Za chwilę wstawię drugi rozdział, jestem w trakcie pisania trzeciego

Trudne zadanie mnie czeka, jak widzę Ale to czysta przyjemność, móc się na coś przydać, i ewentualnie dać jakieś wskazówki

Zgodnie z moimi zasadami, najsampierw wyliczę błędy i zaproponuję poprawkę. Następnie przejdę do właściwej recenzji tekstu   Ostrzegam, żei będę się czepiał każdej, nawet najmniejszej literówki. Może się to wydać zbędne, ale wg mnie tekst powinien być możliwie najbardziej dopieszczony Tak więc, niepotrzebne przecinki - drżyjcie! xD
Z góry przepraszam też za ewentualne uszczypliwości - nie staram się taki być, ale moje niektóre słowa mogą się takie wydawać. Proszę mnie za to nie karcić, taki już mój sposób pisania xD
Moja analiza jest bardzo wnikliwa, sam nie wiem, czy będzie Ci się to chciało czytać :x Ale mam nadzieję, że moja praca nie pójdzie na marne
Może też wydawać się, że traktuję to za bardzo poważnie. Tak więc, żeby nie było niedomówień - ja będę to traktował jak książkę, która jest w trakcie pisania. Ale nie taką do szuflady, lecz taką, którą zaniesiesz wydawcy - stąd też moja wnikliwa analiza, i tak dalej. Jeśli piszesz tylko dla przyjemności i dla siebie - moje niektóre komentarze będą Cię pewnie nudzić. Ale nie zaszkodzi się doskonalić

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

otoczonej grubymi wysokimi dębami

otoczonej grubymi, wysokimi dębami

Nie był to zwykły miecz. Jego rękojeść była opleciona skórą

To zdanie brzmi dość zabawnie, od razu wywołało uśmiech na mojej twarzy   Rękojeść opleciona skórą wyznacznikiem niezwykłości? ooo tak xD  Myślę, że można to jakoś poprawić

Na początku klingi z jednej strony był wyryty napis, który był uderzająco podobny do języka krasnoludzkiego

Troszkę powtórzeń nam się wkradło, no i przecinki Moim zdaniem tak to powinno wyglądać:
Na początku klingi, z jednej strony, wyryty był napis, uderzająco podobny do języka krasnoludzkiego.

Z drugiej strony był napis w języku przypominającym język gnomów

Tutaj troszkę trzeba bardziej przebudować, bo w następnym zdaniu znowu używasz słowa "napis". Moja propozycja -
Z drugiej strony runy układały się w język, przypominający język gnomów

Próbował wyciągnąć rękę, po dzieło wykonane

Bez przecinka

- Jeszcze nie jesteś gotowy. – usłyszał głos zza pleców

Warto dodać, jaki to był głos. Cichy, niepokojący, władczy, metaliczny, wedle uznania Niby nic, ale działa na wyobraźnię, możesz tym zainteresować czytelnika, który będzie czytał choćby po to, by dowiedzieć się, do kogo ten głos należał

Egon, starszy brat Sigiona potrząsał nim próbując go obudzić

Egon, starszy brat Sigiona, potrząsał nim, próbując go obudzić.

Jeśli przegapisz ten dzień nigdy

Jeśli przegapisz ten dzień, nigdy

W przeszłości podczas wojny to właśnie wojownicy

W przeszłości, podczas wojny, to właśnie wojownicy 

Panujący wtedy król, w zamian za zasługi wojowników odciążył

Panujący wtedy król, w zamian za zasługi wojowników, odciążył 

Siła wojowników z „ostatniej”

I tutaj ważna sprawa. Od teraz myślę, że za każdym razem powinieneś już używać dużej litery, jeśli piszesz o "Ostatniej". Widziałem że dalej dość często tego używasz Posłużę się przykładem wiedźmińskim - osada nosiła nazwę "Birka", lecz ludzie używają nazwy "Zazdrość" lub "Ognista Zazdrość". Chociaż to się troszkę różni, bo tam nazwa była zmieniona ze względu na historię a nie na tłumaczenie, to mimo wszystko analogię można dostrzec. Albo tolkienowska Szara Przystań. Tak więc - od teraz to jest "Ostatnia", okej?

Z jednej strony otacza je las, przez który wiedzie jedyny szlak handlowy łączący miasteczko z resztą kraju. Z czwartej strony Lastvill jest otoczone rzeką wypływającą z gór, dzięki czemu gleby wokół miasta są bardzo żyzne

Idąc za ciosem, możesz jeszcze dodać coś w stylu "czyni to ją też więc twierdzą, trudną do zdobycia.". Niby nic, a cieszy xd

Ostatni cech, kowalstwo uczy jak można wyrobić sobie broń w skrajnych warunkach, jak poznać, czy dana broń jest rzeczywiście arcydziełem sztuki kowalskiej, czy jest niewyważonym pogrzebaczem, ale również uczy władania ogniem w taki sposób, aby ogień pomagał w pracy.

...I od tego momentu wiadomo już, że główny bohater będzie kowalem Ufam, że nie chcesz tak szybko tego zdradzać. Aby to zmienić, musisz wyważyć opisy - albo skrócić ten kowalski <raczej nie polecam>, albo bardziej rozbudować tamte trzy. Dodatkowo też, umieść go jako przedostatni, a nie ostatni Dobra, już koniec z kowalstwem, bo zaczynam przerażać samego siebie xD W każdym razie, ja przykładam do takich "błahostek" wielką wagę ;D

dostają wynagrodzenie ( bo w końcu oprócz treningu odwalają przecież ciężką robotę ), ale większa

Nawias, mam nadzieję, pełni rolę jedynie roboczą, i w finalnej wersji zostanie usunięty? Raczej nie wyobrażam sobie książki z takim wtrąceniem

muszą nadal ćwiczyć. Więc trening wygląda mniej więcej w następujący sposób. Mistrzowie cechów rozwijają tężyznę fizyczną młodzianów, mistrzowie

Proponuję przerobić w ten sposób:
muszą nadal ćwiczyć. Trening wygląda mniej więcej tak - mistrzowie cechów rozwijają tężyznę fizyczną młodzianów, mistrzowie

Na koniec treningu każdy wychowanek, musi dzięki wiedzy zdobytej przez te kilka lat wytworzyć dla siebie broń, a do dyspozycji ma pieniądze, które zarobił.

Długie zdanie
Na koniec treningu każdy wychowanek musi, dzięki wiedzy zdobytej przez te kilka lat, wytworzyć dla siebie broń. Do dyspozycji ma jedynie pieniądze, które zarobił wcześniej.

Założył brązowe lniane spodnie, i jasnobrązową lnianą koszulę,

Lenny świat xD
Założył brązowe spodnie i jasnobrązową, lnianą koszulę

Spodnie obwinął grubym skórzanym pasem

Spodnie owinął grubym, skórzanym pasem

jeden z najstraszniejszych, a zarazem najsilniejszych kowali w mieście, Gretos

jeden z najstraszniejszych, a zarazem najsilniejszych kowali w mieście - Gretos

powalił ich nie wyciągając miecz z pochwy, a zrobił to tak szybko, że bandyci nie wiedzieli kiedy zostali przywiązani do drzew

powalił ich, nie wyciągając miecza z pochwy. Uczynił to tak szybko, że bandyci nie wiedzieli nawet, kiedy zostali przywiązani do drzew

Tak ich znaleźli handlarze i oczywiście pomogli. Ci od razu chcieli napaść na łatwowiernych handlarzy, ale kiedy zobaczyli go wyłaniającego się na skraju lasu uciekli co sił w nogach. Handlarze chcieli

Tutaj, i jeszcze wcześniej, używałeś często "handlarzy". Trzeba zmienić je na synonimy - kupcy, straganiarze itp

Więc może Gretos, mimo surowości potrafi wyszkolić

Więc może Gretos, mimo surowości, potrafi wyszkolić

Wrócił do domu, ze swoich misji, aby pożegnać syna. Wyjątkowo nie był ubrany w lekką płytową zbroję, jak zazwyczaj a jedynie w skórę

Wrócił do domu ze swoich misji, aby pożegnać syna. Wyjątkowo nie był ubrany w lekką płytową zbroję, jak zazwyczaj, a jedynie w skórę

Sigion, lekko jęknął, ale zrobił

Sigion lekko jęknął, ale zrobił

Słońce świeciło bardzo mocno, ale nie było bardzo gorąco

Powtórzenie
Słońce świeciło bardzo mocno, ale nie było upalnie

Na placu, pokrytym kamieniem ( podarunek górników dla miasta ) ustawiony był dzwon ( który z kolei był podarunkiem kowali ). Kiedy w niego uderzono przestano rozmawiać

Na placu pokrytym kamieniem, który wykonali w darze górnicy, ustawiony był dzwon, który z kolei był podarunkiem kowali. Kiedy w niego uderzono, wszystkie rozmowy ucichły.

Średniej długości czarne włosy spływały mu na plecy, a brodę miał zaplecioną w warkocz

Eee...? Średnia długość u mężczyzn to te, które sięgają pleców? Albo zdanie źle złożone, albo mamy inny wyznacznik Ja mam włosy sięgające troszkę dalej niż do łopatek, i uznawane są one przez moich znajomych za "długie". Więc te do połowy pleców również muszą być "długie" Błąd logiczny chyba, czy jak to tam się mieni Chyba, że ja coś źle rozumiem, co jest możliwe ;D I bardzo prawdopodobne

Zebraliśmy się tutaj – zaczął -, aby kolejny z nas, Sigion syn Galada, wybrał swój cech i tym samym rozpoczął swoje szkolenie. Wystąp Sigionie.

Zebraliśmy się tutaj – zaczął - by kolejny z nas, Sigion, syn Galada, wybrał swój cech, i tym samym rozpoczął swoje szkolenie. Wystąp, Sigionie!

- Wiem, a pierwszy kontakt miałem właśnie dzisiaj, z bronią, którą mam za pasem. Z tym oto kozikiem, tu wyjął go, a później ponownie schował.

- Wiem, a pierwszy kontakt miałem właśnie dzisiaj. Z bronią, którą mam przy pasem. Z tym oto kozikiem- tu wyjął go, a później ponownie schował.

Jaki cech chcesz reprezentować.

Jaki cech chcesz reprezentować?

- Chcę zostać kowalem! Mam to za sobą. Mój pierwszy świadomy wybór, od którego zależy moje życie…

Moja propozycja:
- Chcę zostać kowalem! - krzyknął podekscytowany chłopiec. I pomyślał momentalnie - mam to za sobą. Mój pierwszy świadomy wybór, od którego zależy moje życie…

- Ojciec uśmiechnął się i razem z innymi zaczął klaskać.

Bez myślnika, znamieniującego zdanie, powinno być
Ojciec uśmiechnął się i razem z innymi zaczął klaskać.


Dobrnęliśmy do końca rozdziału pierwszego. Dla mnie czysta przyjemność, aczkolwiek czasochłonna Jednak praca jak najbardziej owocna, dzięki temu sam siebie również doskonaliłem   Teraz więc kilka słów odnośnie samej powieści, a nie błędów:

Po pierwsze, czyta się Ciebie bardzo przyjemnie. Mam wrażenie że skądś znam opowiadaną przez Ciebie powieść...ale okazuje się, że przypominają mi się po prostu słowa, które czytałem wczoraj Tak więc zapadają w pamięci. Po drugie, opowiadasz to ciekawie, z pasją. Wiesz jaki jest Twój bohater, jaki los chcesz mu zgotować... Tylko, no właśnie. Mam takie nieodparte wrażenie, że już się nie możesz doczekać tych epickich wydarzeń, które wymyśliłeś, już chcesz przejść do najciekawszych wątków fabuły...przez co troszkę początek traci. Nie wiem czy tak jest, ale ja odnoszę to wrażenie (dodam że piszę te słowa po przeczytaniu już rozdziału drugiego). Powinieneś używać więcej barwnych opisów. Liczę, że będziesz się zagłębiał w postaci Oczywiście, że nie przedstawisz wszystkich na tacy już po 2 rozdziałach...Ale w zasadzie niewiele o nich wiemy. To tylko taka wskazówka - nie zapomnij, że to bohaterowie są najważniejsi

Jutro rozdział drugi. A ja już nie mogę się doczekać kontynuacji!

