Słysząc w oddali wielce podejrzany szmer wody przyspieszyła kroku. Dźgnęła w głownią sztyletu ociągającą się Yevereth. Uciekli kikimorom. Przeszli przez tunel I wyszli.



no kurwa, regulaminowy!

Amras odgarnął włosy, które natrętnie pchały się do oczu i rozejrzał się. Podobało mu się takie życie, z emocjami - gdy z trudem wymykając się kikimorom, szedł wprost w ręce wroga.
Tunel wychodził tuż nad pałacowy staw. Amras, dzięki swojej wrodzonej elfiej zwinności bez trudu z niego się wydostał, nie narażając się na kąpiel, jego towarzyszkom poszło to niewiele gorzej.



Ogrodowy pałac gęsto porośnięty był roślinami wszelkiego rodzaju i gatunku, toteż przekradnięcie się do samego pałacyku strzeżonego przez straż nie przysporzyło drużynie większych problemów. Raz tylko bliscy byli zdemaskowania, gdy Dralann nieumyślnie kopnęła kamień, który potoczył się chodnikiem i uderzył but wąsatego halabardnika. Nic z tego przykrego jednak nie wynikło dzięki zręczności Yevereth, która pociągnęła za sobą towarzyszkę w gęsty i wysoki żywopłot. Strażnik parsknął zaledwie pod nosem, po czym kontynuował drzemkę. Elfa zdziwiło to lekceważenie. Czyżby do pałacu nie dotarła jeszcze wieść o ich brawurowej akcji?
Kontynuowali podróż, z wiadomych względów kierując się na tyły kompleksu pałacowego. Po kilku minutach byli już na miejscu. Ich oczom ukazała się marmurowa ściana, gęsto porośnięta silną odmianą bluszczu. Amras popatrzył się na Dralann z głupim uśmiechem. Ta starała się zrobić lekceważącą minę, co jednak nie do końca się udało - jej samej również wpadł ten pomysł do głowy.
- Chcecie się wspiąć po tym na drugie piętro, po czym zeskoczyć na balkon i ruszyć na poszukiwania Dijkstry - bardziej stwierdziła niż zapytała Yevereth, bezbłędnie odgadując to, o czym myśleli.
Amras ustrzelił jedynego strażnika, po czym bezzwłocznie ruszyli do wykonania tego karkołomnego zadania.
Elf ostrożnie chwycił pnącze, po czym rozpoczął wspinaczkę. Okazało się to trudniejsze niż się spodziewał, czuł, jak roślina słabnie z każdym krokiem. Nie był pewien czy wytrzyma ciężar całej trójki.
Obawy okazały się jednak nieco na wyrost, i bohaterowie stali przed oszklonymi drzwiami balkonu. Zaczynał się najtrudniejszy etap.

Amras x
Dralann
Yevereth

- Proponuję przeszukać choć część pałacu - powiedział ktoś za jej plecami. - Jeśli nie znajdziemy tu tego,po co przyszliśmy, wracamy - rzekła Dralann, a Amras spojrzał na nią krzywo.
Idąc śladem Yev, sam wziął się ostrożnie za przeszukiwanie pomieszczeń. Dziwnym trafem zjawił się na rozległej klatce schodowej, a tam... Co za pech, byli już tak blisko!
Oczom elfa ukazała się iście dantejska scena. Co gorsza, jej głównymi aktorami byli jego towarzysze, i - w pewnym sensie - przyjaciele. Pełnię grozy dopełniał zaś fakt wyraźnej dominacji nad nimi gwardii królewskiej.
Biegnąc w stronę swoich towarzyszek, zwinął do kieszeni srebrną łyżkę.
- Zbierać się, Sigion, Helyas i Garvey potrzebują naszej pomocy! - mimo powagi sytuacji, elf pozwolił sobie na wyliczankę. - I zostaw to, Dralann - rzekł jeszcze do młodej dziewczyny. Ta w odpowiedzi odburknęła tylko, ewidentnie chowając coś za plecami. Ha, złodziej nigdy nie zniesie obecności innego złodzieja na swym terenie, chociażby i chwilowym.
Amras wysunął się naprzód, prowadząc resztę drużyny. Przykucnął za balustradą, nakładając strzałę na cięciwę. Kątem oka dostrzegł, jak Yevereth z cieniem uśmiechu na ustach rozważa możliwości zjechania w wir walki po poręczy, jednak prędko porzuciła ten pomysł, widząc prawdopodobnie potężny cios okutaną pięścią, jaki na szczękę przyjął Helyas. Dralann zaś zajęła miejsce w drugim rogu, zajmując dogodną pozycję do ostrzeliwania napastników. Najsampierw wybili garstkę stojącą jeszcze na schodach, bo - mimo tego, że żołnierzy było tylko kilku - skutecznie uniemożliwiali bohaterom w dole efektywną obronę, gdy musieli bronić się otoczeni. Z drzwi hallu bowiem wciąż napływały kolejne fale zastępów zbrojnych ludzi króla Radowida.
Gdyby Amras zorientował się cztery sekundy później, jego ciało z pewnością przypominałoby w tym momencie poduszkę z igłami młodej guwernantki. Tak się jednak nie stało, a elf rzucił się w przód, przez balustradę, lecąc na niższą kondygnację. Zamknąwszy oczy, zaczął modlić się, by przeżył ten szaleńczy skok. Usłyszał chrzęst i zawył, próbując zlokalizować miejsce złamania. Okazało się jednak że wrzask był na wyrost, a charakterystyczny dźwięk wydał kark człowieka, który miał to nieszczęście pełnienia funkcji miejsca zrzutu Amrasa.
Próbował krzyczeć do Deariena by biegli po schodach na wyższe, czyste - jak mniemał - piętra. Jego głos jednak utonął wśród okrzyków walczących i potępieńczych jęków umierających. Postawił więc na gesty, miał nadzieje, że jego dziewczyny zrobią to samo.
Druga, bojowa drużyna widocznie zrozumiała jego zamysły, gdyż wszyscy jak jeden mąż popędzili we wskazane miejsce.
Amras jednak dopiero teraz uświadomił sobie, że został sam, otoczony zewsząd wrogami, którzy zwietrzyli nieludzką krew. Czas jakby zwolnił. Elf odrzucił łuk, powolnym ruchem wyjął z pochwy miecz, z cichym, złowieszczym sykiem klingi, słyszalnym tylko przez niego. Stanął w lekkim rozkroku, a na ustach zakwitł mu uśmiech pogardy. Ten dzień kończył się pechowo.


