- Wyjdź w blask księżyca i ukaż swoją twarz człowieku. I nie podchodź za blisko, bo źle to się może dla Ciebie skończyć...
Z mroku wyłoniła się niedźwiedzia postać Kapitana. Zlustrował drużynę krytycznym wzrokiem, po czym rzekł z lekką przyganą w głosie:
- Widzę, żeś waleczny. Zdaje się jednak, że umawiałem się tylko z tobą, a tyś mi tu przywiódł całą drużynę... Może to i lepiej jednak. Szybciej się z tą zarazą uporacie... - splunął na ziemię. - Chodźcie za mną. Najlepiej przekonać się na własne oczy.
Powiódł ich krętą, brukowaną uliczką. Szli długo, aż na podgrodzie. Kapitan doprowadził ich do drewnianego gospodarstwa. Stał tam już jeden człowiek, z widłami w dłoni i szlafmycą na głowie.
- Buyten? To ja! Przyprowadziłem tych chojraków, co to chcieli zbadać sprawę.
- Chodźcie zatem do stajni! - krzyknął ten zwany Buytenem.
Po wejściu, uderzył ich gryzący odór krowich odchodów. A także wnętrzności.
Na środku bowiem, w równym rządku, leżały dwie kobyły. Miały czyste i równe rany, które rozdarły im skórę na brzuchu.
- Wyście je, gospodarzu, tak równo ułożyli?
- Tak. Łatwiej będzie je rano wynieść i spalić.
- Szkoda... Ułożenie ich ścierw mogłoby wiele nam powiedzieć - kontynuował pirat. - To jedyne...ofiary?
- Nie, panie złoty! Zniknęły mi jeszcze prosiaki i kozy. Jednak nie znalazłem ich zezwłoków. Wygląda na to, że to coś mi trzodę zwyczajnie podpierdoliło!
- Zaraz... - dołączył się Amras. - Powiedziałeś, że krowy spalicie. Nie żal ci tego mięsa?
Gospodarz wyraźnie się zmieszał.
- Widziecie, panie elfie... Bo to jest tak. Ja zabobonny człowiek nie jestem. W bogów powątpiewam, aczkolwiek ofiary regularnie składam. To wszystko jednak wcale nie wygląda na jakiegoś zwierza. Dla mnie to jest sprawka jakiejś magii.
- Niech to licho - Kapitan znowu splunął. - Tylko czarowników nam tu brakuje, albo innego cudactwa. A taka to spokojna okolica była...
- Ślady prowadzą w las - zauważył bystro Sigion. - Idziemy?
Pirat podrapał się po brodzie.
- Nie. To rzeczywiście może być coś grubszego niż niedźwiedź. Nie ma co ryzykować po nocy, zwłaszcza, że mamy środek nocy. Spróbujemy jutro, na chwilę przed zmierzchem. W każdym razie - tu zwrócił się bezpośrednio do Kapitana - zajmiemy się tą sprawą, o to możecie być pewni.
Pożegnali się, po czym ruszyli do karczmy.
Puste odgłosy stóp na bruku przerwał Sigion.
- Nie wiem, zauważyliście to samo co ja...Te ślady wyglądały albo na ostre szpony...
- Albo na dobrą stal. Tak, też to dostrzegłem. Do tego porwana trzoda... Dlatego zaproponowałem wybrać się tam jutro, razem z Yevereth. Licho wie, co w tym lesie jest. Lepiej mieć w razie czego wsparcie magiczne.


