Po wejściu do pomieszczenia Elaine od razu przyciągnęła sobie jakieś krzesło i usiadła na nim, wyciągając przed siebie nogi najdalej, jak się dało - bynajmniej nie dlatego, by odpocząć. Spod materiału sukni wychynęły blade, smukłe łydki, natychmiastowo przyciągając wzrok mężczyzn. Uśmiechnęła się na to z zadowoleniem. Jak chyba każda kobieta, tym bardziej elfka, była próżna. Cieszyły ją wszystkie spojrzenia pełne zachwytu, pożądania - czy zazdrości.
- Taaak... Ciekawy ten arystokrata. Maniery stoją u niego na wyjątkowo wysokim poziomie... - mruknęła niezadowolona, bardziej do siebie niż do kogokolwiek z obecnych w pokoju. Tęskniła do czasów, gdy w każdym domostwie przyjmowano ją z zachwytem i zainteresowaniem godnym królowej. No, dobra, nie aż tak. Chciała po prostu znów być chcianym gościem.
Tymczasem miała do przekazania resztę informacji - część, którą sama zdobyła, a którą Amras zmyślnie pominął, zapewne sądząc, że wolałaby opowiedzieć o tym sama. Ma pan plusa za domyślność, panie elfie, pomyślała i zaczęła mówić:
- Poza odwiedzeniem tego pożal-się-boże arystokraty, byliśmy na targu. Pozwoliłam sobie zasięgnąć języka wśród miejscowych i oto, co ma do powiedzenia gawiedź: według straży miejskiej zwłoki były wyżarte od środka i porozrywane, ale czy to prawda oceni nekromanta - ja nie wiem, nic nie widziałam. Dodatkowo, po mieście szwenda się pewien rajca, od niedawna czarownik od siedmiu boleści, najwidoczniej samozwańczy poszukiwacz magii, zlecający poszukiwania bądź transkrypcję jakiegoś tomiszcza o, jak to określono, "dziwnym tytule". Nie wiadomo jednak na jakim poziomie edukacyjnym stoją miejscowi, mogło więc chodzić choćby o książkę kucharską. - Wzruszyła ramionami, wydymając wargi. To nie było najważniejsze, ale wolała powiedzieć wszystko, żeby później nie było, że coś przed nimi ukrywa. - A teraz ciekawsza część. Kiedy po napotkaniu waszego Nilfgaardzkiego kolegi poszliśmy się spotkać z kapłanem, ten w czasie rozmowy wyjawił mi, że rajca i kochany przez wszystkich Althenor od jakiegoś czasu się znają i spotykają, nie wiadomo na jakim gruncie. Czy mają coś wspólnego z morderstwami również nie wiem, ale chyba warto się temu przyjrzeć. - Uśmiechnęła się delikatnie, rzucając luźnym pomysłem po czym wróciła do nieco już chaotycznego relacjonowania dnia. - Dodatkowo, zapytałam kapłana o ewentualne kulty krwi działające w okolicy. Stwierdził, że nic takiego ostatnio tu nie występowało, ale w przeszłości - owszem. Uważa jednak, że nie jest możliwe, by takie grupy wznowiły działanie. Uprzedzając pytanie, o Krwawej Matce nic nie mówił. Czyli pytanie, dlaczego napotkaliście mnie w takiej, a nie innej sytuacji, dalej jest bez odpowiedzi... Ale, wracając do najważniejszej rzeczy, kapłan twierdził też, że jak dotąd w mieście nie było odnotowanych przypadków lykantropii, nie wyklucza jednak, by nie chodziło tu o wilkołaka. Z jego słów można jeszcze było wywnioskować, że wie więcej, niż chciał powiedzieć... - Skrzywiła się delikatnie. Nieczęsto ludzie odmawiali jej w bardziej czy mniej zawoalowany sposób zdradzenia tego, co wiedzą. Dlaczego więc on, w porównaniu z nią młodziak, był odporny na jej urok?
No i ten mocny uścisk ręki...
