Nie pieprz tylko komentuj

Zaraz wstawię rozdział 7 Sam zauważyłem, że Sigion jest nad wyraz dobry, dlatego wmyśliłem dalszy scenariusz jego życia. Mam zamiar tak mu skopać dupsko, że [SPOILER: Tu zawarte będzie to co chcę dać mniej więcej na koniec książki, ale nie koniecznie ] kiedy z nim skończę po tym wszystkim co przeżył uda się na wygnanie. Jednak nie powiem co takiego dla niego szykuję. W każdym razie chcę, żeby dostawał na każdym kroku, albo prawie każdym. Lastvill jest właśnie takim miejscem, o któym marzy każdy człowiek. Taka kraina mlekiem i miodem płynąca. Muszę się zastanowić jak dalej rozpracować tę książkę, ale już powoli te osoby które chcę sprowadzam na złą drogę, a te które mają przez to dostawać się jeszcze tego nie spodziewają

rzyczyła

<-- Ja wiem że to jeszcze niegotowy tekst, ale nie mogłem się powstrzymać I dalej jescze jeden był ortograf który walił po oczach, ale to nie takie ważne A, i jeszcze odnośnie, hm... budowy? Nadmiernie używałeś słowa "spurpurowieć", zdecydowanie. Fajne słowo, ale za często w zbyt krótkim tekście, jak przeczytasz jescze raz ten fragment to sam pewnie to zauważysz
Ogólnie ciekawie, i taka mnie konkluzja naszła - w oparciu o wcześniejszy post - że można to ciekawie przedstawić, jak Sigion wychodzi z idyllicznego Lastvill i spotyka się twarzą w twarz z trudami życia. Wiem, że dobrze Ci to wyjdzie No i to może być impuls do wewnętrznej przemiany bohatera, który orientuje się, że życie to nie bajka.

Co do samego 7 rozdziału, to fajnie, że coś emocjonującego się przydarzyło. Ciekawe tym bardziej, że powoli jasne staje się, że zależy mu na Ann (albo że jest bardzo honorowy, bo inaczej mógłby próbować uciec). Wcześniejszy prezent jednak jednoznacznie wskazuje na pierwszy przypadek... Ciekawe jak to odczarujesz, bo wydaje się, że teraz może być problem z Ann. Fajnie by było jakbyś o niej jeszcze wspomniał na sam koniec rozdziału, gdy Sigion udaje się na spoczynek, ale to już tylko moje subiektywne wrażenie

Ja chyba wiem kto będzie organizatorem, ale w ogóle nie pomyślałbym że to może być ktoś z poznanych już postaci Pewnie bogaty wuj pobitego Maxa xD
A ten pomysł moim zdaniem doskonały. Jak mówisz, będziesz miał już podporę, a w książce właściwej będziesz mógł już skupić się na tym, co najlepsze. Zaklepuję u Ciebie książkę z autografem! ;p A tymczasem czekam na bal

8.    Bal


Kowal odpuścił Sigionowi trening w dniu balu, nadal jednak wymagał od niego porannych ćwiczeń. Chłopak czuł się strasznie dziwnie. Przyzwyczaił się już do nowego trybu życia i dzień ciągnął mu się w nieskończoność. Bal zaczynał się dopiero po południu. Gretos kazał zdjąć mu koszulę treningową, co też go rozproszyło. Nie mógł przyzwyczaić się do tego jak jest lekki. Mimo, że mistrz kazął mu odpoczywać, ten co chwilę biegł jakiś krótki dystans nie mogąc nacieszyć się swoją szybkością. Strój na bal przygotował już wczesnym rankiem, tak, żeby nic nie zaprzątało jego głowy przez resztę dnia. Pamiętał wszystkie rady mistrza dotyczące tańca. Chłopak przypomniał sobie jak bardzo się bał swojego przez kilka pierwszych dni trenignu, a kiedy przypominał sobie jego lekcje tańca śmiał się w duchu. Okazało się, że kowal był niezłym tancerzem.
