Dralann zmęczona całym zajściem, w końcu wydarła się na nich, że mają przymknąć mordojapy, bo i tak za chwile świta, a ona chce spać. Driada, którą przyprowadził bard zasyczała na nią groźnie, za to bezczelne uniesienie głosu, ale widząc, że tego samego chce większość podróżników, w tym jej przyjaciel Helyas dała za wygraną i pozwoliła tym nędznym, kruchym żywotom na sen, sama czuwając nieustannie.

Po krótkiej drzemce drużyna zebrała manatki i była gotowa do drogi. Helyes z przykrością stwierdził, że jego wierzchowiec uciekł w nocy z tego przesiąkniętego dziwną aurą lasu.
-Kutafonie, źle go przywiązałeś- żachnął się Dearien. Mądrzył się dalej, póki nie odkrył, że jego własny koń te dał nogę.
-Na waszym miejscu już teraz bym pozwoliłabym im wszystkim uciec. Są przerażone i daleko was nie poniosą. Urwą się i nawet nie będzie cie mieli możliwości przeładować ekwipunku.
- Konie to niezbyt wysoka cena tej wyprawy?- zapytała czarodziejka.
-Gdy już dotrzecie na miejsce dostaniecie tyle koni, że będziecie mieli co jeść do końca życia- odparła łagodnym głosem.

Brnęli przez ponury las, często wyznaczając postoje i nasłuchując jakiejkolwiek oznaki normalności. Czasami udało im się usłyszeć głos leśnych ptaków, ale bardziej przypominało ono zawodzenie, niż wesoły świergot, który zazwyczaj się słyszy.
Odpoczywali właśnie pod wyniosłym bukiem, gdy pirat Dearien poinformował ich, że idzie się odlać. Na nikim nie zrobiło to specjalnego wrażenia- odlać się rzecz ludzka. Gdy po pół godziny, gdy zbierali się do dalszej zaniepokojona czarodziejka zaproponowała Amrasowi, czy może nie poszukać pirata, który już dawno powinien skończyć szczać.
-Pewnie przygruchał sobie jakąś driadę- powiedział Amras- nie ma co panikować.
-Nie znajdzie nas potem, a marnujemy czas.
Amras schował resztki prowiantu to torby.
-W porządku...
-Masz mój łuk- powiedziała Dralann do Yevereth.
-I moją lutnię!- zakrzyknął Helyas.
-Ludzie, on poszedł tylko się wysrać!- przypomniał Amras
- No to co, mam cie dosyć- odparała Dralann i poszła wraz z czarodziejką i bardem wgłąb lasu.

Uznali, że nie najlepszym pomysłem będzie nawoływać pirata, więc tylko rozglądali się dookoła. Bard cichutko pobrzdąkiwał na lutni, którą zawsze miał przy sobie. Zaczynało zmierzchać, a nadal nie udało im się namierzyć pirata.
-Nie wydaje mi się najlepszym pomysłem, by tak się oddalać-powiedziała Yevereth- to bezsensowne.
-Pamiętam drogę- odparła Dralann, która nieco oddaliła się od towarzyszy.
W pewnym momencie poczuła jak coś ostrego wbija jej się w nogę. Ogarnął ją paraliż i padła na ziemię.
Chwilę potem usłyszała jak Yevereth coś do niej mówi, ale obraz stawał się zamglony, aż nastąpiła zupełna ciemność.