Ale nie, o tym nie powie. Stwierdzą jedynie, że Elaine nie należy do najsilniejszych i po sprawie. Bo może rzeczywiście tak jest... Ach, nawet jeśli nie, nie zaszkodzi zatrzymać czegoś dla siebie, prawda? Najwyżej, jeśli będzie potrzeba, skłamie, że nie zwróciła na to uwagi.
- No, cóż, to chyba wszystko z mojej strony... A wy, czego się dowiedzieliście?

- A więc arystokraci to dupy z uszami - powiedziała czarodziejka z trudem powstrzymując śmiech. Nachyliła się aby poszukać igły i nici w swoich rzeczach. Była niemal pewna, że kiedyś je kupowała, jednak wszystko wskazywało na to, że albo je zgubiła...albo jednak nie kupowała? - Zamiast wziąć sprawy w swoje ręce, cała rodzina tego zamordowanego siedzi w chałupie i ryczy. Mówią, że to wszystko wina tej klątwy o bardzie i wszyscy szykują się na śmierć, bo jakaś zaraza ma się pojawić czy coś...nieważne.
Czarodziejka usiadła na łóżku ku niezadowoleniu męskiej części drużyny.
- Rajca miejski Estewar Artil natomiast - kontynuowała - mówiąc najprościej, olał nas. Zagroził nawet wezwaniem straży, a jedyną rzeczą, jaką się od niego dowiedzieliśmy, to niekonkretny bełkot odnośnie jakiejś klątwy. Podczas spotkania był bardzo nerwowy, więc nie wykluczam, że może mieć coś wspólnego z tym nilfgaardczykiem z długim imieniem i morderstwami. Co zaś tyczy się króla Ethaina...dziwię się jakim cudem on jeszcze trzyma księstwo w kupie. Gówno wie, bez Fercarta gówno jest w stanie zrobić, na dodatek ma zamiar wychędożyć każdą napotkaną na swojej drodze kobietę. Cóż, może i bym się zdecydowała na jego propozycję, gdyby nie miał tak odrażającego charakteru...i myśli. Wkurwia go ta cała sytuacja, morderstwa oraz to, że handel w Cidaris podupada i ma nadzieję uzyskać pomoc wiedźmina, który niedawno się tutaj zjawił. Potem próbował zrobić ze mnie swoją własną dziwkę...jednak trochę zbyt szybko pomyślał o tym, że w zamian za chędożenie nie ma mi nic więcej do zaoferowania. Nie zna mojego prawdziwego imienia, nie pamięta mojego prawdziwego wyglądu, bo sprzedałam mu fałszywe informacje o sobie. I pamiętajcie, żeby nigdy nie zeskakiwać z okien w róże - dodała wyciągając z ręki kolec. - Natomiast jeżeli chodzi o bibliotekę...likantropy nienawidzą elfiego mięsa, nie atakują Aen Seidhe jeśli mają inny wybór, a ludzie pod wpływem klątwy mordują jedynie rozumne istoty. Oznacza to, że to nie wilkołak przywiązał ciebie, Elaine, na tym kamiennym...czymś. Nie jest to też raczej klątwa, skoro oprócz ludzi ginęły też zwierzęta...

Ostatnio edytowany przez Arvaamaton (2014-02-25 20:07:49)

Amras pozbierał wszystko szybko w głowie do kupy. Początkowo chciał przekonać resztę, by złożyli niezapowiedzianą wizytę Nilfgaardczykowi, teraz jednak uznał, że problem Estewara jest bardziej palący.
- Możemy z całą pewnością wykluczyć więc i klątwę, i wilkołaka. Co prawda córka piekarza mówiła coś o włochatym potworze, jednak nie tylko wilkołak ma owłosione ciało. Mógł to być pukacz, leszy... - Amras zastanowił się. - W sumie, ten leszy jest bardzo prawdopodobny, nie uważacie? Mogłaby to być też strzyga, na szczęście okoliczności to wykluczają, tak jak likantropa.
- I całe szczęście! - Rzucił Sigion.
