Rozmyślania barda przerwał karczmarz.
- Płać za nocleg albo wychodź!- wtedy Helyas spostrzegł, że nie ma już żadnych klientów w oberży.
- Zaraz świta.- odparł nie patrząc na poddenerwowanego człowieka.
- Płacisz albo wychodzisz!
- Chędoż się! Mam ci płacić za 2 godziny na krześle?!
- Wynoś się ty...
Bard zdenerwowany po drodze w niepogodę, nie mógł po prostu znieść owego osobnika. Wstał i spojrzał z góry na oberżystę. Tamten nagle zamarł w bezruchu. Stali tak parę sekund aż bard niespodziewanie chwycił kurtkę i wyszedł z karczmy trzaskając drzwiami. Przynajmniej nie padało. Postanowił przeczekać ulewę pod daszkiem stajni i...
- No to już kurwa szczyt!- warknął głośno spostrzegając dwójkę nieznajomych ludzi dobierających się do jego sakw i konia...

Yevereth podeszła bliżej stworzenia, opuszczając miecz. Stanęła przodem tyłem do jednorożca i wyczarowała blokadę, skutecznie hamującą zdeterminowanego elfa. Wydawało jej się, że usłyszała czyjeś przekleństwo.
Wreszcie mogła bliżej przyjrzeć się jednorożcowi. Mimo że w Aretuzie pokazywano jej wiele rycin i dużo razy opowiadano o magicznych stworzeniach, żadna z ilustracji, żadna z opowieści nie mogła oddać piękna tego stworzenia. Lśniąca, gęsta biała grzywa opadała kaskadami na szyję zwierzęcia. Jego smukła sylwetka zdawała się, pomimo delikatności, być silniejszą, niż mięśnie tuzina koni. Długi, ostro zakończony róg na pewno był ostrzejszy od każdego ostrza, jakie znała ta ziemia. Całe stworzenie emanowało magią i dumą, zapierając dech w piersiach całej trójki.
- Wybacz im - zaczęła ostrożnie, bacząc na każde słowo. Pomimo wszelkich starań mowa wychodziła jej nieskładnie, a głos mocno drżał. - Bardzo im zależy, żeby ta dziewczyna odzyskała zdrowie, więc...nawet nie pamiętam, jak się nazywasz...
- Carcharadonarius - poprawił zniecierpliwiony jednorożec.
- Carcharadonariusie - podjęła po chwili. - Jako że nie przepadam za odbieraniem czegokolwiek, co nie należy do mnie siłą, po prostu uniżenie proszę, byś zechciał nam oddać trochę twej krwi...
Spodziewała się, że skutkiem jej śmiałej prośby będzie dość sporawa dziura w ciele. Nie broniłaby się nawet.
Jednorożec tylko parsknął, tupnął kopytem o ziemię i zaczął chodzić w kółko. Czarodziejka tymczasem podziwiała zwierzę, ignorując resztki instynktu samozachowawczego, nakazującego jej uciekać.
Nagle Carcharadonarius zatrzymał się. Uniósł wysoko łeb na znak swej wyższości. Yevereth nie skapitulowała. Nadal patrzyła wyczekująco na magiczne stworzenie, pomimo wewnętrznego strachu, jaki odczuwała.
Stali tak przez chwilę, niby dwa posągi, czekając na ruch drugiego.
- Podejdź, córko magii - rzekł po długiej chwili milczenia. Czarodziejka zbliżyła się niepewnie.
Jednorożec rozciął bok długim rogiem. -Weź, ile ci potrzeba.
Zdumiona Yevereth szybko wyczarowała szklany flakonik i zaczęła zbierać do niego kapiącą ciecz, uważając, by przypadkiem nie dotknąć stworzenia. Podziwiała z bliska jego lśniącą, srebrną sierść. Czuła jego wzrok na sobie.
Jednorożec stał spokojnie. Czekał.
Zasklepiła ranę zaklęciem. Cofnęła się przezornie kilka kroków, podziękowawszy wcześniej. Carcharadonarius spojrzał po kolei na elfa, nieprzytomnego najemnika i drżącą ze strachu czarodziejkę i przemówił:
-Dostaliście, czego chcecie. A teraz dajcie mi odejść.
Odwrócił się i pomknął lekkim, szybkim cwałem w głąb lasu. Jego kopyta zdawały się wcale nie dotykać ziemi.
Przypomniała sobie o magicznej barierze i zdjęła ją, kiedy po jednorożcu nie było już ani śladu. Amras zdawał się być co najmniej zirytowany.
- Mamy, czego potrzebowaliśmy. Ocuć go, albo posadź na konia, nie wiem, zrób cokolwiek - wskazała leżącego Sigiona. - Czas ruszać w drogę.
Schowała miecz do pochwy, a flakonik z krwią zamknęła szczelnie i zawiesiła na rzemieniu na szyi. Uniosła brwi na widok kasztanowatego konia. Była pewna, że ucieknie.
Dosiadła kasztana, poczekała na resztę drużyny i wszyscy razem ruszyli w dalszą drogę.