3. Ann

    Dom przywódcy miasta nie różnił się od innych domów w obrębie murów, poza tym, że na jego ścianach zawieszone były dwa identyczne proporce, które były symbolem miasta i tym, że zarówno przed, jak i w domu byli uzbrojeni strażnicy. Proporce były czterokolorowe a przedstawiały tarczę. W lewym górnym rogu tarczy, na zielonym tle widniało drzewo, tuż obok, na tle brązowym kilof. Poniżej drzewa, na czerwonym tle widniało kowadło, a po jego prawej stronie, na tle niebieskim, była ryba. Każdy z symboli przedstawiał inne rzemiosło i inny żywioł. Każdy z żołnierzy, który pilnował domu przywódcy nosił
- Zaczekaj tu na mnie Sigionie. Zaniosę tylko tego łachmytę do środka i wydam odpowiednie polecenia dla straży domu. Zaraz wrócę. – To mówiąc poszedł w stronę domu. Przy drzwiach mówił coś dla strażników pokazując na bandytę przerzuconego przez plecy. Wszedł do środka.
    Sigion rozglądał się po mieście, ponieważ nigdy jeszcze nie był w tej jego części. Kamienne domy stały prawie jeden obok drugiego. Z dwóch karczm słychać było muzykę i śpiewy. Ci, którzy skończyli właśnie służbę odpoczywali po pracy. W tego typu lokalach często pojawiali się goście zza miast w interesach i tym podobnych sprawach. Co prawda jedyną rzeczą, jaką interesowali się wszyscy wojownicy to była broń. Jako że broń wytwarzali sobie sami, to niewiele mogło ich zaskoczyć. Czasem tylko jakiś handlarz zabłysnął jakimś nabytym majstersztykiem, którego nie wykonały ręce ludzkie. Takie towary były bardzo rozchwytywane, zazwyczaj nie po to, żeby z nich korzystać, a po to, żeby je kopiować i ulepszać. To jest jeden z niewielu sposobów w jaki miasto się rozwijało. Poza tym handlarze bardzo chętnie kupowali różne przedmioty, którymi też głównie były bronie. Co prawda mieszkańcy Lastvill nigdy nie zajmowali się handlem, ale jako że byli inteligentni najpierw patrzyli co oferuje im kupiec i sprawdzali tego cenę, a później podwajali lub potrajali ją za swoje towary. Miasto nigdy nie było biedne. Jeśli ktoś nie był w stanie zarobić pieniędzy na swoje utrzymanie wybierał się w podróż. Podczas takich podróży wojownicy z miasta zarabiali eliminując szajki przestępców, czy potwory. Pieniądze nie były złe. Wystarczały, aby w innym mieście w końcu otworzyć kuźnię, czy zakład usługowy. Samo pochodzenie mówiło o jakości sprzedawanych towarów, więc nabywców było wielu, a ceny przeciętne. Przeciętne, bo to nie była praca zarobkowa, a dla przyjemności, tak więc kowali kuli broń, rybacy łowili ryby, itd. Wojownicy zazwyczaj wybierali się na wyprawę zaraz po ukończeniu treningu, po to, aby zdobyć doświadczenie. Niektórzy nie wracali już do miasta. Część za zarobione pieniądze budowała dom i zakładała rodzinę. Inni pozostawali w innych miastach, gdzie zakochiwali się już znajdowali stałą pracę.
    Drzwi do domu ponownie się otworzyły, po czym gestykulując jeszcze coś strażnikowi wyszedł z domu.
- Załatwione. Teraz idziemy do twojego nowego domu. Jak minął ci dzień Sigionie? – chłopak zaczął opowiadać jak spotkał Hwatta i jak mu pomagał, opowiedział też o kobiecie, która pomogła mu znaleźć wiadomość.
- …to była bardzo miła staruszka. Dzięki niej już pierwszego dnia się czegoś nauczyłem.
- W takim razie wiedz, że ta staruszka to moja matka – Gretos uśmiechnął się pokazując zęby – Musiałeś się długo kręcić pod moją kuźnią, skoro do ciebie zeszła. A jeśli chodzi o twoją pomoc Hwattowi, to ja to wymyśliłem. Każde zadanie. – To mówiąc uśmiechnął się szerzej
- Dlaczego? Jestem pewien, że miałeś w tym jakiś swój cel! – Gretos uderzył go po głowie tak, że chłopak potknął się i gdyby nie wystawił nogi do przodu, to by z pewnością się przewrócił
- Nikt Ci nie powiedział, że powinieneś zwracać do mnie per „mistrzu”? Na początku zdawało się, że to rozumiesz, ale widzę, że nie do końca to pojmujesz. – na chwilę zrobił groźną minę, ale zaraz znowu się uśmiechnął – Spokojnie. Tym razem ci to wybaczę, ale nie licz na kolejne. Za każdy tego typu zwrot będziesz dostawał karę. A co do twojego pytania. Chciałem sprawdzić twój charakter i to, do czego jesteś zdolny. Tak, obserwowałem cię przez cały dzień. Bardzo dobrze się spisałeś, ale wiedz, że to, czego JA – zaakcentował to słowo z naciskiem – będę cię uczył będzie dużo cięższe… - przeciągnął ostatnie dwa wyrazy, ale Sigion nie wytrzymał.
- Co? Przecież ja już dzisiaj padam z nóg… – kiedy zauważył, że Gretos podnosi rękę dodał pośpiesznie – mistrzu.
- Szybko się uczysz. Ale jeśli chcesz być wojownikiem powinieneś przestać narzekać. Wiedz, że ja i twój ojciec zaczynaliśmy swój trening w dużo gorszy sposób. Wież mi, że Nie chcesz wiedzieć w jaki sposób sprawdzał naszą wytrzymałość nasz mistrz…
- A więc to prawda, że trenowałeś razem z moim ojcem, mistrzu? – zapytał Sigion. Gretos spojrzał na niego i jakby na chwilę się zamyślił, po czym powiedział – To były czasy… No a teraz został nam jeszcze kawałek do mojej kuźni. Zobaczymy jak jesteś szybki. Biegnij! – Sigion zdziwionym wzrokiem spojrzał na swojego mistrza, ale zaraz zaczął truchtać. Widocznie dla Gretosa tępo było zbyt wolne, więc wyrwał z ziemi w pobliżu drogi bambusową tyczkę i uderzył nią Sigiona w pośladki krzycząc – Rusz dupę smarkaczu! Właśnie zaczął się twój trening ze mną, a to znaczy, że możesz zacząć zapominać jak się siedzi – po czym smagnął go jeszcze raz. Sigion jeszcze nigdy nie poczuł takiego przypływu siły jak w tym momencie, po czym mimo zmęczenia przyśpieszył jeszcze bardziej.


***


    Jak się okazało, dla Gretosa kawałek do kuźni miał około trzy kilometry, gdyż iedy już dobiegli do kuźnie, ten pogonił jeszcze Sigiona dookoła miasta wymachując nad głową bambusową tyczką, tak, aby jej świst był dobrze słyszalny dla chłopaka biegnącego przed nim. Kiedy w końcu dotarli do kuźni Gretos otworzył drzwi i zapalił kilka lamp przymocowanych do ścian. Sigionowi ukazał się widok, jakiego nigdy w życiu nie widział. Na ścianach były porozwieszane najróżniejsze narzędzia kowalskie. Szczypce były chyba w dziesięciu rozmiarach, praktycznie na każdej ścianie wisiał inny młot, a na kilku stojakach były poustawiane bronie, od krótkich mieczy, po długie drzewcowe halabardy. Piec mieścił się w jednej z kamiennych ścian, a do niego podłączony był olbrzymi miech.
- Widzę, że się rozejrzałeś co nieco. Chodź na górę, pokarzę ci twój pokój - po czym zaczął wchodził po schodach. Sigion szedł za nim. Kiedy weszli po schodach znaleźli się w korytarzyku, w którym mogły się zmieścić stojące obok siebie dwie osoby. Były tu cztery drzwi.
- Drugie drzwi na prawo to twój pokój. Chodź, pokażę Ci go. – powiedział Gretos, po czym weszli do środka. Pokój był nieduży. Miał jedno okno, z którego było widać wejście do kuźni. W pokoju stało jedno łóżko, szafa, stolik i skrzynia.
- W tej szafie znajdziesz ubrania, do skrzyni możesz wkładać swoje rzeczy, a z łóżkiem chyba wiesz co robić – olbrzym ponownie się uśmiechnął – Połóż się. Jutro przed świtem masz być gotowy do treningu. Jeśli nie wstaniesz sam, to nie chciej wiedzieć w jaki sposób się obudzę. W łóżku masz świeżą słomę, na stoliku miednicę z wodą. Podejdź do szafy. – otworzył szafę, po czym pokazał mu koszulę, taką jam miał on, tylko w mniejszym rozmiarze. Koszula jednak miała dwa rzędy kieszeni i nie były do niej poprzybijane blachy. – Ubierz się w to jutro. Masz tu trzy takie koszule. Założę się, że jedna ci się ubrudzi, więc kiedy ją upierzesz, bo od dzisiaj robisz to sam, zakładasz drugą. Tak, czy siak, codziennie masz chodzić w tej koszuli. Jutro powiem ci dlaczego. W wolnej chwili upierz swoje ubrania. Od jutra już nie będziesz w nich chodził. Włóż je do skrzyni. Jutro powiem ci na czym będzie polegał twój trening, a teraz odpoczywaj. Dobrej nocy. – po czym wyszedł z pokoju. Sigion rozebrał się i umył w wodzie z miednicy. Ubrania rzucił na stół, po czym rzucił się na łóżko i od razu zasnął.


***


    Po raz kolejny znalazł się na tej samej zalanej słońcem polanie. Znów na jej środku stał ten sam kamienny stół, a na nim leżał ten sam miecz.
- Gdzie jestem? – zapytał jakby w pustkę lasu, który otaczał polanę z każdej strony.
- Dowiesz się w swoim czasie. – zza jego pleców dobiegł głos. Tym razem odwrócił się i zobaczył starszego mężczyznę, z białą brodą sięgającą mu do pasa. Ubrany był w długi płaszcz w różnych odcieniach zieleni i brązowe spodnie. Do pasa przytroczony miał krótki jednoręczny miecz, który jednak nie wydawał się zwykły. Zresztą jak cała ta sceneria. Mężczyzna miał trójkątną twarz, ponad wiekowe błękitne oczy i… spiczaste uszy!
- Kim lub czym jesteś?! – zapytał chłopak nagle zdjęty trwogą.
- Naprawdę nie wiesz? Nigdy nie słyszałeś legend? A może próbujesz zataić przed sobą prawdę, co młodzieńcze? – starzec uśmiechnął się, a Sigion postanowił się opanować i rzekł ledwo drżącym głosem – Jesteś elfem?
- Tak, dokładnie tak! – powiedział z entuzjazmem starzec – Wiedziałem, że musiałeś o nas słyszeć. To ułatwia sprawę. Widzisz ten miecz, tam na stole? – zapytał. Sigion widział go, ale teraz miecz wzbił się w powietrze i zaczął obracał się nad stołem – Z tym mieczem związana jest pewna legenda. Przyjrzyj mu się uważnie. – Chłopak posłuchał elfa. Miecz, tak jak zauważył wcześniej był półtoraręczny. Rękojeść była opleciona ciemną brązową skórą. Jelec miał kształt smoczych skrzydeł w kolorze złotym. Ostrze wychodziło z paszczy smoka, tak, jakby wydobywało się z jego gardzieli. Oczy tego smoka połyskiwały szkarłatem rubinów. Ostrze przy rękojeści miało wykute runy, w nieznanym języku. Były to malownicze runy, które przyciągały oko, mimo, że nie były zrozumiałe. Kiedy miecz się obrócił Sigion dostrzegł, że z drugiej strony ostrza zostały wyryte inne runy, na pewno w innym jeżyku, gdyż ich kształty były bardziej toporne. Ostrze było dosyć długie i  smukłe.
- Nie będę wypowiadał imienia tego miecza, gdyż i tak nie będziesz w stanie go zapamiętać. Moje imię poznasz w swoim czasie. Podjąłeś już kilka pierwszych wyborów. Wiedz, że będę cię jeszcze nawiedzać, ale teraz obudź się. Czeka cię trening, a twój mistrz nie będzie na ciebie czekał… - to mówiąc zniknął, a Sigion się obudził.

