Pirat spojrzał na elfa spod byka, zacisnął wargi w prostą łamaną i starając się zachować ciszę wypuścił gorące powietrze nosem. Przez krtań desperacko cisnęły mu się na usta najszpetniejsze riposty, jednak opanowawszy się w porę, wykrztusił coś w stylu niemego: Kurwa, cholernie zabawne...

Kiedy zasłyszał sprzeczkę miedzy dwoma grajkami, rozparł się na drewnianej ławie, odrzucił włosy do tyłu i skierował słuch prosto na lutnię barda z jego drużyny. Nieświadomie, raz po raz mięśnie jego twarzy układały się w jakiś krzywy uśmiech, a może nawet wyraz aprobaty. A nowo przybyłą nie zwrócił uwagi. Wiedział, że chce się wkupić w łaski jego towarzyszy. Nie pomoże mu ubić barda, ni chuja...

Po tym jak czarodziejka uderzyła pijaka, ten poleciał na jakiegoś rosłego mężczyznę. Widać, że ten był zmęczony po całodziennej robocie i nie spodobało mu się to. Podniósł się i podszedł do naszej drużyny.
- Ej, paniusiu! Jak cię tak energia rozpiera, to możemy coś na to poradzić. Jak Ci sie nie podoba tutaj, mogę zaciągnąć cię gdzieś indziej. na sianku tez jest przyjemnie! - za nim już pojawili się kolejni chłopi i wszyscy słysząc to wybuchli gardłowym śmiechem. Sigion nie czekał na rozwój wydarzeń. Spodobała mu się odpowiedź czarodziejki na zaczepki pijaka i sam chętnie wlał by tym kilku gnojkom, ale mieli misje, która była ważniejsza... chociaż nie. Zobaczymy jak się to wszystko potoczy. Możliwe, że nikomu z nas nic się nie stanie, a jeszcze zdążymy się zabawić. Mężczyzna wyciągnął rękę, żeby złapać Yevereth za pierś. Czarodziejka już chciała coś zrobić, jednak Sigion był szybszy. Złapał draba za przegub.
- Słuchaj, ziomku. tam panienka jest z nami, a póki my, a zwłaszcza ja tu jestem, nikt nie będzie jej obrażał. - Sigion mówił spokojnym tonem. Nie zacisnął ręki zbyt mocno, lecz trzymał tak, żeby ten się nie wyrwał. chłop spojrzał na niego i mocnym ruchem chciał uwolnić się z uścisku, jednak Sigion to przewidział. Nie puścił. Sigion spojrzał na Amrasa i kiwnął głową w stronę kowala. Miał nadzieję, że ten zrozumie, o co mu chodziło. Wiedział, że za chwilę rozpęta się tu piekło... A właściwie on je rozpęta. Miał już jakieś doświadczenie w takich zabawach. Wiedział jak kogoś sprowokować. drap szarpnął mocniej, jednak nadal nic. Patrzyli sobie w oczy. Za trzecim razem, kiedy ten szarpnał z całej siły Sigion puścił jego rękę. W efekcie ten poleciał na stolik niszcząc go. Jego kompani ryknęli śmiechem. Wokól nich zbierał się coraz większy tłumek. Drab podniósł się, wyrwał nogę ze stołu i zamierzył się na Sigiona. Ten złapał za przegub jego uniesioną rękę i uderzył go głową w nos. Ten zatoczył się i poleciał na jakiegoś innego chłopa. Ten nie widział jego złamanego już nosa, i chciał uderzyć go pięścią w twarz. Ten się jednak osunął na ziemię i uderzył innego chłopa. Towarzystwo draba już zaczynało otaczać Sigiona. Ten nie czekając na ich ruch uderzył pierwszego z nich w twarz. Było ich sześciu. W tym czasie kolejny rzucił się na niego z tyłu. Był na to gotowy, lecz zaskoczyło go to, że tamten padł, zanim Sigion zdążył wymierzyć mu cios. Chłopów robiło się coraz więcej, widocznie tamci mieli tu innych znajomych. Sigionowi mignął tylko niedźwiedzi kaptur. A więc tak chcesz się bawić, paniusiu, pomyślał i ruszył na kolejnych chłopów. Po chwili w całej karczmie panował już totalny chaos. W wirze uśmiechały sie tylko dwie osoby. Sigion i tajemnicza dziewczyna.