Amras x
Yevereth x
Helyas x
Sigion x
Garvey
Dralann
Dearien
Heian

Pozwoliłam sobie "popchnąć" przygodę, żebyśmy kolejny raz nie spędzili na jednym epizodzie miesiąca Mam nadzieje, że nie pokrzyżowałam za bardzo planów Szanownego Admina Amrasa.

- Wyruszamy! - zakrzyknął pirat, zapinając pas od spodni i podwijając mankiety koszuli. Zatrzymał się pod pokojem Dralann i przez drzwi powiedział jeszcze - Po tym, jak Helyas mocno posiniaczył dwóch stajennych nie mamy co dłużej robić w tej wsi. Zakładaj pończochy, czy co tam masz, i ruszamy!
Schodząc na dół, do izby jadalnej szepnął do siebie - Monocearoście, czemuś mnie tak pokarał?

Na dole zastał już barda dyskutującego w mało kulturalny sposób z gospodarzem.
- A kuśka ci w japę, grajku zasrany! Dwóch ludzi mi pobiłeś. Niech no się starszyzna wioskowa dowie. To Cię na palu w lesie powiesim i damy do chędożenia niedźwiedziom!
- Ty...!
- O niczym się nie dowiedzą - Dearien wszedł w słowo towarzyszowi - wyjeżdżamy. Helyas, na konia! Chyba, że wolisz bawić się z misiami.

Minęli w galopie tabliczkę z napisem "Bądzioszno" w chwili, gdy na placu uformował się elitarny korpus funkcjonariuszy do spraw łamania prawa. Banda chłopów z widłami już szykowała się na zemstę. Nigdy jej nie dokonała.

Trójka wędrowców jechała w milczeniu gościńcem, gdy już oddalili się milę ode wsi. Bez śniadania, ani porządnego wypoczynku byli zmuszeni przebyć długą drogę do najbliższej osady, gdzie można sprzedać bandyckie łby. Sprzedać bandyckie łby, by mieć pieniądze na życie. Na jedzenie, na nocleg, na alkohol i kurtyzany. Na życie.

Nie minęło południe, gdy zaczęły się wywiązywać pierwsze dyskusje. Rozmawiali na różne tematy. Rozmawiali, by zabić czas. Rozmawiali tak do czasu, aż nie dobiegły ich zduszone niewieście krzyki. Z czystej ciekawości Dearien spiął konia  pognał za kuszącymi odgłosami... które przestały być kuszące, gdy zobaczył, co je powoduje. Spomiędzy drzew pierwej zobaczył kolejkę. Ze piętnastu chłopów - młodych i starych - stało w rzędzie prowadzącym do wielkiego dębu. Przy grubym drzewie kręciło się kilku wyrostków krępując zupełnie nagą pannę do pnia . Pośród jej płaczu i żałosnego wycia dało się słyszeć zagrzewające okrzyki "klientów".
- Wiąż ją! Wiąż ją, Truni!