________________________
Do wieczora możecie zarabiać na kościach, pieczeniu chleba czy coś xD A jak nie, to lecimy dalej :>
Proszę tylko żeby nie podejmować samodzielnie decyzji o ruszenie w las. Generalnie pobyć jeszcze trochę za dnia w mieście, bo tutaj musi się coś jeszcze zadziać przed zmrokiem
A osobę bezpośrednio po mnie kontynuującą proszę, by w swoim poście zawarła informację, że nad ranem znaleziono 4 ciała. Gdzie i w jaki sposób dokonano mordu, zostawiam w gestii piszącego

Najemnik wstał późnym rankiem. Postanowił załatwić kilka interesów. Chciał trochę poprawić ekwipunek. Ubrał się, spojrzał na przeszywanicę. Wziął ja w tobołek, gdyż zaczynała go denerwować. Kamienie szlachetne... Na razie nie chciał ich sprzedawać, w tak małym miasteczku nie dostałby dużej ceny. Medaliony chciał zostawić Yevereth, coby je sprawdziła magicznie, ale nie zastał jej w pokoju. Trudno. Pierścieni nie upłynniał na razie z tego samego powodu co kamieni szlachetnych. Wyjątkowo postanowił trochę porozciągać się z rana. Zauważył, że ostatnio stał się dużo silniejszy od stałego machania bronią, jednak brakuje mu trochę ruchów. Jednak w Mahakamie nie potrzebował ruchów, stojąc przy kowadle. Nie wiedzieć czemu coś mu mówiło, żeby wziął ze sobą topór. "Intuicja jest dla kobiet", pomyślał, po czym przypasał topór. Zszedł do na dół, gdzie zjadł śniadanie (-5 denarów). Nie było specjalnie dobre, ale w miarę pożywne. Wyszedł z oberży Liczył, że zostało mu jakieś 342 denary. Spora sumka, jednak za mała na coś konkretnego. Najpierw postanowił pozbyć się przeszywanicy. W tym celu poszedł do płatnerza. Miał on cały budynek, w którym była całkiem sporych rozmiarów kuźnia, jak na miasteczko portowe. Widocznie handel sprzyjał. Aby dostać się do pomieszczenia kuźni, najpierw przechodziło się przez sklep, gdzie sprzedawane były wytwory. Od sprzętów rolniczych po najróżniejsze bronie. Niby nic specjalnego, a jednak.
- W czym mogę pomóc? - starszy jegomość w zgniłozielonej, lnianej koszuli stał za ladą. włosy miał ścięte przy same skórze, i zapuszczoną średniej długości brodę.
- Zerknij na to i powiedz ile możesz za nią dać. - Sigion wyciągnął z tobołka przeszywanicę. Z rana starał się ją doprowadzić do jak najlepszego stanu. sprzedawca spojrzał na nia krytycznie.
- 15 denarów. - Sigion był oburzony.
- Co?! Nowe kosztują sto! Ta jest w dobry stanie. Do tego jest rozchodzona! Wiesz na pewno jak ciężko jest rozchodzić nową przeszywanicę, co jest raczej męczące, jeśli wybierasz się w podróż! A ta jest dosyć cienka, więc nie tyle może być dobra na wierzch, ile można ją ubrać jako wytłumienie do kolczugi. - sprzedawca spojrzał jeszcze raz.
- Masz gadane chłopcze... niech będzie 25 denarów. - Sigion nie chciał ustąpić.
- 50. Naprawdę świetnie mi służyła.
- 30, bo nie opowie o Twoich wspomnieniach nowemu właścicielowi. - sprzedawca się uśmiechnął. Najemnik zauważył, że nie robił tego złośliwie, po prostu lubił się handlować i był... miły, a nawet żartobliwy.
- 40. Jak kupca znajdziesz jeszcze dziś, to ja mu opowiem o moich przygodach! - sprzedawca zaśmiał się.
- Haha, uparty jesteś! Niech będzie 40. - chłopak dał mu przeszywanicę, a denary schował do mieszka. - Miłego dnia! - Sigion spojrzał w głąb sklepu, próbując dojrzeć kuźnię.
- Nie potrzebujesz może pomocy w kuźni, na jedno południe. - sprzedawca obejrzał go od dołu do góry.
- Wyglądasz na silnego, ale nie przyjmuję pracowników z ulicy. Masz w ogóle jakieś obycie z młotem i kowadłem? - Sigion potwierdził.
- Wychowałem się w Mahakamie. T=Krasnoludy przyuczały mnie do kowalstwa. Do nich wiele mi brakuje, ale umiem kształtować metal. - sprzedawca zaśmiał się.
- Hahha, koniec żartów. Człowiek wychowany w Mahakamie?? Dobra, z tym przesadziłeś, ale przyznam Ci, rozbawiłeś mnie. - sprzedawca już się tylko uśmiechał - Zapewne nie masz nic, co sam wykułeś? - Sigion się uśmiechnął. A jednak intuicja. Odpiął od pasa swój topór.
- To jest moje dzieło, wykonane jeszcze w Mahakamie. - podał go sprzedawcy. Ten obejrzał go uważnie, zważył w dłoniach. Przejechał kciukiem po ostrzu. Obejrzał wzmocniony metalem trzonek.
