Dysząc, Dearien stanął przed drzwiami karczmy. Było przedpołudnie, a gospoda już zapełniła się plebsem. Gdy wszedł do środka, wyprostował się i zlustrował czujnym okiem całe wnętrze. Od kilku dni szukał tego oprycha, odpowiedzialnego za spalenie jego łodzi. Patrzał na twarze zgromadzonych w izbie gości. Szukał czegoś nienaturalnego, podejrzanego. Takim czymś była scena rozgrywająca się właśnie na środku pomieszczenia. Chyba jakiś długowłosy młodzik właśnie zakpił z czarodzieja. Mężczyzna z kosturem jednak wcale nie wyglądał na specjalnie rozgniewanego. Po chwili ruszył do drzwi stajennych, a wraz z nim czarnowłosy młodzieniec. Dearien podszedł do szynkwasu. Gruby barman śledził oczami czarodzieja i skinął mu głową na pożegnanie.
- Ekhem... Wody poprszę. - powiedział żeglarz.
- Wody? Tylko wody? Niczego specjalnego? Nie chcesz Cytrynówki, Wina jabłkowego, ani Whiskey? Wygladasz na takiego, co by chętnie wyżłopał litr Rumu!
- Wody. - powtórzył.
- Proszę bardzo. Na koszt firmy. - barman zrezygnowanym gestem wręczył Dearienowi czysta, źródlaną w cynowym kubku. Upijając spory łyk, właściciel spalonego okrętu ruszył w kierunku miejsca w kącie, jednak kiedy tam zmierzał, usłyszał strzęp rozmowy:
- ... znowu spalił okręt...
- ... Ten Ciredan jest chory...
- ... niech się zajmie brzdąkaniem...
- ... ostatnio ktoś złamał mu lutnię...
- ... i dobrze mu tak ! temu bardowi ... ufać...
Novicame! Amator czystej źródlanej wrócił do barmana.
- Ciredan! Znasz łotra? - warknał przez zęby. Był niemal fioletowy na twarzy.
- Ależ panie! Uspokuj się! Kim jest ten cały Ciredan? Imię nic mi nie mówi.
- To jakiś bard... - Dearien uspokoił oddech i upił kolejny łyk z cynowego kubka.
- Bard... - barman się zamyślił - Tak, był tu jeden bard. Dziś wyruszył konno wraz z towarzyszami.
- Gdzie pojechali?! - żeglarz znów się zdenerwował.
- Jakimś traktem. Biegnie na lewo od wejścia do karczmy. - grubszy mężczyzna był nieco przestraszony.
- Dziękuję, dobry człowieku.
Mężczyzna usiadł na stołku, dopił wodę, zwrócił kubek, po czym mocniej ściągnął szelki podróżnego plecaka i ruszył traktem wskazanym przez barmana. Nie robił przerw w ciągu dnia, kiedy mógł, to biegł, aż w końcu trzeciej nocy, ujrzał poświatę ogniska. Chwilę potem usłyszał głosy i zobaczył cienie poruszające się po obozowisku. Pięć postaci. Jedna z nich była przygarbiona i miotała się na wszystkie strony. Prosta dedukcja- ghul. Zdjął z pleców łuk i nałożył strzałę. Przykucnął w krzakach nieopodal i napiął długi łuk, celując w potwora. Lotki połaskotały go w policzek. Chwilę potem, zwolnił cięciwę trafiając ghula pod prawy obojczyk. (26-((8+3)/2))

Bard widząc strzałę zawahał się chwilę zanim podbiegł do ghula, ale wreszcie uznał, że nie ma sensu stać. Strzała trawiła w potwora, więc był pewien, że ten kto ją wypuścił, nie był wrogiem. Pobiegł w kierunku potwora. Zbliżył się, uderzył bestię sztyletem w ścięgno lewej nogi (13-2), po czym szybko odskoczył na bok. Uznał, że jeżeli będzie atakował dalej w takie punkty, to nawet po skończeniu się sieci, ghul będzie unieruchomiony.

Ostatnio edytowany przez c4wjajach (2011-08-16 20:38:00)

Kiedy Dearien spojrzał na ciemnowłosego, roztrzepanego mężczyznę z ozdobnym sztyletem w zgrabnej ręce, biegającego koło stwora i kującego go w nogi, nasunęło mu się jedno skojarzenie - bard! W jego głowie zaczynał świtać pomysł. Gdyby tak wystrzelać pozostałych, kiedy są jeszcze zajęcie Ghulem? Nie miałby wtedy problemów z dobraniem się do podpalacza okrętu. Kilka sekund bił się z myślami. Nie, jednak nie. Nie wychylając się z zarośli, przeczołgał się na wzgórze górujące nad obozowiskiem. Stamtąd miał okazję zobaczyć, jak rosły młodzieniec dźga monstrum kordem pod łokieć.

- Nareszcie jakaś rozrywka. - powiedział uśmiechnięty Sigion - Radzę wam porządnie wyczyścić waszą broń. Coś z jego zarazy mogło zostać na ostrzach. Jest jeszcze jedna sprawa. - Sigion podniósł z ziemi swój topór, podszedł do martwego ghula i jednym płynnym ruchem odrąbał mu głowę. Wszyscy stali wpatrzeni w niego. - Za jego głowę można dostać do 250 denarów. W najbliższym mieście zobaczymy, czy nikt nie miał z nim problemów. - to mówiąc schował jego głowę do jednej z sakw. Był przy tym bardzo ostrożny, gdyż nie chciał się zarazić.
- A teraz kolejna rzecz. Kimkolwiek jesteś, wyłaź z ukrycia, ziomku! - krzyknął w ciemność, mając nadzieję, że wywabi tego, który posłał swoją strzałę ghulowi...

