Dralann w całym zamieszaniu czuła się bezradna. Nie miała broni, ale widziała gdzie się znajduje. Co z tego, że dopadnie swój łuk, skoro w ciasnej norze nie było warunków by go użyć. Poza tym na drodze do ekwipunku stał żywiołak. Dralann szybko przemknęła obok niego. Póki wrogowie byli zajęci resztą drużyny, ona zaczęła poszukiwać czegoś czym można walczyć. W końcu wygrzebała sztylet barda. Zapiała głośno i rzuciła się ku Mullogowi, ale w tej samej chwili odwrócony do niej plecami gnom wyczarował wokół siebie ognistą aurę. Dralann zamarła i cofnęła się. Obok niej znajdowało się ognisko, a na nim kociołek wrzącej wody. Dralann chwyciła go przez koszule i zawartość wylała prosto na zajętego walką Mulloga (22-4). Gnom krzyknął, a ognisty krąg wokół niego zniknął. Natychmiast wykorzystał to Amras, który uderzył mieczem prosto w kark gnoma. Jego łeb  upadł na ziemię i on sam po chwili osunął się i na zawsze zamarł. Ale z karku Mulloga nie wypłynęła klasyczna czerwona krew. Z leprekauna polała się ciecz podobna do wody, ale gęstsza, a gnom wydawał się rozkładać w trybia natychmiastowym. Wraz ze śmiercią Mulloga zniknęła jego magia i żywiołaki ziemi stały sie zwyczajną poczciwą ziemią.
Stali chwile zziajani nad znikającymi zwłokami gnoma.
-Zwijamy się-rzucił Amras
-Hej- Zakrzyknęła Dralann- tu coś jest- wskazała na przykrytą ziemię klapę w podłodze
-Nie otwieraj- Zdenerwowała sie Yevereth, ale już było za późno.
-Chodź tu zaświeć lepiej- powiedziała do niej. Yevereth podeszła i wyczarowała małą kulę światła, którą skierowała w głąb zapadni. Dralann zajrząła do środka.
-O rzesz ty kurwa...

Wskoczyła do dziupli, w której można było sie poruszać tylko na czworaka. Nie miało to specjalnego znaczenia. Jama była wypełniona pordzewiałymi denarami, zdobioną bronią, księgami, szkatułkami.
-Nie wpuszczajcie tu tej złodziejki!- krzyknęła do pozostałych na górze.




Robimy tak:obławiamy się i spierdalamy

Członkowie drużyny, jeden po drugim, wtoczyli się do groty, gdzie czekał już na nich mały skubaniec. Leprekaun machnął kosmatą ręką raz i drugi, a z ziemi wyrosły golemopodobne kreatury zdecydowanie nie budzące sympatii ni zaufania. Pirat nie postrzegał sytuacji jako skomplikowanej. Jedyna droga ku wolności wiodła po trupie leśnego gnoma. Uchylając się przed łapą żywiołaka, przeturlał się w róg nory. Złodziejka dopadła już oręża i rozrzucała go członkom kompanii. Dearien zdał sobie sprawę, że nie pamięta jej imienia. 'Cholera - myślał gorączkowo - jak wołają na nią inni? Jak woła na nią Dralann...'
- Kurwo! - zakrzyknął - Rzuć miecz. Pierwszy z brzegu!
Nim stanął w pozycji szermierczej, było po sprawie. Elf wycierał o leprekaunie łachy ostrze miecza, a dumna z siebie Dralann wzięła ręce pod boki.

Na próżno szukał zdobionych sekstansów, nilfgardzkich busoli, krasnoludzkiej roboty szekli, czy choćby ładnej fajki. Łupem Mulloga nie padł najwidoczniej nigdy żaden kapitan. Znalazł za to elfie pasy z lśniącej, brązowej skóry zdobione szeregiem runicznych tłoczeń, a do kompletu pochwę na miecz, bukłak i dwie sakiewki, które na miejscu wypchał denarami. Nim Sigion przepchnął go w tył potężnym ramieniem, pirat chwycił jeszcze puzderko maści do impregnacji drewna i skóry. Nieco markotny, że zdołał wziąć tylko tyle, natychmiast rozchmurzył się, gdy dopiął złote sprzączki pasów, umocował na nich przyjemnie obciążone sakiewki i przełożył miecz do nowego pokrowca. Teraz przysiadł w rogu nory, splótł ręce na piersi i spokojnym wzrokiem śledził ruchy oswobodzonej złodziejki.

