34:01)

Amras, widząc jak jego towarzysze żywo dyskutują nad złodziejką, postanowił do nich dołączyć. Tak na wszelki wypadek - nie wiadomo, co ci postrzeleńcy mogą wydumać. Lepiej jest ich pilnować.
Po chwili już zorientował się czego dotyczy dyskusja i postanowił wtrącić swoje przysłowiowe trzy oreny z pozycji nieformalnego przywódcy hanzy (Amras nie wyzbył się tego poczucia i niewiele wskazuje na to, by miało się to zmienić. Przecież, psia mać, chodzi po tym świecie najdłużej! ).
- Nie mamy prawa by sądzić kto jest winny, a kto nie. Skoro kradłaś - a wiedziałaś, czym to ci groziło - powinno cię dotknąć ramię Karagonisa. - Zawiesił dramatycznie głos. Wiedział że i tak pewnie ją uratują, ale miło było patrzeć, jak przerażenie odmalowuje swój obraz na twarzy kobiety. No a poza tym, aby spełnić prośbę driad przyda się każda para sprawnych rąk. - Nie, nie nam decydować, czy... - chciał kontynuować elf, gdy wtem wydarzyła się rzecz nieprzewidziana. Stojący dotąd nieco z boku Garvey charknął raz i drugi, wypuścił z rąk swój kostur i zwalił ciężko na ziemię. Zaczęły targać nim konwulsje, czarodziej przyciskał pięści do mostka.
Atak skończył się równie szybko, co zaczął. Nikt nie zdążył nawet zareagować. Najbliżej stojąca Yevereth szybko sprawdziła puls i oddech.
- Nie żyje - bardziej ze zdziwieniem niż przerażeniem orzekła.
Przerażenie jednak pojawiło się u Ariel, która chyba mocno zwątpiła, czy aby na pewno chce się przyłączyć do tej drużyny.
- Kurwa, zawał! - Wrzasnął Dearien. - Zawał, zawał! A przecież mówił, że ile ma lat? O rok tylko starszy ode mnie był! - Darł się dalej pirat, ale Amras zastanawiał się ile w tym aktorskiego kunsztu. Ten korsarz jakoś nigdy nie wyglądał na takiego, co to się swoim żywotem przejmuje i go ceni.
- Caelm!* - syknął Amras - bo posądzą ją nie tylko za kradziejstwo, ale i za uprawianie czarów bez przyzwolenia. A wtedy zostanie obdarta nie tylko z szat, ale i ze skóry! Ale bez paniki. Yev, blath**, popiszesz się po raz kolejny swoimi iluzjonistycznymi umiejętnościami? Spraw, by choć przez pół godziny Garvey zamienił się ciałami z tą dziewczyną - wskazał na Ariel. - Dasz radę?
Yevereth patrzyła to na elfa, to na czarodzieja, to na złodziejkę.
- Dziesięć minut - rzekła - no chyba że chcecie, bym skończyła jak Garvey.
Wstała z klęczek i odetchnęła głęboko. Zaczęła szeptać magiczne formuły i wykonywać skomplikowane gesty. Amrasa ścisnęło coś w żołądku. Zawsze tak działał na niego nadmiar magii, źle to znosił. Postanowił więc zostawić drużynę samą sobie, ufając, że tragedii nie będzie. Sam zaś odsunął się znacznie, pilnując, by nikt z wieśniaków mocujących się z szafotem nie zorientował się w ich poczynaniach.
Po kilku minutach został zawołany przez Sigiona. Najemnik podtrzymywał bladą i dyszącą czarodziejkę. Sam jednak się uśmiechał.
- Spisała się - rzekł, szczerząc zęby. - Patrz, już ich podmieniliśmy.
Na potwierdzenie tych słów Garvey - jak żyw - uniósł kciuk ku górze.
- Tylko głosy im się nie zmieniły.
- Całe szczęście, że Strażnicy Sprawiedliwości, kurwa ich mać, już tu idą. Ta iluzja niedługo już wytrzyma - powiedziałą odzyskująca kolory Yevereth.
- Coście jej zrobili?! - Krzyknął idący na czele wieśniak ze słomianym kapeluszem na czerepie.
- Nic.
- Absolutnie nic.
- Nic
- Nic.
- Nie, nic
- My?
Zdezorientowany człowiek podrapał się.
- No, wiesz pan, może nie przy kobietach - mruknął z dezaprobatą Dearien. - A to biedne dziewczę zwyczajnie omdlało. Ty byś nie zemdlał, jakby cię wieszać miano, a jeszcze byś nawet nie zamoczył? - Pirat idealnie sprawdzał się w roli psychologa. - Nawiasem mówiąc, ja bym jej poderżnął gardło. Tłum będzie smutny, że wieszacie nieprzytomną, a tak to się wyłgacie, że... Że to sęp, czy coś. No, ale nas już pora, żegnajcie!
Drużyna pospiesznie opuściła to miejsce, wracając do domu wuja Deariena.
__________________________________________