Siedząc na drewnianej ławie ubrudzonej czymś w rodzaju wymiocin po wołowym steku i spirytusie, Dearien obserwował całe zajście nie zdradzając napięcia. Sięgnął ręką do ściany, po czym zabrał z niej linę, ułożoną na gwoździach w finezyjne wzorki. Schował sznur do rękawa, uprzednio wykonując z nim kilka dziwnych operacji, polegających głównie na zginaniu go i wiązaniu dziwacznych węzłów. Gdy chłop po raz trzeci spróbował wyrwać się  z Sigionowych objęć, bijatyka przybrała niepokojący obrót. Jego kompan nabawił się niezłych kłopotów. A ta dziwna kobieta, która przybyła do ich stolika chwilę temu, już wdała się bójkę z kolejnym oprychem, pomagając najemnikowi.

"Zero gracji" - pomyślał pirat, po czym wstał i jednym susem przesadził odległość dzielącą go od niskiego, drobnego mężczyzny z krzywym nożem, który tuż za plecami jakichś przysadzistych, pijanych roboli czekał na okazję, by skoczyć ze swoją niepozorną bronią do gardła Sigiona. Błyskawicznym ruchem pirat wyprostował ramię, a pozwijana lina wyleciała z rękawa ze świstem. Korsarz wykonał kilka ruchów nadgarstkiem, przeciął parę razy powietrze, aż w końcu zamachnął się na konusa z finką, a sznur oplótł mu szyję, powracając jednocześnie do rąk Deariena. Trzymając oba końce liny żeglarz pociągnął je mocno i powalił przeciwnika na kolana. Odwrócony tyłem wieśniak nie mógł zobaczyć, jak koturn pirackiego buta uderza go w kark, miażdżąc kręgi szyjne. Pisnął przeraźliwie i padł na ziemię miotając się w spazmatycznych skurczach i zwracając jedzenie, na która musiał ciężko pracować cały dzień. Chcący go ostatecznie dobić Dearien poczuł nagle na szyi uścisk ramienia grubości sosnowej belki. Chwilę potem uderzył z impetem w ścianę gospody, zbijając głową lampę naftową. Ledwo zdążył wypluć krew i otworzyć oczy, kiedy pięść wielkości bochenka chleba złamała mu nos.