- Jeśli to naprawdę Twoje dzieło, to masz tu pracę. Z resztą, jeśli się nie spiszesz, wywalę Cię na zbity pysk. Akurat dziś jeden z moich kowali wziął wolne. Podobno coś zaszlachtowało mu zwierzęta i trochę boi się o rodzinę. - Sigion przypomniał sobie obie krowy.
- Taa, coś obiło mi się o uszy. - Sprzedawca spojrzał na niego.
- Dam Ci 3/4 wynagrodzenia, jeśli jesteś tak dobry jak mówisz, dostaniesz normalne. - Sigion przytaknął, wziął swój topór i poszedł za sprzedawcą do kuźni. Było tu całkiem ciemno, światło wpadało jedynie przez oszklone otwory pod sufitem. Niewiele, ale na tyle dużo, żeby dało się widzieć co gdzie jest. Tyle światła nie przeszkadzało ocenić stopnia rozrzażenia metalu. Sprzedawca przyprowadził najmenika do jednego z kowadeł, tuż przy rozpalonym piecu. - Dziś mam sporo zamówień, głównie na podkowy. Pokaż co potrafisz. - podał chłopakowi podłużny kawałek metalu i sznurek, na którym supełkami były zaznaczone rozmiary kopyt. Sigion włożył kwałek metalu do paleniska i kilka razy pociągnął za sznur połączony z miechem. Kleszczami wyjął metal z paleniska i szybko go rozklepał, aby nie stracił zbyt wiele ciepła, po czym ponownie wsadził go do paleniska. Po rozklepaniu nadał mu odpowiedni kształt, drucianą szczotką przecierał go po każdym kuciu, aby pozbyć się tlenków. Po nadaniu odpowiedniego kształtu wprowadził drobne poprawki, sprawdził rozmiar i zahartował w beczułce wody. Sprzedawca wyglądał na zadowolonego. - Może zostaniesz tu kilka dni? Albo nawet na stałe. U mnie będziesz miał zawsze miejsce. - Sigion wziął nowy kawałek metalu.
- Nie dam rady. To nie ode mnie zależy. Ale dziękuję za słowa. - mężczyzna podał mu rękę.
- Jestem Borgh. Skoro nie mogę Ci się tak odwdzięczyć za tę jakość, to chociaż szepnę słówko moim znajomym kowalom. To miasto portowe, czasami wymieniamy się towarami. Jak będziesz szukał kiedyś pracy, powołaj się na Borgha z Cidaris. - najemnik uśmiechnął się.
- Sigion z Mahakamu. Dzięki Borgh. - mężczyzna wrócił do sklepu, a Sigion zajął się pracą. Musiał naprawić kilka narzędzi, wykuć dużo podków, nic poważniejszego. Pod wieczór skończył pracę.
- Świetna robota. Dawno nie udało mi się wyrobić normy. Widziałeś jak pracuje reszta - widział. Nie dziwił się, że chciał go na stałe - Tylko spuścić ich z oka, to pociągają bimber z bukłaków. Dlatego często chodzę do kuźni... Oto Twoja wypłata, 150 denarów. I masz jeszcze to - Podał Sigionowi zawiniątko. Ten rozwinął je i zobaczył sygnet. Był odlany z metalu do kucia, więc nie miał wielkiej wartości. Na sygnecie był wyryty znaczek, taki jak na szyldzie sklepu, młot, na którym widnieje pięść. - Tym powteirdzisz, że u mnie pracowałeś. To mała mieścinka, ale mam spore znajomości. - Najemnik podziękował mu skinieniem. W ostatniej chwili coś przyciągnęło jego uwagę.
- Ile to kosztuje? - pokazał palcem na ćwiekowaną skórzaną kamizelkę, która teraz wisiała obok jego przeszywanicy ().
- 320 denarów. Podoba Ci się? - Sigion pokazał w uśmiechu zęby.
- Biorę ją. - Zaczął wysypywać denary z sakwy, przy trzystu Borgh podniósł rekę. Pomogłeś mi dzisiaj. 300 dla Ciebie. - uśmiechnął się. Podali sobie ręcę. Kiedy najemnik wyszedł ze sklepu zaczynało się ściemniać. Poszedł w stronę oberży. Pachniał dymem i był w sadzy. Chciał to z siebie zmyć, zanim założy nową kamizelkę...