* Spokój!
** Kwiatuszku

- Nie możemy tu zostać - stwierdziła oczywistą rzecz Yevereth. - A właściwie ona nie może tu zostać - wskazała na złodziejkę. - A ja się najzwyczajniej w świecie tu nudzę. I podejrzewam, że nie tylko ja jedna.
Drużyna wraz z ocaloną kończyła posiłek w domu wuja Deariena. Pirat, usłyszawszy jej słowa spojrzał nań nieprzychylnie i burknął coś o porzucaniu wygodnego życia dla ganiania bez celu po świecie, lecz wyraz twarzy części towarzyszy utwierdził ją w jej przekonaniu.
Czarodziejka wstała i chwiejnie podeszła do okna. Jej ciało nie było przyzwyczajone do używania tak wielkiej ilości magii w ciągu tak krótkiego czasu. Iluzja sporo ją kosztowała, no i wcześniejszy niekontrolowany impuls, który doprowadził do uwolnienia złodziejki...
Zdawała sobie sprawę, że los Garveya nie był wyłącznie jej winą, lecz nie mogła się pozbyć myśli, że się do niego przyczyniła. Nie przepadała za nim. No i mógł się przecież bronić, w sztuce magii był zdecydowanie lepszy od niej, a wyładowanie nie miało trafić konkretnie w niego.
- Amrasie, czego chciały od nas driady? - usłyszała pytanie. Odwróciła się z zaciekawieniem w stronę stołu czekając na odpowiedź elfa.

To nie była pierwsza wizyta Amrasa w Brokilonie, jednak każdej takiej towarzyszyły ogromne emocje i podniecenie. To był maj, ale las nie był taki, jakim go Amras pamiętał: gęstwina milczała złowieszczym, ciężkim milczeniem. Jak każdy elf, w brokilońskim lesie czuł się doskonale, jak ryba w wodzie. Zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie zawsze tu groziło i z tego, że jako jedyny ma doświadczenie w podróżowaniu przez te tereny, poczuł się odpowiedzialny za pouczenie drużyny.
- Pamiętajcie, że nie możecie tu czuć się jak u siebie. To Brokilon, tu każdy jest intruzem - zaczął poważnie przemowę. - Słuchajcie uważnie tego, co będę mówił, bo powtarzać się nie planuję. A jeśli przez któreś z was zyskamy wrogość driad, nie będę interweniował. Ba, sam poczęstuję strzałą.
- Po pierwsze i najważniejsze, zapomnijcie o jakimkolwiek ogniu. Driady do oświetlania sobie mroku używają mieszanki próchna i mchu które w odpowiednim połączeniu świecą zielonym światłem. Nie znam na to recepty, więc podróżowanie nocą odpada. Po drugie pamiętajcie, że nieprzerwanie nas dziwożony obserwują. Jeśli zrobicie coś niewłaściwego, ostrzegą strzałą, może dwoma. Ale potem nie będą się pierdolić, a wierzajcie mi, że strzelają celniej niźli ja. Dlatego gdy przed waszymi pyskami w pień wbije się strzała - przestańcie robić to, co do teraz robiliście, unieście ręce ku górze i powoli się wycofujcie. Jak stwierdzicie że zawiniliście za bardzo, nawet nie próbujcie uciekać. Umrzecie tylko zmęczeni.
- Ale nie tylko driady są tu zagrożeniem. Bandytów tu nie uświadczycie, ale bez strachu - rzekł z uśmiechem, spoglądając na Sigiona - nie trzeba wiele, by zbudzić się bez ręki czy nogi... Uważajcie zwłaszcza na leszych. One mogą zabić ot tak, dla zabawy czy z nudy. Co tu jeszcze żyje? Leprekauny, skolopendromorfy... Wije - powiedział, widząc pytające spojrzenie Dralann. - Wilkołaki, może jakiś oszluzg się trafi. Lista jest naprawdę długa. Jak będziemy mieli szczęście... To natrafimy też na rusałki - słowa te skierował szczególnie do Deariena i do Sigiona, szczerząc zęby.
- Baczcie też, co bierzecie do pyska. Wiele roślin wygląda smacznie, ale mogą być jadowite bardziej niż ogon mantikory. Wystrzegajcie się zwłaszcza purpurowego żywokostu. On rośnie tylko tu, w Brokilonie, i miejmy nadzieję, że nie natrafimy na niego.
Amras przekazał wszystko co najważniejsze i chciał zająć się sobą, lecz wstrzymała go Dralann, prosząc, by opowiedział jej więcej o tym miejscu. Niemal cały postój przegadali, a elf nauczył dziewczynę nawet odnajdywać niektóre jadalne rośliny. Po tym zaś przystąpił do swojego wierzchowca, poszukując liny, którą miałby związać złodziejkę.
-Nie podoba mi się tu- wymruczał w pewnym momencie pirat, po zaczerpnięciu potężnego łyka wody.
-To gorąc. W lesie czuć go mocniej- odparł Sigion i spojrzał na patrzącą się na nich spod byka złodziejkę- Kim ty właściwie jesteś?

