Czarodziejka uniknęła szybkiego ataku przeciwnika, po czym podcięła mu ścięgna przy kolanach (17-7). Kiedy upadł, kobieta poderżnęła mu gardło (śmierć).
Kiedy się odwróciła, ujrzała niewysokiego mężczyznę biegnącego w stronę koni. Tchórz, pomyślała. Ręce odruchowo złożyły się jej do rzucenia czaru. Świetlisty gros trafił go w bok (24 - 3). Zachwiał się, potknął i byłby upadł, gdyby nie zatrzymał się na zadzie niewysokiego kasztanka. Koniowi niezbyt się to spodobało - położył uszy po sobie i kopnął bandytę tak, że odleciał on kilka metrów od zwierzęcia (21 - 18).
- Wiedźma! - usłyszała krzyk. - Zabić ją, chyżo!
Świetnie, pomyślała.
Magią podpaliła najbliższe kilka krzaków. Miała nadzieję, że to chociaż trochę ostudzi zapał bandytów.

Amras
Sigion
Yevereth x
Helyas
Dearien
Dralann

Człowiek z kuszą zamachnął się na barda. Chybił, lecz zaraz po tym bard musiał odskakiwać w tył przed kolejnym cięciem. Z tym trzeba szybko. Silny dość jak na zwykłego zbója, lepiej nie ryzykować. Zablokował kolejny atak. Potem odskoczył przed kolejnym atakiem, ale ostrze wroga drasnęło go w tors (23-3=20). Słabszy wróg chciał go zaatakować z zaskoczenia, lecz nadział się na wyciągnięty miecz barda, po czym ten zasłonił się jego półprzytomnym ciałem przed silnym cięciem groźnego bandyty (śmierć). Bard wyrwał trupowi buzdygan[7] i rzucił się na wroga z dwoma mieczami. Zablokował magowym mieczem cięcie od góry i przeciął gardło przeciwnika buzdyganem (śmierć). Schował miecz maga za pas (tam gdzie trzymał sztylet) i przełożył do prawej ręki buzdygan. Rany nie były głębokie, mógł jeszcze sporo powalczyć. Zarzucił kuszę pokonanego na ramie (lutnia została na koniu) i pobiegł pomóc czarodziejce. Uderzył najbliższego niej przeciwnika zbójeckim mieczem ramię, (21-7=14) i zanim tamten zdążył odwrócić się do niego, wepchnął go w ogień. Nieopodal na ziemi zobaczył swój sztylet. Podniósł go, poluzował pas i umieścił go obok miecza maga. Zbójów było już niewielu. Kilku niedobitków i herszt. Amras nie zrobił szczególnych postępów z hersztem. Bard wlazł na najbliższego konia (wspomnianego już kasztanka) i po chwili "kłótni" ze zwierzęciem, ruszył na herszta. Piękne buty! Ale będzie się w nich chodziło- pomyślał wkładając zniszczone buty w strzemiona. Herszt z niewielkim trudem zablokował konny atak, ale przecież nie o to chodziło. Uśmiechnięty bard patrzył na wojownika rzucającego mu złowrogie spojrzenie. Bard nie chciał go zabić, nie. To rola elfa, on tylko go zdekoncentrował, herszt spojrzał na niego, nie na Amrasa. Jeżeli elf zaatakuje teraz i zrobi to celnie, uzyska sporą przewagę. Jeżeli...

Buzdygan to nie miecz, więc nie przetniesz nim gardła - dop. Amras

Amras przystanął, patrząc na to, jak sytuacja ma się w obozie. Pięknie, kurwa, pięknie, myślał. Miała być krótka misja wywiadowcza, trzyosobowa. Tymczasem jego hanza rozpętała tutaj piekło, jakiego mogliby pozazdrościć pierwsi osadnicy Kontynentu. Bez przygotowania, bez ustalonej taktyki.
Elfowi mimowolnie wyrwał się pomruk dezaprobaty z gardła. No nic, nie ma co załamywać rąk. Trzeba tańczyć tak, jak przeciwnik zagra.
Przeklął w myśli samego siebie za to, że nie wziął miecza. Ze swoim łukiem był bezbronny w walce w zwarciu, a na takie się zapowiadało. Ale nie mógł też przewidzieć przebiegu wypadków, więc nie zamartwiał się też szczególnie.
Posłał strzałę w kaprawego, celując w serce. Strzała trafiła jednak w bark. Siła była tak duża, że całym zbójem targnęło do tyłu. (21-11)
Omiótł wzrokiem pole bitwy. Widział, jak ranny pirat rzuca się w krzaki. Bard, Amras nie wiedział skąd się w ogóle tu wziął, bardzo ostro poczynał sobie z Wesołą Kompanią.
A potem zrobiło się na prawdę gorąco.
I to za sprawą czarodziejki, która dość dosadnie pokazywała właśnie, co sobie robi z poleceń elfa.
- Miecz - rzucił krótko do przebiegającego obok barda, wyciągając dłoń widząc, że ten zdążył już zaopatrzyć się w dwa. Wymownie spojrzał przy tym na ten tkwiący za pasem, maga Garvey'a.* Bard bez słowa oddał mu oręż, posyłając jednocześnie znaczące spojrzenie. Elf skinął tylko głową, a bard pobiegł dalej w wir walki.
Amras zważył miecz w ręce. Nieco źle leżał w ręce, był też zdecydowanie lżejszy od tych, do jakich przywykł on sam. Ach, ci magowie, pomyślał. Delikatne dłonie.
Nie czekając długo, odszukał Roegnara. Odpierał właśnie konny atak Helyasa. Elf rzucił się pędem w ich kierunku, zachodząc go od tyłu. Mógł z zaskoczenia wbić miecz bez większych trudności w kark. Mógł zrobić w zasadzie wszystko.
Tym większe było zdziwienie pieśniarza, że zwyczajnie zawołał herszta.
Ten w lekkim szoku odwrócił się. Patrzył na przeciwnika z szacunkiem i zdumieniem, jednak nie z lękiem. Raczej z wyższością. Zbiło to nieco z pantałyku czarnowłosego elfa.
- Stawaj do walki, psie - rzucił nienawistnie przez zęby. Atakując od razu, mógł chybić; obierając taktykę wyglądającego na honorowy pojedynek, zyskiwał podwójnie - miał szansę rzeczywiście go pokonać. Najważniejsze jednak było to, że gdy ten wda już się z nim w pojedynek, nie będzie zwracał uwagi na kompanów elfa...