- Idziemy do tego nekromanty. Jeżeli już ciąży nad nami konieczność rozmawiania z magami, to niech to będzie ktokolwiek, byle nie ten dupek z dziwnym i długim imieniem - powiedziała czarodziejka, dopijając wino (-5 denarów). - Czy wy też myślicie, że ten bard z legendy...że to mógł być Helyas? Och, przestań już - warknęła widząc spojrzenie Sigiona. - Jeśli o Garveyu też mówiła jakaś legenda, prawdopodobnie również jestem w podobnie nieciekawej sytuacji.

Krótkie, ale wystarczające. Chyba że mam napisać tolkienowski opis karczmy :>

Ostatnio edytowany przez Arvaamaton (2014-02-11 12:37:23)

- No dobraaa... - najemnik przeciągnął wyraz. Łokcie miał oparte na drewnianym blacie, opierał podbródek o splecione dłonie. - Podobno gdzieś w okolicy jest jakiś nekromanta. Dowiedzmy się dokładniej, lub poszukajmy i złóżmy wizytę temu trupojebowi. - Wszyscy spojrzeli na niego krytycznie. - No co? Mamy coś innego do roboty? - zaczął wydłubywać paznokciem drzazgę ze stołu. Kiedy już mu się to udało, a wyszła całkiem długa, zaczął nią dłubać w zębie.
- Kurwa, mógłbyś tego przy mnie nie robić! - Sigion spojrzał na nią, po czym rzucił drzazgę za siebie. - Nie chodzi o to, czy mamy co robić. Jeśli mamy walczyć z demonami, są nikłe szanse, na dostanie się do nekromanty. Co dopiero mówić, jeśli to on je przywołuje. Nie możemy wykluczyć tej możliwości. Zauważyliście, że cokolwiek to jest, nie boi się srebra. - spojrzała po zebranych - Vanessą, ani nożykami nic temu czemuś nie zrobimy. - Sigion oparł się na krześle.
- Więc zostaje żelazo, a tego mamy dużo. Z demonem jeszcze nie walczyłem... - pirat uderzył pięścią w stół.
- Pojebało Cię do reszty Sigionie?! Chcesz zginąć? - twarz miał równie czerwoną jak włosy. - Sigion odchylił głowę w tył za oparcie. Potem delikatnie przechylił do przodu, na tyle tylko, żeby móc spojrzeć na pirata.
- Jestem zabó... najemnikiem. - elf wychwycił zająknięcie. zwrócił wzrok na Sigiona - To będzie nowe wyzwanie. Wiesz jaką sławę przyniesie nam zabicie demona?! O kurwa, złoto nam będą sypać na wejściu każdego miasta! - powiedział to z udawanym entuzjazmem. Wtrącił się elf.
- Więc chodzi Ci o tę legendę, hm? - Sigion, bujający się akurat na tylnych nogach krzesła mało nie upadł, elf złapał go za przód kamizelki i przyciągnął do stołu.
- Co? Jakiej...? Co ty...
- Nie pierdol Sigion! Zabiłeś Helyasa, a jego śmierć dla Ciebie wygląda identycznie jak owego legendarnego pedała z lutnią. Tym razem nie chodzi Ci tylko o pieniądze... Tym bardziej, że na razie nikt ich nam nie obiecał. - Sigion spojrzał na niego, ale nic nie powiedział.
- Zadawanie się z nekromantami nie przyniesie nam dobrej reputacji... Chyba, że przyniesiemy tu jego głowę. - Yevereth, och jak zawsze przezorna. I zawsze dążąca do sedna. Elf spojrzał na nią.
- Możliwe. I możliwe tez, że jego głowę przyprowadzimy razem z ciałem. Wątpię, żeby prawdą było to co mówią o nekromantach, że ich ciała gniją razem z ich pokrętnymi umysłami. - przez twarz czarodziejki przeszedł lekki grymas wstrętu.
- Są różni nekromanci. Pamiętaj, że w każdej legendzie jest odrobina prawdy... - odezwała się Yev.
- Ktoś kiedyś walczył z demonem? Lepsza by była lżejsza, czy cięższa broń, hm? Trupy chyba łatwiej skruszyć toporem...
- Jeszcze nic nie ustaliliśmy... najemniku. - widocznie zauważył, że ostre zwroty nie robią wrażenia na Sigionie, więc przestał zwracać się doń po imieniu. Jednak, czy ktoś o tak niskiej ogładzie jak Sigion przejmuje się czymkolwiek?

Jak powiedzieli, tak uczynili.
