Sigion był zadowolony. Nareszcie znalazł robotę, możliwe że na dłużej. Nie lubił kręcić się po kontynencie nie mając co włożyć do gara, a co gorsza, nie mając co robić. Możliwe też, że się czegoś nauczy... Tak, zawsze cenił przede wszystkim to, czego mógł się nauczyć. Jego zadowolenie wynikało też z tego, że pierwszy raz od wielu tygodni nie musiał spać pod gołym niebem. Pieniędzy wystarczyłoby mu na jeszcze tydzień, może dwa. Teraz był zabezpieczony. Cieszył się z możliwości sprawdzenia się w możliwym boju, jednak szybko się pohamował. Możliwe, że jego misja będzie polegała jedynie na eskortowaniu i będzie strasznie nudna... Z drugiej strony, ciekawe, czy mag przyjął do drużyny pijanego barda... Zawsze to będzie się z kogo pośmiać, ewentualnie z kim porozmawiać.
Wyszedł ze wspólnej izby. Był wyspany jak nigdy. Posłanie nie było zbyt wygodne, jednak wystarczyło mu to. Całą noc leżał na swoim plecaku i nadal zaciskał dłoń na swoim kordzie, który miał pod nim. Sprawdził, czy ma wszystkie rzeczy, spakował się i wyszedł do jadalni. Zauważył, że czeka już tam bard i niezbyt skrycie przygląda się wszystkim wejściom na zmianę.
- Pewnie czeka na tych dwóch... - pomyślał. Karczmarz był już na nogach. O takich godzinach nie było zbyt wielkiego ruchu, więc nie miał nic do roboty. Pucował jakiś kufel.
- Podać coś, przyjacielu? - zapytał, kiedy tylko go zobaczył. Widocznie zwracał uwagę na ochotników do misji, bardziej niż Sigionowi się z początku wydawało. W zasadzie, nic dziwnego.
- Coś lekkiego na śniadanie, i kubek mleka. Tak szybko nazywasz mnie przyjacielem, ziomku?
- Postanowiłeś pomóc mojej córce! Jestem Ci bardzo wdzięczny! Śniadanie masz na mój koszt...
- Zapłacę. Już Ci mówiłem, że szukam pracy. Nie wnikam w to co będę robił i nie oczekuję wdzięczności... Ale jeśli nam się uda, możesz powiedzieć, że jednym z tych, którzy Ci pomogli był Sigion z Mahakamu. Reputacja przyda mi się bardziej niż te kilka denarów. Myślę, że wiesz, co mam na myśli...
- Tak, panie. Nie mniej dziękuję. Zaraz podam. To będzie trzy denary. - Sigion nie zastanawiając się wyjął pieniądze i ruszył do stolika. Karczmarz zatrzymał go jeszcze na chwilę.
- Z Mahakamu??
- To długa historia... pozwól mi teraz odejść do stolika. - Ponownie odszedł. Karczmarz zajął się realizowaniem zamówienia. Teraz wystarczyło czekać na tych dwóch... W zasadzie nic nowego. Osstatnio często musiał czekać...

Ostatnio edytowany przez Szifer (2011-08-04 14:25:50)

Garvey siedział po turecku na podłodze i myślał. Nie przespał całej nocy, zmęczenie opuściło go po zdarzeniach poprzedniego wieczoru. Zastanawiał się nad tym jak można wypełnić zadanie, czy to się w ogóle uda tak małą drużyną. A może ktoś jeszcze dojdzie? Nie znał odpowiedzi na te pytania i dlatego uparcie próbował wymyślić jakiś plan.
    Z rozmyślania wyrwały go krzyki dobiegające już z daleka.
- Panie czarodzieju! Panie czarodzieju!
    Mag przewrócił oczami, wstał i wytrzepał się. Rozprostował wszystkie kości, aż strzykało. Domyślał się kto śmie przeszkadzać mu bladym świtem. Słyszał tupot butów. Po chwili stanął przed nim mały chłopiec, łapiąc łapczywie powietrze. To musiał być Bruno, syn karczmarza.
- Pan elf kazał po pana przyjść, panie czarodzieju – powiedział malec wciąż jeszcze dysząc.
- Prowadź więc do niego – odpowiedział Garvey ruszając za chłopcem.
- Pięknie pan wczoraj przemawiał, panie czarodzieju – opowiadał przewodnik, gdy szli do elfa. – Chciałbym z wami ruszyć, by pomóc siostrze, ale mi nie wolno.
    Mag uśmiechnął się delikatnie na myśl, że maluch mógłby z nimi podróżować. Bardziej by wadził, niż pomagał, nie wiadomo jak długo by przeżył.
- Bruno! Bruno! Zaczekaj! -  zatrzymał ich głos karczmarza. Obaj odwrócili się jak na komendę, przed nimi stał ojciec chorej dziewczyny.
- Panie… To wszystko, co na razie uzbierałem. Weźcie to na podróż, na początek. Gdy wrócicie oddam resztę, obiecuję! – powiedział karczmarz wciskając Garvey’owi mieszek. Mag zauważył, że cały drżał, był roztrzęsiony. Położył mu rękę na ramieniu.
- Będzie dobrze. Uratujemy ją, zrobimy wszystko co w naszej mocy – czarodziej starał się, by brzmiało to jak najbardziej wiarygodnie. Nigdy nie pomagał w taki sposób i nie wiedział, co będzie dalej.  Zdjął rękę z ramienia mężczyzny i odwrócił się, chcąc jak najszybciej porozmawiać z elfem.
    Bruno przyprowadził go do stajni. Gdy otworzył drzwi, mag zakrztusił się. Minęła dłuższa chwila, zanim przyzwyczaił się do odrażającego fetoru. Chłopiec przeprowadził go przez korytarz, po bokach którego znajdowały się boksy przygotowane dla koni. Czarodziej rozglądał się ciekawie dookoła. Po długim spacerze obaj w końcu dotarli do celu. Mag przyjrzał się elfowi i spojrzał mu w oczy.
- Co teraz?