Dzień upływał nieznośnie wolno. Było jeszcze sporo czasu do balu, kiedy Sigion, już po kąpieli, ubrał swój strój. Przeglądając się w kawałku polerowanej mosiężnej blachy zastanawiał się co zrobić ze swoimi włosami. Były za krótkie, żeby je związać rzemykiem, więc zaczesał je na bok co dało komiczny efekt. Po chwili roztrzepał je i przygładził dłonią. Wyglądął jak zwykle, może poza tym, że był elegancki. Chłopak nigdy nie chodził w takim stroju i czuł się trochę niezręcznie. Miał szkarłatny kubrak i spodnie w tym samym kolorze. Przy kuzikach i rękawachbyły złote obszycia, tak samo na końcu nogawek. Pod kubrakiem miał biały kaftan, a przewiązany był złotem pasem. Szerokie nogawki miał wpuszczone w buty z czarnej skóry.
Kiedy wyszedł na korytarzyk zobaczył, że drzwi do pokoju Gretosa były otwarte. Zajrzał więc i zobaczył, że jego mistrz też jest już prawie gotowy na bal. W przeciwieństwie do elegnackiego stroju Sigiona, kowal miał na sobie oksydowaną na czerwono zbroję z elementami ze złota. Naramienniki, karwasze, nagolenniki wykonane z tej samej oksydowanej na czerowno zbroi ze złotymi obwódkami i wzorami przypominającymi płomienie. Całości dopelniał przywieszony do pasa ciężki, dwuręczny miecz.
- O Sigion! Jak wyglądam? – kowal zauważył w polerowanym lustrze swojego ucznia.
- Wspaniale mistrzu! Nigdy nie widziałem u ciebie tej zbroi, mistrzu... – kowal uśmiechnął się.
- To zbroja paradna. Robi wrażenie, prawda? Owszem, nadaje się do walki, jednak jesli mam być szczery wolałbym coś mniej gryzącego w oczy... – Gretos przyjrzał się uczniowi – Ty też wyglądasz świetnie. Jeszcze troche i na takie przyjęcia sam będziesz chodził z bronią! – kowal zaśmiał się i razem z Sigionem zeszli na dół, do kuźni, po czym wyszli na zewnątrz. Mistrz poruszał ramionami.
- Znowu muszę się do niej przyzwyczajać... Myślałem, że te czasy już dawno minęły... – Sigion spojrzał na niego pytająco – Och, nieważne. Sam zrozumiesz, jak założysz pierwszy raz zbroję. Idziemy? – Sigion przytaknął i ruszyli. Sala na której miał być bal była w centrum miasteczka. Przy wejściu do niej czekał już mały tłumek. Dorośli mężczyźni, podobnie jak Gretos przywdziali paradne zbroje w kolorach, które ujawniały ich cech. Niektóre ze zbrój miały więcej niż jeden kolor, jednak nikt nie miał na piersi szachownicy wszystkich czterech żywiołów. Ci którzy mieli zbroje w jednym kolorze wyglądali praktycznie identycznie. Rozróżniały ich jedynie fryzury. Nie zmieniało to jednak faktu, że prawie wszyscy kowale mieli włosy przystrzyżone przy skórze, inni natomiast mieli wlosy przynajmniej trochę dłuższe. Kowale, jako, że ich fach był zbyt niebezpieczny na hodowanie włosów na głowie hodowali brody. Tak więc Sigion przyglądał się z podziwem wielkim czerwonym wojownikom o najróżniejszych wyglądach. Wiedział, że kiedyś sam będzie do nich należał. Cieszył się, że w swoich czerwonym stroju wygląda przynajmniej trochę jak oni. Szybko wypatrzył go jego brat, Egon.
- Sigionie! Sigionie! – starszy brat machał wysoko rękami, aby przywołać uwagę brata i starał się przepchać przez tłum osób. – Przepraszam! Sigionie! Przepraszam, przepraszam. – chłopak dojrzał starszego brata w tłumie.
- Egon! – ten akurat zdążył się do niego dopchać. Miał na sobie zielony kubrak na którym widniały elementy brązu. Do jego brązowego pasa przypięte były jednoręczny topór o szerokim ostrzu i półtoraręczny miecz. Sigion zaczął mu trochę zazdrościć tego, że mógł już pokazać się z bronią. Bracia uściskali się.
