apropos - będę tu zaglądał co jakiś czas i w miarę możliwości odpowiadał na pytania i uwagi.

Dokładnie tak jak Szifer mówi - fajnie byłoby najpierw trochę to opisać, jakoś zachęcić, żebyśmy w ogóle mogli zadecydować, czy warto tego poszukać

Opis i recenzje

„NAUKĄ ŚWIATA NAZYWAM DOZNANIE, GDY ŚWIAT WIDZI DOBRO W SAMYM SZATANIE”.

Adam i Ela wspólnie, a zarazem oddzielnie starają poradzić sobie z trudami codzienności, a ponadto walczą w duchu o dominację pozytywnych uczuć i chcą wygrać to, co dla nich najważniejsze w życiu.

Kłopotem mężczyzny jest zrozumienie problemu matki, a poprzez to dotarcie do swojego prawdziwego ja, do uczucia miłości i spełnienia, zabranego w dzieciństwie i tak żarliwie poszukiwanego.

Powinowactwo kobiety splata ich drogi w tajemniczy sposób, ukazując jak wielką moc mają ludzkie uczucia i jakich wielkich poświęceń można dokonać za ich przyczyną.

Ostatnim wykładnikiem jest Robert – tajemniczy wytwór umysłu przemykający w prawdziwym świecie jako ktoś kogo znamy i jako ktoś komu ufamy. Prowadzi wydarzenia w sposób bliżej niezrozumiały, lecz posiadający bezkresny sens w dziejach ludzkości, nie tylko głównych bohaterów.

Jacek Gretkowski. Urodzony 5 stycznia 1983 roku. Od lat młodzieńczych do wieku dorosłego wieczny poszukiwacz i odkrywca natury – także ludzkiej. Realista potrafiący nagiąć zasady sprzeczności. Z zamiłowania filozof, teolog zainteresowany mechaniką świata i oddziaływaniem międzyludzkim. W życiu codziennym właściciel firmy remontowej oraz szczęśliwy mąż i ojciec.

A recenzja którą znalazłem, jak na razie jako jedyną:
Kasia Pinkowicz      (16.12.2014)
Kolejna noc, kolejna walka z bezsennością; następnego ranka idziesz do pracy i od razu dostajesz naganę od szefa. Ponoć olewasz swoje obowiązki, choć przecież spóźniłeś się zaledwie pięć minut... Okazuje się jednak, że gdzieś "uciekły" Ci dwa dni od momentu, w którym po ciężkiej nocnej batalii przyłożyłeś głowę do poduszki. Odwiedzają Cię dziwni ludzie, a Ty sam starasz się rozwikłać tajemnicę swojego pochodzenia ...

To będzie wyjątkowo krótka recenzja i to nawet nie ze względu na niewielkie gabaryty książki; po prostu nie dałam rady nijak się na niej skupić. Autor tyle razy przeskakiwał z akcji do akcji, że... zwyczajnie się pogubiłam. I zdecydowanie nie jest to coś, za co mogłabym go pochwalić.
Apokalipsyda- tytuł, oczywiście, skojarzył mi się z Apokalipsą, więc za książkę zabrałam się z ochotą i pozytywnym nastawieniem. Pierwsze, co mnie "uderzyło" (i bardzo rozśmieszyło) to fragment, w którym Elżbieta (matka głównego bohatera) zwierza się dawnemu koledze Robertowi ze spotkania z tajemniczym jegomościem, który "rozpalił w niej żądzę" etc. etc. Nie będę spoilerować, ale wytłumaczenie Roberta, kim ów mężczyzna jest naprawdę, także wywołało uśmiech niedowierzania na mojej twarzy.
Irytujący był styl pisania Autora; przestawienia słów dezorientują, jest ich przede wszystkim za dużo.
Pomysł na fabułę był ciekawy, ale wydaje mi się, że sto stron to za mało, by dobrze go rozwinąć, oddać myśl Autora. Może to nie Apokalipsyda jest kiepska- może to trafiło na niewłaściwą osobę.
Co mogę więcej dodać ? Książka na pewno dla cierpliwych.