Helyas
Ariel
Dearien
Yevereth
Dralann
Amras
Sigion

Amras odepchnął nieco brutalnie stojącą Ariel. Skoro nie chciała sama się wzbogacić to jej sprawa, elf jednak nie miał zamiaru pozwolić, by przeszkodziła w tym jemu samemu.
Amras wskoczył do dziupli. Było tu bardzo nisko, nawet na czworakach czuł wysoki dyskomfort. Ale tylko z początku - wszystkie niedogodności poszły momentalnie w niepamięć gdy zobaczył, ileż bogactwa nagromadził leprekaun.
Bez zbędnych ceregieli elfi łucznik nie mógł nacieszyć wzroku ślicznie zdobioną bronią. Co wybrał jakiś miecz to musiał go odrzucić, znajdując następny, lepszy od poprzedniego. Nie mógł zdzierżyć że stracili konie - mogli wynieść z tego skarbca tyle, że wszyscy razem byliby bogatsi niż królowie Bremervood, Cidaris i Caingornu razem wzięci! Nie można było jednak w takiej sytuacji narzekać. Amras wziął półtoraręczny miecz z posrebrzaną rękojeścią i rubinem wprawionym w głowicę. Ponadto do pasów na ramionach przymocował dwa sztylety. Kieszenie wypchał denarami - początkowo chciał nabrać jedynie zdobionego oręża, sądząc, że w razie potrzeby może to sprzedać, po namyśle jednak stwierdził, że trudno może być pozbyć się tego. Ktoś mógłby zadawać pytania, a denary to jednak denary.
Gdy stwierdził że jest już dostatecznie obłowiony, odstąpił na bok, robiąc miejsce zniecierpliwionemu Sigionowi.



Amras
Helyas
Yevereth
Ariel
Sigion
Dralann
Dearien

Dralann rozejrzała się po grocie pełnej skarbów. Po przerzuceniu kilkunastu kilogramów błyszczących dupereli stwierdziła, że nie ma w niej wiele tego, co naprawdę mogłoby się jej przydać w dalszej podróży. Jej uwagę przykuł dość ciężki skórzany kołczan. Wytłoczona na nim była historia pewnego smoka, który odwiedzał nieprzyjazne miejsca w świecie ludzi. Zewsząd atakowany w końcu wzbił się w górę i leciał prosto w chmury, by tam odnaleźć dom. Dralann zaintrygowana historią smoka, wzięła kołczan ze sobą. Wzięła też pusty zdobiony dzienniczek i ciężki zapewne też cenny owalny kamień.
-Ej- kopnęła Sigiona w tyłek, wyrywając go brutalnie z transu zbieracza badziewi- zbieramy się.
Wychodząc Dralann wycelowała i rzuciła prosto w uśmiechniętą gębę Ariel.
-Nie podlizuj się mu, suko- rzuciła w stronę złodziejki.

Gdy już wszyscy wygramolili się z podziemi odnalazła ich driada- przyjaciółka Helyasa. Skrzywiła się, widząc ich usmarowanych ziemią.
-Gdziekolwiek byliście musimy iść co prędzej do Duén Canell- powiedziała, po czym odwróciła się gwałtownie. W oddali spostrzegła sylwetkę niedźwiedzia, do którego szybko strzeliła.
-Co robisz?- krzyknęła Dralann- nawet nie podszedł by do nas.
-Zaatakowałby, w tej sprawie macie się udać serca Brokilonu.
-Ale przecież on już nie żyje- Zauważył Helyas
-W sprawie wściekłych niedźwiedzi?-skrzywiła się Dralann
Driada nie patrzyła już na nich.
-Idziemy


Dalej już sami wymyślcie. Szczerze miałam na tę przygodę nie najgorszy pomysł, ale teraz musiałam zrobić coś na szybko

Kolczasty ogon wiwerny uderzył czarodziejkę po plecach, pozostawiając długą, choć dość płytką ranę (28-7).  Yevereth zaklęła, czując ciepłą krew spływającą po jej ciele. Atakowanie mieczem nie miało sensu, prędzej zakończy swój żywot jako krwawa papka w środku Brokilonu. Kiedy wiwerna odwróciła się w jej stronę, uderzyła grotem w nieosłonięte łuską podbrzusze stworzenia (56-5).