- Helyas? - zwrócił się do barda znacząco. - Ci ludzie to chuje. Dawaj, pokażemy im , co to znaczy mieć jaja. Ta niewiasta wygląda na nieszczęśliwą. Pomożemy jej?
Znając z góry odpowiedź, Dearien dobył miecza. Runął jak pocisk z katapulty i bez pardonu ciął plebs wokół. Wcale nie doszło do rzeźni, bowiem zestrachani i bezbronni chłopi pierzchnęli zaraz po pierwszych dwóch trupach. Całe szczęście, bo pirat miał dość bijatyk w ostatnim czasie. Bez wahania zeskoczył z wierzchowca, hacząc niefortunnie nogą o juki. Zaklął siarczyście, jednak powstrzymał się przed kolejnymi bluzgami. Przeciął więzy i przytrzymał opadającą bezwładnie niewiastę. Była niska. Jej śliczne, ciemne loki podkreślały delikatną urodę. Ułożył damę na swojej piersi, okrył peleryną, pogładził po głowie i zapytał:
- Jak się nazywasz?
Cisza.
- Jak się nazywasz, panienko?
Kobieta spojrzała na niego zielonymi oczyma.
- Pleur. - odpowiedziała nieśmiało.
- Pleur, skąd jesteś? I co tu robiłaś? Nie martw się, jesteś bezpieczna.
Zza pleców pirata wyłoniła się Dralann, zaś Helyas, opart o pień jakiegoś buka przyglądał się akcji z zainteresowaniem.
- On uciekł. A ja chciałam go znaleźć. I być z nim! -  młoda dziewczyna wybuchnęła szlochem. Głaszcząc po policzku, nieco zbyt zalotnie, pirat chciał ją uspokoić.
- Pomożemy Ci, jeśli będziemy w stanie. Kim jest ten człowiek?
Twarz jej pojaśniała. Po chwili łzy zaschły, a uśmiech Pleur świadczył o tym, że chyba właśnie fantazjuje o owym zaginionym.
- Garvey - mruknęła. - Och, jakże bym chciała znów być w jego ramionach.
Dearien zbladł. Niemal całkowicie zapomniał o tym członku drużyny. Chrząknął cicho i już chciał coś powiedzieć, gdy, powstrzymał go Helyas:
- Widziałem tego czarodzieja. Wczoraj. Nocą odprowadzałem go do dworku.
Korsarz miał ochotę odrąbać bardowi łeb gałęzią. Nie zrobił jednak tego. Zwyczajnie zapytał:
- Jak myślisz, daleko uciekł?
Spojrzał w oczy dziewczyny.
- Musimy go znaleźć.
Jej oczy.
- Pierdolić jednorożca.
Oczy.
- Wsiadać na konie! Wyruszamy natychmiast. - po tych słowach zorientował się, że nieco zbyt władczo odnosi się do towarzyszy, więc dodał - Chyba, że macie jakieś inne koncepcje?

Cała scena i zachowanie pirata nie robiły na Dralann wrażenia żadnego. Co prawda rozbawiła ją trochę przesadna rycerskość zapitego, brudnego żeglarza. Ale postanowiła tego nie okazywać. Natomiast, gdy Dearien oświadczył, iż mają zamiar szukać dziewce maga nie chciała już pozostawać tak obojętną.
-Chcesz się wracać? Dearienie, jebło cię w tę twoją paskudną łepetynę? Chcesz się wycofywać, bo jakąś kurwę przechędożono na drodze? Chcesz pomagać każdej kurwie przechędożonej na drodze? Bo widzisz, ja się nawet cieszę, żeś dał tym jednorożcom spokój. Ale nie podoba mi się, by wracać się pod ten nieszczęsny dworek, nie podoba mi się by iść ponownie tymi samymi drogami. Nie, Dearienie. Podrzuć ją gdzieś, albo daj mi. Szast-prast przy gardziołku i po kłopocie. Szybko i Bezboleśnie!


Garvey
Helyas
Dearien
Dralann

Garvey nie wiedział co robić. Helyas opuścił go od razu po dojechaniu na miejsce, znów został sam. Nie chciał wchodzić do dworku, ślady wskazywały, że część drużyny opuściła to miejsce jakiś czas temu, nie było więc po co ryzykować. Mag wsiadł na konia i począł myśleć o tym, jakie będzie następny cel jego podróży. Ma na ślepo gonić za elfią drużyną? Czy może zostawić to wszystko i rozpocząć życie gdzieś daleko, zapomnieć o całej przygodzie i uciec? Odjechał trochę od domu Marcelle, czy jak jej tam było, zsiadł z konia i usiadł w cieniu drzewa, by się w końcu pożywić, od dłuższego czasu nie jadł. Zastanawiał się nad tym wszystkim.
    Po posiłku ponownie dosiadł konia z gotowym planem, planem odnalezienia Amrasa, Yevereth i Sigiona. Nie wiedział co się stało w dworku, lecz jeśli ktoś z nich potrzebował leczenia, to ta młoda czarodziejka niewiele mogła pomóc, to nie jej specjalność. Pogalopował po śladach koni, w nieznane. Nie wiedział po co to robi i dlaczego, lecz tak nakazywał mu wewnętrzny głos, któremu nie mógł się przeciwstawić.