- Witaj, panie. – Egon uścisnął prawicę Gretosowi.
- To mój brat, Egon, mistrzu. – Sigion przedstawił brata.
- Jestem rad z tego, że mogę cię poznać Egonie. – kowal miał poważną minę. Jak zwykle nie uśmiechał się w tłumie.
- Ja również, panie. Jesteś gotowy na tańce, Sigionie? – młodszy się uśmiechnął.
- Pewnie! Pytanie czy ty jesteś gotowy? – Egon przez chwilę rozglądał się w tłumie, po czym powiedział.
- Zaraz będę. Poczekaj chwilkę, chciałbym ci kogoś przedstawić. – i utonął w tłumie. Praktycznie chwilę później od tyłu podeszła do niego Ann.
- Cześć Sigion. – dziewczyna miałą spuszczoną głowę – Witaj, panie... – kowal widząc jej minę szybko zareagował.
- Witaj. Muszę odejśc na chwilę, zobaczyć czy pojawił już się mój znajomy. Porozmawiajcie sobie. – i zniknął w tłumie podobnie jak Egon. Sigion po wahania zaczął rozmowę.
- Ann... Chciałem cię przeprosić za wczoraj... – dziewczyna gwałtownie uniosła głowę.
- Przerposić?! To ja powinnam cię przeprosić... Zachowałam się jak zwykła dziewczynka, która nie potrafi się bronić, a przecież ćwiczymy razem! I to ty zostałeś najbardziej poszkodowany, bo oni bili cię i kopali, i... – dziewczyna przyjrzałą się Sigionowi - ...i nie ma na tobie nawet śladu? – dokończyła niepewnie.
- To zasługa przyjaciela mojego mistrza. – chłopak spojrzał jej w oczy – To nie twoja wina Ann. Nie obwiniaj się. - Dopiero teraz dostrzegł to jak pięknie wyglądała. Na szyi miała naszyjnik od niego a i suknię miała spiętą na ramieniu broszą, którą wykonał. – Pięknie wyglądasz... – Ann odwzajemniła jego spojrzenie i przytulili się. Sigion chciałby, żeby ta chwila trwała wiecznie, kiedy nagle usłyszał głos zza pleców.
- Ekhem... – to był Egon – Sigionie... – Ann szybko puściła chłopaka, jednak zmiast się odsunąć, czego się spodziewał wzięła go pod rękę. – Chciałem ci kogoś przedstawić. – Dopiero teraz młodszy brat zauważył, że Egon idzie pod rękę z dosyć urodziwą dziewczyną. Miała jasne kręcone włosy i niebieskie oczy, była niższa od Egona. Nie była bardzo szczupła, ale i nie była gruba. Miała na sobie sukienkę z różowego materiału. – To jest Wanda. Wando, to jest mój młodszy brat Sigion. – chłopak ukłonił się nie chcą puszczać Ann. Wanda dygnęła.
- Egon wiele mi o tobie opowiadał. – jej głos był wysoki, wręcz piskliwy.
- Taak? – Sigion był dosyć zdziwiony. Jego towarzyszka szturchnęła go łokciem.
- Yyy, Egonie, to jest Ann. – starszy brat przejechał po niej wzrokiem od góry do dołu, co bardzo nie spodobało się Sigionowi, jednak nic nie powiedział – Ann, to jest mój starszy brat, Egon. – Chłopak cieszył się, że prezentację mają już za sobą.
- Och, bardzo chciałam cię poznać! Sigion tyle mi o tobie opowiadał! – biorący wdech chłopak zakrztusił się słysząc te gładkie kłamstwo. Ann uderzyła go mocno po plecach.
- Dzięki, dzięki – zdąrzył jedynie wykrztusić.