- Co by to nie było, powinniśmy złożyć wizytę Estewarowi Artilowi. Wszyscy, bo razem łatwiej będzie nam z nim....porozmawiać - uśmiechnął się paskudnie. Wstał, odnalazł swój oręż. Postanowił przygotować się jednak później. Teraz wziął ze sobą jedynie nóż. - Ogarnijcie się jakoś. Za pół godziny widzimy się na dole - po czym ruszył do drzwi z myślą o ciepłym posiłku, który za moment będzie go czekał. Zatrzymał się jednak nagle w progu.
- Zauważyliście? Dziś żadnych wiadomości o morderstwach.
Nienaturalna cisza cisza panująca w karczmie wydała się podejrzana schodzącemu po schodach Amrasowi. Chwilkę później był już utwierdzony w tym, że to nie będzie udany dzień.
Miejsce gości zajęli bowiem żołnierze, odziani w błękitno-białe barwy księstwa Cidaris. Na oko, było ich dwudziestu. Elf rzucił szybko okiem w kierunku szynkwasu. Dobrze znany im karczmarz, zwany Kapitanem, wyglądał na wyraźnie zmartwionego całą sytuacją. Przy nim stał - jak się Amras domyślił - dowódca tego oddziału. Mówił on głośno, niemal krzycząc:
- Powtarzam ostatni raz! Z rozkazu króla Ethaina, nakazuję ci, pod groźbą aresztowania, wskazać pokój, który zajmowany jest przez poszukiwanych przez nas bandytów!
Amras, zorientowawszy się w sytuacji, starał się cicho powrócić do pokoju. Został jednak dostrzeżony przez jednego z żołdaków, uzbrojonego w krótki miecz.
- Tam jest! - Krzyknął, po czym rzucił się w jego stronę. Inni ruszyli jego śladem.
A Amras miał po prostu pecha. Odwracając się, wpadł bowiem w szczelinę w schodach, co uniemożliwiło mu jakikolwiek ruch. Sekundę później dopadł go pierwszy z żołnierzy. Szybki, mocny cios w brzuch wyperswadował bohaterowi jakiekolwiek plany walki. Drugi, kolczą rękawicą w potylicę, tylko go w tym przekonaniu utwierdził. Wydał z siebie głośny krzyk w nadziei, że jego towarzysze go usłyszą i się przygotują. Miał tę nadzieję, że nie rzucą się na korytarz, by sprawdzić, co się dzieje. Miał nadzieję, że słysząc zagrożenie, wezmą oręż do ręki i przypuszczą atak.
Niestety. Z drzwi pokoju, które Amras z klatki schodowej widział, wychynęły po kolei głowy Deariena, Sigiona, Heiana i Cimeriesa. Całkiem bezbronnych. Kątem oka elf dostrzegł tryumfalny uśmiech jednego z trzymających go żołnierzy.

***

W celi, w której się znaleźli, było zimno i wilgotno. Na dodatek śmierdziało szczurami. Promienie słońca padały przez malutkie, okratowane okienko (okno takie jak od piwnicy, niemal przy ziemi) na dwie prycze pod ścianą, oślepiając siedzące na jednej Elaine i Yevereth, i na drugiej, zajmowanej przez Sigiona, Heiana i Cimeriesem, rozmawiających o jadach trupojadów. Na ostatniej, spowitej mrokiem, rozwalił się swobodnie Amras. Ich cela była za mała dla całej siódemki.
Prócz miejsc do spania, znajdowało się tam przegniłe siano, którym wyściełano podłogę, i wiadro robiące za wychodek.
Powiedziano im, że nazajutrz rano zostaną osądzeni. Zarzucono im morderstwa w Cidaris i igranie ze śmiercią, bowiem ktoś wygadał o procederach nekromanckich.
Dearienowi, siedzącemu na podłodze, było zimno, doskwierał głód, na dodatek dupa mu odmarzała. Przez tego chędożonego elfa, który zajął całą prycz dla siebie. Pacnął sfrustrowany otwartą dłonią w ceglaną ścianę.