Sigion pierwszy raz żałował, że nie ma tarczy. Ta wiwerna nie, szczególnie po kilku ciosach nie była na tyle silna, żeby zmiażdżyć mu rękę ogonem, a tarcza byłaby dobrą ochroną przed kolcami. "Trudno" pomyślał, po czym dalej uskakiwał przed ogonem. Zdał sobie sprawę, że nie ma sensu zamachiwać się mieczem na wiwernę, gdyż jest małe prawdopodobieństwo trafienia w podbrzusze. W pewnym momencie, kiedy ogon zaczął mknąć w jeko kierunku, on zamiast odskoczyć w bok skoczył do przodu, ponad jej ogonem. Zmniejszył dystans, dzięki czemu mógł dźgnąć potwora. Dźgnął ją dwa razy (33-8)(25-4), po czym uskoczył na ukos w tył, unikając łap. Wiedział, że jeden cios trafił w nieosłonięty zad potwora, a potem, kiedy osłonił go ogonem, ostrze trafiło między łuski, wbijając się jednak płycej. Zadowolony z siebie krzyknął do towarzyszy:
-Widzieliście! Dźgnąłem go w duuuuuuu....... - W tym momencie przeleciał nad nim drugi stwór. Dopiero teraz najemnik zauważył, że jego przyjaciele szykują się do obrony przed dwoma potworami, które dopiero co wyszły z lasu. Ta, która przeleciała nad nim widocznie miała zamiar bronić rannej.
-Niedoczekanie twoje! - Sigion skoczył z mieczem goniąc lecącą jeszcze wiwernę i przeciął jedno z jej błoniastych skrzydeł (56-6). Ta zawirowała w powietrzu i uderzyła grzbietem o pobliskie drzewo (50-1). Sigion nie zwracając uwagi na nią, podbiegł do rannej wiwerny. Kopnął ją, przewracając na plecy, przy czym został zraniony pazurami po plecach (34-5). Nie zwracając uwagi na ból wbił miecz w podbrzusze bestii i ciął do góry (krytyk, 21-21). Gorąca posoka poplamiła jego twarz i ubranie, nie zdążył na czas odskoczyć, więc dostał jeszcze wierzgającymi łapami (29-3). W tym samym czasie druga wiwerna wstała z pod drzewa i próbowała otrząsnąć się po uderzeniu. Machała skrzydłami, jakby znowu próbowała się wzbić. Najemnik chciał ją zaatakować, ale zachwiał się i musiał podeprzeć o pobliskie drzewo. Przez chwilę widział podwójnie, jednak po chwili odzyskał ostrość widzenia. Driada podbiegła, aby mu pomóc...