- Więc jesteś drwalem, tak? – Ann zdawała się całkowicie zainteresować osobą Egona. Zdawałą się, gdyż ciągle mocno trzymała pod rękę jego brata. Tym razem chłopakowi nie było już tak miło, tym bardziej, że czuł się trochę jak powietrze... „Pewnie, że jest drwalem! Przecież to widać po jego ubiorze, broni, czy chociażby po tym, że ma kawałek wiórka we włosach...” Myśląc o tym przyznał w duchu, że Ann jest sprytna i potrafi wybrnac z każdej sytuacji... Prawie każdej, gdyż przypomniał sobie wczorajszy dzień. Sala została otwarta i wszyscy zaczęli wchodzić. Czterech wojowników, każdy z innego cechu, stało przed wejściem wpuszczając gości. Jako, że to było małe miasteczko każdy praktycznie się w nim znał, jednak wojownicy zatrzymywali tych, których nie znali i pytali o ich zaproszenia. Sigion, jako że jeszcze nie był aż tak rozpoznawany był jednym z nich. Mężczyzna w ciemnoniebieskiej zbroi chwicił go za ramię.
- Stój chłopcze! Jak cię zwą?
- Sigion, syn...
- Daj spokój! – szybko wtrącił się drugi z czwórki, odziany w czerwoną zbroję. – Przecież to syn Galada! Nie rozpoznajsz go? – Wojownik przyjrzał się Sigionowi.
- Rzeczywiście! Jak mogłem nie zauważyć podobnieństwa... Wybacz Sigionie. Życze miłej zabawy. – Wojownik uśmiechnął się do niego, a oni przeszli dalej. Sigion był trochę speszony całą tą sytuacją, szybko jednak jego uwagę przykół wystrój sali. Była dosyć obszerna. Nikt nie musiał się martwić, czy wystarczy miejsca dla wszystkich. W pewnym odstępie od ścian sufit podtrzymywały drewniane bale. Boazeria również była drewniana. Przy tych balach stały stoły zastawione najróżniejszym pożywieniem. Prz połączonych sotlikach stały krzesła, tak, aby każdy mógł usiąść. Na środku było puste miejsce, prawdopodonie przeznaczone na prakiet, a na jego końcu stało podwyrzszenie, na którym siedzieli muzycy ze swoimi instrumentami. Kiedy wszyscy już weszli i zajęli miejsca przy stołach ( Gretos odnalazł w środku Sigiona i usiadł niedaleko niego, Ann, Egona i Wandy ) podniósł głos jeden z wojowników przy wejściu.
- Proszę wszystkich o ciszę. Gospodarz nieznacznie się spóźni, jednak rpsił, aby zacząć zabawę bez niego. Bal więc uważam za rozpoczęty! – Po ostatnich słowach rozległa się salwa oklasków, a kiedy zaczeły cichnąć zaczęła grać muzyka. Sala ponownie zaczęła rozbrzmiewać rozmowami zebranych, niektórzy prosili panie do tańca, wychodzili na środek i pląsali w takt pierwszej, skocznej piosenki. Gretos przechylił się przez stół, żeby Sigion go usłyszał.
- Gospodarz niedługo przyjdzie. Rozmawiałem z nim. Wtedy pójdziesz ze mną... Egon, też pójdziesz z nami i zapoznam was. To osoba darzona powszechnym szacunkiem w naszej wiosce, także macie się dobrze zaprezentować!
- Darzona powszechnym szacunkeim? To jak nasz ojciec. – Gretos zrobił się czerwony, tak jakby powstrzymywał się od czegoś.
- Tak, właśnie... Jak wasz ojciec... Ostatnio może nawet bardziej... – chłopacy byli coraz bardziej zaciekawieni.
- W takim razie nie możemy się doczekać, mistrzu.
    Orkiestra zdążyłą zagrać jeszcze kilka piosenek zanim do sali wkroczył oddział wojowników w czerwonych zbrojach. Tworzyli okrąg a w jego środku również stał również wojownik w czerwonej zbroi, jednak nikt nie był w stanie dojrzeć jego twarzy pomiędzy obstawą. Orkiestra umilkła tak jak i wszyscy zebrani.
- Przybył gospodarz! –zaanonsował jeden z eskroty tubalnym głosem. Na sali zaczęto bić brawa i orkiestra wznowiła grę. Oddział przeszedł przez środek i zatrzymał się na drugim końcu parkietu, dalej od orkiestry. Tam gospodarz poszedł przywitać się z właścicielem Sali bankietowej. Taka już była tradycja. Gretos wstał od stołu.