/teraz rozmowa na priv?

Sigion widział, że mag przechodzi przez jadalnię. Szedł za małym chłopcem, pewnie synem karczmarza, który przed chwilą wbiegł do wspólnej izby. Kiedy wyszedł zaraz za nim poderwał się bard.
- Mam czas. - pomyślał. - Jeśli chcą mojego towarzystwa, to się o mnie upomną. Oby nie zawiódł mnie ten tok myślenia... Nie, to niemożliwe. Muszą przyjść. W końcu ktoś będzie musiał mieć oko na tego barda... - uśmiechnął się do siebie w myślach.

- Pójdę po niego - zaproponował po chwili Garvey. Odwrócił się na pięcie i ruszył przez długi korytarz.
    Gdy dotarł do karczmy, zauważył więcej osób w izbie, niż wcześniej. No tak, ludzie głodnieli. Odszukał wzrokiem najemnika i podszedł do niego. Uśmiechnął się delikatnie chcąc wyglądać przyjaźnie.
- Czekaliśmy na ciebie. Zaraz wyruszamy – powiedział głośno, aby go wszyscy słyszeli. Może jednak ktoś się namyśli?

Po chwili bard powrócił z wspaniałym gniadym wierzchowcem. Podjechał na nim do elfa i rzekł:
- Nazywam się Helyas, przepraszam za wrażenie jakie wczoraj zrobiłem. Nie często mi się to zdarza. Gwarantuję, że nie będziecie żałowali tego, że mnie zabraliście.
Po tych oddalił się, zrobił szybkie kółko wokół karczmy, wszedł do niej na chwilę, po czym wyszedł z marchewką dla konia. Dawno nie jeździł konno chociaż dobrze mu to wychodziło. Zwierze bardzo przypadło mu do gustu.

Po chwili bard podjechał na swoim wspaniałym gniadym wierzchowcu do Amrasa i rzekł:
- Nazywam się Helyas, przepraszam za wrażenie jakie wczoraj zrobiłem. Nieczęsto mi się to zdarza. Gwarantuję, że nie będziecie żałowali tego, że mnie zabraliście.
Odjechał, nim elf zdążył cokolwiek powiedzieć. Niedługo potem też z karczmy wyszedł czarodziej, a zaraz za nim najemnik.
- Nie przedstawiłem się. Jestem Garvey, jak już zapewne wiesz param się magią. - powiedział.
- Amras - powiedział elf, nie patrząc w stronę maga. - Miło mi - dodał po dłuższej chwili. W końcu poprawił się w siodle, zawrócił swojego siwka i powiódł wzrokiem po zgromadzonej trójce jego najbliższych towarzyszy podróży.
- To jak? Gotowi na wyprawę życia? - Zapytał z szerokim uśmiechem na twarzy. Teraz już był pewien, że nie dołączy już nikt, a życie bezbronnej istoty zależeć będzie od nich czterech. A czas uciekał.
Popędził konia przez wjazdową bramę karczmy, w kierunku południa.
W kierunku przygody.

Jeśli nic od siebie już nie dodajecie, to idziemy dalej Chyba że macie jeszcze jakieś sprawki w tej wsi bez nazwy

- Jak wszyscy to i ja. - pomyślał najemnik - Jestem Sigion. - powiedział na głos - Sigion z Mahakamu. I proszę - dawno nie zdarzało mu się prosić, jednak nie wiadomo dlaczego, przy tych trzech czuł się jakoś inaczej... swobodniej - nie wytrzeszczajcie oczu. To długa historia, jednak jeśli będziecie tak interesującą kompanią - tu uśmiechnął się do nich - na jaką wyglądacie, to wszystkiego się dowiecie. To co? Ruszamy?