Amras x
Dralann
Yevereth

Nie posiadając liny, ani głowy do pomysłów, Dralann usiadła bezradnie na ziemi i z nudą wypisaną na twarzy, zaczęła bawić się nożem.
-Doprawdy, żadne z was, kretyni nie ma liny? To w takim razie wyskakiwać z portek. Zrobimy sobie własną...- Urwała widząc zażenowane spojrzenie elfa- Albo zaczekamy, aż jakiś przyjacielski smok przyleci nas uratować- Dodała.
Na niższym piętrze rozległy się kroki.

Amras poczuł ciepłe powietrze, gdy płonąca strzała niemal ugodziła go w czoło. Chyba powinien dzisiaj, gdy się już sytuacja uspokoi, zrobić listę momentów, w których otarł się o śmierć. Wyszłaby chyba pokaźna, zważywszy na to, że dziś przynajmniej trzykrotnie mógł stracić życie. Pod warunkiem oczywiście, że dożyje spokojniejszej sytuacji.
Pirat tymczasem przejął kontrolę, chociaż nie umknęło badawczemu wzrokowi elfa, że jest sparaliżowany strachem. A strach nie jest dobrym doradcą. Mimo to, po chwili wahania, ruszył spiesznie za kompanią na dach. Zastanawiał się jaki może być tego cel, przecież...
Jego wątpliwości rozwiały się w momencie, gdy stawił niepewnie pierwszy krok na dachu pałacu. Uderzyła go od razu myśl - jak ludzie mogą być na tyle głupi, by stawiać budynki blisko pałacu? Przecież to dawało takie pole manewru dla potencjalnych skrytobójców, złodziei, czy - jak w tym przypadku - oddziałowi Wiewiórek! Wystarczyło trochę zwinności i odwagi, by - skacząc po budynkach - dostać się do wnętrza. Amras porzucił jednak tą myśl. Przecież jemu kolejny popis głupoty Dhoine był na rękę.
Przeskakując za Sigionem z murku na murek zręcznie niczym łania, obejrzał się przez chwilę do tyłu. Komnata Dijkstry rozgorzała konkretnym ogniem, pewnie zajęły się także już sąsiednie pomieszczenia. Szkoda. Taki ładny to był pałac.
Po kilku emocjonujących minutach zaszli głęboko w miasto. Tutaj strażników nie było tak wielu, więc zwolnili, uspokajając oddechy i rozkołatane serca. Mogli zagrozić im już tylko mieszczanie.
- Co teraz? Chowamy się w mroku ulic, szukamy waszej zapchlonej latryny, czy idziemy na żywioł? - zadał pytanie najemnik.
- Latrynę warto chyba odpuścić. Nie zaryzykuję szukania jej teraz, po nocy, gdy zmobilizowano cały Tretogor. Zamknęli też bramy, więc to także odpada. Nasuwają mi się dwie propozycje... - rzekł Amras, patrząc wnikliwie na wrota jakiejś kuźni, do której przylegała stajnia. Dziwne, zwykle takie budynki każe stawiać się poza murami miast, ze strachu przed zaprószeniem ognia... Powrócił jednak do podjętego wątku - Możemy skryć gdzieś tu naszą broń. Sami zdjęlibyśmy skrwawione ubrania, coś byśmy mogli zwędzić na przebranie z tego domu - wskazał dłonią najbliższy. - Po oręż moglibyśmy wrócić jutro, natomiast sami moglibyśmy wtopić się w tłum przerażonych wieśniaków i tak szukać możliwości ucieczki z miasta, każdy na własną rękę - elf postanowił przedstawić tą możliwość w jak najlepszym świetle, bo wydawała się najbezpieczniejsza dla jego towarzyszy. Zdawał sobie sprawę, że jemu samemu raczej by się nie udało przeżyć, zważywszy na jego rasę. Ale mógłby się tak przynajmniej zrewanżować za dotychczasową pomoc. - A drugi pomysł jest taki: tam, widzicie tą kuźnię? Do niej dobudowano stajnię. Możemy spróbować brawurowo, przebić się konno przez oddziały. Jakaś brama musi być otwarta! Ale to jest o wiele bardziej niebezpieczne. Wybierajcie.