- Nie, nie daleko.  - Driada spojrzała po całej drużynie - Nadal nic nie zauważyliście??
- Rzeczywiście, zwierzeta zachowują się strasznie dziwnie... Do tego te wiwierny. Miałem okazję spotykać już te stworzenia, ale nigdy nie były tak agresywne! Ta agresja dodawała im sił, przez co...
- Nie o tym mówię! - Driada nadęła śmiesznie policzki, jakby próbując zadrwić z podróżników. Nagle jej kształt zaczął falować, zmieniać kolory. Przez swój zielony kamuflaż zaczęła robić się niebieska, później ciemniejsza, fioletowa. Kształt zmieniał się razem z nią. Po chwili była o wiele niższa i... Miała brodę!
- Mwahahahahahha - Leprekaun, dokładnie ten sam, które zarżnęli w jego jaskini naśmiewał się z nich - Haushaushaushaus. Niczego nie zauważyli!!! Hahahahaha. - Sigion nie miał zamiaru grać w niczyje gierki, a już na pewno nie Leprekauna, które razem z towarzyszami zdążył zabił. Ostatecznie, kto umarł ten nie żyje... Już miał się zamachnąć mieczem na karła, kiedy ten zniknął pojawił się za nim i delikatnie popchnął. Najemnik, po tym jak stwór wykorzystał jego impet, potknął się, upadł twarzą w błoto... Którego tu przed chwilą nie było.
-Hahahhha, nawet nie próbuj! Hehehe, chcecie wiedzieć o co chodzi, czy nie? - najemnik podniósł się, chciał ruszyć ponownie, ale Amras złapał go za ramię i pokręcił głową.
- Mów. Dla odmiany od walki chętnie posłuchamy. - Sigion strącił jego dłoń z ramienia, ale schował miecz i posłusznie usiadł. To samo zrobiła też reszta drużyny. Kiedy już wszyscy usiedli elf kontynuował. - No więc, co Cię tak rozbawiło i czego się nie domysliliśmy?
- Wy mnie rozśmieszyliście, hhahahaha. Czym?? Hehe, od początku nie domyśliliście się, hahaha, że to wszystko to tylko... phi! Iluzja! - Wszyscy byli zdziwieni, jednak nikt tak mocno jak Yevereth.
- Jak to iluzja?! Wyczułabym, gdyby ktoś używał na mnie lub pozostałych iluzji! - Leprekaun nadal zanosił się od śmiechu.
- Wiem o tym! Więc Cię uśpiłem!!! Hahahaaa! Tak jak wszystkich was! - leprekaun tarzał się ze śmiechu po ziemi.
- Iluzja... Sen... Użyłes iluzji we śnie? - to chyba odrobinę przerastało wiedzę czarodziejki.
- O! Wielka pani wreszcie to ogarnęła! Hahahaha!!! - Sigion spojrzał na niego spod byka.
- Więc wszystkie rzeczy, które zabraliśmy z rzekomo Twojej jaskini, były jedynie snem?! - mówił podnosząc powoli głos, kończąc prawie na krzyku.
- Heh - Leprekaun już powoli sie uspokajał - I tak i nie. - najemnik był odrobinę zmieszany - Te przedmioty znaleźliście we śnie, ale jestem gotów je wam podarować za to, że mnie tak rozbawiliście. Mam je w swoim posiadaniu. - Cała ekipa uśmiechała się, jak głupi do sera. Każdemu się to podobało. Najemnik zastanawiał się nad jedną rzeczą.
- Skoro to tylko sen, to możemy tu robić co chcemy? - leprekaun podniósł palec i zaczął mówić.
- W zasadzie tak jednak... - nie zdążył dokończyć, bo najemnik już wyciągnął miecz i odrąbał nim ramię Helyasa. Ten zaczął krzyczeć w niebogłosy.
- Co TY do kurwy jebanej robisz świniojebco! Kurwa mać! Masz pojęcie jak to boli! Osz w mordę Twoją jebaną, utną Ci za to kutasa Ty parszywy ścierwojadzie! - Najemnik tylko się uśmiechnął.
- Nie pierdol, to tylko zły sen. Zaraz się obudzisz i będziesz jak nowy! - Helyas zdążył zasłonić się ręką, przez co oprócz głowy na ziemię poleciały też jego odcięte palce drugiej ręki. Cała drużyna patrzyła na niego z oburzeniem i strachem.
- No co? Wy nie mieliście na to ochoty?? Chciałem mu wpierdolić już dawno, ale skoro to sen, to pomyślałem, że raz sprawię sobię tę przyjemność. - Leprekaun wydawał się załamany...