Amras patrzył ze zdumieniem, gdy Sigion pochwycił topór i odrąbał głowę ghulowi. Co temu chłopakowi siedzi w głowie, pytał sam siebie. Po chwili jednak zrozumiał, gdy wytłumaczył im o co chodzi. Podszedł też, wyjął nóż i odciął prawe ucho potwora.
- No co? Trofeum - rzekł, szczerząc zęby do reszty podróżników. Ich pierwszy, wspólnie ubity potwór. Jakaś pamiątka być musi.
Przypomniał sobie obcą strzałę. Wrzucił ucho do kieszeni, uważając na zieloną maź, wyjął miecz i przyjął bojową pozycję, kręcąc lekko ostrzem broni i obracając się wokół polany. Wiedział, że na nic to się nie zda, w końcu, nieznajomy miał łuk. Miał jednak nadzieję, że uda mu się przestraszyć intruza.

Cała drużyna stała wpatrzona w miejsce, z którego wyleciała strzała. Sigion skierował głowę w tamtą stronę, jednak już po chwili wiedział, że nikogo tam nie ma. Nie odwrócił się, po prostu patrzył możliwie jak najdalej nie zmieniając pozycji głowy. Miał nadzieję, że jeśli osobnik pomyśli, że nie znają się na sposobach ataku z ukrycia, to straci czujność. Po chwili jednak wszyscy rozeszli się na miejsca, w których spali. Sigion wyczyścił dokładnie swój kord, obmyślając plan działania.
- Niedługo zacznie świtać. Myślę, że dobrze będzie, jeśli zaczniemy się zbierać. Nie podoba mi się bliska obecność bagien, a i tak już nikt nie zaśnie. Nie po tej walce. - mówiąc to oddalił się w stronę drzew. - Idę się przejść. Muszę ochłonąć po walce. Niedługo wracam. - nikt za bardzo się nim nie przejął. Ktoś zamruczał tylko potakująco. I chyba nikt nie zauważył jak brał linę. Przynajmniej miał taką nadzieję. Kiedy tylko oddalił się na tyle, żeby go nie zobaczyli, zaczał szukać śladów, które świadczyłyby o obecności tajemniczego strzelca. To było dosyć trudne, a nie miał dużo czasu. Chciał zdążyć przed wschodem. Strzelec starał się zacierać ślady, co między innymi zdradziło Sigionowi gdzie poszedł. Skradał się bardzo cicho. Wszedł na jakąś górkę, z której było widać jego obozowisko i coś, czego szukał. Na małej polance leżał ukryty człowiek. W ręku trzymał łuk i obserwował obozowisko. Sigion powoli wyjął kord. Przytrzymywał ostrze palcami, żeby nie wydał go nawet najmniejszy dźwięk. Znalazł drogę, po której nie musiał się zsuwać na polankę, a któą mógł przejśc możliwie jak najciszej. Podszedł d tyłu do mężczyzny, który obserwował ich obozowisko. Postanowił, że przyłoży mu kord do gardła i zażąda informacji, jednak ten nagle się odwrócił. Sigion nie zastanawiąjąc się uderzył go rękojeścią korda w głowę. Ten upadł nieprzytomny. Sigion związał go, przerzucił przez plecy i zaczał nieść w stronę obozowiska...

"Czemu nie wysłali elfa?" - zastanawiał się Dearien, śledząc kątem oka podchodzącego go człowieka. To ten sam młodzik, który zdawał się zażartować z czarodzieja kilka dni temu, w gospodzie. Nadal obserwował obóz, siląc się nas jak najbardziej naturalne odruchy. Co chwilę przecierał z czoła nieistniejący pot, zmieniał pozycję na wygodniejszą, tłumił kasłanie. Wzdrygnął się na myśl, że gdyby nikogo się nie spodziewał, wcale nie dostrzegłby podkradającego się w mroku wojownika. Nadeszła w końcu chwila kulminacyjna, kiedy potrzebne było największe skupienie i siła woli. Miał dać się obalić i nie wykazać znaków życia. Zacisnął zęby i zamknął oczy. Wydał głuchy jęk, kiedy kord tropiciela uderzył go w potylicę. Efekt był nie do końca taki, jakiego Dearien oczekiwał. Bowiem stracił przytomność. Naprawdę.

Sigion x
Amras x
Dearien x
Helyas
Garvey
Almáriel
Yevereth

Tak jak inni, Garvey również patrzył za odchodzącym Sigionem. Był ciekaw po co to robi, czy ma jakiś ukryty cel. Wpatrywał się w niego dopóki nie zniknął, wtedy usiadł przy ognisku. Rozmyślał nad tajemniczą strzałą, która pomogła im zabić ghula. Kto to był? Jakiś podróżnik, poszukiwacz przygód? Na pewno nie chciał ich zabić, miał do tego wiele sposobności, a jednak ich oszczędził. Mag nie znał odpowiedzi na te pytania, ale był pewien, że powinni być bardziej ostrożni.
Jego wątpliwości rozwiały się, gdy najemnik przyniósł tajemniczego osobnika. Przyjrzał mu się dokładnie, po czym sprawdził więzy.
- Chyba należy mu zabrać broń zanim się obudzi - powiedział nieśmiało, gdyż nigdy nie miał jeńca i nie wiedział jak z nimi postępować.

Sigion x
Amras x
Dearien x
Helyas x
Garvey x
Almáriel
Yevereth