***


- Dziwny sen. – pomyślał Sigion, po czym wstał i zajrzał przez okno. Było jeszcze ciemno, ale ludzie chodzili już po ulicy zaczynając dzień. Chłopak przemył twarz zdziwiony, że woda w miednicy jest czysta i, o dziwo, nadal letnia. Założył wskazany mu przez nauczyciela strój i zszedł na dół. Zza horyzontu widać już było pomarańczowy obłok, jednak same słońce jeszcze nie wzeszło.
- Nareszcie jesteś! – zawołał od progu mistrz – Właśnie szedłem cię budzić. Jak tak, to zdążymy zjeść jeszcze małe śniadanie. Wczoraj nie uraczyłem cię kolacją, więc pewnie jesteś głodny. Jeśli chcesz coś zjeść, to musisz wyjść ze mną na zewnątrz. W mojej pracowni nie ma na to miejsca. – po czym wyszedł. Sigion szybko zbiegł na dół i wyszedł kierując się za kuźnię. Stał tam drewniany stół, na którym było trochę chleba, kawał sera i kubek mleka. Sigion szybko podbiegł do stołu, gdyż był strasznie głodny. Kiedy miał już kłaść ser na chleb, od stołu odciągnęła go mocarna ręka.
- Hej! Wiem, że jesteś głodny, ale dzisiaj pierwszy dzień twojego treningu. Przed śniadaniem rozciąganie i rozgrzewka. Pokażę ci kilka ćwiczeń. Musisz je zapamiętać, gdyż od dzisiaj będziesz musiał robić je codziennie, a co jakiś czas będziemy zwiększać ci ich poziom. A teraz padnij! – zdezorientowany chłopak padł na ziemię, dopóki nie usłyszał komendy – Powstań! – i znowu – Padnij! Powstań! Padnij! Powstań – zrobił tak około dwadzieścia razy, po czym zaczął rozciągać mięśnie. Miał mleko w mięśniach po wcześniejszym dniu, co mu strasznie przeszkadzało, a na co jego mistrz widocznie nie zwracał uwagi. – A teraz na ziemię i jeśli nie zrobić dwudziestu pięciu pompek, to będziesz jadł sam chleb. – Chłopak z ogromnym wysiłkiem zrobił dwadzieścia Popek, po czym padł na ziemię – Co tak słabo! Nic nie jadłeś?!
– Tak, mistrzu.
– W takim razie za karę nie zabiorę ci sera. Wstawaj! Pięćdziesiąt przysiadów! Jak te przysiady robisz, baranie!
    W taki sposób minął ranek. Po śniadaniu Gretos powiedział
- Musimy popracować nad twoją siła i wytrzymałością. Jesteś strasznie słaby, a twoja kondycja pozostawia wiele do życzenia. Teraz będziesz biegał. Zauważyłeś, że koszula, którą założyłeś jest cięższa od twojej koszuli prawda? To ma wzmocnić twój trening. Kieszenie są po to, żeby wkładać do nich sztaby żelaza, kiedy będziesz chciał zwiększyć poziom. Poziom będę ci zwiększać co tydzień. Jak widzisz, ja musiałem dorobić sobie trzeci rządek kieszeni i powbijać te blachy. Nigdy! Nigdy nie rezygnuj z treningu. Twoja koszula waży mniej więcej tyle, co lekka zbroja skórzana, czyli niewiele. Moja natomiast jest cięższa od pełnej zbroi płytowej. Jednak do treningu nie będę nosił zbroi. Koszula jest wygodniejsza. W każdym razie, zaczynamy bieg. Będę biegł razem z tobą. Na początek, trzy kółka dookoła miasta. To będzie jakieś piętnaście kilometrów. Na co jeszcze czekasz? Biegnij! A może mam ci coś przypomnieć? – po czym zza ściany wyjął bambusową tyczkę. Chłopak na sam jej widok ruszył z miejsca i zaczął biec najszybciej jak potrafił, czego szybko pożałował. Zmęczył się a Gretos nie pozwalał robić przerw. Podczas całego biegu oberwało mu się wiele razy, ale widocznie poganianie tyczką było dobrym sposobem, bo cały dystans przebiegł w dosyć dobrym tempie.

***


- Cieszę się, że już skończyliśmy dzisiejszy trening, mistrzu. Jestem strasznie zmęczony. – powiedział Sigion. Szybko zrezygnował z opierania się o ścianę kuźni. Siadł na ziemię zanim jeszcze skończył mówić.
- Koniec treningu?! Chyba za mało ci się dostało podczas biegu! – Sigion szybko podniósł się z ziemi rozcierając rękami bolące pośladki.
- Mistrzu! Nie jestem w stanie ćwiczyć dalej! Ledwo co jestem w stanie usiąść!
- W takim razie zabieraj się do domu, bo nie pisane jest ci zostać wojownikiem! Wynoś się stąd i nie wracaj więcej! – kowal odwrócił się i czekał. Miał już wielu uczniów i wiedział jak postępować w sytuacjach niechęci młodych. Nadal odwrócony powiedział spokojniej – Zhańbiłeś swoją rodzinę. Nie widzę sposobu, aby zmyć tą hańbę…
- Nie poddam się, mistrzu! – wykrzyczał chłopak wystraszony, ale i zdenerwowany słowami kowala – Będę ćwiczył, dopóki będę w stanie, a kiedy skończę, to cię pokonam!
- Tak?! A więc dobrze! – kowal uśmiechnął się w sposób, jakiego Sigion jeszcze nie widział – W takim razie wyszkolę cię najlepiej jak potrafię, a kiedy skończę… będziesz gotowy ze mną walczyć. A teraz za mną. – kowal zaczął iść jedną z ulic. Wyprowadził go za mury miasta, na polanę pokrytą trawą. Dookoła niej stało kilkanaście namiotów. W samą polanę powbijane były bale, na których ćwiczyli z różną bronią białą młodzieńcy w wieku podobnym Sigionowi.  Obok polany była ogrodzona przestrzeń, w której młodzi ćwiczyli w parach lub w grupach. Ci, którzy ćwiczyli na balach posługiwali się bronią metalową, wykutą do treningu, a ci, którzy ćwiczyli wspólne walki posługiwali się drewnianymi replikami. Wśród młodych adeptów nie było widać kogoś, kto ma więcej niż dwa lata od Sigiona.
    Kowal wskazał chłopakowi namioty.
- Pójdziemy tam. Zaraz przedstawię ci twojego drugiego mistrza. On będzie cię uczył walki bronią. Chodź ze mną. – Kiedy podeszli do namiotów wyszedł z nich mężczyzna wzrostu podobnego do Gretosa. Był trochę szczuplejszy, ale barki miał podobnej szerokości. Miał wesołe, brązowe oczy, długie czarne włosy związane z tyłu, skórzaną opaskę na głowie i starannie wystrzyżoną bródkę, na jego kwadratowej szczęce. Nosił buty z ciemnej skóry, lniane spodnie i koszulę, na której miał skórzaną kamizelkę. Ciągle się uśmiechał, jednak nie pokazywał przy tym zębów. Wydawał się przystojny, jednak Sigion nie znał się na tym.
- No, no, no, co ja tu widzę? – powiedział wesołym głosem – Czyżby Gretos przyprowadził mi nowy narybek?
- Jak widać. Sigionie, to jest twój drugi nauczyciel, Kamar. Będziesz brał u niego lekcje we władaniu bronią. To jest Sigion, Kamarze. Zapoznajcie się. – mężczyzna wyciągnął dłoń w stronę chłopaka. Ten zdążył się przygotować i kiedy podał dłoń zacisnął ją od razu z całej siły. O dziwo jego mistrz nie odwzajemnił się tym samym tylko uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Niemało masz siły chłopcze, jednak nie będziesz musiał jej tu wykorzystywać aż tyle. Mam jednak nadzieję, że do końca naszego treningu nabierzesz trochę krzepy. – to mówiąc ponownie się uśmiechnął.
- Gretosie, oddam ci go w południe. Możesz wracać do swojej roboty. – Gretos zrobił dziwną minę, ale nic nie powiedział się. Odwrócił się i poszedł w stronę swojej kuźni – Natomiast ty chłopcze zostaniesz ze mną. Chcę zrobić z ciebie wojownika, tak jak i Gretos. Jednak wojownik to nie jest góra mięśni, która uczestniczy w pijackich burdach, odbywających się w barach. Nie. Wojownik powinien umieć ocenić swojego przeciwnika zaraz po tym, jak na niego spojrzy. Wojownik musi być szybki i sprytny. Musi poruszać się szybciej niż myśl. Właśnie tego mam zamiar cię nauczyć. Nauczę cię taktyki, szybkiego myślenia, robienia uników i nie używania zbędnych ruchów. Nauczę cię też walki każdym rodzajem broni, jaki jesteśmy w stanie wykonać. Mówię to, bo są bronie, które są specyficzne dla każdej innej niż nasza rasa. My, ludzie, nie potrafimy wykonywać takich łuków jak elfy, młotów jak krasnoludy, czy pazurów jak gobliny. Nauczę cię walczyć bronią ludzką i bronią podobną do tych, które wymieniłem przed chwilą. Jeśli nauczysz się tego, będziesz umiał przystosować się do każdej broni… Ale się rozgadałem. – ponownie się uśmiechnął. Sigion zauważył, że to chyba jego nawyk. – Zapomniałem o najważniejszym. Nie będziesz ćwiczyć sam. Zaraz przedstawię ci twojego partnera… Wiedz, że wielu chciałoby mieć takie szczęście jak ty… - powiedział tajemniczym głosem, po czym znowu się uśmiechnął – Chodź ze mną. Przedstawię cię.
