Sigion słuchał opowieści elfa. Był pewien, że wkrótce dowie się więcej o swoich towarzyszach, jednak nie myślał, że jako pierwszy otworzy się przed nimi ten elf. Był w lekkim szoku, lecz słuchał opowieści nieludzia. Postanowił, że sam też powinien opowiedzieć swoją, jednak postanowił pominąć pewne rzeczy. W końcu to obcy ludzie. Niech wiedzą tyle, ile chce, żeby o nim wiedzieli.
- ja, jak już wiecie jestem najemnikiem. Wybrałem ten zawód, bo w młodości często wdawałem się w bójki i zazwyczaj wychodziłem z nich cały, a poza tym zawsze dobrze radziłem sobie z bronią. Kiedy dostaje robotę, to nie mam skrupułów. Zabijam z zimną krwią, jednak zdarzało mi się odrzucać oferty. Proponowano mi zabójstwa wysoko postawionych urzędników, ale odmawiałem. Nie chcę zabijać tych, którzy działają dla dobra innych... - trochę za dużo powiedziałem, pomyślał - W każdym razie dostawałem też zlecenia na potwory. Zdarzało mi się kiedyś zaglądać do ksiąg w Ma... w moim rodzinnym mieście. Wiem co nieco o różnych potworach i ich słabościach, jednak nie mam nawet cząstki wiedzy, jaką dysponują wiedźmini... Widziałem jednego w akcji, kiedy byłem mały. W zasadzie, to chyba to zasiało we mnie chęć walki. chciałem walczyć tak jak on... - skończył. Część mu się przyglądała, część patrzyła w ogień. On sam patrzył w ogień. Lubił ogień. Czekał, jak zwykle, co będzie dalej...

- Podróżowałem. – zaczął bezpiecznie Garvey, gdy wszyscy już skończyli opowiadać o sobie. – Po ukończeniu szkoły w Ban Ard wyruszyłem daleko, daleko przed siebie. Gdy musiałem, odwiedzałem wielkie miasta, chociaż raczej ich unikałem, minąłem wiele większych i mniejszych wsi. Gdy głodowałem, starałem się zarobić jakieś pieniądze – głównie wykonywałem jakieś proste, acz widowiskowe sztuczki ku uciesze publiki, czasami pomagałem innym ziołami i czarami wyleczyć choroby. Uczyłem też ludzi postępowania ze zwierzętami, bo nie potrafię patrzeć, gdy obchodzą się z nimi jak z przedmiotami. Nigdzie nie zagrzałem miejsca na dłużej. Poznałem wiele przydatnych umiejętności, potrafię czarować, leczyć, warzyć eliksiry, trochę nauczyłem się walczyć. Spotkałem wielu ludzi, niektórzy mi pomogli, niektórzy nie. Nie wszędzie jestem lubiany… - mag przerwał na chwilę, nie wiedział jak wybrnąć z niekorzystnej dla niego sytuacji. – Gdy w kuchni zobaczyłem leżącą dziewczynę, nie mogłem zostawić jej samej, bez cienia szansy na przeżycie. – starał się zręcznie zmienić temat tak, by reszta nie chciała kontynuować tamtego. – Wiedziałem, że będę chciał jej pomóc. Amras… Amras pomógł tylko wynegocjować odpowiednią zapłatę – Spojrzał na elfa, a na jego ustach pojawił się lekko drwiący uśmiech. – Do karczmy trafiłem przez przypadek, byłem zmęczony podróżą i postanowiłem się zatrzymać. Było to jedyne miejsce, w którym mogłem coś zjeść i wypocząć. Resztę już znacie – elf zaprowadził mnie do dziewczyny, potem próbowaliśmy zebrać drużynę, która chciałaby jej pomóc. Zjawiliście się tylko wy… Ale poradzimy sobie. Musimy sobie poradzić. Prawda, drużyno? – zapytał na koniec i spojrzał na ognisko, przyglądając się tańczącym iskrom.

- Bard dobrze gada. Dokąd idziemy? I czy przedmiot, którego szukamy jest związany z magią? - wiedział, że to prawdopodobnie pytanie retoryczne, jednak musiał być pewien. W każdym razie, jesli nie dowie się tego teraz, dowie się pod koniec wyprawy. - Opowiedzcie co się stało tej dziewczynie. Mamy jakieś ograniczenie czasowe, dotyczące naszej - szyderczo się uśmiechnął - "misji"?

Helyas zauważył niepokój na twarzy elfa. Wiedział, że coś ukrywają. Czy powinien im ufać? Spoglądał to na Amrasa to na Garvey'a. O co tu właściwie chodzi? Sigion też wydawał mu się myśleć to samo. Poważnie zaczął się zastanawiać, czy wyjazd z nimi był dobrą decyzją. Jego zaufanie znikało coraz bardziej z każdą chwilą oczekiwania...