- No, no - zareagował na to z Sigion. - Całkiem chytry plan. Chcesz spróbować przebić się przez ścianę? - Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Spierdalaj - mruknął tylko w ramach błyskotliwej riposty korsarz.
Mijały godziny. Słyszeli tylko kroki spacerujących tam i z powrotem strażników. Zdawać by się mogło, że są sami w tym więzieniu, bo z innych cel nie dochodziły żadne dźwięki.
Gdy zapadł zmrok, blade światło księżyca przesłoniła jakaś postać.
- Psst!
Bohaterowie ożywili się. Uważając, by nie wzbudzić podejrzeń pilnujących ich żołnierzy, podeszli do okna. Po drugiej stronie więzienia, przy oknie, klęczał Kapitan z jakimś pomocnikiem, trzymającym zawinięte, podłużne tobołki.
- Mam waszą broń - szepnął. Następnie ostrożnie wsunął przez kraty owinięte w owczą skórę miecze.
- Reszta jest bezpieczna w Zimowym Sztormie. Załatwcie to szybko, z fartem. I, jeśli mogę was prosić... - zawahał się. - W straży jest mój syn. Nie zabijajcie, jeśli nie będziecie musieli.
Po czym odszedł pospiesznie.
Bohaterowie zidentyfikowali broń. Karczmarz przyniósł im miecz Amrasa, Deariena, Cimereiesa, miecz Sigiona, zdobyty na Roegnarze, i wiedźmiński stalowy miecz Heiana.
- Kurwa, nie ma mojego - mruknęła Yevereth.
- Masz magię - przypomniał jej Heian.
- A ja? Nie ma moich noży! - jęknęła Elaine.
- Mam magię... - z wahaniem powiedział Cimeries, odstępując elfce swój miecz.

- Ja...miecza i tak nie mam, mogę ci pomóc - czarodziejka zwróciła się cicho do Cimeriesa. - Przekazać część mocy, albo zrobić cokolwiek innego z tymi kratami. Moja magia też może być pomocna, mogę je podgrzać, ochłodzić, żeby osłabić stal, a nawet wyrzucić w powietrze wraz z podmuchem wiatru, przy odrobinie wysiłku wstawić potem iluzoryczne kraty. Tylko nie wiem, czy jest to rozsądny pomysł...każdą magię można przecież wyczuć, zidentyfikować czarodzieja, a jak się zorientują, że to nasza sprawa, będziemy mieć jeszcze bardziej przejebane - uśmiechnęła się. - I wtedy to już na pewno spotkamy się z tymi milutkimi narzędziami do, eee, "rozmowy" z więźniami. Z drugiej strony, wytłuczenie całego garnizonu przez naszą siódemkę raczej niezbyt nam się uda...zwłaszcza że tylko pięcioro z nas ma normalną broń.
Yevereth wstała z pryczy i zaczęła się przechadzać po celi. Bez miecza czuła się praktycznie bezbronna. Co z tego, że magią mogła również zadawać poważne obrażenia, usmażyć kogoś żywcem, rozerwać na strzępy, skoro obrony nie dawała praktycznie żadnej?

Dearien, niespecjalnie przychylny obmyślanym planom, podszedł kolejna do okna, wiadra na gówno i krat, każde skrupulatnie oglądając.
- Siedziałem już w cidarskim pierdlu. I jeśli coś wiem, to to, że łatwiej zgwałcić driadę w Brokilonie, niż stąd zwiać bez pościgu i bełtu w dupie.
Drużyna spojrzała na niego bez specjalnego uznania.