Nim słońce na dobre zagościło się na nieboskłonie, byli już pod wieżą tutejszego maga. Budowla nie wyglądała zachęcająco. Bruk omszał, drewno spróchniało. Wieża była jednak wysoka.
- Pukamy?
Amras przyjrzał się krytycznie wrotom. Za nimi usłyszał rżenie. Gdyby było po zmroku, pewnie przestraszyłby się, że czai się tam jakiś potwór. Za dnia jednak strach miał mniejsze oczy.
- Nie, lepiej zawołać... Kurwa, nawet nie wiemy jak on ma na imię - elf uderzył dłonią w czoło. - Zawsze za wszystko się tak zabieramy, od rzyci strony...
Jego przemyślenia przerwało jednak ciche szczęknięcie i drzwi otworzyły się. Za nimi stanął rezydent.
Amras zmrużył oczy. Spodziewał się starego, sparchaciałego starca z czyrakami w każdym wolnym od kurzajek miejscu, tymczasem przed nim stał przystojny, wysoki młodzieniec. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że Wiedzący zawsze manipulują swoim wyglądem, doskonałym przykładem była Yevereth, jednak czarodziej a nekromanta to jest różnica. Nekromanta, w jego przekonaniu, o wygląd dbałby najmniej. Widocznie mają tu do czynienia z wielką osobliwością. Albo z fałszywym nekromantą.
- Czego tu szukacie? - Jego głos trudny był do zidentyfikowania. Ni przyjazny, ni agresywny. Bezbarwny. Taki, jakby ich oczekiwał.
Amras postanowił przemawiać w imieniu drużyny (Ogłada na 3 rulezz). Nie umknęło mu, że nie zaprosił ich do wnętrza wieży:
- Ciebie, magiku. Doskonale znasz zapewne sytuację w Cidaris, żal język strzępić, by po raz kolejny mówić o tym samym. Słuchaj zatem. Od ludzi z miasta doszły nas wieści, cóż, co najmniej niepokojące. Mówi się, że tu zmarłych na nowo do życia powołujesz. Za grube dukaty. Nic nam do tego, oczywiście, choć gdyby się tylko Kapituła dowiedziała... - uśmiechnął się drapieżnie. - Nic nam do tego - powtórzył. - Sami święci nie jesteśmy. Nie da się być takim na tym świecie...
- Elfie, nie pierdol - ponaglił Dearien. Amras posłał mordercze spojrzenie.
- Chcemy wiedzieć po prostu, jak ty widzisz tą sprawę. Czy masz z nią jakieś powiązania? Wzięliśmy na siebie bowiem jarzmo rozwiązania tej zagadki, i mamy szczery zamiar wywiązać się z obietnicy.
Cimeries powiódł wzrokiem po każdym, dłużej zawieszając wzrok na Yevereth. Posłał jej uśmiech.
- Posłuchajcie zatem co mam wam do powiedzenie. A powiem szczerze i wszystko co wiem, bo i tak w żaden sposób mi zaszkodzić nie możecie. Co więcej - potarł dłonie - czuję, że niebawem i tak wszyscy wyciągnięcie przysłowiowe kopyta. A pan elf to już w szczególności. I nie odbierzcie tego jako groźbę, po prostu niejedną taką odważną grupę widziałem, która mieszała się w sprawy, których rozmiarów nie byli sobie w stanie nawet wyobrazić. Ale - jak to rzekł rudy pan - bez pierdolenia. Najsampierw uraczę was legendą.
Sigion prychnął, jednak nekromanta udał, że tego nie dosłyszał. Wręcz przeciwnie zachowała się Yevereth i Dearien, którzy wytężyli słuch.
- Bez niecierpliwienia się, panie najemniku. Pominę to, co już wiecie. Uzupełnię jedynie opowieść. Opowieść o biednym bardzie i nieszczęśliwym magiku.
Prawdą jest wersja, którą zapewne uraczono was w porcie. Jednak jedynie w połowie prawdą. Legenda milczy bowiem o powodach, dla których czarodziej ten był nieszczęśliwy. Ja jednak dociekłem tego, co chciano przemilczeć.
Legenda bowiem tylko w połowie jest legendą. Prawdziwą historię oprawiono w piękne słowa i zmieniono role bohaterów. W rzeczywistości bowiem bard był czarnym charakterem. Ściągnął z premedytacją na tegoż czarodzieja straszliwą klątwę, dziś znaną nam jako likantropia. Następnie zbiegł tutaj, do Cidaris, pojął jedną  kobietę za żonę i żył w nadziei, że kara go nie dosięgnie.
