Stawiając kroki na parkiecie posępnego dworku, Dearien coraz bardziej ulegał jego urokowi. O ile podczas swojej tułaczki nasłuchał się niemało o wszelakiej magii i czarodziejskich stworzeniach, nijak nie wiedział jak zachować się w obliczu pani cudownie pięknej, a zimnej zarazem, niby upadły anioł. Postanowił tedy, że da się ponieść chwili - "będzie jadł, co mu podadzą, pił, co naleją i chędożył, co chętne i piękne", jak to zwykli mawiać jego podobni jemu przyjaciele. Taka filozofia wielu z nich zabiła, ale każdy ginął z promienną twarzą. Gdy doszli do królewsko zastawionego stołu, przytknął lewą dłoń do czoła i wyszeptał krótką formułkę dziękczynną do Monocearosta i zajął miejsce po lewej stronie stołu niedaleko elfa i czarodziejki. Zauważył, że trunek w jego pucharze stale zmienia smak i konsystencję. Skupił się przez chwilę, myśląc o jęczmiennej Whisky, a wnet naczynie po brzegi spłynęło brunatno złotym, klarownym napojem. Bawił się tym przez chwilę, pijąc na zmianę rum, kawę, wodę mineralną, piwo i sok z czereśni. Uważnie spoglądając na panią domu, przysłuchiwał się jednym uchem jej rozmowie z Sigionem. Złapał się na tym, że ukłuła go lekka zazdrość o jego wysokiego, przystojnego towarzysza . Zanim zdołał się ustatkować, postanowił podjąć dyskusję. Kiedy najemnik opowiadał o domniemanej wojnie z Nilfgardem, poruszył sprawę uczestnictwa Skellige:
- (...) a najemnicy w ich służbie cieszą się ponoć sporą swobodą. Korsarze pomogą którejś ze stron, jestem pewien.
Słysząc to, Dearien dość poważnie spojrzał na Sigiona, a odezwał się do niego w te słowa:
- Oj, przyjacielu. Masz wadliwych informatorów. Choćby na tronie Kontynentu zasiadły zerrikańskie Tse-Tse, oligarchia z wysp nie ruszy swojego zaprawionego w bojach tyłka. Nie po tym, co przyniosły w tamte strony ostatnie dwie burzliwe dekady. - Pociągnął łyczek ze zdobionego pucharu, po czym skonkludował - coś o tym wiem. Wyłapawszy nieodgadnione spojrzenie pani domu, skłonił się lekko, a następnie odezwał się zmieniając temat:
- Bardzośmy wdzięczni za ten posiłek, toteż może nasz towarzysz Helyas - wskazał otwarta dłonią barda - pomoże nam odprężyć się przy muzyce?

Sigion nie bał się domu. W Mahakamie nauczyli go powstrzymywać swój strach. Zdarzało się, że i niektórzy krasnoludowie zazdrościli mu odwagi. Jednak nie przewidział tego, że panią domu będzie tak cudowna kobieta! Zawsze miał słabość do kobiet... Nie, nie bał się ich. Łaknął ich towarzystwa. Łaknął go, od... od kiedy wyszedł z Mahakamu. Cenił krasnoludzkie kobiety, nawet potrafił dojrzeć w ich urodzi to, co widzieli i krasnoludowie, jednak nigdy nie spotkał istoty piękniejszej niż kobieta. A ta kobieta była chyba najpiękniejsza, jaką w życiu widział. Widywał już piękne elfki, jednak żadna z nich nie zrobiła na nim aż tak piorunującego wrażenia. Wypowiedziała swoje imię, Marcelle. Sigion powtarzał je cały czas w myślach. Był zadowolony, że ta niemal boska istota nalegała, aby siedział przy niej. Zrobił to z przyjemnością. Przez chwilę pomyślał, że coś tu nie pasuje, jednak te myśli szybko przeminęły, a w ich miejsce pojawiła się Marcelle. "Przecież nie wszystko na tym świecie musi być złe... A już na pewno nie ona." Poprosiła, aby zrelacjonował jej sytuację, jaka panuje na kontynencie. Opowiedział jej wszystko co wiedział, razem se swoimi domysłami. Kiedy kończył przerwał mu Dearien. Spojrzał na niego złowrogo, jednak szybko się opanował. Dopiero sobie przypomniał, że jest tu razem z drużyną. Zaraz potem Helyas zagrał długą balladę. Sigion nie miał nastroju bawić się kielichami, które same się napełniały. To była wytrawna kolacja, a on pił wytrawne Yst Yst. No i patrzył jej w oczy, a jego serce biło mocniej, kiedy ona odwzajemniała to spojrzenie...



