Słońce nie wyjrzało jeszcze zza zasnutego chmurami horyzontu. Drużyna w milczeniu skupiła się wokół ogniska. Nikły płomień niewiele dawał ciepła, za to dym zdradzał położenie obozu doskonale.
- Chodźmy. Musimy ruszyć w stronę miasta i tam rozejrzeć się za drużyną Angusa. - Sigion pogmerał patykiem w ogniu, po czym odrzucił go za siebie
- Jeśli mamy się przydać wiewiórkom, to dobrze, jeśli będziemy żywi. Nie ma co wychylać nosa, obława nas capnie i skonamy w rynsztoku, obici nahajkami. Pierdolę taką zabawę. - Dralann odrzuciła złote włosy za plecy i rozmasowała palce.
I siedzieli tak, w ciszy, w mrozie, wyposażeni jedynie w niepewność i płomień nadziei, jeszcze mniejszy niż ten z ogniska.

- Co to? Te pagórki? - odezwał się bard, gdy odszedł od obozowiska.
- Kurhany. - odrzekł Amras, również wstając od ogniska. - Scoia'tael nie chcą, by ich ciała palono, jak to się robi z wyrzutkami i barbarzyńcami. Wolą, by spocząć tu, w tej ziem, która do nich należy i o którą walczą.
Biały szron pokrył soczyście zieloną trawę na kopcach. Małe, fioletowe kwiatki obumarły od mrozu. Widok był kojący, poza jednym elementem pejzażu.
- Czemu tamten kurhan jest rozkopany? - zapytał Helyas, wskazując na dziurę w ziemi.
Amras przyjrzał się uważnie i tylko zmarszczył brwi.
- Niedokończony pewnie, albo coś. - rzucił od ogniska Sigion.
Nagle zapadła nieprzyjemne cisza, mącona jedynie słabym potrzaskiwaniem ognia.
- Źle zrobiły Wiewiórki, grzebiąc tu swych poległych. - Garvey podszedł nieśmiało do zbiorowiska kurhanów. - Miejcie się na bacz...
Nie dokończył, zwalony z nóg uderzeniem szpona. (26 - 5)
- Wąpierze! - wrzasnął najemnik.
- Latawce! - zawtórowała Dralann.
- Fledery. - poprawił ich Amras. - Odporne na żelazo. Dawać srebrny miecz! - elf wyciągnął swój nóż, otrzymany uprzednio od Wiewiórek i zmierzył wzrokiem dwa rosłe niższe wampiry, które właśnie wylądowały na ziemi przed nim.

Fleder

Cechy
Ko: 3    Po: 2/3*    Si: 3     Zm: 4    Zr: 3     Zw: 4
In: 2     Og: 1    Wo: 2
* Marsz/latanie.
[/b]Żywotność[/b]: 30
Uniki: 3
Zbroja: Brak.
Broń: Kły (5) i pazury (5).
Moce:
* Wysysając krew zadaje 2 obrażenia na 15 minut.
* Zranienie kłami oznacza 50% szans na infekcję tężcem lub trupim jadem.
* Odporny na sondy i skanowanie.
* Odporny na żelazo.
* Nie regeneruje się
* Podczas pełni może się polimorfować w postać nietoperza.
* Słońce go zabija w przeciągu 10 minut.

Amras usłyszał, jak Dearien pokrzykuje na drużynę. Cholera, on lepiej się nadaje do dowodzenia niż ja, pomyślał. Ktoś - po delikatności ruchów Amras domyślił się, że to Yevereth - przystąpił do wyciągania mu drzazg ze strzały z rany. Elf był tak zmęczony, że nawet nie chciało mu się jęczeć z bólu. Chwilę później ciepłe i miękkie dłonie zostały zastąpione przez szorstkie i brutalne, z pewnością należące do elfiej 'oprawczyni'. Amras wstrzymał na chwilę oddech. Nie wiedział bowiem czego się spodziewać po tym dziecku z krzywym celownikiem. Pomoże, czy dobije?
Ta jednak przystąpiła do mocnego bandażowania ran. No tak, jeśli nie śmierć z wykrwawienia, to śmierć z powodu złego krążenia. Dobrze to sobie Dralann wymyśliła.
Po tych czynnościach dziewczyna zarzuciła sobie elfa na ramię jak worek z ziemniakami i zwróciła się do pirata:
- Co teraz robimy?
Amras syknął.
- Dralann... Kurwa, po co ty mnie podniosłaś, skoro tu zostajemy? - sapnął z wysiłkiem.
Dziewczyna wzruszyła ramionami i odstawiła elfa na ziemię. Następnie przeszła do zadania, które powierzył jej i Garveyowi pirat. Yevereth i Sigion również odeszli. Na polanie został tylko Amras, Helyas i pirat. Elf dyplomatycznie odwrócił się tyłem, by nie prowokować jakiejkolwiek rozmowy.


PS. Tylko ja jestem w mojej drużynie heh?