Ocnkęła się ciemnym pomieszczeniu, leżąc obok swoich sześciu towarzyszy. Sigion, Amras i Ariel nadal sprawiali wrażenie nieprzytomnych. Najbardziej trzeźwo wyglądał Dearien, który siedział w kącie z ponurą miną.
-Co jest...- chciała wstać, ale uderzyła się w głowę. Niski sufit stanowiła plątanina korzeni i ziemi. Byli w jakiejś norze, która sprawiałaby wrażenie zwierzęcej gdyby nie to, że poprzez szpary w kamieniach, które zastawiały wejście widać było małe ognisko.
Dralann potarła ręką twarz. Była cała obolała i nadal czuła się skrępowana.  Zaczęła kląć na swoje zbolałe plecy.
-Cicho bądź- warknął pospiesznie Dearien, ale miał minę jakby już było za późno.  Coś w z ogniskiem zaczęło chrobotać, a po chwili głazy przysłaniające wejście rozstąpiły się.
-Szyscy się już pobudzili?- zapiał tym irytującym skrzacim głosem.
Przed nimi stał jakiś wyrodny mały człowieczek o szpetnej, złośliwej twarzy, z której nie schodził uśmiech.  Leprekaun.
-Nie? – zdziwił się ogromnie, po czym pstryknął palcami. Nieprzytomni dotąd członkowie drużyny zaczęli się budzić jeden po drugim.  Gnomopodobne stworzenie wydawało się być tym bardzo rozbawione.
Helyas, który miał lekko obtłuczoną głowę pierwszy zdawał się wytrzeźwieć, zaczął w panice rozglądać się dookoła, aż wreszcie jego wzrok spoczął na leprekaunie i bard prawie zakrzyknął.
-Co to ma być? Gdzie moja lutnia?
-Cały wasz dobytek spoczywa sobie bezpiecznie TAM- wskazał oświetloną część nory- Wy natomiast na razie jesteście zobowiązani spoczywać tutaj- zachichotał, przykrywając usta dłonią.
-Chcesz z nas zrobić zupę?
-…Tak! Dokładnie tego chce. Tylko jego po prostu zabiję- wskazał na pirata- bo rudy i bo śmierdzi i zepsułby smak.
-To ją lepiej też- niewzruszony elf wskazał na Dralann.
-Dosyć tego pierdolenia- odezwał się Sigion- Wychodzimy*
-Zapraszam do wyjścia- zachichotał stworek i uczynił uprzejmy gest, zapraszający do przejścia.
Sigion na czworaka pchał się do wyjścia, ale w pewnym momencie stanął i zaczął przeklinać, trzymając się za czoło.
Leprekaun był tym tak rozbawiony, że upadł i zaczął tarzać się ze śmiechu. Sigion chciał to wykorzystać i złapać skrzata za kark, ale w porę przypomniał sobie o barierze, która oddzielała ich rozdzielała. Gdy leprekaun skończył się śmiać, otarł teatralnie łzę rozbawienia i przemówił:
-Jestem Mullog, wesoły Mullog z lisiej jamy. Mógłbym was pozabijać- ale nie dostarcza mi to tyle radości, co wam prymitywni wojownicy- prychnął, patrząc na nich z pogardą. Chcielibyście jeszcze zobaczyć piękny Brokilon, wrócić do rodzin i zjeść kawał mięcha? Ha! Ale tak się nie stanie.
-Nie dasz rady zjeść nas wszystkich.
-Zjeść nie, ale rozbawić-owszem . Powiedzmy, że chcę byście wszyli stąd weseli . Mogę też wyrzucić zwierzynie wasze zwłoki na pożarcie. Wszystko zależy od tego jak umiecie się bawić. Zagrajmy w grę- Oświadczył oficjalnie- Jeżeli wykonacie zadania, które wam zlecę, nie oszukując przy tym,  pójdziecie dalej swoją drogą, jeśli nie… mam dość mocy, by zabić was wszystkich to w jednej chwili.
-Jak?- zapytała czarodziejka, niedowierzając, że tak małe stworzenie posiadło tak wielkie zaklęcia.
Leprekaun zachichotał ponownie.
- Zasady są banalne- ja rozdaję zagadki, wy na nie poprawnie odpowiadacie, obiecuję, że będę grać honorowo- irytujący chichot doprowadzał ich do szału- Jeżeli nie zgadniecie, nie zabiję was- podejmę kolejnej próby. Wszakże przedtem będziecie musieli zjeść swój własny kciuk. Co wy na to?
-Zgoda!-ryknął Dearien.
-Więc kto pierwszy?- rozjerzał się- Może ty, mój długowłosy przyjacielu- Łypnął parszywym wzrokiem na Helyasa.

Z zieleni w czerwień barwi się w południe
Sentyment, słodycz, rodzinne strony
Tak dawno go tutaj nie widziałem
Pożąda go każdy podróżnik spragniony**

-Haha! Mamy i elfa… no więc.. pomyślmy…

W ciemnościach spokojnie cię obserwują
Z tą samą miną, zawsze u siebie
Potężne jak świat i tajemnicze
Ziarenka maku na świeżym chlebie

-Rudy! Teraz ty.