Głos zabrała i Dralann.
- Sigionie, przedrzemy się konno. Wówczas wszyscy mamy równe szanse, a i pieprzonych taktyk i magicznych sztuczek stosować nie trza. Chyba, że szanowne panienki - tutaj ukłoniła się Yevereth, Garveyem i Helyasem - lękają się ruszyć szturmem.
- Rusz głową, dziewczyno. Szturmem chcesz? Nas jest siedmioro, ich... - Amras szacował chwilę. - Dwudziestu? Dwudziestu pięciu? W najprostszej linii do bramy, oczywiście. W całym Tretogorze pewnie ponad trzy setki. Skłonny jestem przyznać że każdy z nas jest wart więcej niż jeden żołnierz, ale bacz na to, że przewagi liczebnej nie oszukasz. Popieram pomysł Sigiona. Hełm dostatnio skryje moje przymioty, uważam też że to najlepszy pomysł na opuszczenie tego miasta w jednym kawałku. Decydujcie prędko, bo inaczej ktoś nas tu odkryje!

Głos należał do Sigiona, który popierał pomysł elfa, z tą różnicą, że jego był doskonalszy i dawał większe możliwości. Ostatecznie najemnik jednak zwinnie wymigał się od jednoznacznej decyzji, więc Amras postanowił zadecydować, akceptując pomysł Sigiona.
- Zróbmy zatem jak mówisz. Tylko czy macie na tyle siły, by sami siebie nie zdemaskować? - zapytał retorycznie.
Zdjął łuk z ramienia, nakładając strzałę na cięciwę. Wcześniej nakazał to samo Dralann.
- Ja biorę tego z lewej - mruknął, po sekundzie namysłu dodał jednak, dla pewności - Tego, co stoi obok beczki.
Chwilę później dwa mordercze szypy wgryzły się żarłocznie odpowiednio w gardło i oczodół wartowników na bramie. Obaj zwalili się z bramy przez przednią barierkę, upadając u stóp Deariena. Magowie okazali się przy tym zbędni. Drużyna miała nadzieję, że w ogólnym szaleństwie nikt tego nie spostrzeże.
Elf rozejrzał się czujnie w obie strony. Nie widząc nigdzie wrogów, podbiegł i wciągnął jednego z trupów  mrok domu, przy którym stała reszta. Poprosił także o pomoc Helyasa, który niższego wartownika zarzucił sobie na ramię niby worek kartofli. Przy jego posturze mógł sobie na to pozwolić.
- Ten chyba będzie idealny dla ciebie, piracie - parsknął Amras, powołując się na podobne gabaryty obojga ludzi*. - Bacz tylko, byś nie skończył jak on.
Potem zaczął rozmyślać, co dalej. Potrzebowali jeszcze czterech przebrań, a czas naglił. Czas chyba wyruszyć na łowy, pomyślał Amras. Przewiesił na powrót łuk przez ramię, wyciągnął krasnoludzki sztylet z cholewy - prezent, który przekazał mu w obozie Sigion.
- Przymierzajcie fatałaszki, nie skaleczcie się tylko fiszbinami. My z Sigionem poszukamy wam więcej strojów - kpiarsko spojrzał na Deariena. Ciekawe, czy był na tyle odważny, by ruszyć z nimi na łowy? A może na tyle rozsądny, by nie opuszczać większości drużyny?



* Drugiego może ktoś sobie wziąć