    Poszli razem tam, gdzie adepci ćwiczyli w grupach. Przy ogrodzeniu stała… dziewczyna! Sigion zauważył, że włosy miała spięte tak, jak jego nauczyciel, wysoko z tyłu. Trudno było nie zauważyć jej pięknych brązowych włosów, które w takim spięciu sięgały jej powyżej połowy pleców. Kiedy odwróciła się, jego serce zabiło szybciej. Dziewczyna miała skórzaną spódniczkę sięgającą jej do kolan i lnianą koszulkę. Była szczupła i powoli zaczynała dojrzewać. Miała piękne regularne brwi, i oczy w kolorze tak jasnego brązu, że wydawały się złote. Malutki nos i średniej szerokości usta, nad którymi, po lewej stronie, miała malutkie znamię. Jej uśmiech przypominał Sigionowi wschód słońca, który dzisiaj, mimo ćwiczeń, bacznie obserwował. Dziewczyna podeszła do nich, a Kamar powiedział – Sigionie, przedstawiam ci Ann, twoją partnerkę i… moją córkę. – Kamar był uśmiechnięty od ucha do ucha, a Sigion pokrył się purpurowym rumieńcem.
- Jak masz na imię? – spytała, a Sigion był pewien, że ten słodki głos zapamięta do końca swojego życia.
- Je-Jestem Sigion. Bardzo m-mi m-miło. – chłopak ciągle czerwony wyciągnął rękę do dziewczyny.
- Tato, dlaczego wszyscy tak reagują? – dziewczyna specjalnie sprowokowała ojca, żeby ją uderzył, po to, żeby zaprezentować ja zręcznie robi unik przed jego ręką delikatnie się schylając. – Tak, wiem. Od dzisiaj mam zapomnieć o naszych więzach rodzinnych i mówić do ciebie mistrzu… Ale to jest strasznie nudne… mistrzu.
- O matko… - Kamar udał, że się załamuje, ale zaraz znowu był uśmiechnięty – Jesteś taka sama jak twoja matka. Ale za to cię kocham. A jeśli chodzi o twoje pytanie, to może spytasz Sigion? Co młody? Aleś się spalił, wyglądasz jak burak. – Kamar zaśmiał się w głos, a Sigion zrobił się jeszcze bardziej czerwony, jeśli to w ogóle było możliwe – Chodźcie. Muszę sprawdzić wasze… a w zasadzie twoje umiejętności, Sigionie. Jak już zauważyłeś, masz zwracać się do mnie mistrzu. – przeszli przez ogrodzenie. Tam Kamar wręczył Sigionowi drewniany miecz. Był krótki, jednoręczny i całkiem lekki.
- Próbowałeś już kiedyś walki na drewniane miecze lub kije, Sigionie?
- Nigdy, mistrzu.
- Więc zobaczymy co dasz radę z siebie wykrzesać. Walczymy do trzech wygranych. Gotowy?
- Tak, mistrzu.
- No to zaczynamy! – Sigion trochę zdezorientowany uniósł miecz do góry, Kamar zrobił szybki krok, po czym doskoczył pchając Sigiona w brzuch. Ten nie zdążył opuścić miecza. Pchnięcie nie było mocne, ale bardzo celne. Sigion padł na kolana wypuszczając miecz z rąk i chwytając się za brzuch.
- To nazywam pierwszą wygraną. Gdyby to było żelazo, to przez twój brzuch widziałbym już ogrodzenie po drugiej stronie. Musisz być bardziej uważny. Zostały jeszcze dwie walki, chyba, że dasz rady mnie zabić. – Kamar przez cały czas uśmiechnięty cofnął się do miejsca z którego zaczynał walczyć. Sigion podniósł się z klęczek, ponownie chwycił miecz, tym razem nie unosząc go na głowę, tylko trzymając przed sobą.
- Gotowy?
- Tak, mistrzu.
- Więc zacznijmy rundę drugą! – to mówiąc Kamar ruszył na Sigiona. Zimitował cięcie w nogi. Sigion próbując się obronić skierował miecz w dół, ale Kamar błyskawicznym ruchem zmienił kierunek miecza i zaatakował w szyję. Miecz zatrzymał tak, żeby prawie jej dotykał.
- Wygrałem po raz drugi. Tym razem straciłbyś głowę. Musisz się bardziej postarać. Dam ci szansę. Teraz ty atakuj. Gotowy?
- Tak jest, mistrzu!
- Zaczynaj więc. – Sigion odczekał, aż Kamar wróci na swoje miejsce i ciekaw w jakiej pozycji ustawi się jego przeciwnik. Ten jednak opierał się jedną ręką na mieczu i nic nie robił. Sigion bacznie obserwował to, w jaki sposób atakował go Kamar i chciał spróbować zimitować cios, tak jak on wcześniej. Podbiegł skracając dystans i zimitował pchnięcie w głowę, kiedy miecz był już kilka centymetrów od twarzy chciał skierować ostrze w dół, tak, aby przejechała ona po brzuchu Kamara, ten jednak błyskawicznie schylił się i uderzył pięścią w brzuch Sigiona. Kiedy ten po raz kolejny padł na kolana, Kamar przyłożył mu ostrze do gardła.
- Właśnie zostałeś martwy… trzy razy. Musisz się bardziej starać. – uśmiechnął się – W każdym razie, jeśli to prawda, że walczyłeś po raz pierwszy, to dobrze się spisałeś. Jednak myślę, że moja córka byłaby w stanie cię teraz pokonać. – Sigion zaczerwienił się, a Kamar mówił dalej – Nie będę tego jednak teraz sprawdzać. Dopiero co zginąłeś trzy razy. To pewnie męczące co? – zaśmiał się, a Sigion postanowił, że też się uśmiechnie. Jego mistrz to zauważył i pochwalił go – To mi się podoba! Nie tracisz ducha. Chodźcie na bale. Pokażę wam co będziecie robić. Do południa zostało kilka godzin. No dalej, czas to pieniądz.
    Sigion pod koniec był już wyczerpany. Kiedy zauważył, że na polanę przyszedł Gretos, strasznie poweselał. Pierwszy raz ucieszył się na widok swojego przewodnika.
- I co Kamar? Nadaje się?
- Jest przeciętny, ale będą z niego ludzie. – to słysząc Sigion jeszcze bardziej poweselał – Młody, chodź tu. Od dzisiaj będziesz przychodził tu codziennie, o tej samej porze. Nie toleruję spóźnień. A teraz leć i nie ciesz się tak. Dopiero południe. – po raz kolejny tego dnia się uśmiechnął, tym razem pokazując zęby – Myślę, że wieczorem przypomnisz sobie moje słowa. Gretos się o to postara. No, leć. Do zobaczenia jutro młody. Ty też już leć Ann. Twój mistrz się zbliża.
    Sigion nie zdążył zobaczyć jej mistrza. Nie zdążył się z nią nawet pożegnać. Gretos prawie siłą zabrał go z polany treningowej, gdyż ten, mimo tej wielkiej radości na jego widok ociągał się z odejściem. Gretos widocznie nie był w humorze, kiedy po niego przyszedł, teraz jednak jakby się rozpogodził.
- Teraz już wiesz jak tu trafić. Od jutra będziesz chodził tu sam. Nie zdzierżę tego tępaka, Kamara… Nie pytaj o to. To moja prywatna sprawa… Na nieszczęście on wie, że go nie cierpię i przy wszystkich udaje mojego przyjaciela… Muszę jednak przyznać, że nie ma drugiego takiego, co tak wywija mieczem. Nauczy cię wszystkiego, co powinieneś umieć. Lepiej przykładaj się do tej nauki, bo nie będziesz wstanie wypełnić swojej obietnicy! – na chwilę się uśmiechnął, ale zaraz ponownie przybrał poważny wyraz twarzy. Sigion pomyślał, że jest zupełnie inny od jego nauczyciela walki, jednak polubił ich obu. No może irytował go uśmiech nie schodzący z twarzy Kamara, jednak uznał, że ze względu na Ann przyzwyczai się. No właśnie. Ann… Sigion myślał o niej cały czas w drodze do kuźni. Ale był delikatnie przerażony. Widział w jaki sposób ćwiczyła na balach. Widział pewną grację w jej ruchach. Był pewien, że ojciec ćwiczył z nią, zanim jeszcze osiągnęła odpowiedni do tego wiek. Domyślił się, że nie były to ćwiczenia z bronią, bo tego zabraniała tradycja, jednak ćwiczenia z patykami, czy drewnianymi mieczami? Tradycja nic o tym nie wspominała, choć z drugiej strony Sigion niewiele wiedział o tradycji.
- Mistrzu?
- Nareszcie się odezwałeś! Co prawda nie lubię wygadanych typów, takich jak Kamar, ale zaczęło mnie irytować twoje milczenie. O co chodzi?
- Kiedy zacznę nauki w gildii magów, mistrzu? Wiem, że tężyzna fizyczna jest jednym z ważniejszych aspektów mojego treningu, ale oprócz mięśni ważny jest też rozum. Nie chciałbym być przygłupem wywijającym bronią, nawet jeśli miałbym to robić lepiej od Kam… od ciebie, mistrzu. – Sigion ugryzł się w język, bo kiedy zaczął wymawiać to imię Gretosowi zaczął się diametralnie zmieniać wyraz twarzy.
- Jesteś za słaby, żeby zacząć brać nauki. Żeby uczyć się magii, musisz mieć pewną siłę wewnętrzną, jednak do gildii pójdziesz już dzisiaj. Teraz jednak jest pora na odpoczynek. O, już jesteśmy! – powiedział kiedy zza zakrętu pokazał się budynek jego kuźni. – Moja matka zrobiła obiad. Jedz do syta, a później prześpij się. Niedługo pora na poobiednią sjestę. No leć, wszystko powinno być już gotowe. – uśmiechnął się widząc jak chłopak pobiegł za kuźnię. Kiedy doszedł na miejsce chłopak nie zaczął jeszcze jeść, mimo, że był pewien iż jest głodny jak wilk.
- Czekałem na ciebie, mistrzu. Pomyślałem, że nie tylko przed śniadaniem będziesz chciał, abym ćwiczył.
- Dobrze pomyślałeś. Nawet bardzo dobrze. Cieszę się, że jednak zdecydowałeś się zostać moim uczniem, mimo wyboru, który ci postawiłem rano. Ale wiedz, że nie będziesz miał lekko. A teraz padnij! Powstań! Padnij! Powstań!
    Cykl był ten sam co i z rana. Z tą różnicą, że powtórzeń było dwa razy więcej. Po zjedzonym obiedzie – na obiad była fasola z mięsem, Sigion nie mógł się oderwać od miski i co chwila przygryzał fasolę pajdą chleba – chłopak ledwo doszedł do swojego pokoju. Rozebrał się, przemył twarz wodą i tak jak poprzedniego dnia po prostu padł na łóżko. Zasnął od razu.

