MORVAN

Dość młody, długowłosy mężczyzna z przenikliwym spojrzeniem, ubrany w czerń i czerwień, galopujący na karym koniu. U boku ma przypasany miecz, a przez plecy przerzucony łuk i kołczan. Jego towarzyszem jest żuraw, często można przy nim spotkać również białego kota. Pod opiekę często bierze sobie udzi chcących zapomnieć o przeszłości, żałujących swojego życia, niezależnych, potfariących walczyć o swoje i stawać w obronie przyjaciół, ludzi dumnych, często popadających w różnego rodzaju kłopoty, oraz tych, których żaden inny bóg nie ma w opiece - ateistów, którzy nie składają modłów ni ofiar do bogów. Morvanowi nie jest to potrzebne - sama świadomość pomocy ludziom mu wystarcza.
Nie ma stałego miejsca zamieszkania - wędruje poszukując zaginionych dusz, które będzie mógł wziąść pod swoją opiekę.





LAERTES
Bóg puszczy i życia i pierwotności. Nieokreślonego wieku mężczyzna o bujnym porożu, które stanowi o jego wilkości i niezwyciężoności nad ludzkim brudem. Trzyma się z daleka od innych bogów, wędruje po puszczach Kontynentu. Niektórzy uznają, że tam, gdzie pola udeptały bitwy, tam on potem kroczy i odradza ziemię. Czczą go podleśne wioski (które bardziej tak na prawdę się go lękają), leśniczy, oraz druidzi, którzy widzą go w postaci jelenia. Pomimo iż jest to bóg życia, chłopstwo nie hołduje mu przy plonach, którymi zajmuje się (imię boga plonów, urodzaju). Niektórzy twierdzą, że jest to postać w której elfy wyobraziły lasy Kontynentu.





SERBITAR

Jest to wysoki mężczyzna z długimi jasnymi włosami, ubrany w czerwoną szatę, siedzący na karym koniu. Czasami można zobaczyć także go z monetą w dłoni lub opaską na oczach. Serbitar to patron bardów, poetów, artystów oraz rzadziej- myślicieli. Niektórzy uważają go nie tylko za boga przypadku i natchnienia, lecz także za Pana zabawy, wina i mniejszość- beztroski.
Jego symbolem często jest moneta podrzucona w powietrze (przypadku), człowiek z opaską na oczach (los), lutnia, także pergamin i pióro (natchnienie) i wg niektórych kielich z winem, choć ten symbol pojawia się coraz rzadziej.
Bóg ten nosi wiele imion w różnych kulturach np. jego dla niziołków przez długi czas jego imię brzmiało "Anteon", z czasem jednak przyjęło się to, najpopularniejsze, trwające do dziś.




SEPHRENIA

Bogini przeciwieństw, ognia i wody. Jest jedną z najmądrzejszych bogiń i nikt nigdy nie zna jej zamiarów. Jej atrybutami są ognista laska, miecz, który symbolizuje czystość i wodę, oraz kwiat między ścianą ognia i wody, który symbolizuje przeciwstawianie się. Bogini jest ceniona w panteonie, często sama Melitele zwraca się do niej po pomoc. Jednak jak już napisałem nikt, nigdy nie wie, co robi i w jakim celu. Na przykład nikt nie wie, czemu tak spokojna i zawsze uśmiechnięta bogini zechciała zaopiekować najemnikiem, któy prowadzi raczej niespokojny żywot... Jako, że jest boginią ognia, zdarza się, że modlą się do niej kowale, jednak jako bogini wody słucha również modłów żeglarzy i rybaków.





KARAGUNIS

Z panteonu bóstw Kontynentu, Karagunis jest zdecydowanie najmniej popularny. Ludzie obwiniają go za swe niepowodzenia, zapominając, że pierwotnie był on tym, który ich ostrzegał i chronił przed złem, nie zaś tym, który je przyciągał.
Z czasem też sam Karagunis stał się dokładnie takim, jakim widzieć go chcieli ludzie - bezduszny, pozbawiony empatii, nieczuły na krzywdy.
Karagunis jest patronem nędzników, podróżników bez celu, łotrzyków, nikczemników, wyrzutków i ludzi z wypalonymi uczuciami, a także mścicieli.
Karagunis przejął wiele cech od swego ojca, boga Śmierci, IMIE_BOGA_ŚMIERCI (Chyba trzeba będzie go wymyślić ). Starał się początkowo walczyć z błędnym wyobrażeniu o nim, a także odciąć się od posępnego ojca. Koniec końców, z panem Śmierci nie wygrał jeszcze nikt, o czym sam Karagunis przekonał się w sposób najboleśniejszy z możliwych.
Ostatecznie pogodził się z tym, przybierając maskę obojętności i pogardy, a wszystko, co dobre, piękne i pozytywne - przestało go obchodzić i się tym zachwycać, a także nienawidzić w głębi swego zranionego serca.
Głównymi jego symbolami jest heksagram, czarna lilia i kruk z pustymi oczodołami - stanowiący metaforę dla ślepego losu przypadku.






MONEOCEROST

No więc ten sympatyczny mężczyzna przeżywający wieczny kryzys wieku średniego bierze sobie w opiekę wszystkich ceniących sobie niezależność, mają otwarty umysł, lubią spontaniczność, szybciej robią niż myślą, są zadufani w sobie i zuchwali. Moneocerost popadł w konflikt z Panteonem Bogów krytykując niepokonanego (jak już Amras wspomniał) boga śmierci ; ) Od tego czasu został skazany na wieczną wędrówkę, więc ma zamiar pomagać wszystkim uciekinierom, którzy grzeszą sporą szczyptą inteligencji. Jego wspomniana zuchwałość podpowiada, że głupimi nie ma co się opiekować. Ze względy na fakt, że wiecznie zmienia otoczenie, bardziej przywiązuje się do swoich osobistych rzeczy, niż do osób. Jest w gruncie rzeczy nieempatyczny i nie przepuści okazji by nauczyć się czegoś, co pomoże mu prztyknąć w nos innych.