Amras x
Sigion x
Dralann
Yevereth
Dearien x
Helyas x

Jakoż, że nie wiele miała okazji, na spędzanie tylu godzin w siodle, Dralann była cholernie znużona. Ten jeden raz powinna pogratulować elfowi za załatwienie miejsca spoczynku. Weszła do tego pięknego i ponurego dworku zmęczona i bez lęku, a równie piękna właścicielka wydała jej się bardzo uprzejma. Podejrzanie uprzejma. Nie zajmowała się już tym jednak, gdy zobaczyła bajecznie zastawiony stół.
Jej drużyna zajęła się opowiadaniem historyjek ze świata przeuroczej gospodyni. Przyznała się, że opychając się pieczenią sama podsłuchuje i to ze sporą ciekawością tych opowieści. O większości nie miała kompletnego pojęcia. Dama, która ceniła sobie prywatność z miłym uśmiechem wysłuchiwała wszystkich uprzejmie.
Może ją trochę zniesmaczyła, gdy Dralann po popitce głośno beknęła, ale nie dała po sobie tego poznać.
Uśmiechnęła się więc i kołysała do melodii wygrywanej przez barda.

Słuchając ballady Helyasa, pirat tęsknie spojrzał gdzieś w nieokreślony punkt na ścianie. Błądził wzrokiem wśród starych obrazów, lamp i trofeów. Jego uwagę przykuła deska nosząca na sobie ozdobny napis: Elle Vanire. Zagapił się na nią nieco dłużej. Jakieś mętne wspomnienie zamajaczyło mu gdzieś na dalekim krańcu świadomości. Elle Vanire. I stara deska. Morskiemu podróżnikowi od razu skojarzyło się to z okrętem. Ale nie pamiętał, bo po wodach kontynentu pływała jakaś Elle Vanire w przeciągu ostatnich 20 lat. A ta kobieta (Marcelle) nie mogła być starsza niż 30... Jak grom uderzyła w niego genialna myśl. Wszystko zaczęło się logicznie układać. Wśród ludzi jego rodzinnej wsi krążył docinek: "Ty to masz szczęście jak dzieci z Verssusa". Podczas jednej z pomniejszych wojen na Skellige, aby uchronić niewinnych od rzezi, pewna kobieta zabrała wiele dzieci na pokład karaweli Verssuss, aby je wywieźć. Wszystko szło genialnie. Statek wydostał się cało wielu morskich potyczek, aż jakiś czas potem zaginął tajemniczo. Na rafie znaleziono jedynie jego szczątki oraz obgryzione przez ryby szkielety malutkich dzieci... Ta opowieść zawsze sprawiała, że w oku Deariena kręciła się łezka. A teraz przypomniał sobie, jak nazywała się kobieta - kapitan statku. To była Elle Venire. Nie potrzebował więcej dowodów. Mimo czaru, jaki rzuciła na niego niezwykła uroda tej całej Marcelle, podjął decyzję. Wstał, ukłonił się, po czym rzekł:
- Pani, pozwolisz, że wyjdę aby się obmyć po skończonym posiłku.
Nie czekając na odpowiedź, wyszedł, zamykając delikatnie drzwi. Nie minęło kilka minut, a potężny huk rozwarł wrota, które chwilę temu tak elegancko zamknął pirat. Stojący w nich korsarz dzierżył w dłoniach kilka sztuk oręża.
- Dziecko lasu! To chyba Twoje. - rzekł, rzucając Dralann jej łuk.
- Amras, pokaż mi w końcu jak sobie radzisz z mieczem, bo jak na razie to tylko szyłeś z dystansu. - elf złapał zręcznie swój miecz.
Czarodziejka sobie poradzi, ale zostali jeszcze Ci dwaj... Nie wiedział, czy może zaufać bardowi i najemnikowi. Byli porządnie zadurzeni w tej... kobiecie. Postanowił, że sztylet i topór zostaną w drzwiach. Sam pochwycił srebrny miecz, którym finezyjnie stłukł porcelanową wazę.
- Ty... brutalna dziwko bez honoru! Smakowały niemowlaki ze Skellige?! Zaraz wyjmę ich szczątki prosto z... - tu przerwał, bo stało się coś nieoczekiwanego. Z małych drzwiczek za krzesłem Marcelle wyszła drobniutka dziewczynka w brązowych lokach. Jej rumiane policzki wyglądały uroczo w świetle lamp naftowych. Miała na sobie nocną koszulę, a w dłoni trzymała szmaciana lalkę.
- Mamusiu, co to za hałas? - gdy odezwała się w te słowa, Deariena zamurowało...