- Chodźcie chłopaki. Później może być zajęty, więc powinniśmy przywitać go teraz. – bracia pośpiesznie wstali i udali się za kowalem. Kiedy doszli do zbrojnych ten poklepał jednego z nich po ramieniu. Wojownik odwrócił głowę, uśmiechnął się i przepuścił ich trójkę. Mężczyzna w czerwonekj zbroi stał do nich tyłem i rozmawiał ze starszym cżłowiekiem. Miał dłuższe włosy związane rzemykiem i miecz przewieszony przez plecy. U jego pasa również była różnorodna broń. Kowal położył mu dłoń na ramieniu.
- Przyjacielu! Chciałem ci przedstawić tych dwóch obiecujących młodzieńców. – nie wiadomo czemu nagle na twarzy kowala wykwitł powstrzymywany uśmiech. Mężczyzna, również uśmiechnięty odwrócił się.
- Rzeczywiście Gretosie, wyglądają na obiecujących, czy jednak naprawdę tacy są? – chłopacy w osłupieniu ptrzyli na uśmiechniętego mężczyznę, po czym padli mu w objęcia.
- Ojcze! – krzyknęli prawie jednocześnie. Gretos śmiał się w głos. Kiedy synowie od niego ostąpili Galad uścisnął dłon Gretosowi.
- Mówiłem ci, że się uda, przyjacielu. – i obaj zaśmiali się ponownie.

***

    Galad siedział na honorowym miejscu gospodarza, na szczycie jednego ze stołów. Po swojej prawej posadził Sigiona, za nim Ann i Hwatt. Po lewej posadził Gretosa, za nim Egona i Wandę. Właśnie był w trakcie opowiadania ostatniej przygody.
- ...i właśnie wtedy zobaczyłem ogłoszenie. Zwyczajne, przywieszone na tablicy, jednak wydane przez jednego z mniejszych książąt gaestredzkich. Poszukiwał rzemieślnika znającego się na tajnikach wykonywania bezpiecznej broni, czy czegoś w tym stylu. Pomyślałem, że, tak dla odmiany, wykonanie bezpiecznej broni byłoby ciekawym wyzwaniem, więc pojechałem do niego. Okazało się, że książe miał problem ze szkoleniami w swojej straży. Podczas manewrów zawsze ktoś zostawał ranny a i podczas samych ćwiczeń bywali poszkodowani, a nawet zabici. Powiedział, że jest gotów mnie wynagrodzić za to, że storzę mu broń, która będzie wyglądała jak prawdziwa, będzie podobnego ciężaru, jednak będzie bezpieczna. Mówił, że kilku rzemieślników już się zgłosiło, jednak po tym jak zobaczył, że oferują jedynie miecze drewniane wyrzócił ich na bruk. Po prostu nie mógł znieść myśli, że jego żołnierze, dorośli mężczyźni, będą biegać z drewnianymi mieczykami! – Ci, którzy słyszeli opowieść Galada ryknęli śmiechem – Pomyślałem więc, że takie zlecenie będzie wymagało dużej zapłaty i to samo mu powiedziałem. On odparł, że stać go na moje usługi a i tak wątpi, że go zadowolę... No to go zaskoczyłem! – słuchający znowu wybuchnęli smiechem, a w tym czasie któryś z wojowników podszedł uścisnąć prawicę Galadowi. – Chciałbym wam coś pokazać. Poczekajcie chwilę. – Mężczyzna wstał do stołu i wyszedł na zaplecze. Ann przysunęła się do ucha Sigiona.
- Masz wspaniałego ojca. – i pocałowała go w policzek. On spłonął rumieńcem.
- Dzięki. – Wybąkał tylko. Ann pod stołem słapała go za ręke i splotła palce. Galad wrócił niosąc jakiś długi przemdiot zawinięty w tkaninę.
- Oto efekt mojej pracy! – odsłonił tkaninę i nie siadając chwycił rękojeść jednoręcznego miecza. – Wygląd i... – stuknął panokciem w płaz, przy czym rozległ się wysoki metaliczny dźwięk - ...tworzywo się zgadzają. Wstań Gretosie. – ten posłuchał. – Wyjmij swój miecz i uderz płazem w mój. Postaraj się trzymać swój płaz jak najbliżej mojego ostrza. – Gretos wykonał polecenie i, o dziwo, jego miecz zatrzymał się przed ostrzem Galada w odległości równej grubości palca wskazującego.