Amras stał, rozmawiając z kowalem, gdy wtem kątem oka dostrzegł poruszenie w karczmie. Spojrzał szybko w kierunku swoich towarzyszy, których zostawił niedaleko. Sigion dawał mu wyraźne znaki, raz po raz wskazując na kowala. Elf zorientował się w sytuacji. Wiedział, że jego kompani prawdopodobnie zaraz weszczną awanturę. Ciekawiło go tylko, co było jej powodem.
Przerwał  bezceremonialnie Brianowi w połowie zdania.
- Wybacz, mistrzu - rzekł tylko i pociągnął rzemieślnika za rękaw pod jedną z ław. Ten nie zdołał utrzymać równowagi i z impetem zwalił się na podłogę karczmy. Wszystko stało się jednak tak szybko, że nie zdołał nawet zaprotestować. Nie protestował też, gdy jego rozmówca wciągał jego wszystkie kończyny pod stół tak, by nic nie wystawało.
- Pan wybaczy, mam doświadczenie. Moi ziomkowie rozpoczną prawdopodobnie zaraz ostre mordobicie - mówił elf niedbale. - Lepiej uważać. Masz też człowieku okazję zobaczyć ich w akcji. Chyba nadamy się na tego zbója? - rzekł z uśmiechem.
- Ale wróćmy do sprawy. Razem z towarzyszami mymi jednoznacznie stwierdziliśmy, że musi być jakiś haczyk w tym, że oferujesz srebrny miecz za głowę zwykłego zbója. Co jest haczykiem? To syn burmistrza? Jest największym gangsterem w okolicy? Ma mantikorę w piwnicy?
- Nie, nic z tych rzeczy... To zwykły zbój, razem z bandą jest ich około piętnastu. Co to jest dla was? - spytał z niepewnym uśmiechem - Nic nadzwyczajnego. Mógłbym zlecić to komuś innemu, tylko, że... ja sam się o tym dowiedziałem niedawno, tydzień temu zaledwie. Nic nie zdążyłem jeszcze w tej sprawie zrobić, a tu wy mi spadacie jak z nieba. Co to dla mnie, wykucie srebrnego miecza? Jak by to było moje srebro, to zgadza się, coś by tu było nie tak. Ale ja biorę tylko za robociznę w tym wypadku. Cała szajka zwie się Wesołą Kompanią. Rzeczywiście, weseli to oni może rzeczywiście są, o ile kogoś podnieca bestialstwo. Ten zbój który im przewodzi to Roegner. O jego mi chodzi, to on uwiódł moją Vanessę. Aha, tak jeszcze dla waszej wiadomości - za całą hanzę jest wyznaczona nagroda. Możecie się więc też nielicho wzbogacić. Za Roegnara jest 50 koron, za każdego zbója dodatkowo 10. Interes się więc opłaca, panie elf. Nie moja już sprawa, jak się do niego dobierzecie. Sugerowałbym najęcie się do jakiejś karawany, z Kensington często wyjeżdżają, a Kompania czai się zawsze na wschodnim trakcie. Możecie też udać się za Vanessą na ich schadzkę... - kowal machnął ręką - zresztą, nie moja działka, nie będę wam pomysłów podsuwał, na głupich nie wyglądacie. Coś wymyślicie. Stoi?
- Stoi - Amras bez wahania uścisnął wyciągniętą ku niemu rękę - zajmiemy się tym jak najprędzej. Teraz ja sugeruję pozostać czas jakiś jeszcze pod ławą, nim się nie uspokoi - powiedział, po czym sam wypadł jak z procy. Od pewnej już chwili go korciło by rzucić się w wir walki i obić kilku drabów.



Amras
Sigion
Yevereth
Helyas
Dearien
Dralann

Obcy grajek właśnie się przymierzał do ciosu, kiedy Helyas odepchnął go na stół do tyłu. Ten jednak szybko wstał i uderzył dwa razy barda w brzuch. Helyas odpowiedział mu mocnym atakiem kolanem w krocz. Kiedy jego przeciwnik się zgiął w pół, złapał jego szyję pod pachę chcąc go skrępować, lecz przeciwnik zaczął go bić na ślepo, lecz dość skutecznie. Bard trzymający go nagle szarpnął się cały do tyłu uderzając głową tamtego o ścianę. Potem odepchnął go do tyłu. Szybko położył lutnię pod pobliską ławą. Wtem podbiegł jakiś kolejny napastnik, widocznie kolega grajka. Helyas podniósł jakiś świecznik obok i zdzielił nim go po głowie. Przyjaciel miejscowego barda potknął się o sporawego leżącego osobnika, który wcześniej atakował żeglarza. Nagle poczuł jak jakaś ręka obejmuje mu z tyłu szyję. To owy bard chciał go przydusić w rezultacie czego, został przerzucony przez ramię. Upadł na swego pomocnika. Helyas szybko podniósł kolejne krzesło i zaczął brutalnie okładać nim leżących. Kiedy tamci przestali się poruszać, bard zobaczył jak ktoś biegnie w kierunku czarodziejki z jakąś deską w dłoniach. Podłożył mu nogę, a owy krępy pijak upadł tak niefortunnie, że rozbił sobie głowę o stolik jednocześnie przewracając komuś jedzenie. Dwaj mężczyźni siedzący przy tym stole wstali zdenerwowani na barda. Jeden uderzył go pięścią w czoło. Barda lekko zamroczyło. Mężczyzna wykorzystał to i przygwoździł go do ziemi. Nie zdążył jednak podnieść ręki, a Helyas złapał go za włosy i uderzył jego głową o podłogę. Podniósł się. Otarł krew z rozciętej wargi i spojrzał z furią w oczach na drugiego draba który już na niego biegł. Helyas uniknął jednego ciosu, po czym złapał go za szyję wbijając w nią swe długie palce i zadał w twarz przeciwnika serię prawych sierpowych. Kiedy tamten wyrwał się i wyciągnął sztylet, bard zrobił to samo i cisnął broń w udo wroga. Tamten ryknął z bólu. Helyas wyciągnął szybko sztylet z nogi owego draba, odepchnął mężczyznę, schował broń za pas i przewrócił ową osobę, a następnie przywalił stołem przy którym przed chwilą siedział. Ledwo nabrał powietrza, kiedy zobaczył jak jakiś pijany obdartus zdejmuje obrus ze stołu po drugiej stronie karczmy. Pod stołem siedział kowal. Rzezimieszek nie wyglądał jakby chciał mu powiedzieć dzień dobry i odejść. Bard przebiegł przez karczmę przepychając się przez tłum i rzucił się na obdartusa. Tamten jednak nie był taki słaby na jakiego wyglądał. Uniknął ciosu i popchnął go na dwa metry do tyłu. Helyas szybko kontratakował kopiąc go w bok a następnie uderzając go z główki w nos. Tamten odsunął się a wtedy kowal roztrzaskał mu spory kufel na głowie. Podali sobie ręce a następnie bard wyprowadził go za drzwi karczmy po czym wrócił szybko po lutnię.