Z trudem trzymając oczy szeroko otwarte, Dearien zeskanował jeźdźca. Kostur umocowany pod jukami rozwiał jego wątpliwości. Ściągnął lejce i sprawił, że jego koń zarżał, aby zwrócić uwagę czarodzieja. Zakrzyknął do niego coś na powitanie, po czym delikatnie rozbudził Pleur i zsadził ją z wierzchowca. Zaraz po tym samemu zszedł i obejmując opatuloną płaszczem kobietę ruszył w kierunku Garveya, wciąż siedzącego na koniu. Nie poznawszy okrytej peleryną niewiasty, zwrócił się najpierw do pirata:
- Pan zdrajca? Criesangler, z tego co pamiętam. Czego ode mnie chcesz, draniu?
- Dearien. - spokojnie poprawił go żeglarz. - I na Twoim miejscu powstrzymałbym się od pochopnych wniosków i przykrych stwierdzeń. Kogoś Ci przyprowadziłem.
Pleur, która ledwo wytrzymywała z podniecenia, teraz zrzuciła płaszcz i wskoczyła na Garveyowego konia, samego czarodzieja obejmując bardzo namiętnie. Po powitalnych obrzędach - pieszczotach - które trwały dobre kilka minut, Garvey, cały rozpromieniony, powiedział do Deariena:
- Gdzie ją znaleźliście? Na wszystkie świętości... co ona robiła tak daleko od domu?
- Szukała Cię, panie przystojniaku. - burknęła z pogardą Dralann, która właśnie stanęła koło nich. - A teraz pozwólcie, że ruszymy już każde w swoją stronę. Dearien, zbieramy się?
Pirat spuścił głowę. W gruncie rzeczy chciał się spotkać z resztą kompanii. Chciał również podyskutować z Garveyem, licząc na jakiś przejaw wdzięczności. Ale musiał wziąć pod uwagę zdanie reszty...
- Naprawdę chcecie już iść? Może byśmy tak... zregenerowali siły?  Garvey opowie nam , co porabiał po tym, jak zostawiliśmy go nieprzytomnego w karczmie, co? - pirat uśmiechnął się z przekąsem do czarodzieja.
- Udam się teraz do Amrasa. Muszę odnaleźć resztę drużyny. Nie mam czasu na pogawędki i postoje. - chłodno odparł mężczyzna.

Amras z nienawiścią mierzył wzrokiem pirata i Dralann. Nie sądził że los skrzyżuje ich drogi tak wcześnie, przez co nie przygotował jeszcze niczego na taką ewentualność... No nic, duma do kieszeni. Zabawi się później, najpierw do końca trzeba doprowadzić sprawę Yevereth.
Podszedł do starych towarzyszy. Ze zdziwieniem odkrył, że jest wśród nich także Garvey, którego porzucili. Ciekawe, czy żywi jakąkolwiek urazę?
- Nie rozsiadać się tak, ruszać rzyci. Idziemy do karczmarza, trzeba mu zameldować o misji - mówiąc to, pstryknął palcami. Do stolika podszedł jakiś młody chłopak. Amrasowi już wcześniej w oczy rzuciło się, że personel karczmy uległ dużej zmianie, nie było już ślicznych córek karczmarza krzątających się po oberży, a samego gospodarza za ladą.
- Ta pani chciałaby zapłacić - rzekł w stronę kelnera. Pracownik podał cenę i odszedł, wesoło pogwizdując. Dostał spory napiwek od Dralann*
Nie czekając już dłużej, opuścili przybytek i ruszyli w stronę domu karczmarza*.


* Płać, płać
** Ostatecznie karczmarz będzie mieszkał w sąsiednim domu, a nie w samej karczmie.