Kołysze do snu jak matczyne serce
Choć gniewne bywa w swej wspaniałości
Owocne ono, a  i śmierć niesie
I jego chłód przenika do kości

-Czarodziejko-ukłonił się

Stróż brudnych domów
Esencja zwinności
Wciąż błyska w ciemnościach
Ten król dostojności

-Twoja zagadka, brudny najemniku

Silniejszy od pięści i niezastąpiony
Odbija kim jesteś
On z ziemi zrodzony
A gdy ucztuje grzmią  dzwony żałobne

-Moja droga- zwrócił się do Ariel

Prastary przodek zrodzony przez bezmiar
Kolorów nadaje, gdy w drzewa  uderza
Największy strażnik całego życia
Brakuje mi go w podziemnych ukryciach

Następnie przeniósł wzrok na Dralann. Oblizał lubieżnie wargi, po czym wypowiedział jej zagadkę:

Żdy człowiek czy stworzenie
Tym ubiera swe pragnienie
Wiatr cichutko podśpiewuje
myśl ku niebu ulatuje

*Przypomniał mi się Obelix
**Zgadaki starałam się robić takie, by były możliwe do rozszyfrowania. Niestety nie umiałam chyba dostosować ich do możliwości intelektualnych poszczególnych użytkowników Jeżeli ktoś naprawdę nie będzie mógł ich zgadnąć, proszę zgłosić się do mnie, ja postaram się pozmieniać coś tak, by były bajecznie łatwe. A jeśli mimo to ktoś nie da rady, to trudno, zostaje bez kciuka

Istotnym jest, że odpowiadamy wyłącznie na swoją własną zagadkę.

Jednocześnie kieruję prośbę do któregoś z adminów (tylko Wam ufam) by napisał zagadkę dla mnie, gdyż trochę nie w porządku byłoby, gdybym skierowała ją sama do siebie 

Ostatnia zagadka autorstwa manifest

Helyas
Yevereth
Ariel
Amras
Sigion
Dralann
Dearien

Dearien był o krok od pobicia życiowego rekordu. Strumień uryny znaczył korę na wysokości prawie dwóch metrów! "Jescze tylko trochę wy-żej..."
Z przejęcia nawet nie poczuł ukłucia. Oczy zasżły mu tylko śnieżnobiałą mgłą i otoczył go zapach wigotnej ściółki. I był pusty, niespokojny sen.

Nie kryjąc zdenerwowania, pirat słuchał leprekauna. Nieznana energia otaczała korsarza, krępując wszystkie gwłotwniejsze ruchy. Przekonał się o tym w sposób bolesny, kiedy poderwał rękę  po napadzie okropnego swędzenia nosa. Gdy cała drużyna zgromadziła się na zewnątrz, Mullog aż kipiał z podniecenia. Szpetna twarz skrzata kusiła rękę bardziej, niż wiszący na wysokości piersi sopel. Słowa wypluwał z pasją barda i dykcją grabarza. Jego wesołkowatość doprowadzała pirata do granicy między rozsądkiem a desperacją.
- Zgoda! - krzyknął, gdy na straży zagrożonego rozsądku stanał już tylko strach przed bólem. Podjął się tym samym udziału w zagadkowej grze. W każdym znaczeniu tej frazy.

Gdy każdy usłyszał treść swojej łamigłówki, Leprekaun zatańczył w kręgu, zachichotał i przysiadł na pieńku. Rzeki potu spływały po karkach kompanów, gdy ci, gryząc paznokcie, przetrząsywali najdalsze zakamarki swoich umysłów. Spokojny z pozoru był jedynie Amras, jednak nawet jemu pulsowała żyłka u skroni. Pierwsza odpowiedź rzuciła Yevereth. Swój wybór sensownie uzasadniła. Wszyscy zamarali w oczekiwniu na reakcję Mulloga, ten jednak spojrzał na nich wyjątkowo nieprzyjemnie i krótko odparł:
- Czekam.
Pirat raz jeszcze dla pewności przeanalizował, wers po wesie, swoją rymowankę, po czym rzekł śmiało i pewnie:
- Morze.
Mullog podniósł z ziemi szyszkę i zaczął skubać ją z nasionek.

Silniejszy od pięści i niezastąpiony
Odbija kim jesteś
On z ziemi zrodzony
A gdy ucztuje grzmią  dzwony żałobne

Najemnik miał dylemat. Silniejszy od pięści. Prawdopodobnie broń... Nie zastąpiony... Niczym druh. Odbija kim jesteś... Jestem najemnikiem. On z ziemi zrodzony... Broń z piasku, z drewna... Ze stali... A gdy ucztuje grzmią dzwony żałobne... Zabija jednym celnym uderzeniem. Ucztuje, pławi się we krwi.
- Miecz. Odbija kim jestem. Oferuję go temu, kto da więcej. Zabijam. Jest niezastąpiony i silniejszy od pięści. On z ziemi zrodzony, gdyż jest z jej rud, ze stali. Gdy nim zabijam, wielu ludzi przywdziewa szaty żałoby po zabitych. - Leprekaun wpatrywał się przez niego chwilę, po czym zaczął coś pisac bądź rysować palcem po ziemi. Sigion zdążył tylko pomyśleć "Oby nie chodziło o topór..."