Czarodziej jednak był zawziętym człowiekiem. Tropił barda tak długo, aż odkrył jego kryjówkę. Nadszedł czas zemsty, rozczłonkował jego ciało. Jednak to była tylko zemsta. By ściągnąć z siebie klątwę wilkołactwa, musiał jeszcze zabić jego żonę i wykąpać się w jej krwi. Ta jednak zbiegła i powiła dziecko. Warto zaznaczyć, że nie znała ona historii swojego męża. Jej błogosławieństwo dla syna jest prawdą. I zdaje się, że rzeczywiście potomek barda został zgładzony, patrząc, co tu się dzieje...
Nekromanta zawiesił głos.
- Wszystko to jest takie pokręcone. Według legendy, stoimy już na krawędzi. Lada dzień Cidaris winno spłynąć krwią i utonąć w morzu ognia. Z drugiej strony, ślady wskazują na wilkołaka. Pojawiał się on w legendzie... Ale nie powinien odgrywać w niej żadnej roli!

Amras
Sigion
Yevereth
Dearien
Cimeries

Po uwadze najemnika Cimeris wpuścił drużynę do środka. Stali po kostki w sianie i łajnie, wsłuchani w chrapanie i rżenie konia, nie mniej zaintrygowanego sprawą niż oni sami.
- Macie ten medalik ze sobą?
- Nie mamy. - uprzedziła wszystkich Yev. - Mówiłam już, że taka błyskotka nie przyprawiłaby wilkołaka o katar. Wiedźminowi z argentum gladio niełatwo lykantropa zabić, a my mówimy o dziewczynce ze sreberkiem na szyi. - przewróciła oczami w typowy dla czarodziejek, a znienawidzony przez czarodziei sposób.
- Czytałem o bestiach i wiem co nieco. Gram czystego srebra gromadzi energię rów...
- Taaak. - przeciągnął samogłoskę nekromanta. - Nie masz czasem jakiegoś miecza do naostrzenia, czy coś? - Przygryzł wargę i wziął się pod boki. - Powiem wam, mili moi, że sprawa morderstw w mieście, klechdy i bajki o bardzie i magu, tak samo jak rzekoma nadchodząca zemsta skrzywdzonego, obchodzą mnie tyle co, nie mniej nie więcej, gówno mojego kasztanka. O, to, w które właśnie wdepnąłeś, panie uczony wojowniku.
- Ciężko zliczyć wszystkie klątwy, jakie rzuciłem, czy zdjąłem - kontynuował. - Jeszcze więcej przyzwałem duchów, nie mówiąc już o tworzeniu ożywieńców. Co wioska, to inna anomalia, inne straszydło, inna przepowiednia przekazywana ustami umierającej babuszki. W Brzynce, dajmy na to, co noc na grobie leśniczego pojawiały się gnijące, trudne do zidentyfikowania szczątki, znikające wraz ze wschodem słońca. Okazało się, że to pamiątka po jego zgwałconej i poćwiartowanej przez ojczulka córeczce. Kapituła badała zjawisko. Krótko, bo po trzech dniach nalepiono na mogiłę łatkę "anomalia pokoniunkcyjna" i dano sobie z tym spokój. Pokój numer trzy w zajeździe pod Strachowym Źródłem każdej pełni wypełniał się krwią i jękami torturowanego tam podczas wojny Wiewióra. To akurat żadna anomalia, zwykła klątwa miejsca. W podwyzimskim Chorodlu woda ze studni zaczęła wywoływać u mężczyzn bolesną erekcję i straszne gazy, po tym jak siostra rozbiła siostrze głowę o cembrowinę. Taka jest, psia jej mać, natura magii i magicznych stworzeń. Trochę pobuszuje, pozabija, aż w końcu do miasta zawita wiedźmin i sprawę rozwiąże, albo rozłoży ręce, zmuszając tym samym króla Ethaina do wystawienia po zmroku zbrojnej straży w każdym zakątku miasta. Prędzej, czy później, ale wszystko wróci ostatecznie na stare tory. A jeśli nawet wkroczycie i uda się wam cudem jakimś problem zlikwidować, to rajcy miejscy zrobią ludziom taką sieczkę z mózgu, że was wrobią w te wszystkie zbrodnie. Zamiast złotego dukata będzie sztych pod żebra, żeby tylko nie dopuścić do narodzin ludowych bohaterów.
