Elaine zamarła na moment, przerażona - głównie faktem, że wokół niej kręci się tylu przeciwników.  Z odrętwienia wyrwał ją dopiero wrzask Yevereth. Elfka zeskoczyła z konia, już sięgając za siebie do kołczanu pełnego strzał. Szybko oceniła sytuację - najgorzej miał się Signion, aktualnie walczący w parze z czarodziejką. Pierwszy z jej grotów przeciął powietrze i trafił w sam środek brzucha sekciarza, któremu tuż przed chwilą najemnik rozbił nos, a który właśnie brał się za odwet [22-(2x4*)+3=11]. Człowiek zachwiał się i złapał za wystający z jego ciała bełt, a po chwili upadł twarzą do dołu. Dopiero teraz zauważyła, że przebiła go na wylot - najwidoczniej jednak, skoro dalej żył, ominęła większość narządów. Takie przebicie było jednak wyjątkowo bolesne i nie rokowało większych szans na przeżycie, a ona nienawidziła podobnego okrucieństwa. Oszczędziła mu cierpień, szybko wypuszczają drugą strzałę. Tym razem trafiła go prosto w szyję [11-(3+4*+3)=1] i już po chwili ziemię zaścielał kolejny trup. Ale... straciła jedną strzałę.
Spięła się, postanawiając już więcej nie dobijać nieszkodliwych rannych. Nie ma na to czasu, upomniała się w duchu, i posłała dwie strzały w kierunku ludzi zachodzących od tyłu Amrasa. Jeden z mężczyzn od razu zatrzymał się i zawył, wypuszczając z ręki broń, której, trafiony w prawe ramię, nie był już dłużej w stanie utrzymać [24-(6+5*+3)=10]. Uśmiechnęła się. Z drugim poszło jej trochę gorzej, strzała trafiła go w udo [24-(2+1*+3)=18], zatrzymując tylko na chwilę - po chwili złamał jej drewniany promień i ruszył dalej, rozwścieczony. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to wrzasnąć do elfa, by uważał.


*nie rzucam jedną kością, mnożąc liczbę oczek razy dwa, tylko raz, ale dwiema kośćmi

Sigion splunął siarczyście.
- Ha, jeszcze pytasz? Ładuj dukaty w sakwę, a hyżo! - Krzyknął rozentuzjazmowany najemnik. Amras dostrzegł zmianę w oczach kompana. Teraz, miast szaleństwa bitwy, widział w nich szaleństwo bogactwa. W twarzach reszty drużyny widział to samo. Poczuł dreszcz, przekonując się po raz wtóry o sposobie życia ludzkiego pomiotu i o ich całkowitym zapomnieniu dla wartości wyższych.
Nilfgaardczyk uśmiechnął się, z pogardą, lecz nic nie powiedział. Skinął tylko na jednego z odzianych w czarne szaty człowieka, który prędko oddalił się w stronę wozu i po chwili wrócił z dużą sakwą końską, wypełnioną po brzegi monetami. Była ona tak ciężkia, że człowiek ledwo wlókł ją po ziemi.
- Oto wasze pieniądze - rzekł głębokim basem Nilfgaardczyk. - Tysiąc pięćset florenów. Na wasze barbarzyńskie pieniądze, to piętnaście tysięcy. I, zgodnie z umową, spierdalajcie w podskokach.
Amrasa uderzyła bezczelność i sposób, w jaki rozmawia się z nimi ten człowiek. Gotowało się w nim.
Sigion podbiegł i spróbował podnieść wór, jednak poczuł nagle ostry ból w zranionym żołądku. Wypuścił materiał z dłoni i z głośnym syknięciem odskoczył na bok. Wśród okultystów przebiegł szmer szyderczego śmiechu.
- Rumaka im dajcie!
Inni przytaknęli ze śmiechem, wprowadzając wychudzonego osła. Zarzucono mu sakwę na grzbiet, lejce rzucono wręcz Dearienowi w twarz.
Jeszcze długo słyszeli szyderstwa i obelgi, gdy odchodzili. W pewnym momencie przebił się jednak wrzask Estewara, zmieniający się w rzężenie. Nikt jednak się nie obrócił nawet.
- O co właściwie chodziło z tym rajcą? - zapytała tylko, niby od niechcenia, Elaine.
- Na tym ołtarzu leżał jego syn. Kultyści upatrzyli go sobie na ofiarę. Estewar obnosił się z nami tak oschle, bo... Bo zagrożono mu, że wyrżną całą jego rodzinę, jeśli komukolwiek - choćby przypadkiem - zdradzi istnienie kultu. A tak straciłby tylko syna. Nie wiedział jednak, że przywloką go na ten ołtarz i będą kazali przyglądać się egzekucji chłopca. Wiem to, bo sondowałam jego mózg - rzekła cierpko Yevereth.
- A teraz - prychnął Amras - spierdalajmy w podskokach. Ściągnąć nieszczęście na jakąś inną wieś.