- To buk. - pirat wskazał wiaderko. - Zwykle używa się sośniny, jest tańsza. Ale to wiadro zrobili z buku. Znaczy, siedzimy w nowym skrzydle, wschodnim. Zamek na czwórgranny klucz z elegancka grawerką i firmowym płomykiem na tarcz to Kovir. Manufaktura ślusarsko-kowalska Rotterhornów. Zaopatrywali w szekle, łuzy, kausze i zamki marynarkę Temerii i Cidaris, aż do założenia blokady handlowej osiem lat temu. Ten sprzęt - pirat klepnął dłonią w mechanizm - przeleżał w magazynie pięć lat. Trzy wiosny temu użyli go do renowacji cel od sto do sto pięćdziesiąt. Jesteśmy na drugim poziomie, znaczy, siedzimy w celi z przedziału od sto dziesięć do sto trzydzieści pięć. - Korsarz nie dał po sobie znać, że napawa się błyskiem w oku kompanów. Wszystkich, oprócz Amrasa, który siedział ze wzrokiem wlepionym w zgniłą słomę klepiska.  - Stąd do klatki schodowej jest siedemdziesiąt kroków, po drodze dwie kordegardy, każda z bramką kontrolną. Korytarz na dwóch końcach zwieńczony jest gniazdem strzelca. Na parterze znajdziemy drzwi do magazynu. Klucz do nich posiada kwatermistrz, urzęduje w skrzydle północnym. Oraz komendant garnizonu, urzęduje w burdelu dwie dzielnice stąd. Są też piwnice. Nie, kanałami nie uciekniemy, kanałów nie ma. Cały syf idzie za okno, do morza. W piwnicach możemy co najwyżej zamknąć się w beczce po śledziach i trzepać gruchę po kres naszych dni. Nie ma stamtąd wyjścia.
Kompania z umiarkowanym zainteresowaniem przyjmowała wiadomości. Elaine, założywszy nogę na nogę, przeczesywała palcami włosy. Heian malował w głowie plan więzienia, a tylko jego błyszczące w zamyśleniu oczy pozwalały odróżnić go od posągu.
- Jest jeszcze droga biegiem do głównego wyjścia, na dziedziniec i przez bramę. Ale to pomysł równie głupi, co mieszanie mleka z rybami i ogórkiem.  - skonkludował pirat.
Ktoś westchnął. Ktoś syknął.
- Proponuję pójść jutro grzecznie na rozprawę. - przerwał ciszę korsarz.
- Proponuję, żebyś zeżarł gówno z tego bukowego wiadra. - warknął Amras. Oczy Sigiona były podobnego zdania.
- Z sali sądowej - kontynuował niezrażony Dearien. - najłatwiej uciec. Rozprawy są otwarte dla bogatych mieszkańców miasta, panuje tam tłok, a nielicznym strażnikom ciężko panować nad sytuacją. Ponad to, obecność postronnych ogranicza potencjał strzelców. No i w końcu: budynek sądu więziennego dzielą od głównego rynku dwie przecznice i kanał. Dwie przecznice i kanał to tysiąckroć mniej niż dwie kordegardy i gniazdo strzelca.
Przez chwilę drużyna trawiła nowości. Jako pierwszy, zgrzyt wykrył najemnik.
- Tutaj, czy w sądzie, bez żelastwa wiele nie zrobimy. Pięść na halabardę? Chujówka.
- Dlatego weźmiemy broń ze sobą. - Dearien uśmiechnął się sam do siebie kącikiem ust. - Nie tylko płaszcz zabezpieczy ją przed wrogim wzrokiem. - pirat posłał Yevereth wymowne spojrzenie.
- Tak... - podchwyciła czarodziejka. - Mogę wyczarować odpowiednio silną iluzję. Ale nie zamaskuję dobrze więcej, niż dwóch mieczy...

- Skoro syn karczmarza tu służy, to było możliwe - zauważył Sigion.
