- Szykujemy się do ostatniego zrywu. - zaczął Angus. Zatrzymał się na chwilę, spoglądając po twarzach zebranych. - Dlatego właśnie - kontynuował spokojnie - zebrałem tu was wszystkich. Nie możemy się dłużej ukrywać. Namierzyli nas.
- Skąd takie przypuszczenie, Bri Cri? - odezwał się starszy elf ze szkarłatną chustą.
- A stąd, że wysłali nam dzisiaj strzałą wiadomość, że jeżeli poddamy się dobrowolnie, to zetną nas, zamiast torturować i wieszać. - odparł Angus niewzruszenie. - Nawet znakomita akcja drużyny Amrasa nie była w stanie temu zapobiec. Teraz stajemy przed poważnym problemem.
- Co więc proponujesz? - zapytał inny Aen Sidhe.
- Najlepszą obroną jest atak, bracia. Nie mamy innego wyjścia jak tylko rozbić ich od środka. Z pomocą naszych nowych popleczników - Angus machnął głową w stronę Deariena i jego towarzyszy - ułożyliśmy pewien plan. W mieście od dwóch dni przebywa szlachetny pan Dijkstra, mózg redańskiego wywiadu. Porywając go, moglibyśmy wywalczyć sobie możliwość przetrwania. A mordując, śmierć chwalebną w obronie wolności. Przystępujemy do akcji jutrzejszej nocy, jednak do miasta przenikniemy już po śniadaniu. Jakieś pytania? - rzucił na koniec Bri Cri, chichocząc z własnego sarkazmu. Nie czekając na odpowiedź, począł przedstawiać szczegóły:
- Grupa ciężkozbrojnych krasnoludów pod wodzą Alvaena zaatakuje od strony naszego lasu boczną bramę. To da nam czas, abyśmy, podzieleni na malutkie drużyny, przemknęli tajemnymi szlakami i kanałami na dziedziniec donżonu.
- Musielibyśmy sforsować barykady i bramę. A przynajmniej wyrżnąć patrole. Nasza garstka może ich co najwyżej posiniaczyć! - obruszył się stary elf z chustą.
- Od tego właśnie są nasi nowi najemnicy. Maric, czy jak ci tam, powiedz no o twoich sekretach.
Pchnięty przez Deariena, złodziej wyszedł na środek. Spodziewając się karcących spojrzeń nieludzi, zamknął oczy i skulił się nieznacznie, jednak nic takiego się nie stało. Wszyscy patrzeli z zaciekawieniem.
- No więc... - nieśmiało zaczął Marco. - Jest kilka dróg do zamku nie wiodących przez główne ulice. Jest na przykład stara latryna...
- Tfu! - splunął któryś ze szkarłatnochustych.
- Oprócz tego, jest droga wiodąca po szczytach dachów. Jednak łatwo tam o połamanie nóg i zdemaskowanie. - Marco wytarł o ubranie spocone ręce. - Są dwa kanały wychodzące pod dziedzińcową studnią i koło stawu w zamkowym ogrodzie. Mamy też coś specjalnego... - powiódł nieco śmielszym wzrokiem po twarzach Wiewiórek. - Jest dawny tunel ewakuacyjny. Przez lata zaległ kurzem i szczurzym gównem, ale nadal można nim się przedostać do piwnic.
Wszyscy przez dłuższą chwilę zastanawiali się nad słowami człowieka. Inicjatywę przejął niespodziewanie Amras. 
- A czy w tym tunelu możemy zastać jedynie szczurze odchody? A nie na przykład królewską gwardię elitarną, czekającą z sieciami i kuszami na klar?
Marco spuścił głowę. Bał się elfa.
- Nie, ale całkiem możliwe, że kikimora odgryzie ci głowę. - rzekł Dearien. - Jednak z tego, co wiedziałem, potrafisz poradzić sobie z takim potworem, więc nie ma się co obawiać. O ile będziesz ostrożny.
Bri Cri z marsem na twarzy przyglądał się tej króciutkiej wymianie zdań.
- Eee, tak. - przerwał im w końcu. - Damy sobie radę z przedarciem się przez tunele. Co jednak zrobimy na zamkowym dziedzińcu?
- O ile krasnoludy dobrze się spiszą, powinniśmy mieć kilkanaście minut po desancie, zanim żołnierze ściągną na dwór główne siły. Dijkstra nocuje w sypialni koło głównej sali, na tyłach budynku. Dotarcie tam zajmie, łącznie z walką, niecałe pięć minut. To samo z powrotem. Więc jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli, uciekniemy z mentorem redańskich szpiegów zanim noga tretogorskiego strażnika bramy postanie na śmierdzącym szczynami bruku dziedzińca. - kończąc wypowiedź Marco skłonił się i wrócił do swoich. Po omówieniu kilku kwestii strategicznych, Bri Cri powiedział tak:
- To teraz czas, abyśmy dobrali się w drużyny. Ja wezmę Chiredana, Triviela i... i nikogo więcej. Pójdziemy stara latryną. Chiredan i Triviel westchnęli głośno i z wyraźnym wyrzutem. - Teraz kolej na... Amrasa. Z kim chcesz iść?
Wzrok elfa długo wędrował po twarzach zgromadzonych, aż w końcu zdecydował się na wybór towarzyszy...

Pirat przyglądał się wszystkiemu ze spokojem. A przynajmniej tak wyglądało to z oczu zgromadzonych. W rzeczywistości czuł niepokój, obezwładniający jego kończyny w miarę, jak postępowały rozmowy. Dotknęły go wątpliwości i to paskudne uczucie, że nic nie można zmienić. Podjął decyzję. Mógł się nie mieszać, zachować neutralność. Ale ludzie są słabi. Ulegają porywczym ideom i wizjom, bezgranicznie wierząc w ich słuszność nawet wtedy, gdy sami nie mają pojęcia o ich istocie. A Dearien, syn zwykłego żeglarza jakich pełno na Skellige, był człowiekiem.

Gdy Amras dobrał ludzi do swojej kompanii, korsarz gorączkowo rozejrzał się po namiocie. Chciał poznać skład swojej drużyny. Helyas. Żadna rewelacja. Kto jeszcze? Wygląda na to, że został Sigion. O, nie jest źle. Może się dogadają. Wszedł Garvey. Czarodziej nie przepadał za piratem, ale może przynajmniej zechce współpracować. No, jakoś to będzie.

Gdy po chłodnym pożegnaniu wszyscy rozeszli się do swoich noclegowni, Dearien wybrał się na krótki spacer. Odnalazłszy małą polankę w lesie pomachał trochę mieczem, rozprostowując stawy i przygotowując się do nadciągającej walki. Orzeźwiony chłodnym powietrzem, dotarł do namiotu, gdzie czekał już Sigion z Yevereth. Amrasa i reszty jeszcze nie było. Przywitał się ze starymi znajomkami. Gdy zorientował się, że nie żywią do niego urazy, przystąpił do integracji. Pograli elfimi kośćmi, pośmiali się, porozmawiali. Nie pili dużo, bo wiedzieli co przyniesie jutro.