- Panie najemniku... Jest pewien szkopuł... - niedużej postawy człowieczek wykręcał sobie palce... - To jest sen, ale realny. Tak, jak wynosicie z niego przedmioty ode mnie, tak też wynosicie doświadczenie z walki, ból mięśni, rany... Z resztą, sam zobacz. - Leprekaun zniknał, po czym otoczenie zaczęło się rozmazywać, aż całkiem ściemniało. Najemnik otworzył oczy. Był pod Brokilonem. A przed nim stał karzeł. Rozejrzał się dookoła. Część spała tak jak i on, oparty o pień drzewa, jednak większość leżała na ziemi i w tej chwili przecierała oczy zaciśniętymi pięściami. Obudzili się, jednak widział ich rany po walce z wiwiernami. Helyas siedział pod drzewem. To była dosyć majestatyczna poza, wyprostowany, jedna noga płasko na ziemi, drugi zgięta, przytrzymywana przez rękę... I tyle z majestatyczności, gdyż na wysokości krocz, leżała jego głowa, barwiąc spodnie krwią. Wyglądało to trochę, jakby miał problemy z penisem i zsikał się krwią. Przez zgiętą nogą leżały palce od ręki, która go podtrzymywała, a obok niego, leżała ręka, która się delikatnie odturlała od ciała. Krew już nie tryskała, z reszta, nie było widac, żeby w ogóle tryskała.
- Kurwa, Sigionie! - To był elf - Coś Ty do cholery jasnej narobił! - najemnik tylko spojrzał na pas, przy którym widniało nowe uzbrojenie.
- Śniłem... można powiedzieć, że na jawie. - wzruszył ramionami, po czym wstał. - Chyba trzeba go pochować, co? - Reszta drużyny nie mogła uwierzyć, że ten mówi takim spokojnym tonem. Był najemnikiem. Przywykł do śmierci. Niektóre zlecenia wymagały od niego bliższego podejścia do ofiary. Jednak pierwszy raz zabił kompana. To prawie coś w nim ruszyło. Prawie. - Przygotujcie coś do jedzenia. Ja się tym zajmę. - Ostatnie spojrzenie na leprekauna. On wzruszył ramionami i zrobił minę w stylu "a chciałem Ci o tym powiedzieć, teraz to nie moja sprawa", po czym zniknął. Sigion wstał, palce Helyasa włożył do jego kieszeni, ciało zarzucił na ramię, a głowę złapał za włosy. Towarzysze przyglądali mu się, puki nie zniknął w drzewach. Ten z kolei poszedł miedzy nie, wiedząc, że na pewno będą tam jakieś driady. Dostrzegł jedną, ledwo co, a czuł na sobie spojrzenia przynajmniej ośmiu. - Był artystą. Czy może spocząć tu, w Brokilonie, gdzie driady kochają sztukę? - Wyszły ku niemu trzy, miały opuszczone łuki, jednak nadal był gotowy odskoczyć w razie szmeru puszczanej cięciwy.
- Kochamy sztukę, bo jest ona części natury. Jednak, jeśli chcesz go tu pochować, nie możesz użyć niczego co ludzkie, aby sobie pomóc. - Sigion mruknął tylko w odpowiedzi.
- Niczego nie macie zamiaru mi ułatwiać. - Po czym zaczął rękami kopać płytki dół, gdzie póxniej z kolei złożył ciało barda, Złożył tam cała jego wyposażenie (nie przepadał za walką bronią jednosieczną, a inni i tak obłowili sie po przygodzie we śnie). Dół zakopał, żeby był na równi z teren, po czym przykrył go kamieniami, tworząc mały kurhan. NA jego wierzchu położył lutnię. Trzy draidy cały czas go obserwowały. - Zajmijcie się nim. - Trzy kobiety kiwnęły głowami, po czym rozpłynęły się w lesie. Sigion wrócił do reszty, nastawał już wieczór. Spędził połowę dnia na tym, aby godnie pochować tego, którego sam zabił. Podchodząc do obozu widział spojrzenia rzucane mu ukradkiem przez resztę. Pirat plunął mu pod stopy.
- Tylko Ty mogłeś wpaść na taki pojebany pomysł! - Sigion nie przejął się tym specjalnie.
- Wiesz co nam przyniosła śmierć Helyasa? - pirat patrzył na niego krzywo, natomiast zaciekawiła się reszta drużyny. - Możemy jechać dalej, wiedząc, że świat nie przewrócił się do góry nogami. Zwierzęta nie szaleją. Jeśli dobrze pamiętam Helyas przywiódł nas do Brokilonu. I on zapłacił za to cenę. Z rana ruszajmy dalej. - Wydawało się, że jedynie Amras w jakiś sposób współczuł najemnikowi, jednak nic nie powiedział. Drużyna uszczupliła się o jedną osobę, co nei znaczy, że ponownie nie może się powiększyć. Ostatecznie, to i tak już była dziwna kompania.