***


    Obudziło go chluśnięcie lodowatej wody. Wstał od razu i wyprostował się, mimo, że był w samej bieliźnie. Przed nim stał Gretos z dziwnym, jakby mściwym wyrazem twarzy, i wiadrem, już pustym, w ręku
- Wstawaj! Rozumiem, że możesz być zmęczony, ale pora na odpoczynek się skończyła. Ubieraj się szybko! Zaraz idziemy do gildii. – Gretos podszedł do stolika, na którym leżały ubrania chłopaka – Uff! Jak to strasznie śmierdzi! Załóż drugą koszulę. Jeśli będziesz szedł do gildii, to musisz być zawsze czysto ubrany. Kiedy wrócisz, tą czystą koszulę schowaj z powrotem do szafy i zakładaj tą brudną. Wiedz, że jak wrócisz z gildii, będziesz dalej trenował. Nie będziesz marnował czystych koszul. Wieczorem upierz tą koszulę. Powinna przez noc wyschnąć. Na co czekasz?! Jeszcze się nie ubrałeś?! Jeśli zaraz nie będziesz na dole, to wyjmę bambus! – to powiedziawszy wyszedł z jego pokoju. Sigion nie ociągając się założył nową koszulę, a starą starannie złożył, tak jak nauczyła go tego matka. Kiedy skończył szybko zszedł na dół. Gretos już na niego czekał.
- Widzę, że wziąłeś do serca moje słowa. Dlaczego na młodych najlepiej działa tylko przemoc? – mówiąc to spojrzał jakby w niebo, ale zaraz potem spojrzał ponownie na Sigiona – Chodź za mną. – Wyszli razem z kuźni. Kierowali się poza mury miasta, w kierunku lasu.
- Myślę, że polubisz nauczycieli z gildii. Jesteś mądrym chłopakiem. Ci z nas, którzy poświęcili się magii nie są zbyt rozmowni, ale za to bardzo mądrzy. Łatwo ich obrazić, ale niektórzy są inni. Powinieneś sobie poradzić wśród nich. W każdym razie oni nauczą cię nie tylko magii, ale i prawa, historii i tradycji. Nauczą cię opanowania. Co prawda to nie powinno ci sprawiać problemu, ale są sytuacje, w których najważniejsze jest opanowanie. O, wygląda na to, że jesteśmy na miejscu. – Sigion stał oniemiały, gdyż nigdy nie widział czegoś takiego. Zaraz po wejściu do lasu stało kilka wież, które wysokością były równe drzewom. Zbudowane były z drewna, a spoza lasu nie były widoczne. Wtapiały się w niego, ale jeśli się już weszło do lasu nie było sposobu, żeby ich nie zauważyć. Całe drewniane konstrukcje były opięte bogatą szatą roślinną, paprociami, bluszczami i innymi roślinami, których nie rozpoznawał, a blask padający przez konary drzew w lesie dodawał im piękna. Chłopak nigdy nie widział takich budowli i był strasznie ciekawy jak one wyglądają w środku. Dopiero po chwili zauważył, że przed nim stoi średniej wysokości starzec. Ubrany był w zgniłozieloną, lnianą szatę z kapturem, z pod którego zwisała długa siwa broda.
- Witaj Gretosie! Cieszę się, że przyprowadziłeś mi kolejnego ucznia. – powiedział starzec, wesołym, starczym głosem, po czym spojrzał swoimi przenikliwymi, wyblakłymi, niebieskimi oczyma na chłopca – Jak się nazywasz?
- Nazywam się… yyy… Sigion… eee… mistrzu. – Powiedział delikatnie zszokowany chłopak. Czuł się trochę dziwnie w towarzystwie tego starca, a Gretos nieświadomie jeszcze bardziej go speszył mówiąc – Witaj, mistrzu. Też się cieszę, że cię widzę. Ile już lat minęło?
- Około dwudziestu, Gretosie. Nie widać po tobie znamion starości. Czyżbyś znalazł na nią jakiś cudowny lek? – starzec uśmiechnął się.
- Nie, mistrzu. Moim najlepszym lekiem jest ciężka praca. Nie mam czasu, żeby się starzeć. Ale z tego co widzę ty też się nie zmieniłeś. – chłopak pierwszy raz widział Gretosa tak promieniującego szczęściem. – Cieszę się, że to ty będziesz uczył Sigiona. Chłopcze, to jest twój trzeci nauczyciel, mistrz Halian. Jak już pewnie zauważyłeś, mistrz Halian uczył również mnie. Teraz zostawię was i wrócę do swojej pracy. Będziesz spędzał tu około trzech godzin, tak jak i na lekcjach walki. Przyjdę po ciebie, kiedy twoja dzisiejsza nauka dobiegnie końca. Powodzenia.
- Dziękuję, mistrzu. – Gretos odszedł tą samą drogą, a Halian położył dłoń na ramieniu chłopaka, który odprowadzał kowala wzrokiem.
- Chodź ze mną. Zaprowadzę cię do naszej wieży. Najpierw poddam cię małemu testowi. Może powiesz mi coś o sobie Sigionie?
- Nie wiem od czego zacząć, mistrzu. – powiedział lekko speszony chłopak.
- To może ja zadam ci kilka pytań. Co chciałbyś robić w przyszłości? – starszy człowiek pytał go, okazując wielkie zainteresowanie, co było bardzo dziwne dla chłopaka. Nikt go nigdy o nic nie pytał. Sigion w ogól rzadko rozmawiał, przez co miał pewne problemy z nawiązywaniem nowych znajomości.
- Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Chciałbym podróżować, poznawać nowych ludzi… Chciałbym zdobyć szacunek ludzi na całym świecie, bronić słabszych, a kiedy już mi się to uda to założyć rodzinę. Tak, chciałbym mieć rodzinę i dzieci, którym mógłbym opowiadać o tym, czego udało mi się dokonać w moich podróżach. – chłopak nie spodziewał się, że przy pierwszym spotkaniu z nieznajomym opowie mu o swoich najskrytszych marzeniach, o których sam nie miał pojęcia, jednak teraz mu mocno ulżyło, że podzielił się tym z kimś innym.
- Znam cię zaledwie kilka minut, a już mnie zaskakujesz chłopcze. To bardzo wielkie marzenia, szczególnie jak na twój wiek. Najbardziej jednak zaskakuje mnie twoje marzenie o założeniu rodziny. Dlaczego akurat to?
- Nie wiem, mistrzu. Mistrz Gretos, który mieszka z matką nie wydaje się być szczęśliwy, natomiast mistrz Kamar, który ma córkę chodzi ciągle zadowolony. Wiem, że mistrz Gretos kocha swoją matkę, ale brakuje mu kogoś, kim mógłby się zajmować jak własnym dzieckiem.
- Gretos miał kiedyś kobietę, którą kochał, ale miał też konkurenta. Gretos do dziś dzień go nienawidzi i nawet go znasz. Jesteś inteligentny, wysil się trochę to będziesz miał odpowiedź na pytanie, którego jeszcze nie zadałeś. – powiedział tajemniczo Halian.
- Zaraz… O matko! Czy to był Kamar, mistrzu? – chłopak nie mógł znieść tej myśli.
- Będziesz dobrym magiem chłopcze. Tak. I następnym razem staraj się go tytułować per „mistrz”. Myślę, że poznałeś już cielesne znaczenie kary, zapewne zadanej przez Gretosa, prawda?
- Tak, mistrzu.
- W takim razie wiedz, że ja jestem w stanie dać ci karę psychiczną. Jeśli chcesz się dowiedzieć na czym polega taka kara – Sigion słuchał w napięciu nie zwracając uwagi na lekko trzęsące się dłonie, natomiast czarodziej się uśmiechnął – spróbuj być nieposłuszny. Szybko przekonasz się, że to nie ma sensu. – chłopak odprężył się, gdyż naprawdę nie chciał przekonać się na własnej skórze, lub umyśle, jak wygląda taka kara. Była jednak jedna rzecz, która zastanawiała chłopaka. Nie wiedział w jaki sposób się to stało, ale poczuł sympatię do tego starego człowieka, z którym wymienił więcej słów w samej drodze do jego wieży niż przez cały dzień treningu z pozostałymi nauczycielami.
- Będę musiał to nadrobić – pomyślał – Nie mogę przez te kilka lat w ogóle się nie odzywać. Tylko jak to zrobić… Nie znam drugiej tak nieśmiałej osoby jak ja. Chociaż z drugiej strony… w ogóle znam mało osób. Już wiem co zrobię! Od dziś zacznę szukać znajomych.
- Chłopcze. Twoje myśli są tak głośne, że nie muszę się specjalnie wysilać, żeby je czytać. – powiedział uśmiechnięty staruszek.
- T-to t-ty umiesz czytać w myślach, mistrzu? – zapytał wystraszony chłopak. Nadal nie mógł przestać myśleć o Ann, jednak miał nadzieję, że czarodziej tego nie zauważył.
- Oczywiście. – czarodziej uśmiechnął się szczerze – Cóż byłby ze mnie za czarodziej, gdybym tego nie potrafił. A teraz zakończ już swoje rozmyślania na temat spędzania wolnego czasu i młodych niewiast – Sigion stał się purpurowy na twarzy – i zerknij na tę więżę, bo od dzisiaj właśnie w niej będziesz się uczył.
    Wieża nie różniła się niczym od pozostałych. Podchodząc bliżej zauważył, że to co początkowo brał za drewno było bambusem. Na ten widok, aż ciarki przebiegły mu po grzbiecie i odruchowo chciał zasłonić dłonią pośladki. Szybko zabrał rękę, kiedy towarzyszący mu starzec ryknął śmiechem.
- Teraz już nawet wiem w jaki sposób zostałeś ukarany. – powiedział wesoło staruszek – Nie bój się. Mam nadzieję, że nie będziesz się czuł tu jak w więzieniu, ale niczego nie obiecuję – powiedział otwierając drzwi do wierzy. Kiedy weszli do środka, Sigionowi od razu rzuciły się w oczy setki półek, na których poustawiane były książki. Panował tu zapach typowy dla miejsca, którym przechowuje się pisma, księgi i tym podobne rzeczy. Zapach stęchlizny, kurzu i jeszcze czegoś, co trudno było rozpoznać drażnił nozdrza, ale równocześnie jakby przyciągał. Z obu stron drzwi zaczynały się schody biegnące w górę. Co kilkadziesiąt stopni były umieszczone drzwi. Wewnątrz było wiele osób, nie tylko w szatach kroju Haliana, ale również ubranych normalnie. Prawie każdy stał przy półce szukając jakiejś księgi, lub zbici w grupkach rozmawiali. Przy obu poręczach na samym dole stały kamienne misy z wodą.
- Zanim pokażę ci pokój, w którym będziesz się uczył, musisz umyć ręce w misie. To nie tylko tradycja, ale i zapobieganie brudzeniu się książek. – chłopak posłusznie umył ręce, a starzec zrobił to samo zaraz po nim. – Chodź, mamy kawałek drogi do przejścia. Nasz pokój jest prawie na samej górze.
- Co?! – chłopak spojrzał ku górze, przestraszony tym co zobaczył. Wieża miała wysokość przybliżoną do domu, który ma 10 pięter. Starzec zrobił poważną minę, co chłopak od razu zauważył.
- Wiem, że najpierw Gretos, potem Kamar dali ci wycisk, ale nie mam zamiaru tolerować tak niekulturalnego wyrażania twoich emocji w mojej obecności. Jeszcze cię nie ukaram, bo nie chcę, aby zaczęto o tobie źle myśleć zaraz po wejściu do wieży,  ale wierz mi. Jeszcze jedna rzecz, która mi się nie spodoba, a twój krzyk będzie słychać w kuźni Gretosa.
- Przepraszam, mistrzu. – wyraz twarzy czarodzieja zmienił się na łagodny uśmiech.
- Nic się nie stało synu, jednak musisz nauczyć się kontrolować swoje emocje. To będzie jedna z rzeczy, których będę cię uczył. A teraz zacznijmy wspinaczkę! – z uśmiechem na twarzy ruszył na górę, a Sigion zaraz za nim.
    Kiedy doszli na samą górę Sigion już ciężko dyszał, natomiast Halian wyglądał tak samo, jak przed wejściem.
- Jesteśmy. Zmęczyłeś się? Musisz lepiej kontrolować swój oddech. Oddech jest ważny w praktycznie każdej dziedzinie życia. Wejdź do środka. – staruszek otworzył przed nim drzwi i puścił go przodem. Pokój był średniej wielkości. Na przedniej ścianie wisiała tablica, przed nią stały dwa biurka. Przed biurkami stały dwa stoliki, po jednym przed każdym biurkiem, a za stolikami na podłodze rozłożone były dwie słomiane maty. Przy tylnej ścianie postawiony był regał, na którym piętrzyły się różne księgi. W pokoju było tylko jedno okno, zapach był tak samo specyficzny jak na dole.
- Rozgość się przy stoliku bliżej okna. Twoje testy już prawie dobiegły końca. – starzec uśmiechnął się widząc zdziwienie na twarzy chłopca – Nasza rozmowa była swego typu testem. Teraz muszę sprawdzić jeszcze twoje umiejętności praktyczne. Umiesz pisać i czytać, Sigionie?
- Tak, mistrzu. Uczyłem się tego w domu. – odpowiedział chłopak zadowolony, że przynajmniej na tym polu nie jest pierwszy raz.
- Zaraz to sprawdzimy. Podejdź do regału i wybierz książkę, która cię najbardziej zainteresuje, a później podejdź z nią do swojego stolika. – Sigion podszedł do regału, a starzec w tym czasie usiadł za biurkiem, bacznie go obserwując. Sigion patrzył na tytuły, takie jak „Legendy i podania Gaestred”, „Zioła i rośliny lecznicze”, „Tradycja a współczesność”. Jego uwagę zwróciła książka w skórzanej oprawie, dosyć gruba. Nie widniał na niej żaden tytuł. Sigion wyjął ją i otworzył na pierwszej stronie. Widniał na niej ozdobny napis „Bestie, potwory i rasy świata”. Przerzucił kilka stronic widząc opisy i rysunki różnych bestii. Zamknął książkę i podszedł z nią do stolika, za którym usiadł.
- Ciekawy wybór chłopcze. Wybór godny pogromcy… - czarodziej zamyślił się na chwilę, po czym rzekł – Otwórz i zacznij czytać. Bez różnicy gdzie zaczniesz, możesz od początku. Chcę usłyszeć jak u ciebie z płynnością czytania. Zaczynaj. – chłopak otworzył książkę i zaczął czytać wstęp.
- „W księdze tej znajdziesz informacje, oraz porady dotyczące bestii, potworów i…”
    Kiedy przeczytał kilku stronicowy wstęp, czarodziej poprosił, aby przestał czytać. Powiedział, że z czytaniem nie jest źle, ale musi to robić szybciej, płynniej i wyraźniej. Następnie wziął go do tablicy i kazał napisać kilka zdań, które sam dyktował.
- Ech, chłopcze! Bazgrzesz jak kura pazurem.- powiedział z dezaprobatą – Robisz też nieliczne błędy. Jeśli będziesz pisał list do tej twojej dziewuszki, to myślisz, że ona to będzie czytać? Nigdy! Od razu wrzuci twój list do pieca. Musisz się bardziej starać. Chodź, coś ci dam – podszedł do ściany, którą, o dziwo, otworzył i wyjął z niej kilka arkuszy papieru, pióro i kałamarz.
- Dam ci to do domu, razem z tą księgą. Będziesz musiał poćwiczyć pisanie i czytanie. Będziesz miał problem z zaniesieniem tego w rękach. Powinieneś sprawić sobie torbę. Kiedy już to zrobisz, przychodź z nią na każdą lekcję. Masz jakieś oszczędności?
- Nie, mistrzu. Wczoraj zarobiłem trochę pieniędzy, ale wszystko wydałem na mieszek.
- Czyli nie było tego dużo… Mam dla ciebie propozycję. Jeśli będziesz miał wolny czas, najlepiej jeszcze dzisiaj, to przyjdź do mnie. Mam dla ciebie robotę. Powiedz tylko, czy jesteś chętny. Weź pod uwagę to, że będziesz zmęczony po całym dniu treningu.
- Przyjdę, mistrzu. Daję ci moje słowo.
- W takim razie zobaczymy, czy twoje słowo ma jakąś wartość. A teraz usiądź na macie, krzyżując nogi. – chłopak szybko wykonał to polecenie – Zamknij oczy. Będziemy ćwiczyć twój oddech. Zrób głęboki wdech, nabierając powietrze nosem, a później wypuść je ustami.
    W ten sposób ćwiczyli te kilka godzin, które mieli dla siebie przeznaczone. Kiedy skończyli, Sigion zdał sobie sprawę, że czuje się wypoczęty, a umysł ma strasznie jasny. Dziwił się też, że kiedy podczas medytacji Halian pytał go o coś, odpowiedź błyskawicznie wskakiwała mu do głowy i zazwyczaj była odpowiednia lub zaskakująca, gdyż mistrz czuł się delikatnie zbity z tropu. Starzec pytał o różne rzeczy, zazwyczaj dotyczące codziennego życia, jednak czasami dawał mu zagadki, które ten jednak błyskawicznie rozwiązywał.
- Idź już na dół. Nie zapomnij o rzeczach ze stolika. Czuję, że Gretos już na ciebie czeka na dole. Teraz jesteś wypoczęty, a zejście na dół nie będzie tak trudne jak wejście na górę. Pamiętaj o oddechu. Jeśli nauczysz się go kontrolować, to trudno ci będzie się naprawdę zmęczyć. A teraz idź, ja tu jeszcze zostanę. I nie zapomnij o swojej obietnicy!
    Sigion posłuchał rady mistrza i zszedł na dół po schodach w obu rękach trzymając księgę, arkusze papieru, kałamarz i pióro. Całą drogę zwracał uwagę na oddech, jednak kiedy wykonywał więcej czynności, miał otwarte oczy i ciężar na rękach trudniej było mu się skupić. Gretos rzeczywiście czekał na dole. Stał oparty o ścianę przy drzwiach.
- Punktualnie. Widzę, że dostałeś trochę roboty. W takim razie najpierw idziemy do kuźni to zanieść, a od razu potem wracamy do treningu. – kowal ruszył do drzwi. Chłopak szedł za nim. Po pewnym czasie zapytał.
- Mistrzu? Czy będę miał jeszcze dzisiaj czas wolny? – słychać było nadzieję w jego głosie. Gretos uśmiechnął się i powiedział
– Nie powinieneś jeszcze myśleć o czasie wolnym. Jesteś w trakcie treningu, ale będziesz go miał. Po kolacji będziesz miał czas wolny, ale do kolacji będziemy ciężko ćwiczyć. Nie wiem, czy będziesz później jeszcze w stanie gdziekolwiek wychodzić.
    Doszli do kuźni. Sigion szybko wbiegł do swojego pokoju, gdyż Gretos kazał mu się spieszyć, zostawił rzeczy na biurku, przebrał się w brudne rzeczy, które zdążyły się przynajmniej trochę wywietrzyć. Ubrania, w których był w gildii starannie odwiesił do szafy i wrócił na dół.
- Tak trzymaj. Masz dobre tempo, ale następnym razem i tak powinieneś robić to szybciej. Po lekcjach w gildii będę uczył cię najpiękniejszego rzemiosła jakie jest na świecie – kowalstwa. Wiedz jednak, że kowalstwo nie jest jedynie uderzaniem młotka w gorący kawałek blachy. Kowalstwo jest sztuką, nie gorszą od śpiewu, czy rzeźbiarstwa. Jeśli nauczysz się  przelewać swój potencjał w stal, będziesz najlepszy. Tego właśnie mam zamiar cię nauczyć. Przez kilka najbliższych dni będziesz uczył się jak wytapiać sztabki żelaza. Aby jednak zacząć potrzebujemy rud. Ja tu wszystko przygotuję, a ty w tym czasie weź mój powóz i jedź do Hwatta. Złożyłem u niego zamówienie. Pamiętaj, że to też część twojego treningu. Rudę masz załadować sam. Leć już, a ja rozgrzeję piec. – kowal zaczął naciskać miech, a chłopak wyszedł z domu. W chwilę potem już siedział na wozie jadąc do chatki Hwatta.