Pozwoliłem sobie nagiąć nieco zasady, przyjmując, że Helyas ten miecz mi dał Bez niego niepotrzebnie bym wydłużył czas trwania tego do kolejnej kolejki,  a tak będzie szybciej Mam nadzieję, że Lubek nie masz nic przeciwko?
________________STAN ZBÓJÓW_____________
6 + Roegnar
- 17 HP
- 14 HP
- 7 HP
- 10 HP
- 10 HP
- 3 HP

Amras x
Sigion x
Yevereth x
Helyas x
Dearien x
Dralann x

Klęcząc w niskich zaroślach Dearien odzyskiwał oddech. Na morzu wielokrotnie uderzył o maszt, rumpel czy kabestan, więc potrafił stwierdzić, że organy wewnętrzne specjalnie nie ucierpiały. Na myśl o dynamicznym przejściu ze zwiadowczej misji w najzwyczajniejszą, krwawą szarpaninę parsknął śmiechem i wypluł nieco krwi. No cóż, ostatecznie, chyba wszystko wypaliło. Dochodząc tak do siebie usłyszał czyjeś kroki. Miękkie obuwie szeleszczące po suchych liściach stanowiło miłą alternatywę dla odgłosów jakie ostatnio miał szansę słyszeć. Nawet gdyby chciał dobyć noża,  byłoby zza późno na obronę przed nieznajomym. Na szczęście  obcym okazał się Sigion, który delikatnie obmacywał ramię.
- Mógłbyś mi z tym pomóc? - zaczął bezceremonialnie i pokazał siny bark.
Nie odzywając się, pirat podniósł z ziemi kawał solidnego kija i urwał pas materiału ze swojego podróżnego odzienia. Już chciał zabrać się za usztywnianie kończyny, kiedy spostrzegł jak żałośnie wygląda obite ramię najemnika. Urwał więc garść liści Babki Lancetowatej, której wokół rosło całkiem sporo, przeżuł je błyskawicznie, po czym obłożył bark Sigiona papką, którą następnie przykrył prowizorycznym opatrunkiem.
- Do następnego postoju wytrzymasz, potem zajmie się Tobą ta cała nasza wiedźma drużynowa. A teraz sprawdź, czy całkiem nie roztrzaskał mi łopatki tym buzdyganem, bo inaczej już sobie tak szybko nie pochędożę. - zaśmiał się nieco ochryple. Chwilę potem podwinął koszulę odsłaniając plecy.

Helyas oddał miecz elfowi. Miał teraz buzdygan, kuszę i sztylet. Średnio mu się walczyło buzdyganem ale konno to co innego. W jeździe rozłupał czaszkę jednemu zbójowi (zgon) po czym zaczął szukać "wrednego barda". Nagle koń upadł. Helyas szczęśliwie zdążył zamortyzować swój upadek zeskakując w porę z wierzchowca. Podniósł się i zablokował cios krótkim mieczem.
- Jesteś martwy- wycedził wredny grajek przymierzając się do drugiego cięcia.
- Nie oceniaj dnia...- bard nie dokończył przysłowia, rzucił się na wroga z buzdyganem. Obaj celowali na wysokości dłoni. Typowa grajkowa taktyka. Grajek ciął znowu, Helyas odskoczył i wykonał kontratak. Grajek zablokował.
- Cholera- pomyślał bard. Czemu elf nie mógł poprosić o buzdygan?
Grajek podniósł miecz do kolejnego cięcia. Bard wykorzystał ten moment i przeskakując w bok, rypnął wroga orężem w bok. Tamten odwzajemnił atak tnąc mieczem w bok barda. Helyas odskoczył ale wróg i tak pojechał mu po torsie. Na szczęście nie z całą siłą ale trafił (20-5=15). Helyas złapał się za brzuch po czym zaatakował ponownie, wróg zablokował, ale następne uderzenie było celne. Grajek padł na ziemię z rozłupaną czaszką. Helyas podniósł miecz wroga, wytarł go i włożył za pas. Po lewej stronie pasa miał teraz krótki miecz[6] i buzdygan[7] a po prawej sztylet[3+Si x2]. Na plecach trzymał kuszę[10]. Zbójów już prawie nie było. Przyczepił kuszę, lutnię i buzdygan do konia, po czym podniósł miecz w kierunku oddalonego Amrasa. Chciał żeby wiedział, że nie musi mu już oddawać miecza. Wskoczył na konia i rozejrzał się, czy jest jeszcze coś w czym może się przydać jego obecność.