Helyas wykorzystał moment i kiedy tylko Dearien wpadł w szał, schował kielich w półotwartym plecaku. Nie zdjął wcześniej nic z siebie, nawet buzdygan sterczał za jego pasem a kusza wystawała z plecaka. Nikt go nie zauważył. Uśmiechnął się do siebie. Nie zwlekając wstał i rzekł:
- Co tak siedzicie? Macie zamiar tu nocować?
Po tych słowach ruszył na piętro... jednak w myślach był zaniepokojony. Dearien mógł mieć rację. A kobieta nie wyglądała normalnie... córka też. Wchodząc instynktownie musnął palcami rękojeść miecza...
Nie ufał jej już tak. Wiedział, że coś się wydarzy... Tylko co?

Dralann opuściła łuk. Mimo to wciąż podejrzliwie. Przy wejściu do domu była spokojna, ale słowa żeglarza wzbudziły w niej podejrzliwość i nieufność. Nie rozumiała dlaczego, to, że dzieciożerca ma córkę zwalnia ją z miana dzieciożercy. Spojrzała na ich elfa i Sigiona, jak na opętanych. Po tym wszystkim wcale nie miała ochoty spać w tym domu, udała się jednak na piętro.






(robie wolne miejsce )

Z chustką wypchaną stołowymi nożami, które zabrał z kredensu w swoim pokoju, Dearien wyszedł na korytarz. Stary zegar z kurantem wybijał trzecią w nocy. Do pokoju elfa było niedaleko.