***

- Ha, ha! Wiedziałem, że jeszcze się spotkamy chłopcze, a pewnie teraz będziemy spotykać się częściej! – stary górnik wyglądał na zadowolonego z wizyta chłopaka – Pomóc ci w pakowaniu tych rud?
- Dziękuję, ale nie. Mistrz Gretos kazał mi to zrobić samemu, w ramach treningu.
- Wiem chłopcze. Ale jestem pewien, że jesteś już bardzo zmęczony. Gretos się nie dowie, a przynajmniej nie ode mnie. – chłopak już miał przystać na propozycję górnika, ale przypomniał sobie, że jeśli będzie trenował w taki sposób, to nigdy nie będzie silniejszy od Gretosa.
-Przystałbym na twą propozycję, panie, ale nie mogę ułatwiać sobie treningu. Im więcej będę pracował tym silniejszy będę się stawał. – chłopak dumny ze swoich słów uśmiechnął się na chwilę – Więc gdzie jest ta ruda?
- Jesteś taki jak twój ojciec. Można na tobie polegać, a jak dać ci robotę, to od razu się do niej zabierasz. Chodź, wszystko jest za domem.
    Rudy nie było dużo, jednak Sigion zdążył się namęczyć niosąc ją zza domu na wóz, który zostawił na drodze. Kiedy załadował wszystko, pożegnał się z Hwattem i ruszył z powrotem do kuźni. W drodze powrotnej mijał wielu ludzi. W jednej chwili mignęła mu postać Ann, która się gdzieś spieszyła, jednak zaraz zgubił ją w tłumie.
    Po dojechaniu do kuźni Gretos kazał mu rozładować całą rudę i wziąć dwa worki do kuźni.
- Zaraz sprawdzimy, czy te rudy nadają się do przetapiania. Najpierw sam przetopię kilka na sztaby i nauczę cię odróżniać jakość stali, tworzyć jej stopy, rozpoznawać nawet zapach. Patrz uważnie. Otwórz te worki i podaj mi kilka brył tego…
    Jego nauka trwała do samego wieczora. Z pomocą Gretosa, Sigionowi udało się wytopić kilka sztab, jednak nie doszedł w tym jeszcze do perfekcji. Kowal zapowiedział, że to jedna z ważniejszych umiejętności i będą to wałkować przez jeszcze kilka dni, a jeśli będzie trzeba to i tygodni. Chłopak największy problem miał z nadawaniem sztabie kształtu, gdyż nie był jeszcze na tyle silny, aby władać młotem. Nigdy też nie korzystał z tego typu narzędzi więc nie był wprawiony. Na kolację miał chleb i mięso, a do popicia świeże mleko. Matka Gretosa, w swojej chuście na głowie, uśmiechała się widząc jak Sigion pałaszuje kolację. Gretos z kolei nie jadł ta wiele, jednak o wiele więcej od swojej matki.
- Teraz masz czas wolny. Możesz iść do miasta, albo po prostu iść spać. To twój czas, a ja nie mam nic do tego jak go spędzisz. Spróbuj jednak nie wpaść w jakieś tarapaty, gdyż kara będzie sroga, nie tylko ode mnie, ale i od urzędu miasta. Możesz poszukać dorywczej pracy, jednak myślę, że jest na to trochę za wcześnie jak dla ciebie. Powinieneś nabrać więcej krzepy, bo do pracy fizycznej to ty się jeszcze nie nadajesz, chudzino. – kowal uśmiechnął się szczerze.
- Dobrze, mistrzu. Czy powinienem wrócić o konkretnej porze, czy też mogę spędzić w mieście całą noc?
- O chłopaku! – Gretos śmiał się w głos – Twój pierwszy dzień treningu, a ty już chcesz hulać całą noc po mieście? Niedługo będzie zachód. Jeśli przyjdziesz półtora godziny po nim to powinieneś być wystarczający wypoczęty, aby jutro kontynuować trening. A teraz leć, bo widzę w twoich oczach, że już masz jakieś „wielkie plany”. – kowal zaśmiał się w głos i sprzątnął po kolacji. Sigion natomiast poszedł w stronę wież, w których miał uczyć się magii. Kiedy doszedł na miejsce, słońce rzeczywiście chowało się już za horyzont. Pierwszego napotkanego mężczyznę zapytał gdzie może spotkać mistrza Haliana.
- Powinien być w tej chwili w ogrodach za swoją wieżą.
- Dziękuję, panie.
    Sigion poszedł za wieżę, w której pobierał nauki. Znajdował się tam ogród, ogrodzony drewnianym płotkiem, który jednak bardziej służył za ozdobę niż za zabezpieczenie. Można go było bez wysiłku przeskoczyć, lub nawet nad nim przejść. W ogrodzie znajdowało się bardzo dużo kwiatów, o najróżniejszych barwach, zioła i trawa, zapach której unosił się już w pobliżu wieży. Halian siedział na kamiennej ławce, która stała pośrodku kwiatów.
- A więc przyszedłeś Sigionie. W takim razie można liczyć na twoje słowo.
- Dziękuję, że to mówisz, mistrzu. Prosiłeś mnie o pomoc. Na czym ma ona polegać?
- Jesteś bardzo niecierpliwy. Ale może to i lepiej. Im szybciej się za to zabierzemy tym szybciej skończymy. Musisz pomóc mi w segregowaniu pewnych ksiąg, które mam w moim pokoju. Chodź do wieży, mój pokój jest niedaleko pomieszczenia, w którym dziś miałeś lekcję. Wchodząc po schodach pamiętaj o dzisiejszej lekcji, o oddechu. To będzie dla ciebie dobry trening. Pamiętaj o tym za każdym razem, kiedy będziesz przychodził do mnie na lekcje. A teraz chodź.
    Wyszli z ogrodu przez małą furtkę. Wchodząc do wieży Halian, przypomniał o umyciu rąk, po czym sam to zrobił i skierował się na górę. Jego pokój rzeczywiście był niedaleko pomieszczenia, w którym Sigion się uczył. W zasadzie był zaraz przy nim. W środku panował półmrok, więc Halian zapalił kilka lamp, które wisiały przy ścianach. Zapalił je magią, przez co Sigion nie mógł wyjść z podziwu. W pokoju było biurko, na którym stało kilka pustych kałamarzy i jeden pełny, kilka piór i pełno arkuszy papieru, zarówno czystych jak i zapisanych. W kącie pokoju znajdowało się małe, bambusowe łóżko, natomiast resztę pokoju zajmowały sterty książek, leżące praktycznie wszędzie.
- Właśnie o te książki mi chodziło. Nazbierało mi się ich przez kilka miesięcy pracy, a nigdy nie miałem czasu, żeby je odnieść. Wszystkie są oznaczone. Wyjaśnię ci, gdzie powinieneś odnosić książki. Otwórz jedną z nich, którąkolwiek. – Sigion posłusznie otworzył pierwszą z brzegu, „Żywoty wielkich wojowników” – Widzisz, tu w rogu są cyfry. Pierwsza, to na którym piętrze znajduje się regał z książkami, druga, to numer regału, a trzecia to, na której półce stało dzieło. Książkę możesz postawić w dowolny miejscu na półce, byle ta półka była właściwa. Żebyś nie musiał się ciągle wracać po książki, to weź tą torbę, która leży tam, pod książkami, przy łóżku. – chłopak posłusznie zdjął z niej książki i założył na ramię. Była z ciemnej, brązowej skóry. Wyglądała na solidną, mimo, że nosiła znamiona starości – była powycierana. Weź tyle książek ile dasz rady i zabierz się do roboty. Ja zaraz do ciebie dołączę. – Sigion spakował wiele grubych tomów i przeraził się, że będzie musiał chodzić z nimi po całej wieży, żeby powkładać je na miejsca. Wziął pierwszą, którą miał na wierzchu w torbie.
– Piętro trzecie. No to do roboty.
    Roznosił książka przez półtora godziny, dopóki prawie Nie padł z nóg. W tym czasie nigdzie nie widział swojego mistrza. Na początku myślał, że się z nim mija, ale za każdym razem, kiedy przychodził do pokoju, książek nie ubywało, a nawet zdawało się, że jest ich więcej. Kiedy skończył mistrz wszedł do pokoju.
- Wspaniała robota, Sigionie! Sam nigdy bym się z tym nie uporał. W nagrodę za twoją pracę możesz zatrzymać tą torbę. Kiedyś korzystałem z niej częściej, ale teraz nie jest już mi potrzebna, w przeciwieństwie do ciebie. Przyjdź z nią jutro na moją lekcję. Wspaniale się spisałeś. Powiem o tym Gretosowi. Na pewno będzie zadowolony.
    Chłopak zmęczony wracał do kuźni. Podczas marszu przez miasto był zbyt zmęczony, żeby się przyglądać ludziom. Chciał już tylko jednego – położyć się spać. Nagle zaczepił o kogoś tak mocno, że aż się przewrócił, tak samo jak i ta osoba. Kiedy się przyjrzał zauważył, że wpadł na… Ann! Wstał szybko, otrzepał ręce o spodnie i podał jej rękę.
- Hej! Uważaj co robisz ty… Sigion! Umm… przepraszam. – oparła się na jego ręce i szybko wstała – Co robisz w mieście? – zapytała z nieskrywaną ciekawością.
- P-pomagałem m-mistrzowi Halianowi w wieży. A t-ty co robisz?
- Nie zacinam się tak jak ty. – uśmiechnęła się do niego – Coś ty taki nieśmiały? Nigdyś dziewczyny nie widział na oczy, czy jak?
- O-oczywiście, że w-widziałem. – Sigion się zaczerwienił, ale postanowił spróbować chociaż odpowiadać na jej pytania.
- Hej! Przestań się zacinać! Mam pomysł. Może to cię do mnie przekona. – Ann niespodziewanie objęła Sigiona i pocałowała w policzek. Ten, z czerwonego stał się fioletowy i mało nie zemdlał, po chwili jednak na jego ustach zagościł głupawy, wstydliwy uśmieszek. Dziewczyna jednak wcale nie przejmowała się tym, co przed chwilą zrobiła. Ludzie patrzyli na nich tylko przez chwilę, kiedy się wywrócili. Teraz nie zwracali na nich większej uwagi.
- To co, do jutra Sigionie! I jeśli jutro choć raz się zatniesz, to nie usta, a drewno poczujesz na gębie. To do jutra! – Ann pobiegła dalej, a Sigion stał, jakby wrósł w ziemię. Po chwili ruszył dalej, ciągle rozmyślając o Ann.
    Nie zauważył kiedy doszedł do kuźni. Było już całkiem ciemno. Drogę oświetlały tylko latarnie, w których ktoś zamontował pochodnie. W środku czekał na niego Gretos.
- W pokoju zostawiłem ci kawałek mydła, żebyś uprał swoje ubranie i sznurek. Za oknem masz dwa drewniane słupki. Przymocuj tam sznurek i rozwieś pranie, kiedy już je zrobisz. Wodę masz w miednicy. Radzę ci najpierw się umyć, a potem zrobić pranie. Nie będę ci zmieniał wody, jeśli najpierw upierzesz rzeczy. Dobranoc.
    Sigion poszedł do swojego pokoju. Umył się, tak jak mu poradził Gretos, a później zrobił pranie. Rozwiesił je za oknem i położył się na łóżku, pierwszy raz nie padając na nie z wycieńczenia. Trzymając ręce za głową rozmyślał jeszcze trochę o wydarzeniach z tych dwóch dni, a potem zasnął… ciągle mając w głowie twarz Ann i czując na policzku ciepło jej ust.