Ostatnio edytowany przez c4wjajach (2011-08-09 14:15:04)

- Fiu, fiu! - Sigion nie mógł wyjść z podziwu. - Znalezienie starego jednorożca to nie lada zadanie... Znalezienie jakiegokolwiek jednorożca to problem, a my musimy znaleźć konkretnego... - Sigion zastanowił się chwilę. I tak nie miał nic do roboty. Spojrzał po towarzyszach. Elf wpatrywał się w ogień... wyrobił już sobie opinię w oczach Sigiona. Zazwyczaj starał się unikać odpowiedzialności. Najpierw przemówienie, teraz cel podróży. Wszystko starał się zrzucić na maga. Ten natomiast był szczery. O bardzie można było na razie powiedzieć, że ma słabą głowę do trunków, ale też wyglądał na niezbyt odważnego. Nie widział go co prawda w sytuacji wymagającej odwagi, jednak był prawie pewien, że szybko zacząłby uciekać... Nie chciał go jednak oceniać pochopnie. To był dopiero trzeci dzień, a nie zapowiadało się na szybki koniec podróży. Czekało ich bardzo trudne zadanie. Jednak za trudne zadania zazwyczaj jest godziwa zapłata, a pieniądze były mu potrzebne. - Jak już mówiłem to nie łatwe zadanie... Jednak podejmę się go. Możecie na mnie liczyć. Trudno zawrócić mnie z drogi, którą obrałem, a już w karczmie zaoferowałem wam mój topór.

Amras ułożył się wygodnie na ziemi, opierając się o pień drzewa. Teraz, gdy już wszystko zostało wyjaśnione, czuł niejaką lekkość. Gdy ktokolwiek z jego towarzyszy zginie, nie będzie już miał siebie o to obwiniał, bo w końcu już wiedzą na co się piszą.
Zastanawiał się nad słowami Sigiona. Rzeczywiście, z tego co się orientował, trudno w dzisiejszych czasach o porządnego jednorożca. A co dopiero o starego, skłonnego pójść z nimi na kompromis. Może Garvey'owi udałoby się go namówić na popełnienie samobójstwa?
Nagle przemyślenia przerwała inna myśl.
- Chyba powinniśmy ustalić warty. Co prawda jak dotąd niczego niepokojącego po drodze nie widzieliśmy...ale po co ryzykować? Naprawdę, nie chciałbym, aby nasza przygoda skończyła się w paszczy wilka, nim na dobre się nie zaczęła.
Słysząc dłuższą ciszę uznał, że jego towarzysze przyznają mu rację.
- Ja zacznę. Później kogoś obudzę na moje miejsce.
Wstał, otrzepał się z igliwia i ruszył na skraj ich obozu. Gdy mijał legowisko Helyasa miał wrażenie, że ten chce mu coś powiedzieć, jednak rozmyślił się jakby. A może mu się tylko wydawało.
Zastanawiał się chwilę nad obraniem punktu obserwacyjnego. Początkowo chciał wspiąć się na drzewo i spoglądać czujnym okiem wokół, w końcu jednak doszedł do wniosku że to przesada. W końcu, okolica była bezpieczna. Chyba. Martwiło go jednak to duże bagno. Obawiał się, że jakieś plugastwo mogło się tam zalęgnąć. Stąd też wypłynął pomysł z wartami. Czuł lekki niepokój związany z nim.
Ułożył się na ziemi podobnie jak przed chwilą, opierając głowę na pniu drzewa. Miał nadzieję, że zmysły i zmęczenie go nie zawiodą. Było też dość chłodno, a on dodatkowo znacznie oddalił się od ogniska.
Rozmyślał nad celem i sensem ich podróży. Dokąd się powinni udać? Sam nie miał bladego pojęcia. Najemnik również, co zresztą pokazał. Na barda nawet nie liczył. Został więc czarodziej...albo błądzenie po okolicy.
Usłyszał szmer i lekkie pochrapywania, dochodzące z daleka. I na pewno nie z obozu.
Po kilkunastu minutach pełnych napięcia odgłosy ustały. Amras odetchnął głęboko. Spojrzał na księżyc - jego czas warty dobiegł końca. Wstał i ruszył w kierunku dogasającego ognia. Postanowił zbudzić Sigiona. Przedłużył nieco swoją wartę, i liczył, że uda im się dotrwać do świtu przed kolejką Helyasa. Nic do śpiewaka nie miał, ale nie chciałby, aby to coś powróciło na jego kolejkę. Obawiał się jego reakcji.
- Wstawaj - mruknął do wojownika. - I uważaj. Coś się kręci wokół obozu. Nie wiem co, może niedźwiedź. A może nie.

Bard spojrzał w stronę bestii i szybko wstał chwytając w rękę sztylet.
Podbiegł do reszty drużyny nie spuszczając ghula z oczu.
Uśmiechnął się lekko. Może wreszcie przestaną go mylić z tchórzliwym sierotą.*

Tak, zauważył to.

Ostatnio edytowany przez c4wjajach (2011-08-12 19:43:09)