Amras wsłuchał się w swoją zagadkę. Denerwowało go to, że znowu wepchnęli się w jakąś dziwną sprawę. Mieli jasny cel od driad, ale oczywiście coś musiało pójść nie tak, jak zwykle.
Zagadka...
Amras starał się co prawda analizować poszczególne wersy, ale miał niezwykłe zaburzoną koncentrację. Podejrzewał że to przez nagromadzenie dużej ilość magii w tak stosunkowo niewielkiej przestrzeni - elf źle znosił magię. Frustrację potęgował fakt, że każdy z jego towarzyszy - prócz Dralann - poradził już sobie ze swoją rymowanką.
Krople potu zaczęły szklić się na czole przedstawiciela dumnej rasy. Nie miał absolutnego pojęcia, co może być odpowiedzią na zagadkę tego parszywego pokurcza.
Amras spojrzał na swoje dłonie. Perspektywa utracenia któregokolwiek palca wydawała się co najmniej nieciekawa. Jasne było, że bardzo straci na wartości dla drużyny, jeśli nie będzie mógł dawać jej w walce tyle, co dotychczas. Myślał o dawnych latach, gdy pracował jako goniec. Niezliczoną ilość razy jego umiejętność celnego posyłania strzał ratowała mu życie. Ach, te nocne galopy traktami, gdy trzeba było dostarczyć listy...
... Noc!
- Gwiazdy! - wykrzyknął rozdygotanym głosem. - Odpowiedzią na moją zagadkę są gwiazdy!

-Wszyscy dali już odpowiedź. - najemnik zaczynał się niecierpliwić - Mówże teraz, czy wszyscy udzielili dobrej. Nie mam zamiaru gnuśnieć w tej norze...

- Ja pierdolę. - skomentował lakonicznie pirat.

POST JEST KURWA MAĆ NIEREGULAMINOWY

Gdyby nie to, że musiała ratować tyłek złodziejki, która ot tak pobiegła sobie bez osłony po broń, poszłoby sprawniej. Ariel przeskoczyła nad pierwszym posłanym w nią strumieniem magii, drugi zrobiłby z niej grzankę, gdyby czarodziejka nie odbiła go własnym. Efektem tego była dość sporych rozmiarów wyrwa w ścianie, no i oczywiście widok uśmiechniętej twarzy Ariel dzierżącej swoją broń.
- Po raz kolejny uratowałam twój tyłek, złodziejko! - wrzasnęła na nią Yevereth, po czym zajęła się przyzwanymi przez Mulloga istotami.
Żywiołaki na szczęście nie należą do zbyt inteligentnych stworzeń. Małe, zwinne iluzje w kształcie świetlistych smoków zmyliły stworzenia na krótki czas. Czas, który jednak wystarczył reszcie druzyny na dostanie się do broni. Czarodziejka po swój miecz nie szła. Mimo ze czuła się bez niego jak bez ręki, zdawała sobie sprawę, ze jej magia bardziej się przyda w tej sytuacji.
Zdolności leperkauna były dla niej zagadką, wiedziała tylko, że są zdecydowanie potężniejsze od jej własnych. Może nie na tyle, żeby zabić ich wszystkich od razu, ale wystarczające, żeby wykończyć każdego po kolei.
- Chodź tu, mała gnido! Niemagiczne istoty czarami atakujesz, co? Honoru nie masz w sobie za grosz, sukinsynu jeden.
Mullog tyko się zaśmiał i posłał w jej stronę kolejny strumień ognia. Wyczarowana przez nią tarcza odbiła czar.
Panuj nad sobą, Yevereth panuj, bo wiesz, co się dzieje, jak tracisz kontrolę!
Kolejny ogień, kolejna tarcza, grot, unik i tak w kółko. Obrona czarodziejki słabła, wiedziała, że nie wytrzyma długo tego pokazu fajerwerków. Miała tylko nadzieję, że któryś z towarzyszy zdąży odciąć tej małej gnidzie łeb, zanim ją wykończy.