Ostatnio edytowany przez c4wjajach (2011-11-23 17:21:34)

Roegnar splunął, po czym przybrał postawę. Z jego oczu błyskało nienawiść - i Amras mu się nie dziwił, gdyż ten stracił całą drużynę w tak głupi sposób. Herszt stracił już swoją szansę - mógł się teraz co najwyżej ratować ucieczką i liczyć, że na trakcie nie zabiją go podobni jemu. Albo walczyć. Nie było zdziwieniem, że wybrał drugą opcję.
Elf zmrużył oczy, po czym runął do przodu na przeciwnika. Zamarkował cios w biodro, w ostatniej chwili zmieniając cel na ramię. Bandyta z trudem sparował cios - Amras odetchnął nieco z ulgą widząc, że z trudem odparł prostą sztuczkę szermierczą. Może strzałę odbił fartownie?
Wykorzystując pęd z poprzedniego ataku, obrócił się płynnie, uderzając płazem miecza w plecy przeciwnika (2-31).
Rozwścieczył tym Roegnara. Jego cios nie był przemyślany, nie dziwiło więc, że nie trafił czysto. Amras nie miał większych problemów z odparciem ataku.
Skoczył do mężczyzny, przywierając do niego. Roegnar zachował jednak zimną krew, uderzając pięścią wolnej ręki elfa w skroń (26-3). Cios zamroczył bohatera, co wykorzystał herszt. Ciął krótko, trafiając w brzuch (23-6). Cios z pewnością byłby silniejszy, gdyby Amras instynktownie nie podbił ostrza wrogiego miecza.
Mimo wszystko, atak odebrał dech elfowi. Wiedział już, że nie ma do czynienia z byle kim. A rana bolała coraz bardziej.
Pozbierał się szybko i już obmyślał kolejny atak. Zachowali dystans do siebie, okrążając się jak koguty. Nabrali do siebie szacunku.
Pierwszy tym razem zaatakował Roegnar, całkowicie zapominając o obronie. Amras uchylił się przed silnym ciosem, a zbójecka klinga z donośny, brzdękiem ześliznęła się po korze drzewa, nie natrafiając wcześniej na żadną przeszkodę w postaci ciała Amrasa, jakiej spodziewał się herszt bandy. Elf podciął zbója, a ten upadł na ściółkę leśną. Bohater kopnął bezbronnego w twarz, łamiąc nos i wybijając przynajmniej dwa zęby (29-5). Padł też na niego, wbijając kolano w żebra i uderzając łokciem w mocno naruszoną już twarz (24-5). Roegnar nadludzkim wysiłkiem jednak zdołał zrzucić z siebie przeciwnika, przyszpilając go teraz do ziemi. W ręce trzymał wydobyty znikąd sztylet, na ustach zakwitł mu drwiący uśmiech. Gorąca krew z jego twarzy ciekła kropelkami na twarz Amrasa. Sytuacja wydawała się beznadziejna.


Amras x
Sigion  x
Yevereth x
Helyas  x
Dearien  x
Dralann x

Najemnik śledził walkę elfa z hersztem. Rozglądął się szybko za czymś, co mogłoby mu pomóc rozbroić herszta i nie nadweręzyć ręki. Jego wzrok padł na bardzie, a dokładniej na jego kuszy. podbiegł do barda i zabrał mu kuszę. Na ile mógł oparł ją na obitym ramieniu. Herszt podciął Amrasa i trzymał szylet oburącz nad głową, żeby go Dobić. To była największa głupota jaką mógł, zrobić, ale widać było, że był zdesperowany i cchiał zabić przynajmniej jednego z nas.
- Teraz Cię mam skurwielu. - Szpenał Sigion. Bełt poszybował z wielką prędkością i trafił Roegnara w ramię ( 19 - 8 ). Ten wypuścił sztylet, który spadł pomiędzy nogi Amrasa. Bełt przeszedł na wylot, jednak nadal tkwił w ramieniu herszta. To była na tyle bolesne, że ten upadł na kolana. Elf szybko poderwał się z ziemi...