- Miejscowi wiedzą, czym się trudnisz? - Zapytał, niby od niechcenia, elf.
- Korzystają z usług nawet. To żadna tajemnica.
- Obstawiajmy więc, jak długo zajmie im skojarzenie niedawnego przybycia Twojej osoby do miasta z falą niewyjaśnionych i ohydnych morderstw?
- Do czego zmierzasz?
- Dobrze wiesz, do czego zmierzam. - Elf pożałował, że nie ma kłów do pokazania. - Jeśli piekarza i jego rodziny nikt nie lubił, masz jeszcze czas. Ale jak zginie uśmiechnięty handlarzyk guzików, pracownicy stoczni, właściciel manufaktury ciżem czy pracownice luksusowego, portowego burdelu, motłoch sam wymierzy sprawiedliwość. W sprawiedliwość najpierw wymierza się tym, którzy nie są w stanie walczyć o własną. Bo, na przykład, zajmują się wyklętą przez pospólstwo profesją. Na pierwszy ogień pójdzie kapłanka aborcjonistka. Potem nekromanta.
Cimeris chrząknął. Pociągnął nosem.
- Wiecie o sprawie coś więcej ponad to, co już mówiliście?

- Wstrzymajmy się jeszcze chwilę panie elfie. Co nagle to po diable.- odparł Cimeries. - A jeżeli chodzi o konia, to wezmę to pod uwagę- uśmiechnął się do czarodziejki.- Tymczasem zapraszam do czystszej części wieży.
Nekromanta poprowadził grupę po schodach w górę. Przeszli poziom służący za magazyn, potem weszli po kolejnych schodach...
- Tu lepiej iść gęsiego, po tej belce... za inne nie ręczę, podłoga trochę już się postarzała, może runąć i nas wszystkich zabić.- powiedział z takim wyrazem twarzy jakby opowiadał jakąś miłą historyjkę. Widząc, że nieznajomi przyjęli to do wiadomości, poprowadził ich dalej na trzecie piętro. Tam było dużo czyściej. Nawet było na czym usiąść (stare skrzynie).
- Byłbym zapomniał- rzekł gdy już wszyscy weszli- jestem Cimeries. Swoją drogą, szkoda, że nie zarżnęliście tego Althenora... trochę robił afer o żywe trupy ale go pogoniły.- zaśmiał się- Ale do rzeczy. Wyglądacie na doświadczonych w boju, macie czarodziejkę w grupie, więc macie jako takie szanse przeżyć. Po pierwsze: Jeżeli chcecie dowiedzieć się więcej o wierzeniach ludności Cidaris lub o tej legendzie, radzę odwiedzić miejscową bibliotekę... choć pewnie już to zrobiliście biorąc pod uwagę, że jest z wami ktoś uczony...- spojrzał na lekko zmieszaną Yevereth- Nie? A więc polecam zacząć od tego... Po drugie:- kontynuował- jak słusznie zauważył wcześniej pan elf, istnieje możliwość, że moją wieżę odwiedzą w końcu chłopi z pochodniami i widłami. Rozważałem nawet opuszczenie tego miejsca. Mógłbym wam pomóc do czasu znalezienia nowego lokum. Mało się znamy ale moje umiejętności mogą być niezbędne w poprowadzeniu śledztwa w sposób najbardziej skuteczny- przesłuchanie ofiar. Jeżeli są w dobrym stanie, mógłbym przywrócić je na pewien czas do życia, tak żeby były w stanie rozmawiać... a nawet jeśli nie, są przecież inne sposoby, jak na przykład sąda umysłu. Oby tylko nie byli pochowani... wtedy konieczna byłaby swego rodzaju profanacja... Natomiast ja miałbym możliwość podróży w grupie, a tak zawsze raźniej i mniej osób się wpieprza po drodze. Korzyści więc odniosłyby obie strony, chyba że wierzycie w mity, że jestem dzieckiem szatana i pożeram ludzi- zażartował.- A tymczasem mogę was ugościć. Zawsze taniej niż w karczmie, aczkolwiek dalej od jadła i alkoholi, a więc jak kto woli. Ukraść i tak nie macie czego.- zaśmiał się. Zbyt często miał do czynienia z trupami, żeby ten temat wprawiał go w posępny nastrój, jak niektórych.
- A więc?