Amras pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Ty na prawdę jesteś pojebany - oznajmił Dearienowi. - Nawet jeśli jest tak jak mówisz, łatwiej będzie sprytnie i po cichu spróbować się oswobodzić teraz, niż próbować szansy na rozprawie. Głupotą jest liczyć, że strażników będzie niewielu. W końcu, ujęli sprawców ostatnich morderstw, najniebezpieczniejszych obecnie osobników na Kontynencie! - zakrzyknął zdenerwowany. - Chcesz z nimi walczyć dwoma mieczami? Nim byś zdążył jeden wyjąć, przypominałbyś jeża z bełtami zamiast kolców. Skoro komuś udało się wrobić nas w tę historię to znaczy, że ten ktoś miał mocne argumenty. Na tyle, żeby przekonać samego króla, którego sytuacja ta denerwowała najbardziej, ponieważ notował największe straty. A skoro stratom tym można przynieść kres, myślisz, że życie kilku przypadkowych ludzi będzie dla niego ważniejsze, żeby zakazał strzelcom polować na nas, gdyby udało nam się zbiec w tłum? Ja tak nie uważam. Poza tym, jestem pewny, że nie mielibyśmy czasu na jakąkolwiek reakcję. Zaprowadzono by nas na szafot, nałożono stryczek, szybko odczytano zarzuty. Potem kopniak w stołek. Przez cały czas wymierzone byłyby w każdego z nas kusze. I bałbyś się, szczurze, nawet kichnąć, a co dopiero próbował uciec!
Dearien zacisnął pięści, jednak zachował spokój. To wciąż za mało, by wyprowadzić go z równowagi.
- Więc co proponujesz? Ostatecznie, to ty nas w to wplątałeś. Gdybyś siedział na dupie wtedy, w karczmie, nie aresztowano by nas.
- Zrobimy tak, jak zaproponował Sigion. Po krokach można odgadnąć, że strażników jest dwóch, chodzących w przeciwnych kierunkach. Mijają się mniej więcej przy naszej kracie. Cimeries postarzy kraty, a wyłamiemy je, gdy strażnicy będą na tyle daleko, byśmy nie słyszeli ich kroków. Wtedy Yevereth wyrwę zastąpi iluzją. Gdy oni będą wracać, powiemy, że Elaine zasłabła i potrzeba dla niej medyka. Rozkażą nam stanąć pod ścianą, i oboje wejdą. Nie spodziewają się, że jesteśmy uzbrojeni, schowamy miecze pod prycze. Jednym ze strażników będzie syn karczmarza. Musimy szybko rozpoznać, kto nim jest, zanim wkroczą do celi. Wtedy odwrócimy się. Heian zaszlachtuje tego drugiego, ja złapię syna*. Myślę, że zrobimy to na tyle cicho, by strzelcy z gniazd się nie zorientowali. Jak już to załatwimy, przekonamy strażnika, że nie jesteśmy mordercami i że współpracujemy z jego ojcem. Na dowód pokażemy mu broń. I zaczniemy się modlić by nie był służbistą, który wezwie alarm... Jeśli tak nie będzie, udamy, że jesteśmy przez niego prowadzeni na przesłuchania. To powinno się udać. Chyba, że jednak macie lepsze pomysły? Nie, to pytanie nie jest kierowane do ciebie, piracie.


*No bo mamy największą zręczność przy zachowanej sile

- W zasadzie pomysł nie jest zły, ale musimy się pośpieszyć. Jeśli ma się nam udać, nie możemy stać i dyskutować, tylko zacząć działać. - najemnik się uśmiechnął - No i dochodzimy do konkretów. - spojrzał po reszcie drużyny - Dobrze by było, gdyby w mundury pasowały na osoby, które mają miecze. Mam nadzieję, że mi się poszczęści.
Powoli wszyscy zaczęli przygotowywać się do akcji. Sigion, zanim schował swój miecz pod pryczą, sprawdził jego ostrość. Jako najemnik dbał o swoją broń. Był ostry, nawet bardzo, jednak na ostrzu zaczęły pojawiać się wżery. Za jakiś czas będzie musiał zanieść go do kowala, albo sam go ostukać. Co prawda mógłby kupić pilnik i nim je usuwać, jednak wtedy jego ostrze byłoby coraz cieńsze i coraz bardziej podatne na złamania. To był jego jedyny półtorak i świetnie nadawał się do walki z większą ilością przeciwników. Nie chciał go stracić w głupi sposób.
Schował go w końcu pod pryczą. W końcu w głowie zaświtała mu jedna niepokojąca myśl.
- Co jeśli do celi wejdzie tylko jeden, w ramach bezpieczeństwa? Jeśli go ogłuszymy drugi zdąży podnieść alarm...