- Jak to zrobiłeś?! – Gretos był zaskoczony. Mężczyzna tylko uśmiechnął się.
- Użyłem prostego numeru. Myślę, że nawet początkujący czarodziej ognia, a może i innych żywiołów byłby w stanie to zrobić. Dodałem odrobiny magicznej esencji i proszę, oto wynik! – Galad zrobił kilka młynków mieczem i zatrzymał go przed szyją Gretosa. – Jednak mimo, że nie można nim zrobić krzywdy raniąc, nadal można nim zabić trafiając w jeden z życiowych punktów i używając odpowiedniej siły... Pamiętając jednak o swoim treningu, pomyslałem, że ta innowacja mogłaby trochę wzmocnić treningi w Lastvill. Dzięki temu do walk z partnerem uczniowie mogliby używać prawdziwych broni, a nie tych drewnianych. Sigionie. – chłopak drgnął lekko słysząc swoje imię. Wyobrażał sobie właśnie walkę z Kamarem nową bronią. Ojciec wyrwał go z zamyślenia. – Weź ten miecz. Rzucił go Sigionowi przez stół, a ten w ostatniej chwili wyciągnął rękę i złapał go za rękojeść. Sam Galad wyjął swój miecz zza pleców. – Możecie opuścić parkiet. – Ludzie powoli zaczęli schodzić, muzyka ucichła. – wielu z was już zapewne słyszało o moim ostatnik dokonaniu. Chciałbym, wraz z moim synem, wam je zaprezentować!
- Co? – zdążyło się jedynie wyrwać Sigionowi. Salę zalała fala braw. Chłopak miał zmierzyć się ze swoim ojcem!
- Chcę cię sprawdzić. – spojrzał na starszego syna – Nie ciesz się tak! Ciebie sprawdzę następnego! – sala wybuchła śmiechem, a Egon trochę poczerwieniał. – Zdejmij kubrak, synu. W końcu nie chcę, żebyś go sobie poniszczył. – Sigion posłusznie wykonał polecenie ojca. Powiesił go na jednym z drewnianych oparć, to samo zrobił z pasem. Pozostał w szarłatnych spodniach przeszywanych złotem i białym kaftanie. No i oczywiście z mieczem w dłoni. – No to pokaż co potrafisz! – Galad ruszył ku Sigionowi. Zaatakował od góry, a kiedy Sigion próbował to zablokować, ten nie naparł na jego miecz, tylko delikatnie się odsunął, na wysokości przucha Sigiona zatrzymał miecz i pchnął. Ten zdążył się odsunąć, więdząc, że nie zdąży odepchnąć miecza. Galad ponownie zatrzymał miecz i błyskawicznie ciał w stronę, w którą odchylił się Sigion. Ten manewr jednak przewidział i zdążył go zablokować. Ojciec trzymał miecz, przy jego mieczu, a właściwie w odległości równej grubości dwóch grubych palców wskazujących.
- Spójrzcie. Tą bronią nie można się zranić. Sigionie, świetnie ci idzie! Pozwól, że na chwilę przestaniemy walki. Możesz uderzyć z całej siły ostrzem w moje ostrze? – Sigion zdziwił się.
- Szkoda broni, ojcze. Wyszczerbią się... – wielu wojowników z tłumu zaczęło podobnie mruczeć.
- Po prostu zrób o co proszę, dobrze? – Sigion nadal nie przekonany skinął głową. Uderzył tak, jak powiedział jego ojciec wkładając w to całą siłę. Uderzył tak mocno, że zarówno miecz jego, jak i jego ojca wyleciały im z dłoni. Jego miecz złapał Gretos stojący najbliżej. Miecz jego ojca spadł na ziemię.
- Chyba zaczynam się starzeć... – powiedział uśmiechnięty Galad. Patrzył z uznaniem na syna. Osłupiały tłum zaczął się śmiać. – Dziękuję, Gretosie. – kowal wzruszył ramionami.