5. Magia.



    Sigion przez cały dzień nie mógł się doczekać pierwszej lekcji magii. Nie był nawet tak mocno podekscytowany, kiedy robił pochwę do swojego miecza, która teraz prezentowała się na jego plecach. Nie miał takiej ekscytacji, kiedy Kamar uczył go nowych ruchów, do których używał już swojego miecza. Teraz szedł na spotkanie, które miało nauczyć go czegoś nowego. Czegoś, z czym nie miał jeszcze nigdy styczności. Na chwilę przygasły jego myśli o Ann. Był ciekaw nowych możliwości, jakie da mu magia.
Czekał na swojego mistrza w ogrodzie, w którym dzień wcześniej miał sprawdzian z umiejętności teoretycznych. Halian przyszedł, jak zwykle ubrany w opończę koloru zgniłozielonego.
- Mam nadzieję, że nie czekasz zbyt długo. – powiedział miłym głosem.
- Nie, mistrzu. Dopiero przyszedłem. Gdzie będę się uczył mistrzu? – Sigion pełen był entuzjazmu, co można była rozpoznać w jego głosie. Halian uśmiechnął się. Pamiętał, kiedy sam pierwszy raz miał uczyć się magii. Pamiętał wszystko, tak jakby to było wczoraj. Przypomniał sobie, jak złożył obietnicę, że nie umrze, dopóki nie stanie się najpotężniejszym, lub nie przekaże swojej całej wiedzy komuś innemu. Wybrał drogę magii, ale to było bardzo dawno temu. Teraz miał przed sobą kolejnego ucznia, którego miał za zadanie wyszkolić najlepiej jak umiał.
- Idziemy w góry. Tam jest miejsce, w którym będziemy się spotykać przez jakiś czas, dopóki nie opanujesz podstaw. Zazwyczaj to trwa około pół roku, jednak ty nie jesteś przeciętnym uczniem, Sigionie. Myślę, że zajmie ci do dużo krócej. Prawdopodobnie uda ci się to w miesiąc, jeśli twoja reakcja na magię będzie taka jak przewiduję.
- Dziękuję, że masz o mnie tak wysokie mniemanie, mistrzu. Czym jest jednak reakcja na magię? – Sigion był bardzo zainteresowany wszystkim, co łączyło się z magią.
- Jakby ci to wytłumaczyć… Jest to zdolność twojego ciała na reagowanie, na wszystko co magiczne. Nie sposób tego ocenić, dopóki nie będziesz miał bezpośredniego kontaktu z magią.
- Od czego to może zależeć, mistrzu? – Sigion wchłaniał wiedzę, którą wykładał mu starzec.
- Jedną z rzeczy jest twoja siła fizyczna, jednak największy wpływ na twoją reakcję mają geny. Jeśli miałeś w rodzinie potężnych magów, sam będziesz miał szansę nim zostać, jeśli jednak magowie w twojej rodzinie nie byli zbyt potężni, twoja droga do magii nie będzie usłana różami.
- A mój ojciec? Znasz go, mistrzu? – chłopak zapytał z prośbą w głosie.
- Nie martw się. – powiedział mag uśmiechając się – Twój ojciec ciężko pracował nad tym, aby jego magia była tak silna, jak tego oczekiwał. Osiągnął bardzo wysoki poziom, w szkole ognia, jednak rzadko z niej korzysta. Podejrzewam, że jedynie, kiedy wykuwa bronie, dlatego są najlepsze. Jednak, kiedy będziesz miał okazję powinieneś sam go spytać. A teraz może przyśpieszmy. Mamy kawałek drogi do przejścia, a im szybciej tam dojdziemy tym więcej się dziś nauczysz. – Sigion entuzjastycznie zgodził się z mistrzem i poszli w stronę gór.
    Kiedy doszli na miejsce, Halian zaprowadził chłopca do jednaj z jaskiń. Kiedy chłopak do niej wszedł poczuł jakby nieograniczoną radość i siłę. Zapytał mistrza co to oznacza, a ten uśmiechnął się do niego.
- Widzisz, te miejsce jest nasiąknięte prastarą magią ognia. W tym miejscu każdy mag, który potrafi posługiwać się magią ognia ma zwiększone siły. A teraz pokażę ci czym jest magia. – starzec zdjął opończę, pod którą miał białą koszulę z samodziału. Koszula sięgała kostek czarodzieja.
- Pokażę ci, jakie rzeczy możesz dokonywać za pomocą magii, a wiedz, że jest ich bardzo wiele. Czy słyszałeś kiedyś, aby którykolwiek człowiek mógł latać?
- Nie, mistrzu. – Sigion patrzył z podziwem na nauczyciela – Potrafisz tego dokonać?
- Tak i pokażę ci bardziej spektakularny sposób. Łatwo można nim oniemieć przeciwnika. Spójrz. – czarodziej na chwilę napiął się cały, po czym wzniósł obie ręce na wysokość klatki piersiowej. Następnie skierował je w tył na plecy, a później gwałtownym ruchem pociągnął, jakby chciał chwycić coś przed sobą. Z jego pleców wyrosły ogniste skrzydła, które miały wielkość połowy jaskini. Chłopak nie mógł uwierzyć w to co widzi. Czarodziej zrobił kolejny ruch ręką, a z ponad pośladków wyrósł mu długi ognisty ogon. Kiedy ogon znalazł się miedzy jego nogami ten uniósł się do góry.
- Jak to zrobiłeś, mistrzu?! – chłopak nie mógł otrząsnąć się z tego co zobaczył. Czarodziej zrobił prosty ruch ręką, po czym opadł na ziemię, a jego skrzydła i ogon przelały się w ognista kulę, która pojawiła się nad ręką starca. Mistrz był cały czas uśmiechnięty. Sprawił, aby kula zniknęła.
- To jest tylko sztuczka. Widzisz, dałbym radę polecieć, nawet nie robiąc skrzydeł. – chłopak zastygł z otwartymi ustami – W tym co ci pokazałem chodziło jedynie o to, aby zrobić dobry efekt. Nie dzięki skrzydłom leciałem, a dzięki ciepłu. Tak naprawdę, to wzbiłem się dzięki ogonowi, który był pode mną. On ogrzał powietrze dookoła mnie, dzięki czemu mogłem wznieść się w górę. W takich wypadkach, jeśli chcesz szybko się przemieszczać powinieneś zrobić pod sobą dysk z ognia, o tak. – czarodziej jednym ruchem dłoni wytworzył przed sobą dysk z ognia. Wskoczył na niego, poleciał pod same sklepienie jaskini, wrócił, zrobił kilka kółek wokół zdumionego Sigiona, po czym wylądował, zeskakując z dysku i sprawiając, że się rozpadł.
- Jesteś niesamowity, mistrzu!
- To potrafi każdy, nawet najsłabszy czarodziej, a w tym miejscu jest to jeszcze prostsze.
- Więc będę się dzisiaj tego uczył, mistrzu? – Sigion był bardzo zadowolony.
- Nie, nie, nie. – Mistrz uśmiechnął się. Pamiętał swoją reakcję na ten mały pokaz. – To rzeczywiście prosta sztuczka, ale żeby ją zrobić trzeba nauczyć się kilku podstawowych rzeczy, oraz kilku zasad, którymi powinieneś się kierować. – Entuzjazm Sigiona trochę opadł, jednak słuchał dalej. – Magia kieruje się swoimi prawami. Nikt nie zna ich wszystkich, jednak wiemy na tyle dużo, żeby móc się nią posługiwać. Na razie najważniejszą rzeczą, jaką powinieneś zapamiętać – starzec podniósł palec, aby podkreślić wagę tego co mówi – jest całkowity zakaz stosowania magii w mieście. – chłopak usłyszawszy to wydawał się trochę zdziwiony.
- Dlaczego, mistrzu? Co jest nie tak w posługiwaniu się magia na co dzień? – mistrz przybrał mentorski ton.
- Czy widziałeś chłopcze, żeby ktoś w mieście posługiwał się magią? – chłopak dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nie. Przecież wszyscy potrafili się nią posługiwać, ale nikt z niej nie korzystał!
- Nie, mistrzu i nie rozumiem tego. Przecież magia mogłaby pomóc w wielu sprawach. – mistrz uśmiechnął się.
- A czy pomyślałeś o tym, że magia mogłaby również zostać użyta w złych celach? – chłopak był zdziwiony tą perspektywą. Wiedział, że zło jest wszędzie, ale nie widział nigdy, żeby w mieście była choć mała sprzeczka. Po prostu nie było do tego powodów. - W naszym mieście panuje porządek, bo każdy jest jaki jest. Jednak tak jak ci mówiłem jedni magowie są słabsi, drudzy silniejsi. Jeśli nasi wojownicy zaczęliby się przechwalać swoją mocą, mogłoby dojść do rozruchu. Bywa tak, że słabszy mag jest lepszym wojownikiem. – starzec spojrzał przed siebie, przypominając sobie stare czasy – Bywa i na odwrót. Ja byłem właśnie takim przypadkiem. Nie chwaląc się, jestem jednym z największych magów w Lastvill, a może i w całym Gaestred, jednak marny ze mnie wojownik. Co prawda w walce jeden na jeden pokonałbym zwykłego piechura, jednak walka z kimś bardziej doświadczonym stanowi dla mnie nie lada problem. Oczywiście z moją mocą, większość ludzi mogę spalić na popiół, jednak jeśli z jakiegoś powodu zostałbym pozbawiony mocy, byłbym bardzo słaby… Jednak jak widzisz ludzie nie są popiołem – tu mag się uśmiechnął – a ja nadal mam swoją moc. Mam nadzieję, że tak pozostanie i, że swojej mocy będę używał jedynie po to, żeby uczyć kolejne pokolenia. A teraz Sigionie, usiądź tu gdzie stoisz i skrzyżuj nogi. – kiedy chłopak to zrobił starzec podszedł do niego. – Połóż ręce na kolanach, wierzchem dłoni ku górze. Właśnie tak. Zamknij oczy i postaraj się przestać myśleć. To ćwiczenie będziesz mógł wykonywać wszędzie. Po prostu wyłącz się. Możesz skupić się na moim głosie, jednak staraj się nie skupiać na niczym konkretnym. Wsłuchaj się w swoją wewnętrzną ciszę. – Sigion zrobił tak jak mu polecił mistrz, jednak nie mógł przestać myśleć. Za każdym razem, kiedy już miało mu się udać, przyłapywał się na tym, że myśli o słowach mistrza, a później kojarzyły mu się z tym różne rzeczy, a ze skojarzeń kolejne i tak dalej. Nie wiedział w jaki sposób ma to osiągnąć. Po chwili sfrustrowany otworzył oczy.
- Tego się nie da zrobić! Nie da się nie myśleć!
- Nic nigdy nie jest łatwe i proste. Kiedy się nauczysz nie myśleć, przejdziemy do kolejnego etapu treningu, nie szybciej. Wszystko po kolei. – Sigion ponownie zamknął oczy i próbował skupić się na niczym…


***



    Przez tydzień Sigion od razu po treningach siadał w swoim pokoju i nie myślał o niczym. To była jakby pustka i było to lepsze niż poprzedni odpoczynek, którego nauczył go mistrz. Nie myślał kompletnie o niczym. Osiągnięcie tego zajęło mu kilka dni, jednak ćwiczył dalej, aż osiągnął pewność, że doszedł do właściwego punktu. Co prawda nie wiedział co to ma wspólnego z magią, jednak skoro samo nie myślenie było tak ciężkie do osiągnięcia, wierzył, że nie uczy się tego na marne. Ludzie przez tydzień musieli obejść się bez pomocy Sigiona, przez co byli bardzo zdziwieni, jednak po kilku dniach przestali już na niego czekać. Nie byli zawiedzeni. Wiedzieli, że na pewno robi coś ważnego. Natomiast mistrz po tygodniu  był z niego bardziej niż zadowolony.
Kiedy po raz kolejny byli w jaskini pochwalił Sigiona.
- Widzę, że już ci się udało. To była najtrudniejsza część tego, czego na razie będę cię uczył. – Sigion był z siebie dumny – Wiesz, że osiągnąłeś już to kilka dni temu? Jednak, jako, że widziałem, iż nie jesteś tego do końca pewien dałem ci czas do zdobycia tej pewności. Tydzień! Jesteś bardzo zdolny, ale koniec już tego komplementowania. – Ton mistrza ponownie stał się surowy – Teraz pora na kolejną porcję treningu. Usiądź tak ja to robiłeś na początku. Tak, dokładnie tak. Zamknij oczy i przestań myśleć. Dokładnie, dokładnie. Teraz skup swoją uwagę na jednej rzeczy, to może być cokolwiek. Płomień, miecz, osoba… - Sigion chciał skupić swoją uwagę na Ann, jednak przypomniał sobie swój sen. Skupił się na mieczu, o dziwo widział go wyraźniej niż we śnie, widział więcej szczegółów. Widział rękojeść oplecioną czarną skórą, jelec w kształcie skrzydeł smoka, i ostrze, które wychodziło z jego otwartej paszczy o rubinowych ślepiach. Kształt płomienia, który biegł wzdłuż klingi i napisy po obu jego stronach. Już wydawało mu się, że może je odczytać, kiedy usłyszał głos mistrza – To już koniec na dzisiaj. Dobra robota. Jutro to powtórzymy.  – Sigion był zdziwiony tym co mówi mistrz.
- Ale przecież dopiero co zaczęliśmy, mistrzu! – Ten spojrzał na niego zdziwiony.
- Upłynęły prawie dwie godziny. Widzę, że pora na kolejny poziom, ale to już jutro. A teraz zmykaj, bo posiedziałeś tu trochę dłużej niż powinieneś. Gretos pewnie już na ciebie czeka.
- Dobrze, mistrzu.