Gdy stanął przed drzwiami elfiej izby i wyciągnął rękę by dotknąć klamki, coś chwyciło go za ramię.
- Czekaj. - szepnął niewieści głos zza jego pleców. Pirat rozpoznał w nim jego towarzyszkę, Dralann. Obrócił się i uważnie obejrzał dziewczynę. Cieszył się, że w tę upiorną i cichą noc nie musi oglądać jej w tej niedźwiedziej masce. Ponad to, wcześniej zażyła kąpieli, jak zresztą wszyscy w drużynie. Zdziwiło go jednak, co ona może tutaj robić.
- Hę? - odparł półszeptem.
- Musimy, eee... - Dralann nieco łamał się język - trzymać się razem. Nie mam zamiaru zaufać tej potworzycy, a jeśli reszta drużyny będzie ją chronić...
Mimo, że nie przepadał za tą nadpobudliwą panną, Dearien uśmiechnął się na wieść, że ktoś go popiera.
- Masz rację. To monstrum trzeba zniszczyć. Nie mniej jednak ciekawi mnie, co robisz przed drzwiami Amrasa o trzeciej w nocy. Zdradzisz mi ten sekret?
- Chciałam mu przywalić w nos. - powiedziała z typową dla siebie beznamiętnością.
- Tego nie zrobisz. Nie tej nocy. Dzisiaj nic mu się nie stanie. Ale możesz mi pomóc go... zabezpieczyć.
- "Zabezpieczyć"?
- No wiesz, tak, żeby nic mu się nie stało, aż ktoś nie zdejmie "zabezpieczeń". - Pirat uśmiechnął się nieśmiało.
- Dobra. Cosik tam możemy razem sklecić. Niejeden raz "zabezpieczałam" ludzi.
Uśmiechając się nieco szerzej, korsarz bezszelestnie otworzył drzwi wpuszczając dziewczynę przodem. Elf leżał na łóżku w pozycji wskazującej na to, że padł z wyczerpania. Widać było jednak, że ma sen niezwykle czujny. "To będzie dopiero trudna zabawa" - pomyślał spoglądając na chustkę i tuzin noży, które leżały teraz na podłodze.
- Wiesz, ... - Dearien nie miał pojęcia jak mówić na towarzyszkę.
- Dralann - odparła ta, wzdychając.
- Wiesz, Dralann, jeśli nie odpowiada Ci nastrój w kompanii, to... to zostaniesz z tym sama. Bo ja odchodzę. Tej nocy. Jak po kąpieli minąłem na korytarzy Sigiona, to myślałem, że mnie przewierci wzrokiem... Ale mniejsza o to. Chcesz ze mną uciec?
- Ano, uciec to ja mogę zawsze. A co mi jeno przyjdzie z twojego towarzystwa?
Dearien chrząknął cichutko. Nie wiedział co odpowiedzieć, a w gruncie rzeczy chciałby podróżować z  tą dziewczyną.
- Eee... możemy, nie wiem... Na przykład... - w tym momencie Amras zasapał przez sen. Zabrali się do pracy.

Kilka chwil potem elf obudził się w pozycji co najmniej niewygodnej. Leżał na wznak na drewnianej podłodze, a jego kostki, szyja i przeguby były przyszpilone do ziemi wbitymi w deski na krzyż nożami. Usta zakneblowano mu grubą chustką. Kiedy otworzył oczy, zapłonęła w nich nienawiść. Został ewidentnie upokorzony. Przez ludzi.
- Witaj. - rzekł spokojnie Dearien. - Nie ruszaj się, bo się potniesz, a wtedy wykrwawisz i umrzesz. Tego byś nie chciał, prawda? Mój kompanie... pamiętasz jak wstępowałem do drużyny? Tak niedawno. Ledwie kilka dni temu. Mówiłem wtedy, ze przyłącze się aby obserwować barda. Teraz dokonałem zemsty, a właściwie dokonał tego Helyas. Ciredan nie żyje. Nie jesteście mi już potrzebni, a ja nie jestem potrzebny wam. Wiesz, zrobiłeś ze mnie śmiecia. Wzgardziłeś ostatkiem przejawu wrażliwości w... Criesanglerze. Ostatecznie jednak jestem zadowolony z tak spędzonych kilku ostatnich dni. Bywaj, druhu Amrasie. I przekaż Sigionowi, żeby robił mniejsze węzły i skręcał linę przy końcu przed zadaniem ciosu. To ja lecę.
Pirat wstał, strzepnął kurz z kolan i spojrzał na Drlann, której Amras zobaczyć nie mógł, gdyż stała ona za jego głową.
- Teraz wybór należy do ciebie. Ja ruszam za kilka minut. Koń już gotowy.  - na pożegnanie uniósł dłoń a następnie opuścił pomieszczenie nie zamykając drzwi. Przed dworkiem czekał jego wierzchowiec. Napojony i nieco wypoczęty, był gotowy do nowej wędrówki. W jukach znajdowały się suche ubrania, które zabrał z   komody w swoim pokoju, żywność na kilka dni, bukłaki z wodą, jedna butelka przedniego rumu, jego część zrabowanych pieniędzy oraz miecz i łuk pirata. Po raz ostatni spojrzał na drzwi dworku czekając na Dralann...



Dearien x
Amras
Sigion
Yevereth
Dralann
Helyas