- Wykonuję swój obowiązek. W tej chwili jest nim wyszkolenie twojego syna.
- Spisujesz się aż za dobrze... – częśc tłumu ponownie zaczeła się śmiał. Galad podniósł swój miecz. Sigion odebrał swój od Gretosa. – Spójrzcie. – Galad uniósł miecz w górę. – Nie ma na nim nawet ryski! A widzieliście z jaką mocą uderzył mój syn! – po tłumie zaczęły przewijać się pomruki uznania – Myślę, że pora trochę zreformować nasze treningi! – Mężczyzna podał swój miecz najlbiżej stojącemu wojownikowi. Ten z uznaniem oglądał klingę, po czym podał ją dalej. Sigion za radą ojca zrobił to samo. Z tłumu wyłonił się przywódca miasta. Podszedł do Galada.
- Wiesz, że sam nie możesz zmienić systemu naszego szkolenia. – w tłumie dało się słyszeć jęki niezadowolenia. – Twój pomysł jest bardzo dobry... Jendak będę musiał to przedyskutować z radą. – Mężczyzna byłtrochę zawiedziony, jednak w jego oczach nadal paliły się ogniki.
- Rozumiem to. Cieszę się, że nie podejmujecie pochopnych decyzji i... Przepraszam za te małe przedstawienie... – Przywódca uśmiechnął się.
- Pełen zapału, jak zawsze Galadzie. Nie przepraszaj. Udało ci się. Książe o którym opowiadałeś naprawdę hojnie cię wynagrodził za twoją pracę. Myslę, że gdybyś chciał mógłbyś już na stałe osiąść w wiosce i założyć tu własną kuźnię... – ojciec usmiechnął się.
- Myślałem o tym. Co prawda cięzko byłoby mi zrezygnować z przygody, ale mojej żonie też się coś należy. Za każdym razem kiedy wyjeżdżam z domu ona usycha z tęsknoty... Ja z resztą też. Poza tym mógłbym doglądać treningu moich synów! Nie było mnie zaledwie ponad pół roku, a oni tak się rozwinęli. – przywódca poklepał go po ramieniu.
- Tak, ty i twój młodszy daliście niezły popis... Czekam jednak na obiecaną walkę z twoim pierworodnym. – Egon słysząc to podszedł do ojca z dwoma bezpiecznymi mieczami i podał mu rękojeść jednego z nich. Widocznie obeszły już całą salę. Środek ponownie zrobił się pusty. Galad uśmiechnął się do syna, wziął miecz i ponownie zaczęła się walka.
***

    Egon przegrał starcie z Galadem. Dorównywał mu siłą i szybkością, jednak jego ojciec przewyższał go doświadczeniem. Ich walka trwała znacznie dłużej niż walka z Sigionem. Po niej ponownie zaczęto tańczyć i posilać się. Sigion cały bal tańczył z Ann. Tylko raz zmienił partnerkę, którą z kolei była Wanda. Domyślał się, że jego matka czekała na ojca w domu. Nigdy nie lubiła wielkich przyjęć. Z tego co kiedyś mu opowiadała, jej ślub też był mały. Chłopak jednak żałował, że się z nią nie widział. Minęło już ponad siedem miesięcy, od kiedy zaczął swój trening. Robił niesamowite postępy i, tak jak to powiedział przywódca podczas jego pierwszego testu, mógł skończyć trening nawet w rok. Postanowił jednak ćwiczyć kolejne dwa lata. Oprócz opanowania swoich możliwości chciał tez nauczyć się jak najwięcej. Wszyscy byli tego pewni... Czekałą go wielka przyszłość.

I tak jeszcze ten ostatni test Ale Sigion troszkę wydoroślał Spodziewałeś się ojca Sigiona??

A jesli chodzi o Wandę, to chciałem z niej zrobić taką typową blondynę, nie za mądrą i plastikową Ale wtedy nei było plastiku, a głupiutkie były tylko wiejskie dziewki. Nie dawałem jej jakiejś konkretnej osobowości, bo... [ SPOILER ] ...i tak zginie : Mwahahahahah xD <szatański śmiech>