Opróżniając do reszty butelkę wysokoprocentowego destylatu na bazie melasy i trzciny cukrowej (czyt. rumu) Dearien splunął w kierunku zbirów. Miał już dość tej ciągłej szamotaniny, toteż chciał to jak najszybciej zakończyć. Wysunął się przed swoich i uniósł w strzemionach. Nieźle kręciło mu się w głowie, ale był w stanie to ścierpieć. Gdy wyciągnął miecz, ten niebywale zaciążył mu w dłoni. Aby rozruszać uśpione mięśnie wywinął nim krótkiego młyńca, aż w końcu zakrzyknął do bandziorów:
- Kuśka wam w rzyć, skurwysyny chędożone, a teraz oddawać łupy! - z tymi słowami zaszarżował, trzymając miecz oburącz, stojąc w strzemionach i omal nie spadając z konia. Pirat ciął w impetem. Przygotowany na atak zbir złożył niezbyt zręczna paradę, przez co nie mógł zaabsorbować całej siły ataku. Pod wpływem Dearienowego oręża ostrze łupieżcy uderzyło swego właściciela w twarz, raniąc mu policzek, nos i wargi (30-6).


Nie zauważyłem Twojego posta, juz poprawiłem ; )

Dralann siedziała na koniu, z daleka przypatrując się jej wojującym kompanom. Za dużo szumu.  Ktoś mógłby ich wziąć na łuk i byłoby po krzyku. Ale rozumiała żądzę krwi Sigiona. Westchnęła, tak jak to robi elf, gdy jest zażenowany zachowaniem drużyny i pojechała na przód. Wybrała sobie ładnego konia. Silna, młoda klacz. Pogładziła ją po ciemnej szyi i chwyciła za łuk. Postrzeliła człowieka, którego przed chwilą Yevereth dziabnęła sztyletem (11-12). Z premedytacją odbierając ostatni kąsek Sigionowi.







pozwoliłam sobie przypisać Amrasowi wzdychanie ^^ On tak przecie, nie? 'och, jakiż ja opuszczony w tej drużynie debili'

Amras spokojnie jechał na swoim siwku. Nim dojechał do miejsca postoju dwójki oprychów, było już po wszystkim - Helyas wraz z Sigionem i z małą pomocą Dralann, załatwili sprawę w sposób iście zbójecki.
Zsiadł z konia i rozpoczął przeszukiwania. Złodzieje dysponowali dwukołowym wozem, krótkim wozem, na którym elf dostrzegł jedynie szkatułkę, w której było 343 denary (więcej nie udało się złupić złoczyńcom, gdyż kowal Brian trzymał swoje oszczędności w kensingtońskim oddziale banku Cianfardich). Poza tym, na podłodze leżał podłużny pakunek owinięty w skórę, ciasno związany skórzanym rzemieniem. Amras rozwiązał rzemienie. Podeszła do niego też reszta drużyny, zaciekawiona znaleziskiem. Skóra opadła, a elfim oczom ukazała się błyszcząca, wypolerowana klinga srebrnego miecza, prosty i surowy lecz elegancki jelec, ciasno owinięty krzyżującymi się paskami czarnej skóry rękojeść... Cholernie dobra robota.
Amras zacisnął ręce na klindze i wykonał kilka spektakularnych cięć w powietrze. Miecz był bardzo dobrze wyważony i wręcz wzorcowo zaostrzony. Bohater stanął na baczność i uważnie , badawczo przyjrzał się klindze. Podał miecz Sigionowi, który skwitował krótko:
- O, kurwa.
Helyas wraz z Yevereth i Dralann z zaciekawieniem przybliżyli się, i też zobaczyli.
- O co chodzi? - Spytał Dearien. Sigion pokazał mu klingę miecza.
Oczom pirata ukazał się wyryty na głowni napis. Prostymi, eleganckimi runami, bez zbędnych zdobień, kowal opłakując swoją córkę, na chwilę przed własną śmiercią, wyrył na mieczu imię. Vanessa.