Amras właśnie dostawał potężną dawkę ciosów na twarz, gdy nagle Sigion przyszedł mu z odsieczą. Elf krótkim skinieniem głowy podziękował najemnikowi za ratunek i przystąpił do kolejnego ataku na niskiego, krępego człowieka z imponującą brodą, który skradał się w stronę barda.
Trzema susami pokonał odległość ich dzielącą i z siłą uderzył go pięścią w potylicę. Ten padł na podłogę, tracąc momentalnie przytomność.
Nagle czas jakby zwolnił. Wszyscy patrzyli ze zdziwieniem za ławą, która właśnie z hukiem wyleciała przez okno, rozpryskując wokół szkło. Po krótkiej chwili wszystko jednak wróciło do normy, o ile normą można nazwać to, co się działo w karczmie. Amras z niemałymi trudnościami przedarł się do Sigiona i Dralann, walczących niedaleko Helyasa i Deariena. Krzyknął głośno, by słyszała go cała czwórka.
- Panowie, spierdalamy! - uderzył pięścią w nos biegnącego całkiem przypadkiem obok wieśniaka. - Bierzcie czarodziejkę i ewakuujemy się. Robi się za gorąco, a my musimy być w formie i pełni sił przed naszym zadaniem! - rzekł, po czym sam ruszył prędko do wyjścia, zarzucając sobie leżącego bez przytomności Garveya, który mocno oberwał jakimś kuflem w ferworze walki. Otworzył drzwi do karczmy. Przyjemny powiew chłodu z zewnątrz owiał jego twarz. Wyszedł i położył obok koryta dla koni czarodzieja. Czekał czujnie na resztę drużyny. Spodziewał się, że trochę zajmie im wyswobodzenie się, rozważał nawet powrót, uznał jednak że lepiej będzie, gdy zostanie tutaj z nieprzytomnym.

Amras x
Sigion x
Yevereth x
Helyas x
Dearien
Dralann

Wygramoliła się z masy spoconego obitego mięsa i otwartym oknem wyskoczyła na świeże niezapocone powietrze. Przy koniach stał elf, a obok leżał jego nieprzytomny kompan. Dralann uśmiechnęła się swoim zwyczajnym na wpół zboczonym uśmieszkiem.
Będzie musiała z tym skostniałym elfem omówić parę kwestii, bo mogła by się założyć, że wie więcej niż ona.
Właściwie już sama nie wiedziała po co jej to. Ograbić można każdego, może nie zawsze z 50 koron, ale zawsze. Jednak zainteresowała ją drużyna. Z taką można by jechać daleko daleko, a choć Dralann samotnie dobrze sobie radziła to zawsze chciała zobaczyć inne lasy, a kto nie chciałby jej starego łuku?
Oparła się o drewnianą kolumnę przed karczmą i czekała.