Amras
Dralann
Sigion
Dearien
Yevereth
Ariel

Sigion, jak każdy najemnik patrzył przez chwilę na biżuterię, którą wyrzuciła złodziejka. Nadal myślał o niej jak o złodziejce. Ba! W końcu nią była! Jednak zainteresował się nią też z innego powodu. Dla niej, jak widać ta biżuteria nie miała takiej wartości, jak dla "normalnych" ludzi. Przyjrzał się jej uważniej. Była niewiele niższa od niego, jednak znacznie szczuplejsza... Taak... Najemnik po ostatnich przygodach przybrał trochę ciała, czy to przez ciągłą walkę i dodatkowy ciężar broni, które zawsze ze sobą nosił, czy też przez ostatni czas, leniwie opychając się zapasami wuja pirata. W zasadzie Sigionowi było to obojętne. Cieszył się z tego, że jest silniejszy i mimo przeciętnego wzrostu coraz więcej osób przyglądało mu się z podziwem. On jednak teraz nie zwracał na to uwagi. Oceniał nową towarzyszkę. Przynajmniej na jakiś czas, nie wiadomo jak potoczą się ich losy. Oceniał zagrożenie, jakie mogła stanowić, ale też podziwiał jej jasne, prawie białe włosy... Po chwili zamrugał i zapytał.
- W takim razie po co zabierałaś to... "gówno"? Jeśli nie ma dla Ciebie wartości, to się nim zajmę... - spojrzał wymownie na elfa - Nie chcemy urazić driad zaśmiecając tym "gównem" Brokilonu...

Helyas jadąc na swoim wierzchowcu był pogrążony w myślach. Mógł inaczej odłączyć się od grupy ale co tam. To tylko na jakiś czas... póki nie znał dokładniej rozmowy Amrasa z driadami, uważał, że jego sposób na dostanie się do Brokilonu będzie bezpieczniejszy. Strasznie łatwowierna ta drużyna... albo po prostu zbyt nisko go cenią.
Po paru chwilach dotarł do bardzo charakterystycznego drzewa kawałek od ścieżki do lasu. Odwrócił się od niego plecami, twarzą w stronę lasu.
Jakieś pięćset kroków...- pomyślał po czym znów zwrócił się w stronę drzewa i zaczął oglądać pień. Po chwili oględzin zaczął skrobać ostrożnie nożem jedno miejsce... wreszcie kawałek kory odpadł ukazując za sobą specjalnie umieszczony tam dawno temu niewielki skrawek bogato zdobionego gobelinu. Takich rzeczy lepiej nie mieć przy sobie. Nigdy nie wiadomo co porabia jego pierwotny właściciel.
Usiadł pod drzewem, wziął lutnię i zaczął czytać dziwne słowa zapisane na materiale. W języku driad.
- Za cholerę nie da się tego spamiętać na dłuższy czas.- powiedział sam do siebie i zaczął grać dziwną, spokojną melodię, szeptem dopasowując słowa z gobelinu... a właściwie jego części.
Minęły co najmniej dwie godziny kiedy wreszcie schował materiał w dziwnej skrytce mocując na niej tą samą korę za pomocą lepkiej żywicy. Zawiesił lutnię na plecy, dosiadł konia... i ruszył do lasu. Kiedy znalazł się w środku, zdjął lutnię i nie zatrzymując konia zaczął na niej grać przypomnianą po latach melodię. Potem dołączył śpiew. Mało rozumiał co śpiewał, ale ostatnim razem podziałał dobrze na mieszkanki lasu. Uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie przygody, która mało nie pozbawiła go życia, ale dała mu piękną lutnię... którą rok później ukradli zbójcy, ale co tam.
Niewiele czasu upłynęło kiedy usłyszał obok siebie cichy szelest. Potem następny. I kilka na raz. W końcu zatrzymał konia, jednak nie przestał śpiewać. Gdy dookoła niego zgromadziło się ponad tuzin driad z łukami w dłoniach, dreszcz przeszedł mu po plecach. Jednak nie strzelały. Usiadły wokół i słuchały. Najbardziej wymagająca publika- pomyślał z nutą czarnego humoru- jednej się nie spodoba i strzała między oczy. Jednak nie było takiej dookoła. Z upływem czasu było ich jednak coraz więcej. Całe szczęście piosenka była długa i najwyraźniej miała uspokajający wpływ na otaczające go właśnie trzy tuziny driad. Wreszcie ku jego uldze z niskiego tłumu wyszła jedna nie trzymająca łuku.
- Helyas- odezwała się w ich języku.
Bard znał ją. Długo jednak szukał w myślach odpowiednich słów. Znał ich mowę ale niezbyt dobrze.
- To ja,- odparł- pamiętasz?
Tamta przytaknęła głową i uśmiechnęła się.
- Co cię tu sprowadza?- zapytała już w mowie wspólnej. I dobrze wiedział, że umiała ale lepiej nie popędzać uzbrojonej dziwożony.
- Pamiętasz, jak kiedyś oddałem ci pewną przysługę?
- Owszem. Rozumiem, że twoje przybycie ma z nią coś wspólnego
- Tak. Jednak nie wiem czy jestem tu mile widziany.
Driada rozejrzała się wokół zastanawiając się nad czymś. Po chwili krzyknęła do towarzyszek kilka zdań, których nie rozumiał, jednak nie dosłyszał w nich komend do ataku.
- Teraz tak.- powiedziała, a większość driad rozumiejąc, że z dalszego słuchania nici, opuściły swe miejsca. - Jak mogę ci się odwdzięczyć, bo rozumiem że po to przyjechałeś.
- Nie cieszysz się z mojego widoku?
Na te słowa zaśmiała się i odparła- Skąd ta myśl... zależy po co przybyłeś.
- Możliwe, że przyda mi się twoja pomoc.
- Rozumiem, że tym co wjechali od strony wioski też? Czy może to przez nich potrzebujesz pomocy?
- Mam nadzieję, że nic im nie jest?- powiedział słysząc wzmiankę o swoich towarzyszach.
- Nic. Jeden z nich rozmawiał z nami. Jednak są pod obserwacją. Ale powiedz dokładniej... czego ode mnie oczekujesz?
- Potrzebna mi pomoc kogoś, kto dobrze zna Brokilon. Byłbym zobowiązany, gdybyś przez najbliższy czas została moim przewodnikiem po lesie... i być może ich.
- To ja byłam zobowiązana ci dawno temu.- rzekła po chwili namysłu- Czas się odpłacić.


*Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz Sarumo

- Wszystko wyjaśnię Wam jutro. Zapada zmrok. Nie możemy rozpalić ognia, który odstraszałby zwierzynę zatem musimy poszukać dobrego miejsca na nocleg- pouczył drużynę Amras i zaczął się rozglądać. Tymczasem w  Brokilonie robiło się coraz ciemniej i mroczniej, a drzewa w różnych odcieniach zieleni za dnia powoli  zmieniały swój kolor na fiolety.  Las powoli ożywał, jakby budził się ze snu. Słychać było coraz więcej oznak obecności wszelakich dzikich stworzeń, czasami wręcz niepokojących. W samą porę znaleźli malutką polankę otoczoną dziwnym rodzajem kwitnących na niebiesko ostrokrzewów. Pośrodku rosło średniej wielkości drzewo, do którego Amras postanowił przywiązać Ariel.  Pierwszą wartę miał  pełnić Dearien.

Była już późna noc i dziewczyna nie mogła zasnąć. Lina strasznie ją uwierała, poza tym czuła obecność jakiejś niepożądanej osoby*. Gdy Dearien oddalił się nieco, szepnęła:
- Kici kici, Sigion! Obudź się… SIGION!
- Hęęęę…? –odmruknął zaspany.
- Sikać mi się chce. Mógłbyś mnie rozwiązać?
Sigion, wrażliwy na niewieście potrzeby podszedł chwiejnie do drzewa i ziewając mocował się z supłem.  Gdy skończył, dzikuska szybko wstała i przewaliła najemnika na futra. Półprzytomny Sigion patrzył tylko zdziwiony na dziewczynę, gdy ta brutalnie zdzierała z niego koszulę. Przez chwilę podziwiała jego umięśniony tors porównując go do swojego niepozornego ciała.  Następnie przywarła ustami do ciepłych warg mężczyzny. Wyostrzyły jej się wszystkie zmysły. Czuła miękkość mchu, szorstką skórę najemnika,  pachnący wilgocią las…

Skończyło się równie szybko, co  zaczęło. Gdy wzięła to czego chciała, odtrąciła go na bok i wróciła zadowolona pod drzewo.  Sigion chciał się poruszyć lecz jego ruchy coś krępowało. Usłyszał dziewczęcy chichot i zaklął cicho.



Primo- Wyżyj się jakoś po ludzku, a nie na biednym najemniku
Secundo- Sigion ma już swoją czarodziejkę
Tertio- Rób mniej błędów
Quatro- Nie myśl, że nikt nie zauważył
Quinto- Nie lubie Cie









                                                                                                  *Helyasie przybywaj!

Ostatnio edytowany przez manifest (2013-02-04 20:58:32)