Gretos rzeczywiście czekał na niego. Miał mu zwiększyć ciężar koszuli. Sigion był już zmęczony noszeniem całego tego żelastwa, jednak wiedział, że robi to dla siebie. Ze bez tego nigdy nie przerośnie Gretosa. Tak jak już to wcześniej ustalili Sigion sam wytapiał sobie sztaby, które miał nosić. Gretos sprawdzał każdą, mimo, że szybko się przekonał, iż Sigion nie ma zamiaru oszukiwać. Widocznie różnych miał uczniów. Później Sigion wrócił do starej pracy. Ludzie szybko go wypatrzyli i prosili o jakieś przysługi. Tego dnia nie zarobił za dużo. Dostał trzy miedziaki, za pomoc przy przewożeniu drewna, dwa za porąbanie drewna i cztery za noszenie worków z rudami żelaza, do jakiegoś kowala.
Kiedy pracował zdążył wyuczyć się topografii miasta. Zanim zaczął trening nie
znał go prawie w ogóle. Teraz znał prawie każdy zakamarek. Zdarzało, mu się chodzić do barów, jednak tylko jeśli był głodny. Nigdy nie skosztował alkoholu, mimo, że niektórzy chcieli się z nim napić. Mimo to poznał wielu ludzi, nie tylko tych u których pracował. Jego imię coraz częściej było na ustach mieszkańców i mówili o nim raczej dobrze.
    Idąc przez ulicę Sigion zauważył znajomą postać. Próbował się przyjrzeć, lecz ten od razu zamknął go w uścisku.
- Sigion!
-Egon! – bracia zamykali się w mocnym uścisku. Kiedy się od siebie odsunęli podali sobie dłonie. Egon miał krzepki uścisk, jednak Sigion powoli zaczynał dorównywać mu siłą.
- Cieszę się, że cię widzę bracie! – Egon był szczerze zdziwiony, ale i naprawdę zadowolony – Teraz mi powiedz, czy prawdą jest to co mówią o treningu u Gretosa? – chłopak miał gotową odpowiedź. Rozmawiał już o tym z mistrzem. Ten powiedział mu, że sam rozsiewa plotki o swoim treningu, po to tylko, żeby wzbudzić szacunek w swoich uczniach zanim jeszcze go poznają. Szacunek i strach. Sigion i tak doszedł już do momentu, w którym nie bał się swojego mistrza, a szanował go jak członka rodziny. Jednak postanowił nie dementować plotek. W końcu to była jedna z niewielu zabaw, na które jego mistrz mógł sobie pozwolić.
- O tak, jest strasznie. Mistrz Gretos jest bardzo wymagający… Widzisz tą koszulę – pokazał bratu koszulę, w której kieszeniach były metalowe sztaby – Muszę to nić nawet, kiedy zakończę swój dzienny trening. Wiesz ile to waży? – wyjął sztabę z jednej z kieszeni i podał bratu. Ten zważył ją w ręce i otworzył oczy ze zdziwienia.
- Nosisz to przez cały dzień?! – nie mógł się nadziwić.
- Cały dzień? Ja to nosze od kiedy zacząłem trening bracie! Co kilka dni dokładam sztabę lub kilka. To męczarnia, ale rzeczywiście, przynosi efekty. – Egon był naprawdę zdziwiony. Na jego twarzy pokazała się duma.
- Słyszałem, że na sprawdzianie prawie udało ci się pokonać Kamara. Mi samemu przychodzi to z trudem. – Sigion zrobił pytającą minę – Nie wiesz, że po swoim treningu możesz dodatkowo ćwiczyć z innymi mistrzami? – chłopak przecząco pokręcił głową – Właśnie wracam z takiego treningu. Ale w zasadzie ty go aż tak nie potrzebujesz. Słyszałem, że w wolnym czasie zarabiasz. Jak zyski? – młodszy brat się uśmiechnął.
- Nie stać mnie jeszcze na miecz… Ale stać mnie na surowiec średniej jakości, a jeśli porozmawiam z mistrzem, to może pozwoli mi go przetopić i wykuć sobie takowy. A jak z pieniędzmi u ciebie? – Egon nie mógł się nadziwić.
- Yyy… Wiesz… Poznałem taką jedną dziewczynę. – Na to wzmiankę, Sigion przez chwilkę pomyślał o Ann, ale ponownie skupił się bracie. – Prawie wszystkie pieniądze wydaję na prezenty dla niej? – Sigion był zdziwiony.
- Prezenty? Ale po co? – tym razem Egon przyjrzał uważnie się bratu.
- Jak to „po co”? Żeby rozbudzić w niej miłość do mnie. Jesteś jeszcze za młody, żeby…
- Uważam, że powinieneś sam jej coś zrobić. – Egon chciał coś wtrącić, ale Sigion mówił dalej. – Pamiętasz jak zrobiłeś dla mnie nóż? – Egon przytaknął, na co Sigion wyjął go zza pasa. Egon uśmiechnął się.
-Wspaniała robota co? Nauczyłeś się nim już posługiwać?
- Oczywiście! Ale teraz pomyśl. Nie musisz jej kupować prezentów. Możesz zrobić jej coś równie wspaniałego jak to. – Sigion zrobił kilka młynków nożem, po czym ponownie wsadził go za pas. Egon lekko się uśmiechnął.
- Może to i dobry pomysł, ale nie zrobię jej przecież noża… - Sigion mało nie wybuchnął śmiechem.
- Czy ostatnio znalazłeś jakieś zwierzę?
- Yyy… Tak! Ostatnio znalazłem jelenia. Żebyś ty widział jego poroże!
- Przejdź się kiedyś na targ i zobacz co zwożą tu ludzie, a co robię, na przykład, z poroża. – Egon chwile się zastanawiał.
- Zazwyczaj sprzedają całe poroża, do karczm i tym podobnych. Ale widziałem kiedyś naszyjniki zrobione z części poroży. Poza tym, poroże jest dobre, bo można w nim grawerować różne rzeczy.
- A sam dałbyś radę zrobić coś takiego? – Egon się uśmiechnął.
- Oczywiście! I mógłbym dać to Wandzie! – Egon był rozpromieniony. W miał już tysiące pomysłów na to, co mógłby zrobić. – Dzięki Sigionie! Kiedyś ci się za to odwdzięczę!
- Już to zrobiłeś. – Sigion pokazał mu rękojeść noża – A poza tym, widziałem też piękne kolczyki robione z kości. Może powinieneś je obejrzeć? – Sigion uśmiechnął się do starszego brata, a ten był jeszcze bardziej podniecony.
- Masz rację! Zrobię to! Dzięki Sigionie. – podał rękę bratu i ścisnął ją – Do zobaczenia w przyszłości!
- Do zobaczenia bracie! – zawołał za nim Sigion.



- Zanim przejdziesz do kolejnego ćwiczenia, musisz wiedzieć, że magia kierujesz za pomocą myśli. – Halian chodził przed Sigionem, który ze skrzyżowanymi nogami siedział na skalnej podłodze jaskini. – Właśnie dlatego musiałeś nauczyć się myśleć tylko o jednej rzeczy jednocześnie. Podczas korzystania z magii nie możesz się rozpraszać, bo mogłoby to mieć nieoczekiwane skutki. – chłopak słuchał uważnie, gdyż za nic nie chciał zawieść mistrza, a był bardzo ciekaw wszystkiego, co dotyczyło magii – Pomyśl, że przelewasz magię w miecz, który właśnie wykuwasz. Otaczasz go językiem ognia, gdy nagle wchodzi ktoś do kuchni. Ty rozpraszasz się, bo twoje myśli biegną do drzwi, a razem z myślami biegnie język ognia. – Sigion nie wiedział, że korzystanie z magii może być tak niebezpiecznie. - W najlepszym wypadku spłonęłyby tylko drzwi… - Sigion wiedział o co chodzi.
- W najgorszym całe miasto…
- Dokładnie tak! Dlatego zabronione jest korzystanie z magii w mieście. Co prawda kowale, którzy korzystają w swojej pracy z magii, mają w sowich kuźniach ustawione specjalne osłony magiczne. Co jakiś czas te osłony są sprawdzane, żeby nie zdarzył się jakiś wypadek. – Sigion uspokoił się trochę dowiadując się o osłonach. Jednak wiedza o niebezpieczeństwie związanym z używaniem magii nie odsunęła go od chęci nauczenia się posługiwania magią. – Teraz już wiesz z czym może wiązać się korzystanie z magii. Jesteś gotowy na kolejną lekcję?
- Tak, mistrzu.
- Zamknij oczy. Musisz poczuć ciepło, które jest w tej jaskini. Wiem, że to może dziwnie brzmieć, ale kiedy odnajdziesz te ciepło, które jest w jaskini, to później będziesz musiał odnaleźć je w sobie. Pierwszy raz pomogę ci. Jesteś gotowy, na uwolnienie odrobiny swojej własnej magii? – Sigion nie wyobrażał sobie nawet, że to nastąpi tak szybko.
- Tak, mistrzu! – słychać było wielki entuzjazm w jego głosie.
- Dobrze. Skup się. – Halian usiadł naprzeciwko niego w taki sposób, że ich kolana stykały się. Mistrz położył swoje dłonie na kolanach Sigiona, wierzchem do góry, a na nich ułożył dłonie chłopaka. – Pomogę ci poczuć to ciepło. – Sigionowi nagle zrobiło się gorąco. Rzeczywiście poczuł ciepło, które znajdowało się w jaskini. Potem te ciepło jakby w niego wniknęło. Czuł je w górnej partii mięśni brzucha. – Czujesz je? – Sigion potaknął. – Więc teraz skieruj je nad swoje dłonie. Będę cię wspierał. – To okazało się nad wyraz proste. To uczucie było wspaniałe, kiedy wypełniało go ciepło. Czuł, jak ciepło przenosi się wzdłuż jego rąk. Wiedział, że nie robi tego sam. Czuł się, jakby ktoś pomagał prowadzić mu to ciepło. Wtedy poczuł, gorąco nad wierzchem swojej dłoni. – Otwórz oczy Sigionie i zobacz co stworzyłeś.
Sigion posłusznie otworzył oczy. Chwilę później rozwarł je tak szeroko, iż omal nie wypadły. Nad jego dłońmi wisiały dwie małe kule ognia. To one były takie gorące. Kiedy Sigion otworzył oczy, kule zaczęły maleć.
- Skup się na nich Sigionie! Jeśli przestaniesz się skupiać, to znikną! Myśl tylko o nich, o niczym innym. – Sigion posłuchał. Kule zaczęły maleć coraz wolniej, aż efekt kurczenia się został zatrzymany. Kule jednak były już bardzo małe. – Teraz użyj ciepła, które masz w sobie, aby je ponownie zwiększyć. – Sigion próbował, jednak płomienie pozostawały małe. Ciepło nie chciało iść ponownie wzdłuż jego rąk, lub szło bardzo powoli, a kiedy się już dostawało do dłoni nie chciało ich opuścić.
- Wystarczy Sigionie. – starzec zabrał dłonie spod dłoni Sigiona, a wtedy płomyki małych ognistych kul zgasły. – Zrobił i tak już bardzo wiele. Utrzymałeś kulę. Podczas kolejnych treningów będziesz szukał wewnętrznego ciepła. – Sigion był zdumiony.
- Przecież już to zrobiłem, mistrzu! Udało mi się nawet stworzyć kulę ognia! – mistrz słysząc to zaśmiał się gromko.
- Tak? W takim razie zrób to jeszcze raz, chłopcze. Spróbuj poczuć ciepło, które jest w tej jaskini.
- Dobrze, mistrzu.
Sigion usiadł ponownie, tym razem sam i próbował skupić się na cieple, które było w jaskini… I właściwie na próbach się skończyło. Próbował kilka razy, jednak nie udało mu się to ponownie.
- Jak to możliwe, mistrzu? – Sigion był sfrustrowany swoim niepowodzeniem.
- Widzisz, wtedy pomagałem ci. Kierowałem twój umysł we właściwe punkty tak, abyś mógł zrozumieć to, do czego powinieneś dążyć. Jeśli chodzi o kule ognia, to też ci pomogłem, jednak ty sam – mówiąc to uderzył swoim chudym palcem Sigiona w pierś – utrzymałeś ją później nad dłonią. – Sigion zaczynał rozumieć.
- Czyli na razie będę musiał uczyć się wyczuwać ciepło jaskini? – Sigion był trochę zawiedziony, bo wiedział, że to nie będzie proste.
- Będziesz musiał nauczyć się kilku rzeczy. Nauczyłeś się skupiać uwagę. Teraz musisz nauczyć się nie tracić koncentracji w żadnych warunkach. Nauczę cię jak być skoncentrowanym, mimo, że będzie na ciebie lecieć grad ognistych kul Sigionie. Jeśli dojdziesz do tego poziomu, będziesz gotowy, aby zacząć posługiwać się magią!

Mwahaha Dobre xD

Jak dobrze że nie mamy na forum zbyt wielu dziewczyn xD

A to dobrze wiedzieć nie dość że piękna, to jeszcze normalna! xD Hm, takie komplementu jeszcze chyba nikomu nie powiedziałem xd